Niemcy

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł dotyczy państwa Republika Federalna Niemiec. Zobacz też: artykuł o narodzie niemieckim.

Bundesrepublik Deutschland


Flaga Niemiec	Godło Niemiec

Dewiza: (niem.) Einigkeit und Recht und Freiheit
(Jedność, prawo i wolność)

niemiecki¹⁾

prezydent federalny Horst Köhler

Szef rządu

kanclerz federalna
Angela Merkel

Powierzchnia
• całkowita
• wody śródlądowe

61. na świecie
357 050 km²
2,42%

Liczba ludności
• całkowita (2006)
• gęstość zaludnienia

14. na świecie
82 070 000
231 osób/km²

Niepodległość

od aliantów zachodnich.(amerykańska, brytyjska i francuska strefa okupacyjna.)
7 września 1949

Jednostka monetarna

euro²⁾ (EUR, €)

Strefa czasowa

UTC +1 - zima
UTC+2 - lato

Hymn państwowy

Das Lied der Deutschen (Pieśń Niemców)

+49

1) Ponadto duński, fryzyjski, serbo-łużyckie
2) Przed rokiem 2002: marka niemiecka

Portal Niemcy

Niemcy (Republika Federalna Niemiec, RFN, niem. Bundesrepublik Deutschland, BRD) – państwo położone w Europie Środkowej, będące członkiem Unii Europejskiej, Unii Zachodnioeuropejskiej (UZE), G8 oraz NATO. Do 1970 (do traktatu między RFN a Polską) w Polsce stosowana była oficjalnie nazwa Niemiecka Republika Federalna (NRF). Niemcy mają dostęp do Morza Bałtyckiego i Morza Północnego. Stolica to Berlin (przed przyłączeniem NRD – Bonn, obecnie noszące tytuł miasta federalnego).

[edytuj] Ludność

Największa wśród państw UE liczba ludności – 82,4 mln (luty 2006).

Struktura wiekowa w mln. (2000):

0-14 lat: 16% (chłopcy 6,68; dziewczynki 6,33)
15-64 lat: 68% (mężczyźni 28,6; kobiety 27,7)
powyżej 64 lat: 16% (mężczyźni 5,13; kobiety 8,32)

Grupy etniczne:

Około 75,2 mln. (91,1%) mieszkańców Niemiec posiada obywatelstwo niemieckie. Spośród nich około 7 mln (ok. 9%), posiada dwa obywatelstwa, nie urodziło się w Niemczech, lub język niemiecki nie jest ich językiem ojczystym. Dla lepszego zrozumienia można by wskazać na różnicę w znaczeniu pojęć Narodowość i Obywatelstwo, czego się w Niemczech z powodu historycznego obciążenia pojęcia Naród (zobacz też Nazizm) nie robi. Bezsprzecznie, można jednak powiedzieć, iż znaczną część społeczeństwa stanowią przybyli do Niemiec po II wojnie światowej imigranci lub ich potomkowie.

Pozostałe 9 % ludności (ok. 7 mln) stanowią obywatele innych krajów, mieszkający na stałe w RFN: Turcy (2,4 mln), przedstawiciele narodów byłej Jugosławii (1,0 mln), Włosi (0,5 mln), Grecy (0,3 mln), Polacy (bez niem. obywatelstwa 0,3 mln), Austriacy (0,2 mln) i inni.

Całkowita polska emigracja do Niemiec wynosi grubo ponad 2 mln ludzi, z których większość, ze względów podobieństw kulturowych, religijnych, kulinarnych i innych, jest dobrze zintegrowana z ludnością niemiecką.

Stosunek imigracji do emigracji zmienił się w ostatnich 10 latach i zmienia w rosnącym tempie nadal. Niemieccy emigranci są w większości wysoko kwalifikowanymi, poszukiwanymi na światowym i europejskim rynku pracy specjalistami, którzy ze względu na trudności ekonomiczne Niemiec i złe perspektywy zawodowe zdecydowali się z Niemiec wyjechać. Np. lekarze i pracownicy naukowi w Niemczech są stosunkowo źle opłacani, ich warunki pracy i szanse na karierę pozostawiają wiele do życzenia, a czas pracy i stawiane wymagania przekraczają te, w innych wysoko rozwiniętych krajach.

