Sharia
Sharia (ook: shari'a(h), sjari'a(h) of sjaria(h), Arabisch: شريعة sjarī'a) is het Arabische woord voor de islamitische wet of de wet van God en betekent letterlijk 'weg naar de bron', ook: 'gebaande weg', 'wet' en 'rite'. De basis ligt bij de fiqh.
Het islamitische recht is in de eerste plaats een religieuze plichtenleer die het menselijk handelen in alle wereldse en religieuze zaken bepaalt, zowel in de relatie van mensen onderling als van mens tot God. Hoewel het eindoordeel over het menselijk handelen door de koran bij God gelegd wordt, omvat de sharia ook sancties om het juiste handelen af te dwingen.
Inhoud |
[bewerk] Welke Sharia?
Een belangrijk probleem bij de bespreking van de sharia is dat de islamitische wereld geen eenstemmig leergezag kent, waardoor er vele, soms sterk uiteenlopende versies van de sharia bestaan.
Ondanks diverse pogingen is de sharia nooit gecodificeerd, waardoor details steeds opnieuw - en soms met tegenstrijdige uitkomst - beredeneerd werden. In plaats van wetboeken gelden oudere uitspraken en juridische traktaten als basis voor rechterlijke beslissingen. De wetenschap die zich met het afleiden van rechtsregels bezig houdt wordt fiqh genoemd.
Dikwijls wordt daarom verwezen naar de interpretaties van de madhahib of rechtsscholen. Er zijn vier erkende soennitische en twee sjiitische rechtsscholen, met elk hun eigen versie van de sharia.
Voor veel actuele maatschappelijke vraagstukken worden verschillende en soms zelfs tegenstrijdige richtlijnen opgesteld.
[bewerk] Menselijk handelen
Het brede toepassingsgebied van de sharia vindt zijn oorsprong in de overtuiging dat de wet in alles moet voorzien wat noodzakelijk is voor iemands geestelijke en lichamelijke gezondheid. De islam maakt daarbij geen onderscheid tussen het religieuze en het seculiere leven. Voor moslims zijn alle handelingen verdeeld in vijf categorieën:
- Verplicht (فرض fard, of واجب wādjib) - het doen wordt beloond, het nalaten bestraft. Er wordt onderscheid gemaakt tussen individuele en gemeenschappelijke plichten (فرض العين fard al-`ayn en فرض الكفاية fard al-kifāya). Bij gemeenschappelijke verplichtingen volstaat het als een deel van de gemeenschap zich inspant. In de eerste categorie vallen bijvoorbeeld de dagelijkse vijf gebeden, in de tweede categorie een begrafenis, waarbij het volstaat dat een aantal vrienden en kennissen het gebed voor de overledene en de teraardebestelling bijwoont. De aanwezigen hebben daarmee namens de gemeenschap aan haar verplichting voldaan.
- Aanbevolen, verdienstelijk (مندوب mandōeb, مستحب moestahabb of سنة soenna) - het doen wordt beloond, het nalaten niet bestraft.
- Toegestaan (مباح moebāh) - doen en laten worden beloond noch bestraft.
- Laakbaar, afkeurenswaardig (مكروه makrōeh) - het doen wordt niet bestraft, het nalaten beloond.
- Verboden (حرام harām) - het doen wordt bestraft, het nalaten beloond.
Met straf en beloning wordt in dit verband in de eerste plaats bestraffing en beloning in spirituele zin bedoeld. Plichtverzaking tegenover God blijft in de meeste gevallen een zaak tussen de gelovige en God. Moslims gaan ervan uit dat men voor zijn doen en laten op de Dag des oordeels rekenschap voor God aflegt en door God beloond ofwel bestraft wordt. Slechts in enkele gevallen stelt de sharia ook een strafmaat. Dat is met name zo wanneer er ook maatschappelijke belangen in het geding zijn, zoals bijvoorbeeld bij alcoholgebruik.
Bij de uitvoering van een handeling is het van belang of de handeling met de juiste intentie (نية nīya) is verricht. Bij een juridische beoordeling zal een rechter een aantal zaken in aanmerking nemen, namelijk onder meer de vraag of iemand de intentie had een misdaad te begaan ('met voorbedachten rade'), of hij/zij meerderjarig is en bij zijn/haar volle verstand.
