Svalbard

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

**Svalbard**

o fladze	o godle
Dewiza: brak

Język urzędowy	norweski
Stolica	Longyearbyen
Państwo	terytorium zależne Norwegii
Głowa państwa	król Harald V
Gubernator	gub. Per Sefland
Powierzchnia - całkowita - wody śródlądowe	-. na świecie 62 049 km² 0
Liczba ludności - całkowita (2003) - gęstość zaludnienia	-. na świecie 2 756 mieszk./km²
Jednostka monetarna	Korona norweska (NOK)
Strefa czasowa	UTC +1 - zima UTC+2 - lato

Svalbard (ze staronorweskiego (islandzkiego?) svalbard = 'zimny brzeg') – terytorium zależne Norwegii obejmujące grupę wysp arktycznych o tej samej nazwie oraz Wyspę Niedźwiedzią położone na północ od Półwyspu Skandynawskiego (od 74° do 81° N i od 10° do 34° E).

Stolicą Svalbardu jest osiedle górnicze Longyearbyen. Największą wyspą Svalbardu jest Spitsbergen, zwany również (zwł. dawniej) Vestspitsbergen - Spitsbergen Zachodni. Nazwa ta była niegdyś używana w odniesieniu do całości archipelagu.

[edytuj] Geografia

Svalbard zajmuje powierzchnię 62 049 km² i obejmuje następujące wyspy:

Spitsbergen (37 673 km²)

Ziemia Północno-Wschodnia (Nordaust Landet, 14 443 km²)

Wyspa Edge'a (Edgeøya, 5 074 km²),

Wyspa Barentsa (Barentsøya, 1 250 km²)

Wyspa Biała (Kvitøya, 682 km²)

Ziemia Księcia Karola (Prins Karl Forland, 615 km²)

Wyspa Królewska (Kongsøya, 191 km²)

Wyspa Niedźwiedzia (Bjørnøya, 178 km²)

Wyspa Szwedzka (Svenskøya, 137 km²)

Wyspa Wilhelma (Wilhelmøya, 120 km²)

Wyspa Nadziei (Hopen), Wyspa Niska (Lågøya), Wyspa Wielka (Storøya), Abeløya i kilkaset mniejszych.

Wyspa Królewska, Wyspa Szwedzka i Abeløya wspólnie tworzą Ziemię Króla Karola (Kongs Karl Land).

Wszystkie wyspy, poza Wyspą Niedźwiedzią, wchodzą w skład archipelagu Svalbard.

[edytuj] Demografia

Svalbard zamieszkuje ok. 2,8 tys. osób (2003 CIA), Norwegów, Rosjan i Ukraińców, związanych głównie z eksploatacją złóż węgla kamiennego.

[edytuj] Historia

Wyspy te znane były prawdopodobnie Wikingom, a ponownie odkryte zostały w 1596 roku przez holenderskiego odkrywcę Willema Barentsa. Były znaczącym ośrodkiem wielorybnictwa i myślistwa rosyjskiego (Pomorcy) i norweskiego. Od końca XVIII wieku wyspy wykorzystywane były jako baza ekspedycji na biegun północny. Początek XX wieku przyniósł odkrycie znaczących złóż węgla. Na mocy umów międzynarodowych (Traktat Spitsbergeński) z 1920 wyspy te stały się własnością Norwegii. Umowy te zagwarantowały jednocześnie prawo do eksploatacji występujących tu kopalin, łowiectwa i prowadzenia badań naukowych państwom-sygnatariuszom. Obecnie eksploatację węgla prowadzi Norwegia (Longyearbyen, Sveagruva) i Rosja (Barentsburg).