Raw-foodism

Raw-foodism is de Engelstalige term voor een strenge variant van vegetarisme, te weten de leefregel die inhoudt dat men in principe enkel rauw plantaardig voedsel gebruikt. Het dieet is enigszins vergelijkbaar met dat van de fruitariër. Beide bestaan ze namelijk uit het enkel nuttigen van rauw plantaardig voedsel. Het grote verschil is echter, dat raw-foodisten ook planten zelf opeten, terwijl fruitariërs zich tot vruchten van planten beperken. Een officiële Nederlandstalige term is niet bekend, maar als zodanig is al wel voorgesteld: 'Rauwarisme'. Een goede (meer Latijnse) internationale naam zou kunnen zijn: 'Cruditarisme'.

Inhoud 1 Achtergrond 2 Is het gezond? 3 Aanhang 4 Zie ook 5 Referenties

[bewerk] Achtergrond

De theorie van rauw eten is gebaseerd op onder andere de volgende uitgangspunten:

• Bij verhitting van voedsel ontstaan diverse toxische stoffen.

• Zo ontstaan bij bakken, roosteren en frituren polycyclische aromatische koolwaterstoffen (PAKs) die kankerverwekkend zijn.
• Ook ontstaan bij verhitten zogenoemde Maillardreacties. Levensmiddelentechnologen willen deze reacties graag laten optreden omdat de producten die bij deze reacties ontstaan verantwoordelijk zijn voor de bruinkleuring van bijvoorbeeld brood en gebak, bier, chocolade en koffie) en ook een aangename smaak tot gevolg hebben. In (en buiten) het lichaam worden deze stoffen (via Schiffse basen en Amadori producten) tenslotte omgezet in Advanced Glycation Endproducts (AGE's)). AGE’s worden ervan verdacht belangrijke factoren te zijn bij diverse degeneratieve chronische ouderdomsziekten.
• Bij verhitten van zetmeelrijke producten ontstaat acrylamide, waarvan de mogelijke schadelijkheid momenteel een onderwerp van wetenschappelijke discussie is.
• Bij verhitten van vetten van onverzadigde oliën ontstaan giftige vetzuurperoxides en transvetzuren, een gevolg van het kapotmaken van de onverzadigde (dubbele) bindingen door vrije radicalen.
• Transvetzuren komen ook voor in veel industrieel geproduceerd voedsel, als gevolg van het harden van plantaardige oliën. Deze transvetzuren verhogen het risico op hart- en vaatziekten.

• Tijdens de miljoenen jaren van de menselijke evolutie is het menselijk genoom volledig geschikt geraakt om het (rauwe) voedsel te verwerken dat de paleolithische mens at. Het verhitten van voedsel doet de mens evoloutionair gezien nog maar zeer kort. Sinds de mens ongeveer 10.000 jaar geleden begon met het domesticeren van dieren en het verbouwen van voedsel is ook het voedingspatroon duidelijk anders geworden: onder andere minder voedingsvezels en proteïnen, meer koolhydraten, en een duidelijk andere verhouding tussen omega-3 vetzuren en omega-6 vetzuren. Volgens aanhangers van het raw-foodism heeft het genoom van de mens zich, sinds deze omslag heeft plaatsgevonden, onvoldoende kunnen aanpassen waardoor ons lichaam niet goed in staat is om te gaan met de stoffen die bij verhitten van voedsel ontstaan. Dat feit zou aan de basis liggen van de huidige epidemie van chronische degeneratieve aandoeningen ^[1]..
• Bij verhitting boven de 40 graden Celsius worden sommige vitaminen en vooral enzymen vernietigd door de hitte van het kookproces. De aanhangers zijn van mening dat in natuurlijk onverhit voedsel de enzymen zitten die nodig zijn om voedsel te verteren.

Volgens prof. dr. Pieter van 't Veer, als hoogleraar Voeding en Epidemiologie verbonden aan Wageningen Universiteit en Researchcentrum, is dit 'moeilijk voor te stellen'. Hij stelt:

Enzymen worden sowieso afgebroken zodra ze in het lichaam en de maag terecht komen, ook als het voedsel niet verhit is. Sommige enzymen breken zelfs vitaminen af. Bij verhitting gaan inderdaad voedingsstoffen verloren, maar daar staat tegenover dat koken ook plantcelwanden stukmaakt waardoor vitaminen en mineralen juist vrij kunnen komen. De maag kan die rauwe celwanden niet open maken. Het netto effect van koken is daardoor positief, verliezen vallen mee, als niet te lang en in niet te ruim water wordt gekookt.^[2]

• Rauw eten, oftewel niet koken, bespaart energie en is beter voor het milieu.

[bewerk] Is het gezond?

Een onderzoek uit 2005 toonde aan dat het gedurende een lange periode eten van 70–100% rauw voedsel per dag (wat neerkomt op dagelijks 1500-1800 gram rauw voedsel, voornamelijk als groente of fruit) een gunstige invloed had op een aantal bloedwaarden die een voorspellende waarde hebben voor hart- en vaatziekten. Zo hadden mensen die hoofdzakelijk rauw voedsel eten een lager gehalte aan totaalcholesterol, en triglyceriden. Aan de andere kant hadden ze ook een minder hoog gehalte van het gunstige HDL-cholesterol en een verhoogd homocysteïnegehalte, wat waarschijnlijk samenhangt met de vitamine B12-deficiëntie die bij 38% van hen werd geconstateerd^[3]. Aangezien vitamine B12 beweerdelijk uitsluitend voorkomt in dierlijke producten, is het belangrijk ook daarvan voldoende binnen te krijgen. Voor mensen die uitsluitend rauw voedsel eten is dat echter moeilijk doordat rauw vlees, rauwe eieren en ongekookte melk een aanzienlijk risico op voedselvergiftiging met zich meebrengen. Wanneer zij dan niet zorgen voor suppletie, door middel van vitaminepreparaten, dan kan het genoemde B12-gebrek zich bij hen eerder gaan voordoen, dan bij anderen .

[bewerk] Aanhang

In West-Europa lijkt het raw-foodisme slechts zeer weinig aanhangers te hebben. In de Verenigde Staten daarentegen kent dit voedingsprincipe een groter aantal aanhangers en zijn er meerdere organisaties, die hun belangen behartigen.

[bewerk] Zie ook

• Fruitarisme

[bewerk] Referenties