De basis van de verplichtingen van een moslim worden gevormd door de vijf zuilen van de islam.
[bewerk] Deelgebieden van de sharia
[bewerk] Kledingvoorschriften
Zowel voor mannen als vrouwen gelden richtlijnen met betrekking tot het uiterlijk. Een vrouw moet haar lichamelijke schoonheid voor mannen die geen directe familieleden zijn bedekken. Oudere, niet meer in een huwelijk geïnteresseerde vrouwen hebben meer vrijheden (Soera Het Licht 60). Mannen behoren tenminste het lichaam van de navel tot de knie bedekt te houden in het bijzijn van anderen en behoren baard en haar te verzorgen. In het algemeen geldt dat zowel mannen als vrouwen zich 'behoorlijk' dienen te kleden.
Over de mate van bedekking die voor vrouwen is voorgeschreven bestaan regionale en ideologische verschillen. Volledige sluiering, dus inclusief het gezicht, was tot het begin van de twintigste eeuw vooral een stedelijk fenomeen. Op het land lagen echter vaak praktische eisen aan de kleding ten grondslag of werden voorislamitische gebruiken in stand gehouden. Soms wordt wel het gezicht bedekt, maar blijft het haar vrij. Bij de Toeareg bijvoorbeeld bedekken de mannen het gezicht en laten de vrouwen het gezicht en soms ook het haar vrij. Er bestaan aanwijzingen dat in het Medina van de profeet alleen vrije vrouwen het haar en eventueel het gezicht bedekten, terwijl slavinnen ongesluierd waren.
Soera Het Licht 31 en Soera De Partijscharen 59 gelden als bronnen die voor het gebruik van een hoofddoek pleiten. De koran bevat geen teksten die het bedekken van het gezicht voorschrijven. Dit 'voorschrift' stoelt op het minderheidsstandpunt dat Soera De Partijscharen 53 niet alleen voor de vrouwen van de profeet, maar voor vrouwen in het algemeen geldt.
Het kledingvoorschrift strekt zich uit tot niet-aantstootgevend gedrag en gedrag dat geen aanleiding geeft tot onwenselijke seksuele contacten. In sommige landen wordt afwijkend kleedgedrag bestraft.
[bewerk] Huwelijk
Huwelijken worden door een huwelijksovereenkomst (عقد النكاح aqd an-nikāh) tussen een wettelijke vertegenwoordiger (ولى walī, in beginsel de vader) van de bruid, en de bruidegom in het bijzijn van tenminste twee mannelijke getuigen gesloten. De getuigen moeten betrouwbare, volwassen moslims zijn die over hun volle verstandelijke vermogens beschikken. De wali en de getuigen dienen zich (behalve volgens de sjafiitische leerschool) van de instemming van de bruid te overtuigen. Een huwelijk dat zonder instemming van de bruid gesloten is, is volgens de andere drie leerscholen onwettig. Een bruidsschat (مهر mahr of صداق sadāq), door de man aan de vrouw te geven, is een voorwaarde voor een geldig huwelijk. De bruidsschat wordt door de man aan de vrouw gegeven en kan dienen als noodvoorziening in geval van echtscheiding of overlijden van de man.
Echtscheiding is voor mannen door verstoting (talaq) vrij eenvoudig, voor vrouwen echter uitsluitend via tussenkomst van een rechter te verkrijgen. Aan een scheiding behoort een proces van gesprek en bemiddeling door derden vooraf te gaan. Wanneer een man zijn echtelijke plichten niet nakomt of langdurig afwezig is zonder bekende verblijfplaats, is dit voor een vrouw zondermeer een geldige reden tot echtscheiding. Een vrouw kan ook via een rechter echtscheiding verkrijgen wegens 'onverenigbaarheid van karakters' (choel). De profeet heeft dit in een aantal gevallen toegestaan. Zij moet in dat geval wel bereid zijn de bruidsschat of een deel ervan terug te geven. Na een scheiding geldt een wachtperiode (idda) van ca. drie maanden voordat een vrouw kan hertrouwen om vast te stellen of de vrouw zwanger is. De man blijft gedurende die tijd financieel verantwoordelijk. Voor een weduwe geldt een wachtperiode van vier maanden. De vrouw houdt tenminste gedurende de zoogtijd (in principe twee jaar) de zorg voor de kinderen.
