Αδόλφος Χίτλερ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Για άλλους Χίτλερ δείτε Χίτλερ (αποσαφήνιση)

**Αδόλφος Χίτλερ**

Ημερομηνία Γέννησης:	20 Απριλίου 1889
Τόπος Γέννησης:	Μπράουναου, Αυστρία
Ημερομηνία Θανάτου:	30 Απριλίου 1945
Τόπος Θανάτου:	Βερολίνο, Γερμανία
Πολιτικό Κόμμα:	Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα

Ο Αδόλφος Χίτλερ (γερμ. Adolf Hitler, προσωνυμία Φύρερ Führer (Ηγέτης)) (20 Απριλίου, 1889 - 30 Απριλίου, 1945) ήταν δικτάτορας της ναζιστικής Γερμανίας και ηγέτης του Ναζιστικού Κόμματος. Από το 1933 εώς το 1945 ήταν επίσης Καγκελάριος της Γερμανίας, επικεφαλής της κυβέρνησης και του κράτους. Ο Χίτλερ συνέβαλε σημαντικά στην διαμόρφωση της παγκόσμιας ιστορίας, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Με τις ενέργειες που έκανε για την επαναλειτουργία της πολεμικής βιομηχανίας αλλά και της βιομηχανίας γενικότερα, βοήθησε την Γερμανία να ξεπεράσει τα οικονομικά προβλήματα που είχε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατάφερε να πείσει τον Γερμανικό λαό ότι μόνο το κόμμα του μπορούσε να αποκαταστήσει τις αδικίες που είχε υποστεί η Γερμανία μετά την συνθήκη των Βερσαλλιών. Με συγκεκριμένους πολιτικούς χειρισμούς κατάφερε να ενσωματώσει στο Τρίτο Ράιχ μεγάλο μέρος των Γερμανικών πληθυσμών τους οποίους η συνθήκη των Βερσαλλιών είχε αφήσει εκτός Γερμανίας. Ταυτόχρονα πήρε πολλά μέτρα υπέρ των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων εφαρμόζοντας επαναστατικά για την εποχή μέτρα, όπως κοινωνικό τουρισμό, καταπολέμηση της ανεργίας, 8ωρη απασχόληση κ.ο.κ. Εκμεταλλεύθηκε την δυσφορία των χτυπημένων από τον πληθωρισμό Γερμανών για να τους στρέψει εναντίον των "πλούσιων" Εβραίων. Παρά το γεγονός πως οι κομμουνιστές στην Γερμανία διώκοντο κατάφερε να συμμαχήσει με την Σοβιετική Ένωση.

Η προσπάθεια του να απελευθερώσει την περιοχή του Ντάντσιχ από την Πολωνική κατοχή ξεκίνησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Για μία περίοδο η κυβέρνηση του Χίτλερ, έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Αυτοκτόνησε στο Βερολίνο τον Απρίλιο του 1945 λίγο πριν από την κατάληψη του υπογείου καταφυγίου της Καγκελλαρίας από τον προελαύνοντα Ερυθρό στρατό. Το τέλος του σήμανε και το τέλος του καθεστώτος το οποίο άφησε την Γερμανία σε ερείπια.

Απόσπασμα ομιλίας του Α.Χίτλερ, που εκφώνησε το 1933.

Πίνακας περιεχομένων

1 Βιογραφία
2 Σχόλια για τον Χίτλερ από την δεκαετία του τριάντα
- 2.1 Συγγραφείς για τον Χίτλερ
3 Σχετικά άρθρα
4 Βιβλιογραφία
5 Εξωτερικές συνδέσεις

[Επεξεργασία] Βιογραφία

Ο Σεμπάστιαν Χάφνερ (Sebastian Haffner) αναφέρει στο βιβλίο Anmerkungen zu Hitler (Σημειώσεις για τον Χίτλερ) την "ανεξήγητη αντίθεση" μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου μέρους της ζωής του Χίτλερ:

"Τριάντα χρόνια δεν είναι παρά ένας μυστήριος αποτυχημένος. Και ξαφνικά μεταμορφώνεται σε τοπική πολιτική μορφή και εξελίσσεται τελικά ο άντρας, με τον οποίο θα ασχοληθεί η παγκόσμια πολιτική."

Αναλόγως περιγράφει και ο Άγγλος ιστορικός Ίαν Κέρσοου το φαινόμενο:

"Άνθρωπος με (...) λίγα πνευματικά χαρίσματα και ελάχιστες κοινωνικές ικανότητες", ο οποίος "δίχως αξιόλογη πολιτική εμπειρία έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας".

Παρακάτω ο ιστορικός θέτει το ερώτημα:

"Πώς μπόρεσε ένας τέτοιος άνθρωπος να αποκτήσει τόσο μεγάλη ιστορική σημασία, ώστε να είναι σε θέση να κάνει ολόκληρο τον κόσμο να κρατά την ανάσα του?"

Ικανοποιητική απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα. Πρέπει να ψάξει κανείς όμως την απάντηση εφόσον συνειδητοποίησε την προειδοποίηση που είδε ο φιλόσοφος Κάρλ Γιάσπερς (Karl Jaspers) να βγαίνει σαν δίδαγμα μέσα από την περίοδο του ναζισμού:

"Ήταν δυνατό να γίνουν όλα αυτά και πάντα θα είναι δυνατό."

[Επεξεργασία] Τα πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία] Καταγωγή

Ο πατέρας του Χίτλερ, Αλόισιος.

Ο Χίτλερ φρόντισε να μείνουν μέχρι σήμερα πολλές αναπάντητες ερωτήσεις σχετικά με την καταγωγή και τη ζωή του. Το 1930 είπε για τους πολιτικούς του αντίπαλους: "Ποτέ δεν κάνει να μάθουν για τις ρίζες μου και για την οικογένεια μου." (Κρόκοβ)

Για αυτό το λόγο κατέστρεψε το καλοκαίρι του 1938 τα χωριά των γονέων του (Ντόλερσχαϊμ και Στρόνες) στην βορειοδυτική Αυστρία. Βιογράφοι του (Κέρσοου, Κρόκοβ και άλλοι) πιστεύουν ότι ο λόγος γι’αυτά τα απόλυτα μέτρα είναι ότι ακόμη και ο ίδιος ο Χίτλερ λόγω ταραγμένων οικογενειακών καταστάσεων δεν ήξερε ακριβώς ποιά ήταν η καταγωγή του. Ο ίδιος φυσικά αναφέρθηκε στο θέμα αυτό στο βιβλίο του "Mein Kampf" (Ο Αγών μου), αλλά αμφισβητείται η αυθεντικότητα των στοιχείων που δίνει εκεί, επειδή παρουσιάζει εκεί τελειοποιημένη εικόνα για τον εαυτό του, ώστε να ταιριάξει στην ναζιστική ιδεολογία.

Ο Αδόλφος Χίτλερ γεννήθηκε το 1889 στο Μπράουναου, στα βόρεια σύνορα τις Αυστρίας. Ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του τελωνειακού υπάλληλου Αλόισιου Χίτλερ και της τρίτης του γυναίκας Κλάρα Χίτλερ, μιας ανιψιάς του. Από τα έξι αυτά παιδιά μόνο ο Αδόλφος και η αδερφή του Πάουλα ενηλικιώθηκαν. Ο Aλόισιος Χίτλερ είχε εκτός αυτού και δύο άλλα παιδιά, τον εξώγαμο Αλόισιο Τζούνιορ και την Αγγέλα, που ήταν κόρη της δεύτερης του γυναίκας.

H οικογένεια Χίτλερ

Στο "Mein Kampf" ο Χίτλερ παρουσιάζει τον πατέρα του ως νευρικό τύραννο. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο Αλόισιος Χίτλερ ήταν υπερβολικά αυστηρός με τον γιο του για τα τότε δεδομένα. Ίσως το μόνο καλό που έβλεπε ο Αδόλφος στον πατέρα του είναι, ότι το 1876 (ήταν πλέον 40 ετών ο Αλόισιος) άλλαξε το οικογενειακό επώνυμο, το οποίο από Σίκλγκρουμπερ (Schicklgruber) έγινε Χίτλερ. Ο Αλόισιος, που ήταν εξώγαμο παιδί της Άννα Μαρία Σίκλγκρουμπερ, πήρε έτσι το όνομα του άντρα, πού πίστευε ότι ήταν ο πατέρας του. Αυτός όμως, ο μυλωνάς Γιόχαν Γκέοργκ Χίντλερ (Johann Georg Hiedler) δεν τον είχε δεχτεί ποτέ σαν παιδί του όσο ζούσε. Η τροποποίηση του Χίντλερ στο γνωστό Χίτλερ οφείλεται απλά και μόνο σε ένα ορθογραφικό λάθος του αρμόδιου υπαλλήλου στην καταγραφή του νέου επωνύμου του Αλόισιου.