W Niemczech istnieją ponadto stosunkowo nieliczne historyczne mniejszości etniczne. Na północy, w kraju związkowym Szlezwik-Holsztyn zamieszkuje Duńczycy, w Dolnej Saksonii i Szlezwiku-Holsztynie Fryzowie, a w Saksonii i Brandenburgii – Serbołużyczanie.

Rozwój liczby ludności Niemiec w latach 1970-2003.

Z Niemiec pochodzi obecny papież Benedykt XVI

Religie: (2004)

katolicy 26,2 mln. (31,7%),
ewangelicy 25,8 mln. (31,3%),
żydzi 102 000 (0,12%),
inni, w tym bezwyznaniowcy, muzułmanie 36,9%.

Zobacz też: Religie w Niemczech.

[edytuj] Język

Zobacz więcej w osobnym artykule: język niemiecki.

Niemiecki należy do dużej grupy języków germańskich i spokrewniony jest z duńskim, norweskim, szwedzkim, niderlandzkim oraz angielskim. Na terenie całego kraju występują liczne dialekty. To właśnie dialekt u większości Niemców zdradza, z którego regionu pochodzą: gdyby Meklemburczyk i Bawarczyk próbowali ze sobą rozmawiać posługując się wyłącznie dialektem, to najprawdopodobniej byłoby im bardzo trudno się zrozumieć. Język niemiecki jest najbardziej rozpowszechnionym językiem w Europie, jest on mową ojczystą dla około 110 mln osób. Języka tego jako ojczystego (poza obszarem Niemiec) używa się w Austrii, Liechtensteinie, części Szwajcarii, Południowym Tyrolu (Włochy), Alzacji (Francja), niektórych regionach Belgii i w Luksemburgu. Wśród najczęściej przekładanych języków, niemiecki plasuje się na trzecim miejscu – zaraz po angielskim i francuskim. Promocją języka i kultury niemieckiej na świecie zajmują się liczne instytuty, a wśród nich, intensywnie wspierany przez niemieckie ministerstwo spraw zagranicznych, Goethe-Institut.

[edytuj] Historia

Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Niemiec.

W X w. p.n.e. plemiona germańskie przybyły na tereny dorzecza Łaby i Renu. W VI i VII w. zachodnia część Germanii została podbita i włączona do państwa Franków. Za panowania syna Karola Ludwika Pobożnego powstawały ośrodki separatystyczne w Germanii. W wyniku wojny imperium zostało podzielone na 3 części (traktat w Verdun 843), wschodnia to późniejsze Niemcy. Pierwszym królem wschodniofrankońskim został Ludwik. Po jego śmierci (876) państwo rozpadło się na kilka luźno związanych ze sobą księstw. W 962 Otton I zmienił nazwę państwa na Królestwo Niemieckie. W XIV w zmienił się ustrój Niemiec. Cesarz Karol IV wydał Złotą Bullę (1356). Bulla zagwarantowała jedność i niepodzielność obszarów, którymi władali elektorzy, nadawała im suwerenność w ramach cesarstwa i autonomię sądowniczą, elektorzy otrzymali wówczas prawo majestatu – traktowano ich jak królów. Elektorzy nie mogli wybierać nowego króla przed śmiercią starego. W XV wieku Habsburgowie opanowywali nowe ziemie metodą mariaży i układów. Cesarz Karol V (1519-1556) panował nad największym imperium ówczesnego świata. W 1526 po śmierci króla Węgier w Bitwie pod Mohaczem, brat Karola Ferdynand uzyskał korony Czech i Węgier na mocy układu o przeżycie z Jagiellonami zawartego w Wiedniu w 1515). W 1517 niemiecki zakonnik Marcin Luter ogłosił w Wittenberdze 95 tez. W 1521 papież Leon X wyklął zakonnika, zaś sejm w Wormacji skazał Lutra na banicję. W 1555 podpisano pokój w Augsburgu. Warunki pokoju były następujące: król uznał podział religijny Niemiec na zasadzie Czyj kraj, tego religia. W okresie napoleońskim większość ziem niemieckich włączono w Związek Reński oprócz Prus i Austrii. Po klęsce Napoleona utworzono Związek Niemiecki. Po wojnie austriacko-pruskiej 1866 najsilniejszą pozycję w Niemczech uzyskały Prusy, po wojnie francusko-pruskiej w latach 1870–1871 proklamowano Cesarstwo Niemieckie z Wilhelmem I jako dziedzicznym cesarzem. W latach 1880–1900 Niemcy uzyskały też kolonie w Afryce. 9 listopada 1918 proklamowano republikę, cesarz abdykował. Niemcy podpisały kapitulację 11 listopada 1918 roku kończącą I wojnę światową. Do 1933 istniała Republika Weimarska. W 1933 rządy objął Adolf Hitler i NSDAP, rozpoczęły się rządy terroru. W 1939 Niemcy rozpoczęły II WŚ, którą przegrały w 1945 roku. Niemcy podzielono na strefy okupacji kontrolowane przez mocarstwa: Wielka Brytania, Francja, ZSRR, USA. Powstała Międzysojusznicza Rada Kontroli, która koordynowała administrację okupowanych terytoriów. W strefie radzieckiej powstało NRD, a w trzech pozostałych RFN. Niemcy zjednoczyły się w 1990 roku.