Een moslimman mag een christelijke of joodse vrouw huwen. Een man mag maximaal vier vrouwen gelijktijdig huwen (polygamie), mits hij hen gelijk behandelt. Een sjiietische bijzonderheid is het tijdelijk huwelijk (متعة mut'a), dat minimaal een uur en maximaal 99 jaar kan duren. Het is een huwelijk zonder bruidschat en de verder aan een huwelijk verbonden rechten, maar tegen betaling van een door de 'huwelijks'partners vastgestelde vergoeding. Dit is gebaseerd op een door de profeet toegestane praktijk tijdens een langdurige veldtocht. Soennieten menen echter dat deze toestemming door de profeet is ingetrokken en beschouwen het tijdelijk huwelijk als een gelegaliseerde vorm van prostitutie.
Vrouwen zijn in praktisch alles ondergeschikt aan mannen, maar kunnen wel vrijelijk over haar eigen geld en bezittingen beschikken en het is hen niet verboden betaalde arbeid buitenshuis te verrichten. Juristen zijn het niet eens over de vraag of de vrouw verantwoordelijk gehouden kan worden voor het huishouden en de opvoeding van kinderen. Mannen hebben een onderhoudsplicht tegenover vrouwen en kinderen, wat wil zeggen dat een echtgenoot hen in gelijke mate als zichzelf van onderdak, levensonderhoud en kleding moet voorzien. Wanneer een vrouw in ernstige mate ongehoorzaam is aan haar echtgenoot, heeft die het recht haar, na een traject van vermanen en vermijden, licht te tuchtigen, volgens een uitspraak van de profeet door middel van een lichte tik met een miswak, een takje dat gebruikt wordt om de tanden te reinigen. De tuchtiging mag geen pijn doen en geen letsel veroorzaken.
[bewerk] Erfrecht
Het islamitische erfrecht is nogal gecompliceerd. De basis werd gelegd in Soera De Vrouwen 11 en 12, waar in het bijzonder het erfdeel van vrouwen wordt bepaald. Dat wijst op een precisiering of correctie van het voorislamitische erfrecht.
In principe is het zo dat dochters één deel erven en zonen twee delen. Echtgenotes erven een achtste deel. Ook nog in leven zijnde ouders behoren tot de erfgenamen. De erflater heeft het recht maximaal een derde deel van zijn bezit bij testament aan derden te vermaken. Schulden worden niet vererfd.
De filosofie achter de regel dat vrouwen minder erven dan mannen ligt in het feit dat vrouwen door mannen onderhouden worden en eigen bezittingen niet met anderen hoeven delen. Tegenwoordig komt het in islamitische landen steeds meer voor dat vrouwen ook aan het gezinsinkomen bijdragen. Progressieve moslims wijken daarom wel af van deze bepaling door een nalatenschap in gelijke delen voor mannen en werkende vrouwen te verdelen.
[bewerk] Strafrecht
Het strafrecht is in de sharia minder ontwikkeld dan in westerse rechtssystemen. Strafrecht heeft in de islam grotendeels privaatrechtelijk karakter. Op moord staat bijvoorbeeld de doodstraf als maximale strafmaat, maar de nabestaanden van een slachtoffer bepalen of deze straf inderdaad wordt geëist of dat met zoengeld genoegen wordt genomen. De hoogte van zo'n bedrag komt vervolgens door onderhandeling tussen de partijen tot stand. Bloedwraak of eerwraak is onder de sharia verboden.
Een aparte status hebben de direct uit de koran afgeleide verbodsbepalingen, de zogenaamde hadd-misdrijven (حد, mv. حدود hoedōed, grens). Dat zijn: ontucht en overspel (زناء zinā), valse getuigenissen in relatie tot ontucht en overspel, alcoholgebruik, diefstal en straatroof. Op diefstal staat amputatie van de rechterhand, bij recidive amputatie van de linkervoet als maximumstraf.
