Seaborg
Z Wikipedii
|
|||||
Ważniejsze dane | |||||
---|---|---|---|---|---|
Nazwa, symbol, l.a.* | Seaborg, Sg, 106 | ||||
Własności metaliczne | metal przejściowy | ||||
Grupa, okres, blok | 6 (VIB), 7, d | ||||
Masa atomowa | 263 u | ||||
Konfiguracja elektronowa | [Rn]5f146d47s2 | ||||
e- na poziom energetyczny | 2, 8, 18, 32, 32, 12, 2 | ||||
Stopień utlenienia | 6 | ||||
Stan skupienia | bd | ||||
Elektroujemność | bd (Pauling) bd (Allred) |
||||
Tam, gdzie nie jest zaznaczone inaczej, |
|||||
*Wyjaśnienie skrótów: l.a.=liczba atomowa |
Seaborg (Sg, łac. seaborgium), wcześniej o nazwie Unnilhexium (Unh) - pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych w układzie okresowym. Nazwa pochodzi nazwiska amerykańskiego chemika Glenna T. Seaborga.
Znane jest 12 izotopów tego pierwiastka. Najbardziej stabilnym jest izotop 271, który ma czas półtrwania 2,4 minuty.
Pierwiastek ten nie występuje naturalnie; został sztucznie otrzymany równolegle przez dwa zespoły naukowe. W lipcu 1974 r. zespół Albert Ghiorso z Lawrence Radiation Laboratory na Uniwersytecie Kalifornijskim opublikował informacje o otrzymaniu izotopu 263, który miał czas półtrwania ok 1 s. We wrześniu tego samego roku, radziecki zespół pod kierunkiem G. N. Flerowa, z Dubnej opublikował otrzymanie izotopu 259, który miał czas półtrwania 0,48 s.
Seaborg ma własności chemiczne zbliżone do wolframu.