Όπως αναδεικνύεται, ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήξερε με βεβαιότητα, ποιος ήταν ο παππούς του. Η πραγματικότητα αυτή ήταν σοβαρό πρόβλημα για τον ηγέτη ενός κινήματος, που υποστήριζε την ιδεολογία της καθαρής γερμανικής φυλής. Ειδικά όταν άρχισε να γίνεται διάσημος κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1920 η ατέλεια αυτή της βιογραφίας του έγινε κίνδυνος για αυτόν. Πολιτικοί αντίπαλοι προσπαθούσαν τότε ήδη να αποδείξουν ότι ο ηγέτης του αντισημιτικού Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος είχε Εβραίους ή Τσέχους προγόνους. Τελικά για τις θεωρίες αυτές δεν βρέθηκαν αποδείξεις. Κι όμως ο Χίτλερ έλαβε για κάθε ενδεχόμενο τα μέτρα του, ώστε να μη βρεθεί ποτέ κανένα αρνητικό στοιχείο που θα μπορούσε να του γίνει εμπόδιο στην πολιτική του καριέρα.

[Επεξεργασία] Τα παιδικά χρόνια

Ο Χίτλερ σε βρεφική ηλικία

Λόγω της δουλειάς του πατέρα, η οικογένεια Χίτλερ μετακόμιζε συνεχώς, από το Μπράουναου στο Πάσαου, Λάμπαχ και Λέοντιγκ. Οι επιδόσεις του Αδόλφου στα διάφορα δημοτικά σχολεία ήταν καλές. Μετά το δημοτικό όμως παρουσιάστηκαν προβλήματα. Το σχολικό έτος 1900/1901 Ο Αδόλφος έμεινε στην ίδια τάξη, λόγω τεμπελιάς, όπως σημείωσαν οι καθηγητές του. Αργότερα (στο "Mein Kampf") o Χίτλερ παρουσιάζει τις αποτυχίες αυτές σαν επανάσταση εναντίον του πατέρα του, ο οποίος επέμενε να τον κάνει υπάλληλο, ενώ ο ίδιος ήθελε να γίνει ζωγράφος.

Όντως ο Χίτλερ σε ολόκληρη τη ζωή του αισθανόταν καλλιτέχνης, τον οποίο δεν αναγνώρισε κανείς. Όσον αφορά όμως την "επανάσταση εναντίον του πατέρα", ο οποίος ήθελε να τον κάνει οπωσδήποτε υπάλληλο, πρόκειται για ψέμα. Ο πατέρας του πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1903 στην ηλικία 65 ετών. Ο Αδόλφος ήταν τότε 13 ετών. Παρόλο που κανείς δεν τον "πίεζε" πλέον να γίνει υπάλληλος, οι επιδόσεις του δεν καλυτέρεψαν. Στην ηλικία των 16 εγκατέλειψε το σχολείο δίχως απολυτήριο. Η γνώσεις του από εκεί και πέρα στην ουσία δεν ήταν παρά οι γνώσεις ενός ημιμαθή ο οποίος μελετούσε τυχαίες πηγές δίχως ιδιαίτερη επιλογή.

[Επεξεργασία] Στη Βιέννη και στο Μόναχο

Από το 1905 και μετά ο Χίτλερ είναι σε θέση να ζήσει ανεξάρτητα την ζωή του καλλιτέχνη. Εκτός από την οικονομική βοήθεια που έχει από την μητέρα του, παίρνει και κάποιο επίδομα επειδή έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία. Σκοπεύει να σπουδάσει στην Ακαδημία των καλών τεχνών της Βιέννης. Η Ακαδημία απορρίπτει δύο φορές την αίτηση του (1907 και 1908). Από τότε ο Χίτλερ δεν ξαναπροσπαθεί να βρει δουλειά ή έστω να μάθει μια τέχνη. Πολλοί τον συμβουλεύουν να γίνει αρχιτέκτονας, επειδή έχει μεγάλο ταλέντο στον σχεδιασμό κτιρίων. Στις 21 Δεκεμβρίου 1907 πεθαίνει η μητέρα του από καρκίνο. Ενώ στο "Mein Kampf" παρουσιάζει τα χρόνια εκείνα γεμάτα οικονομικές δυσκολίες και στερήσεις, στην πραγματικότητα τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια δεν ζούσε και άσχημα: το επίδομα που έπαιρνε μαζί με τα λεφτά που έβγαζε από τις πωλήσεις των ζωγραφιών του ξεπερνούσε τον αρχικό μισθό ενός δασκάλου.

Ο Χίτλερ σε νεαρή ηλικία

Το 1909, στην ηλικία των 20, μετακομίζει και ζει στη Βιέννη. Εκεί έρχεται σε επαφή με τις ψευδοεπιστημονικές και νεοθρησκευτικές θεωρίες του ρατσιστή ιδεολόγου Γιέργκ Λαντζ φον Λίμπενφελς (Jörg Lanz von Liebenfels). Επίσης αφομοιώνει τον αντισημιτισμό διάφορων πολιτικών, όπως πχ. του Γκέοργκ Ρίτερ φον Σένερερ (Georg Ritter von Schönerer) ήταν "Führer" (ηγέτης) του Παγγερμανικού Κινήματος ή και του δήμαρχου της Βιέννης, Δρ. Καρλ Λίγκερ (Karl Lueger). Η ιδέα της "ισχυροτέρας φυλής" (Herrenrasse), πρέπει να πέρασε εκείνο το καιρό στην ιδεολογία του Χίτλερ. Ο ίδιος δεν αναφέρθηκε ποτέ στα πολιτικά του πρότυπα και είδωλα. Όπως αναφέρει όμως ο Άουγκουστ Κούμπιτσεκ (August Kubizek), ένας φίλος του Χίτλερ εκείνου του καιρού, σε αυτά τα χρόνια υπάρχει και κάτι άλλο, που ενθουσιάζει τον Χίτλερ ακόμη περισσότερο από ότι η πολιτική: η όπερα. Ειδικά οι όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ.

Όταν η Ακαδημία τον απορρίπτει για δεύτερη φορά, τα οικονομικά περιθώρια του Χίτλερ αρχίζουν να στενεύουν. Το 1909 καταλήγει τελικά σε ένα ίδρυμα άστεγων στην οδό Μέλντεμαν (Meldemannstraße). Βγάζει λίγα λεφτά πουλώντας της ζωγραφιές του με τα αξιοθέατα της Βιέννης. Στο Mein Kampf γράφει, ότι εκείνο το καιρό εξελίσσεται ο αντισημιτισμός του, πράγμα που είναι αμφίβολο. Στο ίδρυμα που ζούσε διατηρούσε σχέσεις με έναν Εβραίο, τον Γιόζεφ Νόιμαν (Josef Neumann), ο οποίος τον βοηθούσε στην πώληση των έργων του.

Αφού τον Μάιο του 1913 κληρονομεί την περιουσία του πατέρα του, εγκαταστάθηκε στο Μόναχο. Στο Μein Kampf γράφει ότι νοσταλγούσε μια "γερμανική πόλη". Εδώ στο Μόναχο ανακαλύπτει το ενδιαφέρον του για την αρχιτεκτονική και μελετά τα έργα του ρατσιστή συγγραφέα Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν (Houston Stewart Chamberlain). Επίσης με την μετακόμισή του ο Χίτλερ αποφεύγει την θητεία του στην Αυστρία. Πρόκειται για την πρώτη του ξεκάθαρη πολιτική απόφαση: υπέρ του γερμανικού έθνους και κατά του αυστροουγγρικού πολυεθνικισμού. Δεν θέλει απλά να αποφύγει την θητεία του, αλλά την θητεία στην Αυστρία. Αυτό αποδεικνύεται και αργότερα, το 1914, όταν πολεμά σαν εθελοντής στον γερμανικό στρατό κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

[Επεξεργασία] Α' Παγκόσμιος Πόλεμος

Κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ είναι υποδεκανέας του ΣΤ΄ εφεδρικού πεζικού του συντάγματος Βαυαρίας "Λιστ" (δόλος) στο δυτικό μέτωπο. Τις 16 Αυγούστου 1914 πάει εθελοντής στο στρατό για να πολεμήσει στο μέρος των Γερμανών. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου τιμάται με το παράσημο Eisernes Kreuz. Το 1916 ο Χίτλερ πληγώνεται σοβαρά στο πόδι σε μια μάχη της βόρειας Γαλλίας. Στις αρχές Μαρτίου του 1917 επιστρέφει στο μέτωπο, όπου το 1918 τιμάται με δεύτερο παράσημο.

