Ronde van Frankrijk

Voor actuele informatie, zie:
Ronde van Frankrijk 2007

De Ronde van Frankrijk (Frans: Tour de France, in het Nederlands ook vaak De Tour genoemd) is een meerdaagse wielerwedstrijd door Frankrijk. De Tour is ontstaan in 1903 en destijds georganiseerd door Henri Desgrange, hoofdredacteur van het tijdschrift L'Auto, naar een idee van zijn jonge medewerker Georges Lefèvre, directeur van de allereerste Tour (1903).

Het peloton dat de Ronde van Frankrijk 2004 uitrijdt, komt binnen op de Champs Elysées.

Sinds 1984 bestaat er eveneens een Ronde van Frankrijk voor vrouwen (La Grande Boucle Féminine Internationale of kortweg Le Tour Féminin).

De 'Tour' geldt als het belangrijkste, meest veeleisende en meest eervolle wielerevenement van het jaar. Het is te vergelijken met Wimbledon bij het tennis. Wie een Tour wint kan rekenen op 'eeuwige' roem. Onder de grootste Tourwinnaars aller tijden zijn de Fransen Jacques Anquetil en Bernard Hinault, de Belg Eddy Merckx en de Spanjaard Miguel Induráin, die elk 5 maal de Tour wonnen. Laatstgenoemde is er in geslaagd dit in 5 opeenvolgende jaren (1991-1995) te doen. De Amerikaan Lance Armstrong is zelfs 7 maal achtereen (1999-2005) op de eerste plaats geëindigd.

[bewerk] Geschiedenis van de Tour

Wagen uit de reclamekaravaan die voor de renners uit rijdt

Parijs, begin 20ste eeuw. Frankrijk kent twee toonaangevende sportkranten. "L'Auto-Velo" en "Le Velo". "Le Velo", de sponser van de wielerklassieker Bordeaux-Parijs, is veruit de best verkopende krant; de oplage bedraagt 80.000 tegenover 20.000 voor "L'Auto-Velo". Henri Desgrange, hoofdredacteur van "L'Auto-Velo" en eerste werelduurrecordhouder, wil hier iets aan doen en samen met Géo Lefèvre komt hij op het idee om een ronde van Frankrijk voor wielrenners te organiseren. Op 16 januari verliest Desgrange een belangrijk proces tegen zijn concurrent Griffard van "Le Velo". Desgrange moet de naam Vélo uit de titel van zijn krant schrappen. Haat welt op. Desgrange blijft echter niet bij de pakken zitten en drie dagen later, op 19 januari, wordt de eerste ronde van Frankrijk aan de pers voorgesteld. Dit voorstel werd echter niet meteen enthousiast onthaald en men vreesde dat de Tour er nooit zou komen. Een week voor het sluiten van de inschrijvingen hebben slecht 15 renners zich ingeschreven. Dat was op 6 mei. De eerste tour zou beginnen op 1 juni en duren tot 5 juli. Noodgedwongen moest Desgrange dus al een paar toegevingen doen. De eerste tour zou pas op 1 juli beginnen en het startgeld werd gehalveerd. Uiteindelijk schreven 78 renners zich in en 60 ervan verschenen ook daadwerkelijk aan de startlijn op 1 juli.

Op 1 juli worden de 60 renners dan in gang geschoten voor de eerste Tour. Deze bestond uit 6 ritten. Om na te gaan of de renners het voorziene parcours afleggen zijn onderweg controleposten geïnstalleerd. Daar moeten de renners hun naam roepen naar de commisarissen of afstappen en een handtekening plaatsen. De controleurs haasten zich dan naar het volgende controlepunt. De Fransman Maurice Garin, de enige die weet of hij de hele afstand per fiets heeft afgelegd, wint met bijna 3 uur voorsprong op de tweede. Uiteindelijk rijden van de 60 slechts 21 renners de wedstrijd uit.

