RMS Titanic
 Een proefvaart van de Titanic op 2 april 1912. |
|
| Carrière |  |
|---|---|
| Werf: | Harland and Wolff |
| Kiellegging: | 31 maart 1909 |
| Tewaterlating: | 31 mei 1911 |
| In de vaart genomen: | 10 april 1912 |
| Status: | Raakte een ijsberg om 23:40 op 14 april 1912. Zonk op 15 april 1912 om 2:20; wrak ontdekt in 1985. |
| Thuishaven: | Liverpool |
| Algemene kenmerken | |
| Deplacement: | 52.310 longton |
| Tonnage: | 46.328 brt |
| Passagiers: | 1912 - totaal 2223. First Class: 329, Second Class: 285 Third Class: 710 |
| Vlag: | Verenigd Koninkrijk |
| Lengte: | 269 meter |
| Breedte: | 28 meter |
| Diepgang: | 10,5 meter |
| Voortstuwing en vermogen: | 24 double-ended en 5 single-ended Scotch ketels op 215 psi. Twee viercilinder stoommachine zuigermotoren van elk 16.000 pk (12 MW) voor de twee buitenste schroeven. Eén lagedruk (ongeveer 7psi absoluut) stoomturbine met 18.000 pk (13,5 MW) voor de middelste schroef. Totaal 50.000 pk (37 MW). Twee bronzen driebladige schroeven aan elk boords. Eén bronzen vierbladige centrale schroef |
| Snelheid: | 23 knopen (42,5 km/h) |
| Eigenaar: | White Star Line |
| Type: | Passagiersschip |
| Bemanning: | 899 |
De RMS Titanic was de tweede van een drietal luxe superliners, die een groot deel van het transatlantisch verkeer zouden moeten verwerken. De Titanic was eigendom van de White Star Line-rederij, en werd gebouwd in Belfast; ten tijde van haar eerste reis was het het grootste passagiersschip ter wereld, en samen met haar zusterschepen Olympic en Britannic het grootste bewegende object ooit door mensen gemaakt. Tijdens de eerste reis van de Titanic in april 1912 kwam ze in botsing met een ijsberg; een deel van de stuurboordzijde werd op verscheidene plaatsen doorboord, en binnen drie uur was het schip gezonken. 1517 opvarenden kwamen om het leven, waarmee dit één van de ergste scheepsrampen in vredestijd in de geschiedenis is, maar ook één van de bekendste.
Inhoud |
[bewerk] Constructie
De Titanic werd in opdracht van de White Star Line gebouwd op de scheepswerf van Harland en Wolff in Belfast. De White Star Line wilde met het schip concureren met Cunard Line Lusitania en Mauretania. De Titanic en haar zusterschepen, de Olympic en de Britannic moesten de grootste en meest luxueuze passagiersschepen worden die de wereld tot dan toe had gezien. De bouw van de Titanic begon op 31 maart 1909. De romp van het schip werd in 1911 te water gelaten, en een jaar later was het schip klaar voor haar eerste reis.
Het schip was 269 meter lang en 28 meter breed, en woog 53.147 ton. Een volume van zo'n 46.000 bruto registerton. De Titanic werd aangedreven door twee vier-cilinder stoommachines en één stoomturbine. Om deze motoren aan te drijven waren er 159 kolenovens. De Titanic kon hiermee zo'n 44 kilometer per uur varen. De overgebleven gassen werden uitgestoten via één van de schoorstenen; hiervan waren er maar drie functioneel, aangezien de vierde er was bijgeplaatst om het schip nog indrukwekkender te maken. Het tijdschrift Ship Builders schreef in 1912 dat de Titanic praktisch onzinkbaar moest zijn. De scheepsromp was opgedeeld in zestien compartimenten, die vanaf de brug gesloten konden worden. Wanneer er vier compartimenten vol met water zouden lopen, bleef het schip nog drijven.
Aan boord was er plaats voor ruim 3500 opvarenden. De Titanic bood haar passagiers - met name de welgestelden - een nog nooit eerder geziene vorm van vermaak aan boord. Er was een zwembad en sporthal, een Turks stoombad, bibliotheek en een squash-veld. De hutten van de passagiers die eerste klas reisden waren gedecoreerd met dure houten panelen en luxueuze meubels. Er waren drie liften aangebracht om de rijkste passagiers tussen de dekken heen en weer te vervoeren. De Titanic bood als tweede stoomschip (het eerste was haar zusterschip Olympic) ook zulke faciliteiten aan tweede-klas passagiers.
De Titanic bezat 20 reddingsboten, waarmee in totaal 1178 personen vervoerd konden worden. Hoewel dit niet genoeg zou zijn voor alle passagiers, had het schip al meer reddingsboten dan wettelijk was verplicht, aangezien het aantal nog berekend werd aan de hand van het gewicht van het moederschip, in plaats van het aantal opvarenden.