Ο Χίτλερ είναι τυπικότατος στρατιώτης. Επειδή όμως δεν κάνει παράπονα ποτέ και δεν αντιμιλάει στους ανωτέρους του, οι σύντροφοί του δεν τον συμπαθούν. Ένας τους, ο Κόνραντ Χάιντεν (Konrad Heiden, πρώτος βιογράφος του Χίτλερ) θα γράψει αργότερα:
"Όλοι τον βρίζαμε. Το βρίσκαμε ανυπόφορο να έχουμε ένα άσπρο πρόβατο ανάμεσά μας."

Λίγο πριν λήξει ο πόλεμος, στις 15 Οκτωβρίου 1918 ο Χίτλερ τραυματίζεται πάλι και τυφλώνεται για μικρό χρονικό διάστημα. Μεταφέρεται στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Πάζεβαλκ της Πομερανίας.
Ο ίδιος γράφει αργότερα, ότι ο λόγος που έχασε την όρασή του είναι το αέριο που χρησιμοποίησε ο εχθρός. Νεότερες μελέτες, οι οποίες βασίζονται στο αρχείο του στρατιωτικού νοσοκομείου, αποδεικνύουν ότι η αιτία για την ανωμαλία αυτή είναι η υπερβολική υστερία του Χίτλερ, ο οποίος δεν είναι σε θέση να δεχτεί το γεγονός ότι ο πόλεμος για την Γερμανία πλέον είναι χαμένος.
Πάντως, κατά τη διάγνωση του ψυχίατρου του στρατιωτικού νοσοκομείου, ο Χίτλερ είναι ψυχοπαθής, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν κάνει για ηγετικά αξιώματα.

Επίσης και ο Χάιντεν αναφέρει ότι ο ανώτερος αξιωματικός τους κάποτε είπε για τον Χίτλερ: "Δεν πρόκειται ποτέ να κάνω υπαξιωματικό αυτόν τον υστερικό!" Όντως, παρόλο που τραυματίστηκε πολλές φορές και πήρε δύο παράσημα, ο Χίτλερ δεν πήρε προαγωγή ποτέ, όσο πολέμησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτό από ότι φαίνεται δεν οφείλεται μονάχα στο γεγονός ότι είναι Αυστριακός υπήκοος.
Κι όμως, ο Σεμπάστιαν Χάφνερ χαρακτηρίζει την πολεμική αυτή εμπειρία του Χίτλερ ως "μοναδικό του παιδαγωγικό βίωμα" επειδή πολλά χρόνια αργότερα θα αποδειχτεί ικανός στρατιωτικός.

[Επεξεργασία] Η άνοδος του Χίτλερ

[Επεξεργασία] Γίνεται πολιτικός

Αργότερα ο Χίτλερ θα γράψει στο Mein Kampf ότι αποφασίζει το 1918, αμέσως μετά τον πόλεμο, να γίνει πολιτικός λόγω της "προδοσίας". Οι γερμανοί εθνικιστές δεν παραδέχονται την στρατιωτική ήττα τους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και για αυτό το λόγο εξελίσσουν την (φυσικά ψεύτικη) συνωμοτική θεωρία της προδοσίας, βάσει της οποίας η γερμανική πατρίδα προδόθηκε από επαναστατικές δυνάμεις με την λεγόμενη "μαχαιριά στην πλάτη" (Dolchstoßlegende). Αυτή την "προδοσία" παρουσιάζει ο Χίτλερ εκ των υστέρων ως κίνητρό του για την απόφαση να γίνει πολιτικός.
Εδώ ο Χίτλερ δεν λέει την αλήθεια.

Στην πραγματικότητα μετά τον πόλεμο ο Χίτλερ δεν δείχνει ούτε ίχνος πολιτικής φιλοδοξίας. Επιστρέφει στο στρατόπεδο του στο Μόναχο και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μην απολυθεί από στρατιώτης. Για αυτό το λόγο δίνει υποψηφιότητα (και ψηφίζεται) σαν άτομο εμπιστοσύνης του συντάγματος. Έτσι δημιουργεί και προσωπικές σχέσεις με την μεταπολεμική επαναστατική τότε ηγεσία του Μονάχου, τον σοσιαλιστή και Εβραίο Κουρτ Άισνερ (Kurt Eisner).

Μετά τη δολοφονία του Άισνερ (1919) ξεσπά το χάος στην Βαυαρία. Ο Χίτλερ δεν φαίνεται να είναι με το μέρος των κομμουνιστών επαναστατικών, αλλά ούτε και με το μέρος των ακροδεξιών αντιδημοκρατικών (όπως θα περίμενε κανείς). Φαίνεται να τραβιέται πίσω και να περιμένει επιφυλακτικά τις εξελίξεις. Μια φωτογραφία του 1919 δείχνει τον Χίτλερ μάλιστα στην κηδεία του Άισνερ. Γι’αυτούς τους λόγους σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Χίτλερ του 1918 δεν είχε εξελίξει ακόμη της πολιτικές αντιλήψεις πού κατέγραψε το 1924 στο πρώτο μέρος του Mein Kampf.

Αφού το μεταπολεμικό επαναστατικό καθεστώς του Μονάχου συντρίβεται, ο Χίτλερ αλλάζει το στρατόπεδο και προσπαθεί να δημιουργήσει καλές σχέσεις με την νέα στρατιωτική ηγεσία της Βαυαρίας, προδίδοντας παλιούς συντρόφους. Σημαντικές προσωπικότητες της νέας ηγεσίας, όπως ο λοχαγός Ερνστ Ρεμ (Ernst Röhm), γνωρίζουν τον υποδεκανέα Χίτλερ και τον θεωρούν χρήσιμο για την εξάπλωση της εθνικιστικής ιδεολογίας. Γιαυτό το λόγο τον στέλνουν να παρακολουθήσει μαθήματα ρητορικής και προπαγάνδας. Παράλληλα παρακολουθεί και τις δραστηριότητες άλλων πολιτικών οργανώσεων, οι οποίες υπάρχουν άφθονες στο Μόναχο την περίοδο εκείνη.

Η κάρτα μέλους του Χίτλερ στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών. Ο Χίτλερ αρχικά ήθελε να δημιουργήσει δικό του κόμμα.

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1919 παίρνει μέρος για πρώτη φορά σε συνέλευση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (DAP, το οποίο αργότερα θα λέγεται NSDAP). Το ψευδοσοσιαλιστικό αυτό κόμμα είχε ιδρύσει ο εργάτης Άντον Ντρέξλερ (Anton Drexler). Η ιδεολογία του βασίζεται στην ξενοφοβία και στον αντισημιτισμό. Ο Χίτλερ παίρνει μέρος στην πολιτική συζήτηση και διακρίνεται για το ρητορικό του ταλέντο. Για πρώτη φορά ανακαλύπτει ένα ταλέντο στον εαυτό του, το οποίο αναγνωρίζουν και άλλοι: Το να συναρπάζει τους ακροατές του. Ο Ντρέξλερ του πρότεινε την ίδια μέρα να γίνει μέλος του κόμματος. Στις 19 Οκτωβρίου ο Χίτλερ γίνεται (με την άδεια των ανωτέρων του) 55ο μέλος του DAP, όχι 7ο όπως ισχυρίζεται αργότερα. Εκείνο το καιρό γνωρίζει και τον αντισημίτη συγγραφέα Ντίτριχ Έκαρτ (Dietrich Eckart), o οποίος συνειδητοποιεί ότι ο Χίτλερ είναι ικανός να κερδίσει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα για την ακροδεξιά ιδεολογία. Το 1920 γίνεται εκδότης της κομματικής εφημερίδας του Χίτλερ.

Επειδή ο Χίτλερ με την ρητορική του προσελκύει όλο και περισσότερο κόσμο αποκτά μεγάλη δύναμη μέσα στο κόμμα, το οποίο εξαρτάται όλο και περισσότερο από αυτόν. Την άνοιξη του 1920 συμβάλλει και αυτός στο νέο πρόγραμμα του κόμματος. Επίσης με πρωτοβουλία του αλλάζει η ονομασία του κόμματος: το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP) λέγεται πλέον Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP).

Απολύεται από τον στρατό στις 31 Μαρτίου 1920. Ήδη εκείνο το διάστημα ζει άνετα με τα λεφτά που βγάζει σαν πολιτικός ρήτορας. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το NSDAP εξαρτάται πλέον απόλυτα από αυτόν και εκμεταλλεύεται το γεγονός αυτό: τον Ιούλιο του 1921 αναγκάζει το παλιό προεδρείο να παραιτηθεί και ψηφίζεται νέος πρόεδρος του κόμματος. Ο Χίτλερ είναι πλέον τοπική πολιτική μορφή. Εκτός της Βαυαρίας όμως θεωρείται περισσότερο γελοιογραφία παρά κίνδυνος.