[edytuj] Geografia

Położone w środkowej Europie pomiędzy Morzem Północnym i Morzem Bałtyckim na północy a Alpami na południu. Graniczą na północy z Danią, na wschodzie z Polską, na południowym wschodzie z Czechami, na południu z Austrią i Szwajcarią, a na zachodzie z Francją, Luksemburgiem, Belgią i Holandią.

Najwyższy szczyt Zugspitze (2962 m n.p.m.) w Bawarii.

[edytuj] Kraje związkowe Niemiec

Zobacz więcej w osobnym artykule: Kraje związkowe Niemiec.

Republika Federalna Niemiec składa się z następujących krajów związkowych (landów):

	Nazwa niemiecka	Nazwa polska	Pow. (tys. km²)	Ludność (mln.)⁽²⁾
1	Baden-Württemberg	Badenia-Wirtembergia	35,7	10,7
2	Bayern	Bawaria	70,5	12,4
3	Berlin	Berlin⁽¹⁾	0,892	3,39
4	Brandenburg	Brandenburgia	29,5	2,57
5	Bremen	Brema⁽¹⁾	0,404	0,663
6	Hamburg	Hamburg ⁽¹⁾	0,755	1,74
7	Hessen	Hesja	21,1	6,1
8	Mecklenburg-Vorpommern	Meklemburgia-Pomorze Przednie	23,2	1,72
9	Niedersachsen	Dolna Saksonia	47,6	8
10	Nordrhein-Westfalen	Nadrenia Północna-Westfalia	34	18,1
11	Rheinland-Pfalz	Nadrenia-Palatynat	19,8	4,06
12	Saarland	Saara	2,57	1,06
13	Sachsen	Saksonia	18,4	4,3
14	Sachsen-Anhalt	Saksonia-Anhalt	20,4	2,49
15	Schleswig-Holstein	Szlezwik-Holsztyn	15,8	2,83
16	Thüringen	Turyngia	16,2	2,36
⁽¹⁾ Berlin i Hamburg są miastami na prawie landu; Brema ma też status miasta-kraju (Stadtstaat), chociaż należą do niej dwa miasta: Brema i Bremerhaven ⁽²⁾ Stan: 31.12.2004

Wszystkie kraje związkowe są równouprawnione.