Op overspel staat volgens Soera Het Licht 2 bestraffing met honderd stok- of zweepslagen voor beide betrokkenen, maar meestal wordt dood door steniging toegepast overeenkomstig de joodse wet. Of dit inderdaad teruggaat op het voorbeeld van Mohammed is onduidelijk. Vast staat dat hij eenmaal dood door steniging heeft opgedragen in het geval van overspel van joodse onderdanen. Soera De Vrouwen 15 heeft betrekking op niet nader gespecificeerde onzedelijkheden die bestraft worden met levenslange opsluiting of tot "Allah een weg voor hen opent" (mogelijk invrijheidstelling na oprecht berouw). In beide gevallen geldt echter dat vier getuigen van onbesproken gedrag de geslachtsdaad of de onzedelijkheid moeten hebben gezien. Op het afleggen van een vals getuigenis staan tachtig slagen, waarvan kan worden afgezien wanneer dat de wens is van de benadeelde. Bestraffing kan ook volgen na het afleggen van een bekentenis, die echter niet onder dwang verkregen mag worden. De rechter dient zich ervan te overtuigen dat de verdachten zich van de strafmaat bewust waren voordat zij hun bekentenis aflegden en moet de verdachten de mogelijkheid geven hun bekentenis te herroepen, zelfs al zouden ze de waarheid gesproken hebben. Alleen in de Malikitische leerschool geldt zwangerschap zonder getrouwd te zijn als rechtmatig bewijs van ontucht. Homosexualiteit wordt als ontucht behandeld.
Het nuttigen van alcohol in het openbaar wordt eveneens met tachtig slagen bestraft, straatroof met gevangenisstraf.
Illustratief voor het principe van strafvermindering in verband met verzachtende omstandigheden is de volgende overlevering:
De profeet berispte de eigenaar van een slaaf die vanwege honger graan had gestolen. De eigenaar wilde zijn slaaf straffen. De profeet zei: "Deze man had honger en jij hebt hem geen eten gegeven. Jij bent het die gestraft moet worden."
In overeenstemming hiermee heeft kalief Omar Ibn al-Chattab gedurende een jaar van hongersnood een moratorium op het uitvoeren van amputaties vanwege diefstal afgekondigd. Hij ging ervan uit dat het de plicht van de gemeenschap was om de armen te voeden. Hielden mensen voedsel voor zichzelf, dan hadden degenen die geen voedsel meer hadden volgens zijn redenering het recht zich dat voedsel toe te eigenen.
[bewerk] Religieuze minderheden en afvalligheid
In het verdrag van Medina (ook wel de grondwet van Medina genoemd) legde de profeet in het jaar 1 van de islam vrijheid van religie vast: "Moslims, polytheïsten, en joden zullen als één gemeenschap (oemma) samenleven. Elke partij zal zijn eigen religie naleven."
Toen de tweede kalief van de islam, Omar ibn al-Chattāb, Jeruzalem veroverde, werd in een verdrag volledige vrijheid van religie en veiligheid voor christenen en bescherming van kerken en kloosters en van christelijke bedevaartgangers vastgelegd. Uit een ander document, een door Omar bekrachtigd verdrag dat tot stand kwam na de verovering van steden in Syrië en Mesopotamië, werd het christenen echter verboden om nieuwe kerken en kloosters te stichten, beschadigde kerkgebouwen in wijken waar voornamelijk moslims woonden te herbouwen, in het openbaar kruisen of de bijbel te tonen, hoorbaar te bidden of heilige teksten te reciteren en het christendom te verspreiden. Dergelijke voorschriften zijn later ook op joden van toepassing verklaard.
De rechtsgeleerde as-Sjāfi' (767-820) schrijft in zijn boek Ahkam al-Qoer'ān (Wetsvoorschriften in de koran): "God heeft over de polytheïsten twee oordelen geveld: hij heeft bevolen de afgodendienaren (ahl al autān) te bestrijden tot ze de islam aannemen en de lieden van het boek te bestrijden tot ze de belasting (djizya) betalen zolang ze de islam niet aannemen".
