Erich Ludendorff
Erich Ludendorff (Kruszewnia, provincie Posen, 9 april 1865 – Tutzing 20 december 1937) was een Duits militair en politicus.
Inhoud |
[bewerk] Jeugd
Erich Ludendorff was de zoon van een Duitse grootgrondbezitter. Hij volgde een militaire opleiding in Plön en Berlijn. Van 1882 tot 1904 was Ludendorff als officier gestationeerd bij de Generale Staf.
[bewerk] Kwartiermeester-generaal
In 1912 werd hij regimentscommandant nabij Düsseldorf en bevorderd tot kolonel. Na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog leidde hij zijn regiment in de strijd in België. In augustus 1914 wisten Ludendorffs mannen onder zijn kundige leiding de als onneembaar geldende Citadel van Luik in te nemen. Hij werd onderscheiden met de hoogste Duitse onderscheiding: de Pour le Mérite. In september 1914 werd Ludendorff chef van de generale staf van het 8ste leger. Zijn 8ste leger behaalde grote successen. In 1915 werd Ludendorff bevorderd tot generaal.
In 1916 verving keizer Wilhelm II generaal Erich von Falkenhayn als chef van de Oberste Heeresleitung (OHL) door veldmaarschalk Paul von Hindenburg. Von Hindenburg benoemde Erich Ludendorff als zijn plaatsvervanger (= kwartiermeester-generaal). Zowel Von Hindenburg als Ludendorff waren voorstanders van annexaties van de door het Duitse leger bezette niet-Duitse gebieden, waaronder België en de Baltische Staten. Het tweetal staat een onbeperkte duikbootoorlog voor. Dit betekende ook dat de Verenigde Staten van Amerika de oorlog verklaarden aan Duitsland (1917).
In 1917 drong Ludendorff aan bij de keizer om rijkskanselier Theobald von Bethmann Hollweg te ontslaan, wat ook gebeurde. Bethmann Hollweg werd vervangen door Georg von Hertling. Von Hertling werd een marionet van Ludendorff en Hindenburg. Er was sprake van een militaire dictatuur in Duitsland. Zelfs keizer Wilhelm II had niet veel in te brengen. Via allerlei extreem-nationalistische partijen en de Pruisische Junkers (grootgrondbezitters) probeerde de OHL haar grip op de staat te versterken.
[bewerk] Ludendorff ontslagen
In september 1918, na het mislukte Duitse voorjaarsoffensief in Frankrijk, ontsloeg de keizer Von Hertling en benoemde Max van Baden, een liberaal, tot rijkskanselier. De OHL werd op die manier een zware klap toegebracht omdat Badens voornaamste taak was een wapenstilstand te sluiten met de Entente Mogendheden. Toch steunden Hindenburg en Ludendorff Von Baden's wapenstilstandsplannen. Ludendorff berekende dat het Duitse leger tijdens de duur van een wapenstilstand kon hergroeperen en in het voorjaar van 1919 opnieuw in de aanval kon gaan. Zover kwam het echter niet: De overspannen Ludendorff werd in oktober 1918 door keizer Wilhelm II ontslagen en vervanger door generaal Wilhelm Groener. Ludendorff vluchtte vermomd naar Zweden, maar keerde in 1919 naar Duitsland terug.
[bewerk] Na de Eerste Wereldoorlog
Ludendorff verbond zich na zijn terugkeer met de extreem-rechtse Nationale Vereniging, waar ook Wolfgang Kapp lid van was. In 1920 pleegde de groep rondom Kapp een mislukte staatsgreep om de socialistische regering omver te werpen.
In de jaren 1920-1924 werkte Ludendorff nauw samen met Adolf Hitler. Ludendorff speelde een rol tijdens de zogenaamde Bierkellerputsch in München van Hitler, toen de laatste op 8 november 1923, via ondemocratische middelen, de macht probeerde te grijpen. Deze coup werd echter nog diezelfde dag afgeslagen door de Münchense politie en de Reichswehr. Mocht de coup geslaagd zijn dan was Ludendorff rijksminister van Defensie geworden en waren Hitler en Ludendorff naar Berlijn opgetrokken om daar de macht te grijpen.
Na de couppoging werden zowel Ludendorff als Hitler berecht. Wegens zijn rol tijdens de Eerste Wereldoorlog werd Ludendorff vrijgesproken, Hitler zat echter 1 1/2 jaar vast in de gevangenis van Landsberg. Ludendorff was echter woedend over zijn vrijspraak.
Van 1924 tot 1928 was Ludendorff lid van de Rijksdag voor de nazi-partij. In 1925 had Ludendorff zich op aandringen van Hitler presidentskandidaat gesteld. Ludendorff, blind door zijn minachting voor Hitler, dacht dat deze nu eindelijk eens had begrepen, dat hij, de oorlogsheld, het boegbeeld van de NSDAP was. Ludendorff kreeg nog geen procent van het electoraat achter zich en leed smadelijk gezichtsverlies, ook in eigen kring. Hitler had zich wederom van een concurrent ontdaan.
In 1925 richtte hij een occulte religieuze beweging op die aan de verering van oude Germaanse goden deed. In 1928 brak Ludendorff met de nazi's. Op 22 september 1933 werd deze religieuze en occulte groep door de Duitse Nazi-regering verboden.
Ludendorff overleed in 1937.