Na de eerste Tour had Desgrange gezien dat het goed was geweest en dus laat hij een jaar later een tweelingzusje op papier tekenen. Zelfde aantal ritten, zelfde aankomstplaatsen en zelfde favorieten. Het enige verschil in 1903 konden renners zich inschrijven voor één of meerdere ritten, nu mogen er geen renners bijkomen. Op weg dus, maar al gauw duiken er een paar probleempjes op. Nogal wat mensen die langs het parcours wonen protesteren en werpen barricades op omdat ze vinden dat de doortocht van de karavaan hun nachtrust verstoort. In die tijd werd er ook nog 's nachts gekoerst. Op de col de la Republique, de eerste berg in de Tour, begint het pas echt uit de hand te lopen. Supporters van de ontsnapte Faure grijpen de achtervolgende Garin bij de kraag en roepen: "Weg met Garin, sla hem dood". Maar de in Italië geboren Fransman is niet bang. "Ik ga door tot Parijs en zal winnen, tenzij ik vermoord word". Zo ver komt het niet, maar toch. In Lunel liggen de straten vol met glasscherven en in Nîmes komt het tot vechtpartijen waarbij renners getrakteerd worden op stokslagen van betogers. Op den duur heeft niemand nog zicht op het wedstrijdverloop, wat voor sommigen aanstoot geeft zou later blijken. Maar de tour gaat door. Acouturier wint vier van de zes ritten, maar was na een val in de eerste rit al uitgeschakeld voor het eindklassement. De strijd voor het eindklassement wordt herleid tot een duel Garin-Pothier. Na de voorlaatste rit leidt Garin met 28 seconden voorsprong. Maar dan begint het spel pas echt. Een hevig onweer maakt de slotrit in het Parc de Princes onmogelijk. Daags na de laatste rit besluit Desgrange dat de tweede editie van de Tour ook meteen de laatste is geweest. De vele incidenten onderweg hadden hem totaal ontmoedigd. Ondertussen begint de Union Vélocipédique de France met onderzoekswerk naar de gebeurtenissen tijdens de afgelopen Tour. De resultaten worden vrijgegeven op 30 november en doet de bom helemaal barsten. De eerste vier van het eindklassement worden gediskwalificeerd! Ze hebben zich onderweg schuldig gemaakt aan ontelbare overtredingen: Hier en daar de trein genomen, binnenwegen genomen, zich laten voorttrekken, ... . Resultaten: Pothier wordt levenslang geschorst, Garin mag twee jaar niet meer koersen en de vijfde, Henri Cornet ,wordt uiteindelijk tot eindwinnaar uitgeroepen. Organisator Desgrange vecht terug: "De Grote kruistocht van de wielersport mag niet eindigen met zo'n valse noot."

Het jaar daarop komt Desgrange met een vernieuwende Tour op de proppen. Nieuwigheden: In plaats van 6 zijn er nu 11 ritten en de met de Ballon d'Alsace en de Col Bayard worden de Vogezen en de Alpen aangedaan. Nog een jaar later komt Desgrange weer met een nieuwigheidje. De laatste kilometer van een rit wordt voortaan aangegeven met een vod in de vorm van een rode driehoek. In 1910 komt Alphonse Steinès, een journalist van L'Auto, bij Desgrange aankloppen. De man had de Col du Tourmalet ontdekt. Hij was bij de verkenning bijna zelf omgekomen tijdens een sneeuwstorm, het wegdek was een ware verschrikking en er werden wel eens beren op de flanken van de Tourmalet gesignaleerd, maar Desgrange had er wel oren naar. Dus trok het peloton in 1910 voor het eerst de Pyreneeën in. Er stonden twee Pyreneeënritten op het programma. De eerste naar Luchon over de Col de Portet D'Aspet werd gewonnen door Octave Lapize. De tweede, van Luchon naar Bayonne met onder meer de beklimmingen van de Peyresourde, de Aspin, de Tourmalet en de Aubisque, werd gewonnen door, opnieuw Lapize. De renners waren echter niet te spreken over deze nieuwe beproevingen. Ze scholden Desgrange uit voor moordenaar en al wat niet mooi is. Hoewel er geen renners tijdens de Pyreneeënritten worden opgegeten door beren, valt er toch een dode. De totaal onbekende Adolphe Hélière krijgt, tijdens een zwempartijtje in zee op de rustdag in Nice, een hartaanval en verdrinkt. In 1911 gaat Desgrange het nog hoger zoeken, want dan staat er een Alpenrit over de Télégraphe en de Galibier op het menu. Een jaar later wint voor het eerst een Belg de Tour, Odile Defraye uit Rumbeke.