[bewerk] Eerste reis
Op 10 april 1912 verliet de Titanic de haven van Southampton, Engeland, met als bestemming New York City, met Edward Smith als kapitein. De grootte van het schip creëerde een enorme aanzuigingskracht, waardoor het nabij gelegen stoomschip New York richting de Titanic werd gezogen en bijna met haar in botsing kwam. Het onheil werd afgewend, maar het vertrek werd wel een uur vertraagd. De Titanic stak eerst het Kanaal over om in het Franse Cherbourg een aantal passagiers te laten opstappen. Daarna voer men naar Cobh (Ierland), om uiteindelijk met 2223 opvarenden richting New York koers te zetten.
De passagiers waren opgedeeld in de 1e, 2e en 3e klas. De derde klas, ook wel steerage genoemd, bestond uit kleine hutten op de onderste dekken van het schip. De meeste passagiers daar waren immigranten, die in de Verenigde Staten een nieuw leven wilden opbouwen. In de tweede klas, waarvan de hutten richting achtersteven bevonden, zaten passagiers die afkomstig waren uit de middenklasse. De tweede-klas hutten van de Titanic waren net zo luxueus als eerste-klas hutten van de meeste andere passagiersschepen uit die tijd.
De eerste klas van de Titanic was het duurst en meest luxueus. Een aantal schatrijke en zeer prominente mensen reisde in deze klasse naar New York. Onder hen waren de millionair John Jacob Aster en zijn vrouw, de industrieel Benjamin Guggenheim en de Amerikaanse presidentsadviseur Archibald Butt. De directeur van de White Star Line, Bruce Ismay en Thomas Andrews, de ontwerper van de Titanic, hadden ook eerste-klas hutten.
[bewerk] De ramp
In de nacht van 14 april vroor het; de zee was kalm en de lucht was helder. Kapitein Smith had de koers van het schip naar het zuiden bijgesteld vanwege een aantal waarschuwingen voor ijsbergen in het gebied. Eerder die dag had het stoomschip America naar de Titanic geseind dat zich grote ijsbergen in haar koers bevonden, maar om onbekende redenen heeft dit bericht de brug nooit bereikt. 's Avonds werd naar aanleiding van waarschuwingen van de Mesaba geen actie ondernomen.
Om 23.40 uur voer de Titanic langs de zandbanken van Newfoundland en namen de twee matrozen in het kraaiennest een grote ijsberg waar, die zich recht voor de boeg bevond. Eerste stuurman William Murdoch beval het schip een scherpe bocht naar links te maken, en liet de stoommachines stoppen en vervolgens in de tegengestelde richting werken. De ijsberg schraapte langs de rechterzijde (stuurboord), hierbij werd niet zoals aanvankelijk werd gedacht en wat veel filmmakers suggereren de romp opengereten, - iets wat zelfs het hardste ijs niet zou kunnen aanrichten met deze snelheid - maar werd wel de romp over een lengte van ca. 75 meter beschadigd in de vorm van een serie kleine scheurtjes waardoor vijf van de waterdichte compartimenten langzaam vol begonnen te lopen. Het gewicht van het water in die vijf compartimenten zorgde ervoor dat de Titanic begon te hellen, waardoor het water over de waterdichte schotten in de andere compartimenten kon stromen. Kapitein Smith beval het schip te stoppen. Na een inspectie van de schade was het duidelijk dat het schip zou zinken, en kort na middernacht werden de eerste reddingsboten gereed gemaakt.
[bewerk] Redding
De RMS Carpathia arriveerde twee uur nadat de Titanic was gezonken op de plek van de ramp. De overlevenden uit de reddingsboten werden aan boord gehaald, maar geen van de mensen die te water waren geraakt waren nog in leven. Om 8.50 's ochtends zette de Carpathia koers naar New York, waar ze op 18 april aankwam.
De White Star Line stuurde de boot MacKay-Bennett om de lijken uit de oceaan te halen. 190 lichamen werden teruggebracht naar Halifax in Nova Scotia, waar een aantal niet geïdentificeerd werden en anoniem begraven in het Fairview Cemetery. De meeste lichamen die niet geïdentificeerd werden kregen echter een zeebegravenis, samen met een aantal gestorven bemanningsleden. In totaal werden er 306 lichamen gevonden door dit schip. Later werden er nog 22 lichamen gevonden door nog 2 schepen zodat het totaal op 328 komt. Ook deze zijn naar Halifax gebracht vanwaar men de lijken konden afhalen of laten verzenden.
[bewerk] Schip verlaten
De eerste reddingsboot, boot 7, ging op 15 april om 00.40 uur te water met 29 mensen aan boord. De Titanic had twintig reddingsboten, die ongeveer twaalfhonderd mensen konden herbergen. Hoewel dit onvoldoende was voor alle opvarenden, had de Titanic meer boten dan de Britse scheepvaartautoriteit nodig achtte. In die tijd werd het aantal benodigde reddingsboten berekend aan de hand van het gewicht van het schip, niet aan de hand van het aantal mogelijke passagiers.