[edytuj] Ważniejsze miasta (alfabetycznie)

Nazwa polska	Nazwa niemiecka	ludność w tys.	Kraj związkowy
Akwizgran	Aachen	256	Nadrenia Północna-Westfalia
Berlin	Berlin (stolica)	3 435	Berlin
Bochum	Bochum	368	Nadrenia Północna-Westfalia
Bonn	Bonn	298	Nadrenia Północna-Westfalia
Brema	Bremen	565	Brema
Brunszwik	Braunschweig	240	Dolna Saksonia
Chemnitz	Chemnitz	246	Saksonia
Darmstadt	Darmstadt	136	Hesja
Dortmund	Dortmund	595	Nadrenia Północna-Westfalia
Drezno	Dresden	490	Saksonia
Duisburg	Duisburg	585	Nadrenia Północna-Westfalia
Düsseldorf	Düsseldorf	590	Nadrenia Północna-Westfalia
Essen	Essen	620	Nadrenia Północna-Westfalia
Frankfurt nad Menem	Frankfurt am Main	645	Hesja
Frankfurt nad Odrą	Frankfurt an der Oder	80	Brandenburgia
Hamburg	Hamburg	1 734	Hamburg
Hanower	Hannover	545	Dolna Saksonia
Karlsruhe	Karlsruhe	284	Badenia-Wirtembergia
Kassel	Kassel	195	Hesja
Kilonia	Kiel	230	Szlezwik-Holsztyn
Kolonia	Köln	955	Nadrenia Północna-Westfalia
Krefeld	Krefeld	250	Nadrenia Północna-Westfalia
Lipsk	Leipzig	510	Saksonia
Lubeka	Lübeck	235	Szlezwik-Holsztyn
Moguncja	Mainz	202	Nadrenia-Palatynat
Monachium	München	1 268	Bawaria
Münster	Münster	140	Nadrenia Północna-Westfalia
Oldenburg	Oldenburg	174	Dolna Saksonia
Osnabrück	Osnabrück	260	Dolna Saksonia
Salzgitter	Salzgitter	120	Dolna Saksonia
Schwerin	Schwerin	104	Meklemburgia-Pomorze Przednie
Stuttgart	Stuttgart	610	Badenia-Wirtembergia
Wiesbaden	Wiesbaden	290	Hesja
Wolfsburg	Wolfsburg	125	Dolna Saksonia
Wuppertal	Wuppertal	410	Nadrenia Północna-Westfalia

[edytuj] Galeria miast

Frankfurt	Hamburg	Berlin	Monachium
Kolonia	Düsseldorf

[edytuj] Ustrój państwowy Niemiec

Prezydent Federalny Niemiec Horst Köhler

Kanclerz Federalna Niemiec Angela Merkel

Główny artykuł: Ustrój polityczny Niemiec.

Stolicą federalną jest Berlin, gdzie jest siedziba rządu federalnego (Bundesregierung), jednak część ministerstw znajduje się w Bonn. Część centralnych urzędów mieści się w innych miastach, m.in. Karlsruhe i Norymberdze. System polityczny Niemiec jest zorganizowany w oparciu o konstytucję (Verfassung), którą jest Ustawa Zasadnicza Niemiec (Grundgesetz) według zasady podziału władz (Gewaltenteilung).

Głową państwa jest prezydent federalny, wybierany przez Zgromadzenie Narodowe (złożonego z Bundestagu i Bundesratu - przedstawicieli krajów związkowych) na pięcioletnią kadencję. Jest możliwość jednokrotnego powtórzenia kadencji. Ma on czysto reprezentacyjne znaczenie - jest symbolem państwa, moderatorem. Nie ma prawa wetowania ustaw (może je jedynie odesłać do Trybunału). Posiada prawo mianowania ambasadorów i konsuli oraz wysuwania kandydatury kanclerza. Władzą ustawodawczą (die Legislative) jest Bundestag wraz z drugą izbą Radą Federalną Niemiec (Bundesrat). Bundestag wybierany jest co cztery lata w wyborach pięcioprzymiotnikowych: powszechnych, równych, bezpośrednich (jednostopniowych), tajnych i proporcjonalnych choć zasadniczo jest to system mieszany z zapewnieniem wejścia do parlamentu wszystkich kandydatów, którzy w swych okręgach uzyskali większość. Ustawowa liczba posłów liczy 598 (od zjednoczenia Niemiec do 2002 roku wynosiła 656), ale wskutek tego skomplikowanego systemu wyborczego ta liczba może zwiększać się o tzw. mandaty nadwyżkowe. Tak jest w Bundestagu XVI kadencji, który liczy 614 posłów. Posłowie grupują się we frakcjach, do tworzenia których potrzebne jest 5% ogólnej liczby posłów. Obecne frakcje to:

Bundestag na wniosek prezydenta dokonuje wyboru kanclerza i rządu, kontroluje jego prace, zatwierdza umowy międzynarodowe, uchwala ustawy, wybiera (wraz z Bundesratem) prezydenta. Na czele izby niższej stoi przewodniczący Bundestagu (wraz ze swoimi zastępcami). Obecnie jest nim Norbert Lammert z CDU.