[Επεξεργασία] Πραξικόπημα και φυλάκιση

Το NSDAP του Χίτλερ σχεδιάζει να πραγματοποιήσει στις 9 Νοεμβρίου 1923 πραξικόπημα με πρότυπο το πραξικόπημα του Μουσολίνι στην Ιταλία το 1922. Η Γερμανία εκείνου του καιρού κλονίζεται από οικονομικά προβλήματα, υψηλότατο ποσοστό ανεργίας και μεγάλες εσωτερικές διαταραχές. Υπό τις συνθήκες αυτές ο Χίτλερ πιστεύει ότι ο γερμανικός λαός θα υποστηρίξει το πραξικόπημα και η δημοκρατική κυβέρνηση στο Βερολίνο θα πέσει. Εκείνο το διάστημα το κρατίδιο της Βαυαρίας κυβερνά ο Γκούσταβ Ρίτερ φον Καρ (Gustav Ritter von Kahr), ο οποίος υποστηρίζει ανοιχτά την μοναρχία και την ανεξαρτησία της Βαυαρίας από την Γερμανία, στην οποία μετά το 1918 επιβάλλεται η δημοκρατία και καθιερώνεται η λεγόμενη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ο συντηρητικότατος Ρίτερ φον Κάρ θεωρεί την δημοκρατική γερμανική κυβέρνηση "κόκκινη", δηλαδή αριστερή και γιαυτό το λόγο την απεχθάνεται, όπως και το δημοκρατικό σύστημα καθαυτού. Λόγω των πολιτικών αυτών αντιλήψεων ο Χίτλερ πιστεύει ότι με τον Ρίτερ φον Κάρ θα έχει έναν πιστό σύμμαχο στο πλευρό του. Εν τέλει όμως αυτός δεν θα υποστηρίξει το πραξικόπημα του Χίτλερ.

Αντιθέτως, τον προδίδει. Το αποτέλεσμα είναι ότι στις 9 Νοεμβρίου στην ουσία δεν γίνεται τίποτε, εκτός από συλλήψεις μελών του NSDAP. Βάση του τότε νόμου πρέπει να καταδικαστούν σε μακροχρόνιες ποινές, ο Χίτλερ συγκεκριμένα πρέπει τουλάχιστον να διωχθεί από την Γερμανία επειδή το 1924 (η δίκη αρχίζει στις 24 Φεβρουαρίου 1924) είναι ακόμη Αυστριακός υπήκοος. Όπως όμως συνηθίζεται στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης, οι ακροδεξιοί δεν τιμωρούνται αυστηρά ούτε και αυτή τη φορά. Ενώ οι άλλοι πρωτομάστορες του πραξικοπήματος τραβιούνται και δεν αναλαμβάνουν ευθύνη και πολλοί τους αθωώνονται, (όπως πχ. ο Λούντεντορφ, Ludendorff) ο Χίτλερ, που ξέρει ότι δεν ρισκάρει και πολλά, εκμεταλλεύεται την ευκαιρία να προβάλλει τον εαυτό του ως μόνο σχεδιαστή του πραξικοπήματος. Έτσι το πραξικόπημα περνά στην ιστορία με το όνομά του (Hitlerputsch).

Ο φυλακισμένος Χίτλερ γράφει το 1924 με τον Ες το πρώτο μέρος του Μάιν Καμπφ (Ο Αγών μου)

Τελικά καταδικάζεται σε πενταετή φυλάκιση, που είναι στην προκειμένη περίπτωση αρκετά ευμενής απόφαση. Επίσης το NSDAP διαλύεται και απαγορεύεται, αργότερα όμως θα επανιδρυθεί νόμιμα.
Από την πενταετή φυλάκιση ο Χίτλερ δε θα εκπληρώσει ούτε το ένα πέμπτο: Απολύεται τον ίδιο χρόνο κιόλας, στις 20 Δεκεμβρίου 1924. Τον χρόνο του στη φυλακή τον εκμεταλλεύεται σαν συγγραφέας. Μαζί με τον γραμματέα του Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess), γράφει το πρώτο, αυτοβιογραφικό μέρος του βιβλίου του, Mein Kampf (Ο Αγών μου), στο οποίο εξηγεί ανοιχτά τους πολιτικούς του στόχους και την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού (Nationalsozialismus). (Αρχικά ο Χίτλερ είχε προορίσει σαν τίτλο του βιβλίου: Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια στο ψέμα, τη βλακεία και τη δειλία.)

Χάρη στα μέσα ενημέρωσης γίνεται γνωστός και στην βόρειο Γερμανία ως πιο ριζοσπαστικός εθνικιστής πολιτικός της Γερμανίας. Έτσι γίνεται διάσημος και αποκτά επιρροή και σε πολλά άλλα εθνικιστικά κινήματα εκτός NSDAP. Ενώ μέχρι τότε βλέπει τον εαυτό του σαν βοηθό ("τυμπανιστή") του κινήματος, του οποίου η δουλειά ήταν να ανοίξει τον δρόμο για τον ‚Σωτήρα της Γερμανίας’ (που προορίζεται ο Λούντεντορφ), αρχίζει οριστικά από εδώ και πέρα να βλέπει τον εαυτό του στο ρόλο του μεγάλου ηγέτη (Führer).
Ο χρόνος του δεν ήρθε όμως ακόμη. Το NSDAP επανιδρύεται, αλλά η οικονομία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σταθεροποιείται σιγά σιγά (μέχρι το 1929) και τα ριζοσπαστικά κόμματα και κινήματα χάνουν την υποστήριξη από το λαό. Αυτό ρίχνει πίσω προς το παρόν τον Χίτλερ ο οποίος μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και την φυλάκισή του αποφασίζει να αποκτήσει την εξουσία μόνο με νόμιμο τρόπο.

[Επεξεργασία] Ο δρόμος προς την Καγκελαρία

Αδόλφος Χίτλερ και Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, 30 Ιανουαρίου 1933.

Το 1925 χάνει την αυστριακή υπηκοότητα (ο ίδιος κάνει την αίτηση και εγκρίνεται). Στα επόμενα εφτά χρόνια θα ζει δίχως υπηκοότητα. Προς το παρόν αφοσιώνεται απόλυτα στην επανίδρυση και αναδιοργάνωση του NSDAP. Το κόμμα αυτό αποτελεί την βάση της νέας του στρατηγικής, να αποκτήσει την κυβερνητική εξουσία μονάχα με νόμιμο τρόπο.
Δεν ξεκινά όμως δίχως βοήθεια την νέα του πορεία. Αντιθέτως, δέχεται μεγάλες δωρεές από στελέχη της οικονομίας, από πλούσιους μοναρχικούς, από το στρατό όπως και γενικώς από όλη την Γερμανία, αλλά και από τις ΗΠΑ.

Ο στρατός υποστηρίζει τον Χίτλερ επειδή αυτός εκπροσωπεί την ελπίδα της πολιτικής (και στρατιωτικής) ανόδου του κράτους. Επίσης οι στρατιωτικοί ελπίζουν ότι ο Χίτλερ θα καταφέρει να ακυρώσει την συνθήκη των Βερσαλλιών, η οποία αποτελεί για τους γερμανούς εθνικιστές καθαρή προσβολή και πρόκληση. Συντηρητικά στελέχη της οικονομίας, της βιομηχανίας και της πολιτικής τον υποστηρίζουν επειδή υπό την ηγεσία του ελπίζουν η Γερμανία να βρει επιτέλους πολιτική σταθερότητα και να στραφεί πάλι στο παραδοσιακό της πολίτευμα, την μοναρχία. Εξ άλλου φοβούνται την καθιέρωση σοσιαλιστικού καθεστώτος στην Γερμανία και έτσι υποστηρίζουν τον Χίτλερ, ο οποίος θέλει να σβήσει τον μπολσεβικισμό. Επίσης τους υπόσχεται μεγάλα κέρδη από την δημιουργία πολεμικής βιομηχανίας.

Ένας άλλος σημαντικός και ευνοϊκός παράγοντας για τον Χίτλερ θα αποδειχτεί η νέα οικονομική κρίση. Αυτή τον βοηθά οριστικά στην αποσταθεροποίηση της ούτως η άλλως πολιτικά αδύναμης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Τέλη Φεβρουαρίου 1932 εγκρίνεται επιτέλους η αίτησή του για την γερμανική υπηκοότητα και αποκτά έτσι το δικαίωμα να δώσει υποψηφιότητα στις εκλογές του 1932. Το NSDAP έχει καλά αποτελέσματα και αποκτά τις περισσότερες έδρες στη νέα βουλή. Ο 85χρονος πρόεδρος Χίντενμπουργκ, επηρεασμένος από την εθνικιστική κλίκα που έχει συγκεντρωθεί γύρω του, καλεί τον Χίτλερ να αναλάβει την καγκελαρία. Στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Αδόλφος Χίτλερ διορίζεται καγκελάριος της Γερμανίας.