De Spaans-Arabische geleerde Ibn Hazm († 1064), die in de traditie van as-Sjāfi' staat, gaf aan dat Soera De Koe 256 ("Er is geen dwang in de religie…") voor twee groepen niet geldt: diegenen die geen volgelingen van de openbaringsreligies zijn en door Mohammed bestreden werden (bedoeld zijn polytheïsten), en diegenen die de islam verlaten hebben en op basis van consensus van rechtsgeleerden (idjmā) gedwongen werden de islam weer aan te nemen. De eveneens Andalusische geleerde en opperrechter van Sevilla Ibn al-Arabī († 1148) trok deze opvatting echter in twijfel.
In een recht voor moslims om de islam te verlaten is echter niet voorzien. De klassieke sharia bepaalt de doodstraf voor afvalligheid, vaak gebaseerd op een combinatie van afvalligheid met landverraad of actieve propaganda voor als anti-islamitisch beschouwde ideeën of andere religies. Toch zijn er in de koran en de hadiethliteratuur verwijzingen te vinden naar situaties dat mensen moslim werden en de islam weer verlieten zonder dat daarbij sancties genoemd worden. Zuiver op basis van koran en soenna beoordeeld bestaat er dus geen conflict tussen islam en het recht van moslims op vrijheid (lees: verandering) van religie.
Overheden van staten waar de islam staatsgodsdienst is maken vaak een onderscheid tussen 'religie' (dien) en 'geloof' (aqida). Voor niet-moslims geldt dan vrijheid van religie, voor moslims slechts de vrijheid om binnen de islam hun eigen gebruiken te praktiseren (hoerriyat al aqida), dat wil zeggen de gebruiken die door de leerscholen zijn voorgeschreven.
- Zie ook : Abdul Rahman
[bewerk] Belastingen
De enige echt islamitische vorm van belasting, en tegelijkertijd een van de vijf zuilen van de islam is de armengave (زكاة zakāt), een vorm van vermogensbelasting, die tussen 2,5 % en 10 % bedraagt. Deze belasting is uitsluitend bedoeld als minimale vorm van structurele armenzorg.
Om de staatsuitgaven te dekken ontstonden er al gauw alternatieve vormen van belasting, waaronder de grondbelasting (خراج charādj). Religieuze minderheden (ذمّي dhimmi) droegen aan de staatsuitgaven bij via de jizyah).
[bewerk] Spijswetten
Moslims mogen alleen vlees eten dat halal (toegestaan, Arabisch: حلال) is. Het tegenovergestelde van halal is haram (حرام). Halal vlees is uitgebloed vlees van een dier dat volgens de islamitische rituele voorschriften geslacht werd. Het slachten is op die manier een vorm van offerande.
Vlees van carnivoren en van dieren die spontaan gestorven zijn, evenals het expliciet in de koran vermelde varkensvlees, zijn enkel toegestaan wanneer er niets anders voorhanden is om in leven te blijven. Paardenvlees is niet verboden doch het slachten van paarden is onder moslims niet gebruikelijk. Dieren die nog zogende jongen hebben evenals de zogende jongen zelf mogen niet geslacht worden. Het doden van een dier is enkel toegestaan voor consumptie of om het uit zijn lijden te verlossen indien het ziek of gewond is.
Alles wat uit de zee komt is zondermeer halal, het hoeft niet op een speciale wijze gedood te worden. De wetsscholen kennen kleine verschillen, bijvoorbeeld over de vraag of garnalen en muildieren toegestaan zijn voor consumptie.
Alle andere soorten voedsel (groenten, vruchten en dranken, met uitzondering van alcoholische dranken en verdovende middelen) zijn zonder bijzondere bewerkingen toegestaan voor consumptie.
De slachter moet een moslim zijn die bekwaam is in het slachten. De slachtplaats moet rein zijn. De slager moet zorg dragen voor het comfort van het dier. Het slachtmes moet niet zichtbaar zijn voor het dier of in de nabijheid van het dier geslepen worden. Geslachte dieren mogen niet door andere dieren gezien worden.