Władzę wykonawczą (die Exekutive) stanowi rząd federalny z kanclerzem federalnym (Bundeskanzler) na czele. Pozycja kanclerza jest mocniejsza niż polskiego premiera. Ma on prawo bezpośrednio ingerować w prace swoich ministrów. Nie można pociągnąć całego rządu do odpowiedzialności politycznej. Dzieje się tak dlatego, że każdy z ministrów działa według wytycznych kanclerza. Dopiero gdy kanclerz zostanie pociągnięty do odpowiedzielności za pomocą konstruktywnego wotum nieufności, wówczas rząd pośrednio pociągnięty jest do odpowiedzialności. Parlament nie może odwoływać poszczególnych ministrów (zasada odpowiedzialności rządu en bloc).

Najwyższe instancje sądowe to:

Federalny Trybunał Konstytucyjny (Bundesverfassungsgericht),
Federalny Sąd Administracyjny (Bundesverwaltungsgericht),
Trybunał Federalny (Bundesgerichtshof),
Federalny Sąd Pracy (Bundesarbeitsgericht),
Federalny Sąd Socjalny (Bundessozialgericht),
Federalny Trybunał Finansowy (Bundesfinanzhof).

[edytuj] Partie polityczne

System partyjny Niemiec porównawszy chociażby z krajami Europy Zachodniej jest wyjątkowo stabilny i uporządkowany. Wykrystalizowaniu uległ po II wojnie światowej. Partią o najstarszej tradycji jest pochodząca z 1870 r. partia środowiska katolickiego Zentrum (pol. Centrum). Drugą co do wieku partią jest pochodząca z 1875 r. i wyrosła z ruchu robotniczego SPD. Uczestniczyła ona w rządach Republiki Weimarskiej, aż do 1933 roku była najsilniejszą partią niemiecką. Obok SPD do tzw. Volksparteien (partii ogólnonarodowych) należy również chadecja (CDU i CSU). Wykształciła się ona po II wojnie światowej ze środowisk dawnej katolickiej partii "Centrum", poszerzonej o środowiska ewangelickie (CDU jest partią ponadkonfesyjną). Na wzmocnienie jej roli wpłynął długi okres rządów (1949-1969) oraz charyzmatyczni liderzy: Konrad Adenauer, Ludwig Erhard i Jakob Kaiser. W latach 1982-1998 CDU/CSU była znów u władzy stanowiąc główną siłę rządu Helmuta Kohla.

Tradycyjnie rolę języczka u wagi pełnili liberałowie z FDP. Rządzili prawie nieprzerwanie aż do 1998 roku, raz z CDU, raz z SPD - stąd też często nazywani są partią "obrotową". FDP wykształciła się po 1948 roku ze środowisk związanych z przedwojennymi partiami DDP i DVP. Były w niej obecne zarówno elementy wolnomyślicielskie, antyklerykalne jak i nacjonalistyczne (przez pewien czas po wojnie sytuowano FDP "na prawo" od CDU). Z partią związane były takie nazwiska jak pierwszy prezydent RFN Theodor Heuss, jej powojenny lider Erich Mende, przedstawiciele lewego skrzydła Wolfgang Mischnick czy Günter Verheugen. Członkami FDP byli też wieloletni minister spraw zagranicznych RFN Hans Dietrich Genscher (1974-1992), Walter Scheel (1969-74 szef MSZ, prezydent RFN 1974-79) czy Klaus Kinkel (minister sprawiedliwości i spraw zagranicznych w rządzie Helmuta Kohla). FDP miała swój udział w odważnej polityce wschodniej rządu Willego Brandta i Helmuta Schmidta. W 1982 na skutek różnic w pomysłach na politykę gospodarczą i społeczną FDP zrezygnowała z udziału w rządach lewicy i związała się z chadecją. Małżeństwo z CDU, choć niewolne od kłótni i nieporozumień, przetrwało 16 lat.