"Wij willen de leider zien. Het peloton zoeft voorbij en we hebben de leider niet eens kunnen herkennen" morde de Franse journalisten in 1919. Desgrange dacht na en kwam uiteindelijk met een gele trui op de proppen. Waarom geel? Simpel, de organiserende krant, L'Auto, werd namelijk op geel papier gedrukt. Op 19 juli 1919 wordt Eugène Christophe de allereerste gele truidrager.

De Tour groeit verder en wordt al gauw de grootste wielerwedstrijd ter wereld. Dit zorgt ervoor dat L'Auto in 1923 daags na de slotrit maar liefst één miljoen kranten verkoopt. De Tour is een begrip en iedereen wil er alles over lezen. In 1930 komt Desgrange weer met iets nieuw op de proppen. Hij voert de landenploegen en het ploegenklassement in. De eerste publiciteitskaravaan wordt op poten gezet en voor het eerst wordt er een rit rechtstreeks op de radio uitgezonden. Nog een paar jaar later wordt het bergklassement ingevoerd, eerste winnaar is Vicente Trueba. De tijd gaat verder en voor het eerst wordt er een tijdrit georganisserd (1934), Theo Middelkamp wint als eerste Nederlander een tourrit (1936), derailleurs (versnellingsapparaten) worden toegelaten (1937), Desgrange zoekt het nog steeds hoger met de Col d'Iséran, de op dat moment hoogst berijdbare berg in Europa (1938), en voor het eerst staat er ook een klimtijdrit op het menu (1939).

Een tragisch voorval in 1940: Henri Desgrange, stichter van de Ronde van Frankrijk, overlijdt. Dan breekt de oorlog uit en na de oorlog hebben de Franse sportkrant L'Equipe en de Parijse Stadskrant Le Parisien Libéré L'Auto vervangen. In 1948 vindt dan een revolutionaire wending plaats. Voor het eerst wordt er een tourrit, de slotetappe naar Parijs, rechtstreeks uitgezonden op tv. In 1949 wordt er een monument geplaatst, boven op de Galibier, ter ere van Desgrange. In 1951 wordt voor het eerst niet vanuit Parijs vertrokken, maar fungeert Metz als startplaats. Vanaf 1905 worden er cols beklommen maar in 1952 is het de eerste keer dat er een etappe boven op een col aankomt, op de mythische Alpe d'Huez. De rit vertrok vanuit Lausanne en de Italiaan Fausto Coppi won. De aankomst lag niet helemaal boven, maar in het dorpje Huez, ongeveer in de helft van de klim die nu tot helemaal boven wordt beklommen. Nadien werd er in die tour nog 2 maal boven op een top gefinished, op Sestriere en op de Puy de Dôme. Deze beide ritten werden ook door Coppi gewonnen.

1953 De tour bestaat 50 jaar en dat wil men vieren. Het puntenklassement wordt ingevoerd. De leider van dit klassement krijgt een groene trui. Waarom groen? Opnieuw is de keuze vrij logisch. De eerste groene trui werd gesponsord door een fabrikant van grasmachines en gras zag er toen ook al groen uit, dus vandaar het groen. Een jaar later is men nog steeds in de roes van de 50ste verjaardag en laat men de tour voor het eerst buiten Frankrijk vertrekken, namelijk in Amsterdam. Later zal de tour nog verscheidene malen in het buitenland zijn "Grand Départ" kennen: In Brussel (1958), Keulen (1965), Scheveningen (1973), Charleroi (1975), Leiden (1978), Frankfurt (1980), Bazel (1982), Berlijn (1987), Luxemburg (1989), San Sebastian (1992), 's-Hertogenbosch (1996), Dublin (1998), Luxemburg (2002), Luik (2004) en Londen (2007).