Voordat een dier geslacht wordt, spreekt de slachter de woorden Bismillah, Allahu Akbar (in naam van God, God is groot) uit, waarmee hij zijn dankbaarheid en respect uit voor Diegene die in het voedsel voorziet: de Allerhoogste. In één beweging worden vervolgens de halsslagader, de luchtpijp en de zenuwbanen naar de hersenen doorgesneden. Hierdoor verliest het dier het bewustzijn en stopt het hart met kloppen.
De omstandigheden waarin een dier gefokt werd, de kwaliteit van het voedsel en het onderdak dat het kreeg, evenals de wijze van transport en de afstand waarover dit verantwoord gebeuren kan spelen ook een rol bij de beoordeling of het vlees halal is. Dierenwelzijn is een belangrijke verantwoordelijkheid (khalifa) die God de mens toevertrouwde.
De koran stelt dat alle vlees geofferd in naam van iets anders dan God haram is. Sommige islamitische geestelijken zijn de mening toegedaan dat vlees van toegestane dieren die door een niet-moslim zijn geslacht, maar wel op de door de moslims voorgeschreven wijze, ook halal is. Kosher vlees en vlees van dieren die door christenen in naam van God geslacht zijn, worden ook als halal beschouwd.
[bewerk] Landen waar de sharia wordt toegepast
Momenteel bestaan er in zo'n 50 verschillende landen evenzovele interpretaties van sharia, die deels rechtskracht hebben.
De meeste landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika kennen een duaal rechtssysteem met religieuze en seculiere rechtbanken. De religieuze rechtbanken behandelen voornamelijk familie- en erfrechtzaken. De hadd-misdrijven vallen in de meeste gevallen onder het seculiere recht, dat vaak gebaseerd is op de rechtsstelsels van de voormalige koloniale overheersers. Alleen in Iran en Saoedi-Arabië geldt de sharia integraal en worden hadd-straffen opgelegd. Daarnaast geldt in veel landen nog het gewoonterecht (Arabisch: oerf, Indonesisch: adat).
Landen waar shariawetgeving op nationaal niveau van kracht is:
- Afghanistan, Iran, Jemen, Jordanië, Saoedi-Arabië, de Indonesische autonome provincie Atjeh
Landen waar shariawetgeving naast wetgeving naar westers model van kracht is:
- Brunei, Egypte, Irak, Koeweit, Libanon, Libië, Maladiven, Maleisië, Mauretanië, Nigeria, Oman, Pakistan, Qatar, Soedan, Somalië, Syrië, Tunesië
Landen waar een vorm van islamitisch familierecht van toepassing is:
Er is een trend gaande dat meer islamitische landen (delen van) de sharia introduceren, maar andere landen, zoals Turkije, moderniseren juist hun rechtssysteem naar Westerse maatstaven.
[bewerk] Islam en de niet-islamitische wereld
[bewerk] Islamitische basiswaarden en UVRM
Velen ervaren een grote en onoverbrugbare tegenstelling tussen de sharia en de seculiere democratie. Daarbij wordt vaak gesproken over een conflict tussen de islam en het westen. Het is echter correcter om te spreken over een conflict tussen enkele hoofdstromingen binnen de islam en democratische staten. De meeste islamitische landen ondertekenden verklaringen waarin ze de Koran als een hogere norm beschouwen dan de UVRM, bijvoorbeeld de Universele islamitische verklaring van mensenrechten (1981) en de Cairo Declaration on Human Rights in Islam ^ . Deze laatste is ondertekend door alle buitenlandministers van de leden van de Organisatie voor de Islamitische Conferentie.
De meeste islamitische staten ondertekenden dus zowel de UVRM , als, recenter, verklaringen die met belangrijke aspecten van de UVRM botsen.