[Επεξεργασία] Ο Δικτάτορας

[Επεξεργασία] Καθιέρωση της δικτατορίας - Το Τρίτο Ράιχ

Ο Χίτλερ με μικρή Γερμανίδα

Κύριο άρθρο: Gleichschaltung

Στις 27 Φεβρουαρίου 1933 πυρπολείται το Ράιχσταγκ (κοινοβούλιο). Ως δράστης συνελήφθη ο Ολλανδός Κομμουνιστής Μαρίνους βαν ντερ Λούμπε (Marinus van der Lubbe) και η πράξη του ως διαμαρτυρία για την άνοδο του Χίτλερ, υπάρχει όμως και η άποψη ότι ο εμπρησμός διαπράχθηκε από πράκτορες του NSDAP . Δίνεται έτσι η ευκαιρία στον Χίτλερ να πείσει τον πρόεδρο Χίντενμπουργκ να συμφωνήσει σε αναγκαστικό διάταγμα βάση της παραγράφου 48 του συντάγματος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Έτσι ο Χίντενμπουργκ ντε φάκτο εξουσιοδοτεί τον Χίτλερ να καταργήσει τα κυριότερα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών για κάποιο διάστημα, και να ξεκινήσει διωγμούς και συλλήψεις εναντίον κομμουνιστών και αριστερών.

Καθώς η εξουσιοδότηση του Χίντεμπουργκ είχε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, ο Χίτλερ συγκαλεί την Βουλη και ζητεί να του δωθούν έκτακτες εξουσίες βάσει του "Εξουσιοδοτικού νόμου" (Ermächtigungsgesetz, ο οποίος λέγεται επίσημα και "νόμος αποτροπής κινδύνου για το λαό και το Ράιχ"), και να παραχωρηθεί όλη η νομοθετική εξουσία στην κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το Ράιχσταγκ . Για ενεργοποίηση του νόμου αυτού ο Χίτλερ χρειάζεται όμως την υποστήριξη τουλάχιστον των δύο τρίτων της βουλής. Για να πετύχει, εκμεταλλεύεται την εξουσία του και τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ: οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD, 81 άτομα) καταζητούνται ή συλλαμβάνονται (και φυσικά δεν εμφανίζονται στην Βουλή) και οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD, σημερινό κυβερνητικό κόμμα που τότε όμως είχε έντονο μαρξιστικό προσανατολισμό), τρομοκρατούνται από ομάδες των SA.

Οι βουλευτές του SPD θα ψηφίσουν παρόλα αυτά κατά του Χίτλερ. Όλοι οι άλλοι όμως βουλευτές (όπως κεντρικοί και φιλελεύθεροι) θα τον υποστηρίξουν. Έτσι στις 24 Μαρτίου 1933 το Ράιχσταγκ αποφασίζει με βάση τον Εξουσιοδοτικό νόμο (Ermächtigungsgesetz) την παραχώρηση όλης της νομοθετικής εξουσίας στην χιτλερική κυβέρνηση.

Προπαγανδιστική αφίσσα με λεζάντα "Η νεότητα υπηρετεί τον Φύρερ".

Με την απόφαση αυτή αρχίζει στην Γερμανία η περίοδος της εθνικοσοσιαλιστικής δικτατορίας, που προπαγανδιστικά ονομάζεται από τους εθνικοσοσιαλιστές "Τρίτο Ράιχ".

Στις 1 Ιουλίου 1933 καθιερώνεται η "Δωρεά-για-τον-Αδόλφο-Χίτλερ της γερμανικής οικονομίας" (Adolf-Hitler-Spende der deutschen Wirtschaft), με την οποία υποχρεώνονται οι επιχειρήσεις να πληρώνουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό των κερδών τους στο NSDAP. Μέχρι το 1945 συγκεντρώνονται με αυτόν τον τρόπο περίπου 700 εκατομμύρια Μάρκα (Reichsmark) στους λογαριασμούς του κόμματος. Το NSDAP και ο Χίτλερ δεν θα αντιμετωπίσουν ξανά οικονομικά προβλήματα.

Με διαταγή του Χίτλερ δολοφονείται στις 30 Ιουνίου με 1 Ιουλίου 1934 (Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, στην γλώσσα των εθνικοσοσιαλιστών προπαγανδιστών και Πραξικόπημα του Ρεμ, Röhmputsch) η ηγεσία των SA, αλλά και στρατιωτικοί και πολιτικοί αντίπαλοι του Χίτλερ γενικώς, όπως ο πρώην στρατηγός και καγκελάριος φον Σλάιχερ και η γυναίκα του. Στο σύνολο βρίσκουν περίπου 200 άτομα τον θάνατο αυτές τις μέρες. Η ενέργεια αυτή αμνηστεύεται με νόμο του λίγες μέρες αργότερα σαν προληπτικό μέτρο κατά του δήθεν αναμενόμενου πραξικοπήματος του αρχηγού των SA και παλιού φίλου του Χίτλερ (μιλούσαν μεταξύ τους στον ενικό) Ερνστ Ρεμ. Στην πρώτη αυτή μαζική δολοφονία ο Χίτλερ επηρεάζεται κυρίως από των αρχηγό των SS Χάινριχ Χίμλερ και τον Χέρμαν Γκαίριγκ, οι οποίοι θέλουν να εξουδετερώσουν έτσι τον αντίζηλο τους Ρεμ.

Η γερμανοαμερικανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου Χάνα Άρεντ θα πει το 1964 ότι η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών και τα άλλα φοβερά συμβάντα που αρχίζουν ήδη το 1933 χάνονται μονάχα πίσω από τα απάνθρωπα γεγονότα, που θα ακολουθήσουν αργότερα.

Μετά το θάνατο του Χίντενμπουργκ στις 2 Αυγούστου 1934 ο γερμανικός στρατός (Reichswehr, με την καθιέρωση της υποχρεωτικής θητείας το 1935 μετονομάζεται και λέγεται Wehrmacht) ορκίζεται στο πρόσωπο του Χίτλερ, ο οποίος από εδώ και εμπρός είναι και πρόεδρος του κράτους και θα έχει τον τίτλο "Ηγέτης και Καγκελάριος" (Führer und Reichskanzler).

Τέλος, τον Ιανουάριο του 1938, ο Χίτλερ αναλαμβάνει την αρχηγία της Βέρμαχτ. Ο μέχρι τότε αρχηγός φον Φριτς (von Fritsch) όπως και ο υπουργός άμυνας φον Μπλόμπεργκ (von Blomberg) αναγκάζονται να παραιτηθούν επειδή, σύμφωνα με ραδιουργία των SS του Χίμλερ, είναι ομοφυλόφιλοι.

[Επεξεργασία] Φυλετική και εξοντωτική πολιτική του Χίτλερ

Κύριο άρθρο: Ολοκαύτωμα

Η πολιτική του Χίτλερ βασίζεται στον εξολοθρευτικό αντισημιτισμό και στον ριζοσπαστικό κοινωνικό δαρβινισμό. Από τότε που γίνεται γνωστός επιτίθεται μέχρι το θάνατό του συνεχώς τους Εβραίους αλλά και άλλες λεγόμενες "κατώτερες φυλές", στις οποίες λογάριαζε και τους Ρομά (Τσιγγάνους), Σίντι, Πολωνούς και Ρώσους.
Όσον αφορά τον κοινωνικό δαρβινισμό, είναι ολοφάνερος όταν κοιτάξει κανείς τις αντιλήψεις του σχετικά με τους ασθενείς και τους ανάπηρους. Κατά τη γνώμη του οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν καν το δικαίωμα ζωής (lebensunwert). Η παγκόσμια ιστορία κατά την άποψή του είναι ένας αιώνιος πόλεμος των "δυνατών" εναντίων των "αδύναμων", της "ισχυροτέρας φυλής" εναντίον της "ασθενεστέρας" με τελικό σκοπό την εξολόθρευση των ασθενέστερων φυλών. Έτσι λεει π.χ. το 1929 στην Νυρεμβέργη, σε συνέδριο του NSDAP: "Εάν στην Γερμανία γεννιόνταν κάθε χρόνο ένα εκατομμύριο παιδιά και σκοτώναμε τα 700.000 με 800.000 πιο αδύναμα, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως η αναβάθμιση της δύναμης."