De gemiddelde snelheid van de Tourwinnaar over de jaren heen

De toegenomen gemiddelde snelheid kan voor een deel verklaard worden uit het steeds korter worden van de Tour

1957 de Fransman Jacques Anquetil debuteert in de Tour en wint meteen. De Fransman is een begenadigd tijdrijder en wordt "monsieur Chrono" genoemd. Hij zal de eerste zijn die vijf maal de tour wint. In 1958 is er voor het eerst een aankomst op de Mont Ventoux. Vanaf 1962 wordt er definitief gereden met merkenploegen. In 1967 sterft Tom Simpson tijdens de beklimming van de Mont Ventoux na het gebruik van amfetamines. Gecombineerd met de hitte, de zware beklimming en maagproblemen wordt dit hem fataal. In 1968 wordt de aankomst van de slotrit voor het eerst op de wielerbaan van Vincennes gehouden, voorheen werd er altijd aangekomen in het Parc des Princes. Jan Janssen wint als eerste Nederlander de Tour door in de laatste rit het geel af te nemen van de Belg Herman Van Springel(1968).

Vijf jaar na de laatste zege van Anquetil begint een nieuw hoofdstuk, dat van Eddy Merckx. De Belg slaagt er net als Anquetil in om de Tour vijf maal te winnen. Maar hoe. Eddy Merckx, bijgenaamd "De kannibaal", en die bijnaam zegt genoeg, wou altijd en overal winnen en regeerde het peloton als een ware patron. Hij zorgde voor illustere records. Hij behaalde maar liefst 34 ritoverwinningen, ter vergelijking: Armstrong won er 22, en droeg 96 dagen de gele trui. Uiteindelijk werd het rijk van Merckx ten einde gebracht in 1975. Tijdens de rit naar Pra Loup stortte hij in en de Fransman Bernard Thévenet won de Tour die voor het eerst aankwam op de Champs Elysées. De volgende die er in slaagde de Tour vijf maal te winnen is Bernard Hinault bijgenaamd "Le Blaireau", de das. Hinault leek sterk op zijn voorganger Merckx, want ook hij werd in het peloton beschouwd als de patron. Ook Hinault slaagde er niet in de Tour een zesde maal te winnen. In 1986 moest hij de overwinning laten aan zijn jonge Amerikaanse ploegmaat Greg Lemond. Diezelfde won in 1989 de Tour met het kleinste verschil ooit, door in een tijdrit van Versailles naar de Champs Elysées op een fiets met triatlonstuur 58 seconden goed te maken op geletruidrager Laurent Fignon en uiteindelijk met amper 8 seconden te winnen. Ondertussen wonnen de Nederlanders ritzeges op l'Alpe D'Huez bij de vleet en wonnen de Belgen groene trui na groene trui. Voor beide landen waren de jaren tussen eind jaren zestig en eind jaren tachtig gouden jaren.

De volgende in het rijtje van vijfvoudige tourwinnaars is de Bask Miguel Indurain. De sfinx van Pamplona regeerde in het begin van de jaren '90. Zijn tactiek was niet mooi, maar wel efficiënt. Hij overklaste de tegenstand in de tijdritten en bleef bij in de cols. Tijdens zijn laatste overwinning op Franse wegen (1995) kwam de Italiaan Fabio Casartelli lelijk ten val tijdens de afdaling van de Portet D'Aspet. De 24-jarige olympische kampioen van Barcelona '92, overlijdt aan zijn hersenletsel en is tot op heden de laatste renner die tijdens de Tour gestorven is.

In 2004 wordt het record van Anquetil, Merckx, Hinault en Indurain aan flarden gereden. Lance Armstrong is de nieuwe recordhouder. "The Boss" slaagt er in dat jaar in om de Tour voor een zesde maal te winnen. Een jaar later zou hij zijn eigen record verbreken door een zevende maal te winnen.