Od 1998 rolę języczka u wagi spełniała istniejąca od 1979/80 r. partia Zielonych (BÜNDNIS 90/DIE GRÜNEN). Jej przewodniczącym był minister spraw zagranicznych Josef Fischer.

Partią izolowaną na szczeblu ogólnokrajowym jest Die Linkspartei. - następczyni honeckerowskiej SED. W latach 1990-2002 i ponownie od 2005 reprezentowana była w Bundestagu, głównie przez posłów z byłej NRD. W zachodniej części Niemiec nie udało jej się zapuścić korzeni aż do zawarcia koalicji z dysydentami z SPD. PDS krytykowała z pozycji lewicowych rząd Schrödera, zarzuca mu odejście od lewicowych ideałów, które jakoby zawsze bliskie były PDS. Partia Lothara Bisky'ego współrządzi z SPD w dwóch krajach związkowych - Berlinie i Meklemburgii/Pomorzu Przednim.

[edytuj] Gospodarka

Niemcy na mapie Unii Europejskiej

Niemcy, mimo zaobserwowanych problemów gospodarczych, wciąż znajdują się na trzecim miejscu wśród największych potęg gospodarczych świata. PKB wyniósł w 2005 roku 2,91 bilionów USD. Niemiecka gospodarka jest zatem nominalnie trzecią co do wielkości na świecie. PKB w przeliczeniu na jednego mieszkańca wynosi: 33,4 tys. USD i plasuje RFN na 10. miejscu w Unii Europejskiej oraz na 17. miejscu w świecie. Deficyt budżetowy w 2005 roku wyniósł 78 mld euro. Państwo osiągnęło dochody w wysokości 971 mld euro, a wydało 1 049,7 mld euro. Niemcy są obecnie pierwszym eksporterem na świecie. Wartość eksportu w 2004 roku wyniosła ponad 731 mld euro. Przewaga eksportu nad importem wyniosła wówczas blisko 160 miliardów euro (tymczasem deficyt handlowy USA w 2003r. wyniósł 489 mld. $). Głównym centrum finansowym o światowym znaczeniu jest Frankfurt nad Menem, m.in. siedziba Frankfurckiej Giełdy Papierów Wartościowych (Frankfurter Wertpapierbörse), Deutsche Banku, Dresdner Banku oraz Commerzbanku.

[edytuj] Przemysł

Do najlepiej rozwiniętych gałęzi przemysłu należą: przemysł elektromaszynowy, rafineryjny, energetyczny oraz hutniczy i chemiczny. Na całym świecie cenione są także niemieckie wyroby z dziedzin przemysłu odzieżowego (Adidas) a także z dziedzin optyki i zaawansowanych technologii (high-tech). Niemiecki przemysł chemiczny osiągnął czołową pozycję na świecie, jego głownym ośrodkiem jest Ludwigshafen (siedziba firmy EMTC). Ku tej samej pozycji w świecie zmierza także przemysł samochodowy. Niemcy są największym eksploatatorem węgla brunatnego i soli potasowych na świecie. Znamienną rolę w gospodarce odgrywa Nadreński Okręg Przemysłowy, w skład którego wchodzi Zagłębie Ruhry - jeden z największych obszarów przemysłowych świata. Duże obszary przemysłowe są również zlokalizowane wokół Hamburga, Hannoweru, Salzgitter, Saarbrucken, Frankfurtu nad Menem, Stuttgartu i Monachium. Przemysł na wschodnim terytorium państwa koncentruje się głównie w Zagłębiach Saskim i Łużyckim, a także w rejonach Berlina, Lipska, Chemnitz i Drezna. Ogromną rolę w gospodarce kraju odgrywają olbrzymie korporacje, skore do inwestycji poza granicami kraju, co przyczynia się do rozwoju wielu, także silnych ekonomicznie państw. Firmy inwestują w badania naukowe i rozwijają własne ośrodki badawcze, co pozwala na szybkie wdrażanie nowoczesnych, wysokiej jakości produktów.