Αυτό και άλλα πολλά ανάλογα από αυτά που λεει αποδεικνύουν ότι η πραγματοποίηση των ρατσιστικών του αντιλήψεων και του κοινωνικού δαρβινισμού ήταν βασικός του στόχος και όχι απλά ένα "δευτερεύον στοιχείο" του προγράμματος των εθνικοσοσιαλιστών, όπως πιστεύουν πολλοί εκλογείς του μέχρι το 1933.
Παρόλο που στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο σκοτώνονται περίπου 12.000 γερμανοεβραίοι στρατιώτες για την πατρίδα τους, ο Χίτλερ τους επιτίθεται στο Mein Kampf (1924/25) ως εξής: "Εάν κρατούσαμε κατά την διάρκεια του πολέμου δώδεκα με δεκαπέντε χιλιάδες κεφάλια αυτών των εβραϊκών διαβόλων στο αέριο, όπως αναγκάστηκαν στο πεδίο της μάχης εκατοντάδες χιλιάδες των καλύτερων μας Γερμανών εργατών, η θυσία εκατομμυρίων ίσως να μην είχε αποδειχτεί μάταιη."
Λίγο ακόμη πριν το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δίνει διαταγή να χρησιμοποιηθούν μεταφορικά μέσα, τα οποία χρειάζονται και λείπουν παντού, για να μεταφερθούν όσο το δυνατό περισσότεροι Εβραίοι στα στρατόπεδα εξόντωσης. Ακόμη και στη διαθήκη του, που γράφει λίγο πριν αυτοκτονήσει, απαιτεί την "απόλυτη τήρηση των νόμων της φυλετικής καθαριότητος".

[Επεξεργασία] Η καταδίωξη των Εβραίων

Ο αντισημιτισμός του Χίτλερ, όπως και των εθνικοσοσιαλιστών γενικώς δείχνεται πριν την έναρξη του πολέμου στην ανοιχτή διάκριση και μείωση των δικαιωμάτων τους. Ηδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια οι Εθνικοσοσιαλιστές στρέφονται εναντίον των Γερμανών Εβραίων οι οποίοι θεωρούνται defacto φιλοκομμουνιστές. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οδηγεί στο ολοκαύτωμα. Η "τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος", έτσι ο Χίτλερ ανακοινώνει ήδη στο Mein Kampf την εξόντωση του ευρωπαϊκού Εβραϊσμού, θα στοιχίσει τη ζωή περίπου έξι(?) εκατομμυρίων Εβραίων.

Οι διακρίσεις στην Γερμανία αρχίζουν λίγες μέρες μετά την έκδοση του Εξουσιοδοτικού νόμου (Ermächtigungsgesetz) μέσω του Γερμανικού Κοινοβουλίου στις 24 Μαρτίου 1933. Έτσι τον Απρίλιο του 1933 η νέα κυβέρνηση ορίζει το μποϊκοτάρισμα εβραϊκών καταστημάτων για μια μέρα σαν απάντηση στην "εβραϊκή προπαγάνδα" από το εξωτερικό. Ακολουθούν διατάγματα και νόμοι που περιορίζουν τους Γερμανοεβραίους όλο και περισσότερο και ντε φάκτο τους κάνουν γερμανούς πολίτες κατώτερης κατηγορίας. Βάση νόμου για παράδειγμα από τις 7 Απριλίου δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να δουλέψουν στο δημόσιο. Όσοι Εβραίοι δουλεύουν μέχρι τότε στο δημόσιο, χάνουν τη θέση εργασίας τους. Με την πάροδο του χρόνου αποκλείονται και από άλλους τομείς. Απαγορεύεται σε εβραίους γιατρούς και δικηγόρους να εργαστούν με ή για μη εβραίους.

Με τους φανερά ρατσιστικούς "νόμους της Νυρεμβέργης" του 1935 οι Γερμανοεβραίοι χάνουν κάθε δικαίωμα που τους εξασφάλιζε η γερμανική υπηκοότητα. Μεταξύ άλλων αυτοί οι νόμοι απαγορεύουν τις παντρειές μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων. Ανάλογες σεξουαλικές σχέσεις ονομάζονται επίσημα "φυλετική ντροπή" (Rassenschande) και τιμωρούνται. Το κράτος και το Κόμμα υποστηρίζουν την λεγόμενη αριοποίηση, δηλαδή την παραλαβή εβραϊκών καταστημάτων από μη εβραίους. Εννοείται ότι οι νέοι ιδιοκτήτες πληρώνουν μηδαμινές αποζημιώσεις στους πρώην ιδιοκτήτες. Στους Εβραίους που θέλουν να μεταναστέψουν επιβάλλεται ο "φόρος φυγής από το Ράιχ". Με τον φόρο αυτό εξασφαλίζεται να μην τους μείνει αξιόλογη περιουσία εγκαταλείποντας τη Γερμανία. Η προπολεμική καταδίωξη των Εβραίων βρίσκει την ακμή της το βράδυ της 9 Νοεμβρίου 1938, στη λεγόμενη Νύχτα των Κρυστάλλων, η οποία διαρκεί μέχρι τα ξημερώματα της 10 Νοεμβρίου. Τότε ο Υπουργός Προπαγάνδας Γκαίμπελς οργανώνει με διαταγή του Χίτλερ βίαια επεισόδια με στόχο τις εβραϊκές κοινότητες και συναγωγές, οι οποίες πυρπολούνται σε όλο το Ράιχ. Επίσημα τα επεισόδια αυτά θα παρουσιαστούν ως "αυθόρμητο ξέσπασμα της λαϊκής οργής" κατά των Εβραίων.

Αφού αρχίζει ο πόλεμος, η κυβέρνηση του Χίτλερ ετοιμάζει την εξόντωση των Εβραίων. Η μετανάστευση τους απαγορεύεται. Στόχος των αντισημιτικών μέτρων δεν είναι πλέον μονάχα οι Γερμανοεβραίοι, αλλά και όλοι οι Εβραίοι των κατεχόμενων χωρών. Από τις 1 Σεπτεμβρίου 1941 ο Χίτλερ υποχρεώνει όλους τους Εβραίους άνω των 6 ετών να φορούν στα ρούχα ένα κίτρινο αστέρι, για να είναι πάντα φανερή η καταγωγή τους. Επίσης τους απαγορεύεται μεταξύ άλλων η χρησιμοποίηση αυτοκινήτων, δημοσίων μέσων μεταφοράς, ράδιων ή ακόμη και η ιδιοκτησία κατοικίδιων ζώων. Όλο και περισσότεροι μεταφέρονται στα λεγόμετα γκέτο ή και σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Τέλος, το 1942 χτίζονται στην κατεχόμενη Πολωνία στρατόπεδα εξοντώσεως, όπως το Άουσβιτς και το Μαϊντάνεκ. Αυτά θα εξυπηρετήσουν αποκλειστικά στην βιομηχανικά οργανωμένη δολοφονία Ρώσων, Πολωνών, Σίντι, Ρόμα, αντιστασιακών κάθε εθνικότητας, Εβραίων, Γερμανών της αντιπολίτευσης και άλλων.

Η προσωπική ευθύνη του Χίτλερ για τις πράξεις αυτές αμφισβητείται από πολλούς μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως βασικό επιχείρημα χρησιμοποιούν το ότι δεν υπάρχει κανένα έγγραφο υπογεγραμμένο από τον ίδιο με τη διαταγή της εξόντωσης των Εβραίων. Το ότι η φυλετική πολιτική της κυβέρνησης του αντιστοιχεί όμως και στους προσωπικούς του στόχους και στις αντιλήψεις του αποδεικνύει ο ίδιος με πολλά από αυτά που συνεχώς δηλώνει δημοσίως και τα οποία σώζονται μέχρι και σήμερα. Δεν πρόκειται μονάχα για μεμονωμένες περιπτώσεις όπως την ανακοίνωση του ολοκαυτώματος στο Mein Kampf, ή την ομιλία του στο κοινοβούλιο στις 30 Ιανουαρίου 1939, όπου δηλώνει κατά λέξη ότι κι άλλος ένας πόλεμος θα σημαίνει την "εξόντωση της εβραϊκής φυλής στην Ευρώπη".

Εκείνο που πρέπει να τονισθεί είναι ότι το αντιεβραϊκό πνεύμα έχει διαρκή παρουσία στην Ευρώπη (Δυτική & Ανατολική) από τα χρόνια του Μεσαίωνα, μέχρι και το τέλος του Β΄Π.Π. Ιδιαίτερα κατά τα χρόνια του μεσοπολέμου οι διώξεις των Εβραίων είχαν ενταθεί σε όλες τις χώρες της Ευρώπης με μοναδική ίσως εξαίρεση την Μεγάλη Βρεττανία.