In mei 2006 wordt er bekend gemaakt dat er een dopingschandaal is in Spanje, waar niet alleen Spaanse renners maar ook renners uit Italië, Frankrijk en Duitsland bij betrokken zijn. Het begon bij de Spaanse ploeg Liberty Seguros waar teamleider Manolo Saiz en arts Eufemiano Fuentes er van worden verdacht betrokken te zijn bij een dopingzaak. Fuentes zou te maken hebben gehad met veel grote renners. Liberty verdwijnt als geldschieter voor de ploeg en bedrijven uit de hoofdstad van Kazachstan, Astana, besluiten de ploeg te gaan sponsoren, het team heet dan: Astana-Würth. De bazen van de Tour de France willen Astana-Würth (De ploeg van een van de favorieten van dat jaar: Alexandr Vinokourov) dan uitsluiten van deelname maar Astana gaat er tegen in en de sportcommissie CAS beslist dan dat ze wel mogen deelnemen. Een dag voor de Tour de France wordt er een lijstje van 35 renners openbaar gemaakt (waarvan er negen op de startlijst van de Tour staan) en spreken de ploegleiders af om iedereen die op het lijstje staat uit hun ploeg gelijk op non-actief te stellen. Op het lijstje stonden een aantal grote namen waaronder: Tour de France winnaar van 1997: Jan Ullrich, zijn teamgenoot Oscar Sevilla, nummmer 2 in de tour van 2005: Ivan Basso, Francisco Mancebo, Joseba Beloki en alle Comunidad Valenciana renners. Aangezien uit de ploeg van Astana-Würth vijf mensen niet van start mogen gaan, betekent dit dat de ploeg minder dan zes renners overhoudt en derhalve toch niet in de Tour mag starten. Floyd Landis komt na een inzinking in de 16e etappe terug in de 17e etappe en wint in de laatste tijdrit de tour. 4 dagen na de tour, nadat hij niet kwam opdagen bij de acht van Chaam en ook niet te bereiken was, word er ontdekt dat hij doping heeft gebruikt.

[bewerk] Klassementen

De Tour kent diverse uitdagingen. Behalve de strijd om het eindklassement (gele trui) strijden de renners en wielerploegen om de punten die er iedere etappe te verdienen zijn. De renner met het hoogste totaal aantal punten in een bepaald klassement mag de volgende etappe in de trui rijden met een bepaalde kleur of print. Er zijn tevens flinke geldbedragen te winnen met de verschillende klassementen.

Algemeen klassement - gele trui: kortste totale tijd over alle etappes
Puntenklassement - groene trui: punten worden gescoord aan het eind van de etappes, in het bijzonder de vlakke etappes en in tussensprints
Bergklassement - bolletjestrui: punten worden gescoord aan de top van de diverse klims
Jongerenklassement - witte trui: hoogst genoteerde renner in het algemeen klassement onder een bepaalde leeftijd
Rood rugnummer: een rood, in plaats van zwart rugnummer: een jury kijkt dagelijks wie die dag het meest aanvallend heeft gereden, en kent op basis daarvan punten toe. Dit moet niet verward worden met de rode lantaarn, dat is een niet-officiële term voor degene die als laatste in het klassement staat.
Ploegenklassement - elke dag worden de tijden van de drie eerste rijders van elk team opgeteld. De leidende ploeg is tegenwoordig herkenbaar aan gele rugnummers omdat de aloude gele petjes niet meer zichtbaar zijn door de helm of überhaupt niet meer werden gedragen door de renners.

In het verleden zijn er nog verscheidene andere klassementen opgemaakt die inmiddels zijn afgeschaft. Voorbeelden zijn de Rode trui voor de tussensprints en de Lapjestrui voor het combinatieklassement. Ook bestond er een ploegenpuntenklassement; de ploeg die daarin aan de leiding stond droeg groene petjes.

In de drie weken durende Tour worden enkele individuele tijdritten verreden. Tot 2005 stond er ook een ploegentijdrit op het programma; die is echter afgeschaft door de concurrentiestrijd tussen de UCI en de organisatie van de Tour, de ASO. De Ronde kent tevens enkele rustdagen (meestal 2).

Vaak begint de Ronde van Frankrijk in één van de buurlanden. Het binnenhalen van een start- of aankomstplaats in de Tour kost veel geld. In de plaats krijgt de organiserende stad of gemeente een grote naamsbekendheid.