Najbardziej znane niemieckie korporacje przemysłowe wg. branż:

Motoryzacyjna:

Nazwa	Siedziba
Mercedes-Benz	Stuttgart
Maybach	Sindelfingen
Volkswagen	Wolfsburg
BMW	Monachium
Opel	Bochum
Audi	Ingolstadt
Porsche	Stuttgart
MAN AG	Monachium

Frankfurt nad Menem

Chemiczna i farmaceutyczna:

Nazwa	Siedziba
Bayer	Leverkusen
BASF	Ludwigshafen
Hoechst	Frankfurt nad Menem

Elektroniczna i elektrotechniczna:

Nazwa	Siedziba
Bosch	Stuttgart
AEG	Berlin
Siemens	Berlin

Hutnicza i maszynowa:

Nazwa	Siedziba
ThyssenKrupp AG	Duisburg & Essen
Mannesmann AG	Düsseldorf

Finansowa i telekomunikacyjna:

Nazwa	Siedziba
Deutsche Bank	Berlin
Dresdner Bank	Frankfurt nad Menem
Allianz	Monachium
Deutsche Telekom	Bonn

[edytuj] Transport

Sukces gospodarczy nie byłby możliwy dzięki rozwiniętemu systemowi komunikacyjnemu. Po niemieckich drogach, w tym ponad 12 tys. km autostrad, jeździ ponad 46 mln samochodów osobowych i 8 mln ciężarowych. Nie mniej ważną rolę odgrywa sieć kolejowa, szczególnie produkowane od 1991 roku superszybkie pociągi InterCity Ekspress (ICE), których prędkość dochodzi do 300 km/godz.

[edytuj] Problemy gospodarcze

rozwój zadłużenia RFN

Mniej zadowalająco kształtuje się niemieckie zadłużenie, które osiągnęło w styczniu 2006 nowy rekordowy stan: 1,49 biliona euro = ok. 5,81 bilionów PLN, co odpowiada ok. 18 tys. € = ok. 70 tys. PLN na głowę mieszkańca. Do tego dochodzą przewidywane zobowiązania państwa względem przechodzących na emeryturę pracowników sfery budżetowej w randze urzędnika, które płacone są bezpośrednio z budżetu, a nie przez ubezpieczenie emerytalne i do roku 2030 sumują się na kolejne 4 do 5 bilionów euro (źródło: niem. Bund der Steuerzahler). Od początku istnienia RFN wszystkie jej budżety były z deficytem. Zadłużenie i związane z nim odsetki, rosnące koszty systemu opieki zdrowotnej i emerytalnego, jak również bezrobocie (ok. 4 mln. ludzi), stanowią poważny problem finansowy i tym samym gospodarczy. Niemcy nie dotrzymują od lat, podpisanych w Maastricht, kryteriów konwergencji (dotyczących stabilności Euro). Dla ratowania finansów państwa przeprowadza się od lat cięcia w systemach ubezpieczeń społecznych, co jednak tylko trochę poprawiło sytuację.

Liczba zatrudnionych w niemieckim przemyśle wykazuje od lat tendencję spadkową. Każdego dnia z Niemiec przenosi się ok. 1 500 miejsc pracy (ok. 500 000 rocznie) do krajów Europy Wschodniej i Azji. Mimo tego, przemysł wnosi ok. 30% do PKB, a jego podstawową gałęzią jest motoryzacja i związane z nią branże. Od podpisania protokołu w Kioto, podejmuje się starania dla zmniejszenia emisji dwutlenku węgla do atmosfery, choć z drugiej strony w 1998 r. ustanowiono zakaz budowy nowych i plan zamknięcia elektrowni atomowych.

[edytuj] Kultura

[edytuj] Literatura

Literatura niemiecka

[edytuj] Malarstwo

[edytuj] Film

[edytuj] Teatr

Bertolt Brecht

[edytuj] Kuchnia niemiecka

Zobacz więcej w osobnym artykule: kuchnia niemiecka.