[Επεξεργασία] Το πρόγραμμα ευθανασίας

Κύριο άρθρο: Πρόγραμμα Ευθανασίας

Την προσωπική ευθύνη του Χίτλερ για το πρόγραμμα ευθανασίας αποδεικνύουν διάφορα έγγραφα: Τον Οκτώβριο του 1939 υπογράφει την διαταγή για την πραγματοποίηση του "Προγράμματος Τ-4" [1]. Έτσι νομιμοποιεί την "Ευθανασία", που στο Τρίτο Ράιχ ντε φάκτο σημαίνει την δολοφονία σωματικά και ψυχικά ανάπηρων. Οι άνθρωποι αυτοί κατά τον Χίτλερ είναι "ζωή που δεν αξίζει να ζει" και "άχρηστα παράσιτα".

Διάφορα νοσοκομεία και ψυχολογικές κλινικές μετατρέπονται σε εξοντωτικά ιδρύματα, τα λεγόμενα "Κέντρα Ευθανασίας" (πχ το Κάστρο Χαρτχάιμ και το Χάνταμαρ). Μόνο στην Γερμανία με τα σύνορα του 1939 δολοφονούνται 190.000 άνθρωποι σε τέτοια κέντρα με διάφορους τρόπους: πυροβολισμός, αέριο, δηλητηρίαση ή απλά πεθαίνουν από την πείνα. Μεταξύ άλλων οι δολοφόνοι τους χρησιμοποιούν φορτηγάκια, των οποίων το καυσαέριο οδηγείται στο εσωτερικό του αυτοκηνίτου.

Αντιπρόσωποι τον δύο μεγάλων εκκλησιών της Γερμανίας, όπως ο Επίσκοπος του Μίνστερ Κλέμενς Άουγκουστ Γκραφ φον Γκάλεν (Clemens August Graf von Galen), εναντιώνονται κατά των φόνων με αποτέλεσμα, το "Πρόγραμμα Τ4" να εξακολουθεί να πραγματοποιήται στα κρυφά. Οι SS χρησιμοποιούν τα "Κέντρα Ευθανασίας" σαν πειραματικά κέντρα για την εξόντωση των Εβραίων που θα ακολουθήσει.

[Επεξεργασία] Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

Κύριο άρθρο: Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

Εκτός από τη "τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος", ο Χίτλερ έχει άλλον ένα πολιτικό στόχο: να ξανακάνει τη Γερμανία παγκόσμια δύναμη, αναθεωρόντας την συνθήκη των Βερσαλλιών του 1918, φέρνοντας εντός των συνόρων του Ράιχ όλους τους Γερμανικούς πληθυσμούς αλλά και επανακτόντας τις χαμένες αποικίες της αυτοκρατορικής Γερμανίας. Τους δυο αυτούς σκοπούς ανακοινώνει ήδη ανοιχτά στο Mein Kampf. Επειδή όμως είναι βέβαιο ότι όλα αυτά δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν δίχως βία, ο Χίτλερ προετοιμάζει από την αρχή της πολιτικής του καριέρας τον επόμενο πόλεμο.

Μπενίτο Μουσολίνι και Αδόλφος Χίτλερ

Θεωρητικά, κύριος στόχος των προετοιμασίών αυτών αποτελεί η Σοβιετική Ένωση. Πολλοί δυτικοί πολιτικοί υποστηρίζουν τον Χίτλερ σαν ανάχωμα στην πιθανή εξαγωγή της επανάστασης από την Σοβιετική Ένωση. Παρά το γεγονός πως οι κομμουνιστές στην Γερμανία διώκοντο κατάφερε να υπογράψει πολλές συμφωνίες με την Σοβιετική Ένωση. Μάλιστα για όσο διάστημα εξακολουθούσαν να ισχύουν οι περιορισμοί της Συνθήκης των Βερσαλλιών οι Γερμανοί πιλότοι της Luftwaffe εκπαιδευόταν έξω από την Μόσχα.

Ο Χίτλερ παραπαίει ανάμεσα στην ιδεολογική αντίθεση μεταξύ του εθνικοσοσιαλισμού και μπολσεβικισμού και στη λογική του υπουργείου εξωτερικών του Ράιχ που πιστό στις θεωρίες του Βίσμαρκ θέλει πάσει θυσία σύμφωνο φιλίας με την Σοβιετική Ένωση.

Μετά την γερμανική προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο βλέπουν ότι ο πόλεμος κατά της Γερμανίας γίνεται πλέον αναπόφευκτος. Από εδώ και εμπρός επιδιώκουν την συμμαχία με τον Στάλιν.

Ο Χίτλερ θέλει να αποφύγει με κάθε τρόπο τον πόλεμο των δυο μετώπων, όπως υπήρξε για την Γερμανία ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος του 1914. Έτσι, για να μη του γίνει εμπόδιο η Σοβιετική Ένωση στον πόλεμο που σχεδιάζει κατά της Πολωνίας υπογράφεται στις 23 Αυγούστου 1939 Σύμφωνο μη Επίθεσης μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Γερμανίας. Τώρα ο Χίτλερ μπορεί να ασχοληθεί με την Πολωνία, δίχως τον κίνδυνο να τον εμποδίσει η Σοβιετική Ένωση, ενώ ο Στάλιν, ο οποίος γνωρίζει καλά την επιθυμία του Χίτλερ να αποκτήσει "ζωτικό χώρο" για τους Γερμανούς στην ανατολική Ευρώπη και στη Ρωσία, κερδίζει χρόνο να προετοιμάσει τον Κόκκινο Στρατό.

[Επεξεργασία] Έναρξη του πολέμου

Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θεωρούν το Σύμφωνο μη Επίθεσης μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν σημάδι για τον άμεσα αναμενόμενο πόλεμο. Όντως ο Χίτλερ έχει ήδη συμφωνήσει με τον Στάλιν για το μοίρασμα της Πολωνίας και την επίθεση των δύο χωρών (Γερμανικό Ράιχ και Ε.Σ.Σ.Δ.) κατά της Πολωνίας. ο Χίτλερ ζητά την παραχώρηση του πολωνικού διάδρομου μεταξύ Πομερανίας και ανατολικής Πρωσίας και την ένωση της πόλης Ντάντσιχ (Danzig, το σημερινό Γκντανσκ ή Gdanskμε το Ράιχ. Το Ντάντσιχ (Danzig,είχε παραχωρηθεί στην Πολωνία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το ίδιο διάστημα αυξάνεται και η ανάλογη προπαγάνδα των συγχρονισμένων μέσων ενημέρωσης της Γερμανίας, τα οποία δημοσιεύουν βίαια και τρομακτικά επεισόδια που δήθεν γίνονται στην Πολωνία με στόχο την γερμανική μειονότητα της χώρας. Ζητούν ομόφωνα να μην μείνει αναπάντητη η πολωνική αυτή πρόκληση.

Τη νύχτα μεταξύ 31 Αυγούστου και 1 Σεπτεμβρίου μία ομάδα SS, φορόντας στολές του πολωνικού στρατού, σκηνοθετούν επίθεση κατά του γερμανικού ραδιοφωνικού πομπού Γκλάιβιτς, της ομώνυμης πόλης στην Σιλεσία (σημερινό Γκλίβιτσε της Πολωνίας). Αργότερα παρουσιάζονται στα μέσα ενημέρωσης τα επίσης μεταμφιεσμένα πτώματα αιχμάλωτων από στρατόπεδα συγκεντρώσεως ως πτώματα των Πολωνών "επιτιθέμενων".
Στις 1 Σεπτεμβρίου ο Χίτλερ ανακοινώνει μπροστά στο Ράιχσταγκ ότι η Πολωνία επιτέθηκε στην Γερμανία και ότι από τις 5.45 το πρωί οι γερμανικές δυνάμεις πέρασαν στην αντεπίθεση. Στο ψέμα αυτό ακόμη και η ώρα που λεει δεν είναι σωστή: Στην πραγματικότητα η Βέρμαχτ εισβάλλει με πλατύ μέτωπο στις 4.45 στην Πολωνία, δίχως να κηρύξει πόλεμο. Ο Χίτλερ σφάλλει όμως στην εκτίμησή του όσον αφορά την στάση των Γάλλων και των Βρετανών απέναντι στην εισβολή. Αυτή τη φορά (σε αντίθεση με την περίπτωση της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία ένα χρόνο πριν) το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία αποδεικνύονται πιστοί σύμμαχοι και κηρύττουν πόλεμο κατά την Γερμανία, δύο ημέρες μετά την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία. Έτσι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος αρχίζει.