[bewerk] Regels

Hieronder komen de regels die gelden sinds 2004.

[bewerk] Bij etappes

De eerste renner die over de aankomstlijn rijdt in een gewone etappe wint de rit, op voorwaarde dat hij geen onregelmatige sprint heeft gereden of anderen gehinderd heeft. Hij kan hierdoor worden gedeklasseerd. In individuele tijdritten wint de renner die de snelste tijd over een bepaalde afstand neerzet. De ploegentijdrit heeft geen individuele renner als winnaar. Hiermee kan alleen een ploeg winnen. Als winnende tijd geldt de tijd van de vijfde renner van de ploeg. Daarnaast geldt er bij alle etappes, met uitzondering van de proloog, een tijdslimiet.

[bewerk] Grootte van de tijdslimiet

De etappes zijn onderverdeeld in vijf categorieën. Dit zijn drie soorten gewone etappes (1=etappe zonder moeilijkheden, 2=etappe met gemiddelde moeilijkheid en 3=etappe met grote moeilijkheden), de individuele tijdritten en de ploegentijdrit. De tijdslimiet is afhankelijk van de categorie en van de gemiddelde snelheid van een etappe en bedraagt een percentage van de winnende tijd. Als deze door een of meerdere renners wordt overschreden wordt/worden deze renner(s) gediskwalificeerd en mogen ze niet meer deelnemen aan de overige etappes. Welke snelheid (in kilometers per uur) bij welk percentage hoort bij welke categorie.

tijdslimiet	c1	c2	c3	IT	PT
4%	≤34	-	-	-	-
5%	>34-36	-	≤26	-	-
6%	>36-38	≤31	>26-27	-	-
7%	>38-40	>31-32	>27-28	-	-
8%	>40-42	>32-33	>28-29	-	-
9%	>42-44	>33-34	>29-30	-	-
10%	>44-46	>34-35	>30-31	-	-
11%	>46-48	>35-36	>31-32	-	-
12%	>48	>36-37	>32-33	-	-
13%	-	>37-38	>33-34	-	-
14%	-	>38-39	>34-35	-	-
15%	-	>39-40	>35-36	-	-
16%	-	>40-41	>36-37	-	-
17%	-	>41-42	>37-38	-	-
18%	-	>42	>38	-	-
25%	-	-	-	snelheidonafhankelijk

c = categorie, IT = Individuele tijdrit en PT = ploegentijdrit

Als het aantal uitvallers door de tijdslimiet meer dan 20 % van de deelnemers bedraagt kan de jury besluiten tot het wijzigen van de tijdslimiet. Dit gebeurde in 2001 toen het peloton ruim buiten de tijdlimiet binnenkwam waarop de jury de tijdslimiet rekte waardoor alle renners de volgende etappe weer aan het vertrek mochten komen. In de editie van 2006 kwam in de 16e etappe naar La Toussuire 54% van de deelnemers buiten de tijdslimiet binnen, waarna de jury ook hier besloot de tijdslimiet te rekken.

[bewerk] Gele trui

De gele trui wordt gedragen door de renner die over alle etappes de snelste tijd heeft met aftrek van bonificatieseconden (zie punten groene trui en bonificatieseconden.) Degene die de trui na de laatste etappe mag aantrekken is de winnaar van de ronde van Frankrijk. Er geldt wat de tijd voor de gele trui betreft een bijzondere regel voor de ploegentijdrit. Hier wordt niet de tijd van de etappe genomen maar de volgende verschillen (indien de werkelijke verschillen groter zijn):

eerste	vijfde renner	achtste	+ 1' 20"	vijftiende	+ 2' 30"
tweede	+ 0' 20"	negende	+ 1' 30"	zestiende	+ 2' 35"
derde	+ 0' 30"	tiende	+ 1' 40"	zeventiende	+ 2' 40"
vierde	+ 0' 40"	elfde	+ 1' 50"	achttiende	+ 2' 45"
vijfde	+ 0' 50"	twaalfde	+ 2' 00"	negentiende	+ 2' 50"
zesde	+ 1' 00"	dertiende	+ 2' 10"	twintigste	+ 2' 55"
zevende	+ 1' 10"	veertiende	+ 2' 20"	21^e	+ 3' 00"

De gele trui werd voor het eerst ingevoerd in 1919 en werd als eerste gedragen door de Fransman Eugène Christophe. De kleur werd gekozen als referentie naar het gele papier waarop de organiserende krant, L'Auto, gedrukt werd.