De passagiers uit de eerste en tweede klassen konden zich makkelijk naar het dek met de reddingsboten begeven, omdat hun hutten vrij hoog in het schip zaten. De derde-klas passagiers moesten een heel gangenstelsel door om boven te komen. De stewards hielden de poorten naar de hogere dekken gesloten totdat er toestemming kwam om de mensen uit de derde klas naar boven te laten.
Intussen werd door de marconisten het noodsignaal CQD uitgezonden. Een aantal schepen reageerde hierop - waaronder de Mount Temple, de Frankfurt en Titanic's zusterschip de Olympic, maar geen van hen was in staat om het schip op tijd te bereiken. De Carpathia van de Cunard Line was het op 93 kilometer het dichtstbij. Cape Race in Newfoundland ontving als enige landbasis de oproep. Er was één schip dat vanaf de Titanic gezien kon worden: de SS Californian; de marconist van dit schip was echter al naar bed, en dus ontvingen de officieren van de Californian niet de CQD van de Titanic. Kapitein Smith stelde voor het nieuwe noodsignaal SOS te gebruiken.
Ondertussen waren de meeste passagiers niet van plan de ogenschijnlijk veilige Titanic te verwisselen voor een roeiboot. Daarom werden de meeste reddingsboten halfvol te water gelaten: één van de boten kon veertig mensen opvangen, maar ging met twaalf opvarenden te water. De officieren lieten voornamelijk vrouwen en kinderen van boord gaan; sommigen lieten principieel geen mannen toe in de reddingsboten, andere alleen als er nog ruimte over was. Naar mate het schip verder zonk, begaven meer passagiers zich naar de reddingsboten. Rond 2 uur 's nachts, toen de gehele boeg verdwenen was, waren alle boten op twee na te water gelaten.
Het lot van kapitein Smith is onduidelijk. Sommigen beweren dat hij zelfmoord gepleegd heeft door zich in zijn hut op te sluiten tot uiteindelijk de ramen barstten (zoals in de film Titanic van 1997 te zien is). Anderen zeggen dat hij nog een kind uit het water heeft gered en dat daarna niemand hem nog gezien heeft, of althans niemand die het overleefd heeft of het heeft kunnen navertellen. Thomas Andrews deed geen moeite van de boot af te komen en ging samen met zijn ontwerp ten onder.
Om 2.10 uur helde de Titanic zover naar voren dat de schroef zichtbaar werd. De twee overgebleven reddingsboten schoven van het dek en dreven weg, en de voorste schoorsteen brak af, waarbij een deel van de brug vernield werd en de mensen in het water verpletterd werden. De mensen die nog aan boord waren renden in paniek naar de achtersteven of sprongen in het water in de hoop een reddingsboot te bereiken. Om kwart over twee viel de elektriciteit uit. Spoedig daarna brak de Titanic in tweeën tussen de twee achterste schoorstenen, waarna de boeg onmiddellijk zonk. De achtersteven zonk kort erna.
In totaal overleefden 706 van de 2223 opvarenden de ramp. De meeste slachtoffers stierven aan onderkoeling. Twee van de te water gelaten reddingsboten (4 en 14) gingen terug om overlevenden te zoeken en redden zes mensen. In de andere boten besloot men niet terug te keren, bang om alsnog te zinken door het enorme aantal mensen dat zou proberen aan te klampen of door de zuiging van de zinkende Titanic naar beneden gezogen te worden (proefondervindelijk onderzoek heeft echter recent aangetoond dat er helemaal geen zuiging was).
[bewerk] Gerelateerde onderwerpen
[bewerk] Trivia
- Op 6 mei 2006 overleed Lillian Gertrud Asplund, de laatste overlevende die zich nog iets van de scheepsramp herinnert, op 99-jarige leeftijd in haar woonplaats Worcester (Massachusetts). Haar vader en drie broers, waaronder een tweelingbroer, kwamen bij de ramp om het leven; Lillian en haar moeder overleefden het drama. Op dit moment (2006) zijn er nog twee overlevenden van de ramp, maar die kunnen dat niet meer bewust navertellen:
- Barbara Joyce Dainton (24 mei 1911), de oudste nog levende
- Elizabeth Gladys Dean (2 februari 1912), de jongste reiziger en overlever
[bewerk] Naslagwerken
- Eaton, John P. en Haas, Charles A. Titanic: Triumph and Tragedy (2e editie). W.W. Norton & Company, 1995 (ISBN 0393036979)
- Lynch, Donald en Marschall, Ken. Titanic: An Illustrated History. Hyperion, 1995 (ISBN 1562829181)
- O'Donnell, E. E. Father Browne's Titanic Album. Wolfhound Press, 1997. (ISBN 0863277586)
- Quinn, Paul J. Titanic at Two A.M.: An Illustrated Narrative with Survivor Accounts. Fantail, 1997 (ISBN 0965520935)
[bewerk] Externe link
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden op de pagina RMS Titanic op Wikimedia Commons. |