[bewerk] Islam versus Europese democratie
Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg merkte in een arrest van 13 februari 2003 over de rechtmatigheid van een verbod voor de Turks-islamitische Refah partij op "dat de sharia niet verenigbaar is met de fundamentele principes van de democratie".^
Op 29 juni 2004 oordeelde het Hof in een arrest over de rechtmatigheid van een verbod op het dragen van een hoofddoek bovendien "dat de bepalingen van de Sharia, onder andere betreffende strafrecht, lijfstraffen en de positie van vrouwen in het geheel niet verenigbaar zijn met de de seculiere rechtsstaat en de Conventie (= de Europese conventie voor mensenrechten)" .^
[bewerk] Groot-Brittannië
De Britse jurist Sebastian Poulter onderzocht als een van de eersten in opdracht van de Engelse regering de mogelijkheden voor erkenning van het islamitische familierecht in het Britse recht. Een islamitische koepelorganisatie had daarom gevraagd. Poulter concludeerde dat islamitisch familierecht fundamenteel onverzoenbaar is met de rechtsbeginselen van de meeste Europese staten (zie ook: 'The claim to a separate Islamic system of personal law for British Muslims’, in Mallat, C., en J. Connors (red.), Islamic Family Law, London, 1990, geciteerd in ‘Moslims als minderheid: de vergruizeling van het westerse islambeeld’, W.A.R. Shadid en P.S. Van Koningsveld).
[bewerk] Canada
Op basis van de Canadese Arbitration Act (1991) verkregen christenen, joden en moslims in de provincie Ontario in 2004 de mogelijkheid privaatrechtelijke kwesties (zoals echtscheidingen, voogdijschappen en erfeniskwesties) door een religieuze arbitragecommissie te laten beoordelen indien beide partijen daarmee instemden. De oordelen van dergelijke commissies waren bindend, voor zover ze niet in strijd met geldend Canadees recht waren. Daarmee had shariawetgeving in Canada beperkte rechtskracht gekregen. De Arbitration Act was bedoeld om het overbelaste Canadese rechtssysteem te ontlasten.
In september 2005 werd de Arbitration Act, mede op grond van internationale protesten van (islamitische) vrouwenorganisaties, zodanig gewijzigd dat religieus recht niet meer kon worden toegepast.
[bewerk] Noten
- ^ Cairo Declaration on Human Rights in Islam
- ^ Refah vs. Turkey, 13 februari 2003
- ^ Leyla Şahin vs. Turkey, 29 juni 2004
[bewerk] Bronnen
Dit artikel is een bewerking van het Duitstalige Wikipedia-artikel (stand 23 februari 2006) met als bronnen:
- Richard Hartmann: Die Religion des Islam. Darmstadt 1987, ISBN 3-534-01664-5
- Said Ramadan: Das islamische Recht. Theorie und Praxis. Wiesbaden 1980, ISBN 3-447-02078-4
- Eduard Sachau: Das Recht der Scharia. Neuauflage. Frankfurt a.M. 2004
Aanvullende bronnen voor de Nederlandse bewerking:
- Maurits Berger: Sharia, Den Haag 2006, ISBN 90-5454-658-1
- Abdulwahid van Bommel e.a.: Islam en de rechten van vrouwen, Amsterdam/Utrecht 2006, ISBN 90-5460-125-6
[bewerk] Zie ook
- Halacha, de joodse wet
[bewerk] Externe links
- De koran kent regels maar is geen wetboek, De Gelderlander, 1 maart 2006
- Sharia in moslimlanden tegen het licht, Reformatorisch Dagblad, 7 maart 2006
Publicaties Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (april 2006):
- Berger, M.S. (2006) Klassieke sharia en vernieuwing ISBN 9053569057
- Otto, J.M. (2006) Sharia en nationaal recht. Rechtssystemen in moslimlanden tussen traditie, politiek en rechtsstaat ISBN 9789053568415
|
|
 |
|---|---|
| Geloof & gebruik: Allah | Hadj | Salat | Shahadah | Tawhid | Sawm | Vijf Zuilen | Wudu | Zakat | Zuilen van geloof | |
| Kalender: Asjoera | Hidjra | Offerfeest | Ramadan | Suikerfeest | |
| Personen: Aboe Bakr | Aïsja | Ali | Mohammed | Metgezellen | |
| Stromingen: Madhhab | Ibadisme | Sjiisme | Soefisme | Soennisme | |
| Wet & Recht: Fiqh | Halal en haram | Koran | Sharia | |