Er is ook een lijst van winnaars van de Ronde van Frankrijk.

[bewerk] Groene trui

De groene trui wordt gedragen door de renner die in de aangegeven tussensprints en op de meet de meeste punten heeft verzameld. Op de meet kunnen punten worden behaald op basis van de klassering in de etappe en de zwaarte van de etappe, daarnaast krijgen de eerste, tweede en derde van de etappe bonificatieseconden die van de tijd voor het algemeen klassement (gele trui) en voor het jongerenklassement (witte trui) afgetrokken worden. In de proloog en in alle etappes kunnen punten worden behaald. Alleen in de ploegentijdrit zijn geen punten voor de groene trui te verdienen. Daarnaast worden er in de tijdritten geen bonificatieseconden toegekend.

De groene trui werd ingevoerd in 1953 naar aanleiding van de 50ste verjaardag van de tour.

[bewerk] Punten groene trui en bonificatieseconden

Overzicht punten voor de groene trui en de bonificatieseconde:

positie	c1	c2	c3	IT	TS	MB	TSB
eerste	35	25	20	15	6	20"	6"
tweede	30	22	17	12	4	12"	4"
derde	26	20	15	10	2	8"	2"
vierde	24	18	13	8
vijfde	22	16	12	6
zesde	20	15	10	5
zevende	19	14	9	4
achtste	18	13	8	3
negende	17	12	7	2
tiende	16	11	6	1
elfde	15	10	5
twaalfde	14	9	4
dertiende	13	8	3
veertiende	12	7	2
vijftiende	11	6	1
zestiende	10	5
zeventiende	9	4
achttiende	8	3
negentiende	7	2
twintigste	6	1
21^e	5
22^e	4
23^e	3
24^e	2
25^e	1

c1= categorie 1 (vlakke rit); c2= categorie 2 (heuvelachtige rit); c3= categorie 3 (bergrit); IT = Individuele tijdrit; TS = Tussensprint; MB = bonificatie op de eindstreep; TSB = bonificatie bij de tussensprints

[bewerk] Bolletjestrui

De bolletjestrui wordt gedragen door de leider van het bergklassement. Op de top van elke berg zijn punten te verdienen. De bergen zijn onderverdeeld in vijf categorieën waarbij "HC" (hors catégorie = buitencategorie) de moeilijkste is en de "4e catégorie" de makkelijkste. Het spreekt voor zich dat HC de meeste punten oplevert en de vierde categorie de minste. Hieronder volgt een overzicht van de punten. Sinds 2004 worden de punten van de laatste beklimming van een etappe verdubbeld als het een tweede, eerste of buitencategorie beklimming betreft.

Positie	4^eC	3^eC	2^eC	1^eC	HC
eerste	3	4	10	15	20
tweede	2	3	9	13	18
derde	1	2	8	11	16
vierde		1	7	9	14
vijfde			6	8	12
zesde			5	7	10
zevende				6	8
achtste				5	7
negende					6
tiende					5

[bewerk] Witte trui

De witte trui wordt gedragen door de beste geklasseerde renner onder 25 jaar in het algemeen klassement.

[bewerk] Dezelfde leider in verschillende klassementen

Als een renner leider is van meerdere klassementen dragen andere renners een van de leiderstruien in de volgende etappe. Een renner kan slechts een trui dragen. Daarbij wordt de volgende volgorde aangehouden:

Gele trui: belangrijkste klassement
Groene trui: op een na belangrijkste klassement
bolletjestrui: op twee na belangrijkste klassement
witte trui: op drie na belangrijkste klassement

Ter voorbeeld een illustratie: indien de drager van de gele trui tevens bovenaan staat in het bergklassement dan mag de nummer twee van dat klassement de bolletjestrui dragen.