Typowo niemiecka kuchnia zanika, a rośnie wpływ wywierany przez kuchnie innych krajów. Jako pierwsza zdobyła niemieckie podniebienia kuchnia włoska, która przybyła początkiem lat 1960. wraz z włoskimi "Gastarbeiterami". Potrawy takie jak: (pizza i pasta) są dziś bardziej popularne niż dawniej typowy zestaw: ziemniaki, kiszona kapusta, marynowana pieczeń. Popularna jest również kuchnia grecka, kuchnia chińska i kuchnia turecka, ta ostatnia reprezentowana jest przez tysiące małych barów "fast food" zwanych w Niemczech Imbiß i potrawy jak np. Döner, oprócz tego można w niemieckich miastach znaleźć prawie wszystkie egzotyczne restauracje włącznie z rosyjskimi, tajlandzkimi, polskimi i japońskimi w tym (barami sushi). Najmocniejszą pozycję tradycyjna niemiecka kuchnia zachowała w małych miastach i osadach.

W odżywianiu Niemców dużą rolę pełni chleb. Uważa się, że Niemcy są krajem, w którym istnieje najwięcej różnych gatunków chleba. Kuchnia niemiecka jest bardzo pożywna, królują w niej ziemniaki i wieprzowina. Mięsa wieprzowego używa się do wyrobu kiełbasy (Wurst), która jest nie tylko popularną przekąską, ale i podstawowym elementem kuchni. W Bawarii są, np. specjalne Wurstküchen (kuchnie kiełbasowe). Mięso w kuchni niemieckiej proponuje się w bardzo różnorodnej postaci - peklowana i wędzona pieczeń wieprzowa (Kassler), pieczeń (Schweinebraten). Dodatkiem do mięsa są najczęściej ziemniaki, np. pod postacią sałatki ziemniaczanej (Kartoffelsalat), odsmażane lub ugotowane.

W północnych Niemczech w menu można znaleźć bogaty wybór swieżych ryb, wśród których najbardziej popularny jest dorsz. Kapusta to kolejny popularny składnik - odmianę zieloną marynuje się jako Sauerkraut, natomiast czerwoną gotuje z jabłkami, co daje Apfelrotkohl.

Kluski zwane Spätzle i Maultaschen są typowym składnikiem kuchni Szwabii.
Golonka (Schweinehaxe) to także niemiecki przysmak, szczególnie nie może jej zabraknąć na bawarskim święcie piwa (Oktoberfest), bo piwo to narodowy napój Niemców oraz dodatek do wielu potraw. Popularne są także niemieckie wina reńskie i mozelskie. Zupy niemieckie są ciężkie i zawiesiste (Eintopf), najczęściej z dodatkiem fasoli lub grochu.

[edytuj] Powiązania z Polską

465 km wspólnej granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej.
Z Polską graniczą trzy kraje związkowe: Meklemburgia-Pomorze Przednie, Saksonia, Brandenburgia.
Około 2 mln Polaków żyjących w Niemczech, natomiast Polskę zamieszkuje około 150 tys. Niemców.
Deutsches Polen-Institut i Deutsch-Polonische Gesellschaft der Bundesrepublik to stowarzyszenia wspierające i wzmacniające polsko - niemiecką współpracę, wymianę kulturalną itp.
Wspólna wyspa - Uznam
Kilkaset podpisanych umów partnerskich między miastami Polski i Niemiec

[edytuj] Ciekawostki

W Niemczech jest ponad 300 gatunków chleba i ponad 6 tysięcy gatunków piwa. Niemcy to piwosze. Rekordy piwne padają na Oktoberfest, jedynie Czesi piją więcej piwa w przeliczeniu na głowę mieszkańca.
Kawa cieszy się znacznie większym uznaniem niż herbata.
Niemcy są krajem mającym największe zagęszczenie teatrów operowych.
Z Niemiec właśnie wywodzi się zwyczaj strojenia choinki.
Niemcy bardzo intensywnie świętują karnawał.
Ponad 20 mln mieszkańców Niemiec (ok. 25%) to emeryci i renciści.