[Επεξεργασία] Κατά τη διάρκεια του πολέμου

Η Πολωνία ηττάται σε 18 μέρες. Βάσει του μυστικού συμπληρωματικού πρωτοκόλλου του Σύμφωνου Μολότωφ – Ρίμπεντροπ, ο Κόκκινος Στρατός καταλαμβάνει την ανατολική Πολωνία στις 17 Σεπτεμβρίου 1939. Λίγο αργότερα ο Στάλιν διατάζει την επίθεση κατά της Φινλανδίας, όπου το χειμώνα του 1939/40 αντιμετωπίζει αρχικά μεγάλες ήττες. Οι ήττες αυτές δίνουν την τελική σιγουριά στον Χίτλερ στην εκτίμησή του, ότι ο Κόκκινος Στρατός θα είναι εύκολος αντίπαλος.

Ο Χίτλερ έχει τις μεγαλύτερες στρατιωτικές του επιτυχίες την άνοιξη του 1940. Τότε η οι γερμανικές δυνάμεις υποτάσσουν με σειρά από "πολέμους αστραπή" (Blitzkrieg), οι οποίοι δεν διαρκούν καν δυο μήνες, την Δανία, τη Νορβηγία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο και ακόμη την Γαλλία.

Το καλοκαίρι του ίδιου έτους όμως ακολουθεί και η πρώτη ήττα του Τρίτου Ράιχ στην αερομαχία για την Αγγλία. Στο μεταξύ ο Νέβιλ Τσάμπερλεν έχει αντικατασταθεί από τον Ουίνστων Τσώρτσιλ, ο οποίος ήδη το 1933 είναι αντίθετος με κάθε είδους συμβιβασμού απέναντι στον Χίτλερ, ενώ αυτός θεωρεί τον αδερφικό αγγλικό λαό πιθανό σύμμαχο. Αναλόγως κάνει την πρόταση, να μην ενοχλήσει την Βρετανία στην αποικιακή της πολιτική, εφόσον αυτή αναγνωρίσει την γερμανική κυριαρχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο Τσόρτσιλ παραμένει όμως αντίθετος στον Χίτλερ.

Αφού οι γερμανικές δυνάμεις δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν την κυριαρχία στον εναέριο χώρο της Βρετανίας, ο Χίτλερ σχεδιάζει τώρα την απόβαση στην Νότιο Αγγλία από την θάλασσα. Την άνοιξη του 1941 παρατά όμως και αυτό το σχέδιο επειδή κατά τη γνώμη του το Ηνωμένο Βασίλειο δεν αποτελεί πλέον σοβαρή στρατιωτική απειλή. Στρέφει τώρα την προσοχή του στην ανατολή, η οποία από την αρχή αποτελεί τον πραγματικό του στόχο (βλ. Mein Kampf, 1924).

Αφού η φασιστική Ιταλία αποτυχαίνει τελείως στην κατάληψη της Ελλάδας και οι Έλληνες με αντεπίθεση αναγκάζουν τους Ιταλούς να υποχωρήσουν βαθιά μέσα στην Αλβανία, ο Χίτλερ στέλνει στις 7 Απριλίου 1941 πρώτα στρατιωτική βοήθεια στον σύμμαχό του, τον Μουσολίνι. Εκτός αυτού θέλει με την κατάκτηση των Βαλκανίων να εξασφαλίσει το νότο, ώστε να μπορέσει να αφοσιωθεί στον πόλεμο με την ΕΣΣΔ. Η επίθεση γίνεται – πάλι δίχως να κηρυχτεί πόλεμος - στις 22 Ιουνίου 1941 (Επιχείρηση Βαρβαρόσας). Η ναζιστική προπαγάνδα παρουσιάζει τον πόλεμο σαν αγώνα μεταξύ αντικομουνισμoύ, του αντιμπολσεβικισμού και του "πολιτισμού της εσπερίας" ενάντια στην "ασιατική βαρβαρότητα" και στον "εβραϊκό μπολσεβικισμό". Στην πραγματικότητα πρόκειται για εξολοθρευτικό πόλεμο. Ο μόνος λόγος για την επίθεση κατά της ΕΣΣΔ είναι η απόκτηση "ζωτικού χώρου" για την "άρια φυλή". Τους υποταγμένους λαούς της ανατολής περιμένει η μοίρα της σκλαβιάς ή της εξόντωσης.

Μετά από αρχικές επιτυχίες η επίθεση της Βέρμαχτ σταματά τον Δεκέμβριο του 1941 λίγο πριν από την Μόσχα. Τον ίδιο μήνα επιτίθεται η συμμαχική Ιαπωνία στην αμερικανική ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ (Χαβάη). Οι ΗΠΑ κηρύττουν τον πόλεμο στην Ιαπωνία και μπαίνουν πλέον επισήμως στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Χίτλερ κηρύττει στις 7 Δεκεμβρίου του 1941 πόλεμο στις ΗΠΑ. Αφού η Βέρμαχτ επανέρχεται στην επίθεση το 1942, στις αρχές του 1943 θα αντιμετωπίσει με την μάχη του Στάλιγκραντ την μέχρι τότε μεγαλύτερη της ήττα. Η μάχη του Στάλιγκραντ σημαίνει για το Τρίτο Ράιχ το σημείο τροπής στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο.

Το ίδιο έτος οι εναέριες συμμαχικές δυνάμεις κερδίζουν την κυριαρχία στον εναέριο χώρο της Γερμανίας και αρχίζουν οι βομβαρδισμοί πολλών γερμανικών πόλεων. Στις 6 Ιουνίου του 1944 οι δυτικοί σύμμαχοι ανοίγουν και δεύτερο μέτωπο με την απόβαση τους στην Νορμανδία. Ήδη το 1943 ο Χίτλερ λεει ότι ο δεν υπάρχει πλέον περίπτωση στρατιωτικής νίκης. Οι σύμμαχοι έχουν ήδη συμφωνήσει ότι δεν θα δεχθούν τίποτε λιγότερο από την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Ετσι ο πόλεμος συνεχίζεται για δύο ολόκληρα χρόνια ακόμη, αγνοώντας όλες της στρατιωτικές ήττες, της φοβερές απώλειες άμαχου πληθυσμού και τους καταστροφικούς βομβαρδισμούς γερμανικών πόλεων. Ο Χίτλερ απαγορεύει στις στρατιωτικές δυνάμεις την συνθηκολόγηση ή την οπισθοχώρηση, πράγμα που οδηγεί σε μεγάλες απώλειες την Βέρμαχτ.

Έτσι περνούν δύο χρόνια στα οποία οι Γερμανοί χάνουν συνεχώς μάχες και δυνάμεις, μέχρι που την άνοιξη του 1945 οι δυτικοί σύμμαχοι φτάνουν στον ποταμό Έλβα, ενώ ο Κόκκινος Στρατός βρίσκεται στο κέντρο του Βερολίνου. Η συμπεριφορά του Σοβιετικού στρατού στις καταληφθείσες Γερμανικές περιοχές που επίσημα διατάζει βιασμούς και σφαγές αμάχων σαν αντεκδίκηση για τις ανάλογες πράξεις των Γερμανών στην Ρωσσία συσπειρώνει τους Γερμανούς στο πλευρό του Χίτλερ στην τελευταία μάχη για το Βερολίνο. Ο Χίτλερ συνειδητοποιεί ότι πλησιάζει η στιγμή που θα πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη για τα όσα έγιναν τον Απρίλιο του 1945 αυτοκτονεί.

Για να πραγματοποιήσει της ιδέες του, ο Αδόλφος Χίτλερ προκάλεσε έναν παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος στοίχισε περίπου 55 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, από της οποίες τα 20 εκατομμύρια ήταν Σοβιετικοί. Πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι τραυματίστηκαν και σαν συνέπεια της πολιτικής του έχασαν τα σπίτια τους, καταδιώχτηκαν ή φυλακίστηκαν. Μια άλλη συνέπεια της πολιτικής του ήταν η διάλυση του Γερμανικού Ράιχ και η διαίρεση της Γερμανίας σε δύο ζώνες κατοχής. Ταυτόχρονα η εξάπλωση της επικυριαρχίας της Ε.Σ.Σ.Δ. στην Ανατολική Ευρώπη χώρισε τόν κόσμο σε δύο ιδεολογικά στρατόπεδα για τέσσερις περίπου δεκαετίες, μέχρι το 1989/90.

[Επεξεργασία] Το τέλος του Χίτλερ στο καταφύγιο

Ο θάνατος του Χίτλερ δημοσιεύεται στο Stars and Stripes, την εφημερίδα των αμερικανικών δυνάμεων

Η υγεία του Χίτλερ όλο και χειροτερεύει με την πάροδο του πολέμου. Μέχρι τελευταία όμως δεν χάνει την ακτινοβολία του, όπως θα πουν αργότερα άτομα, που έζησαν τις τελευταίες του μέρες κοντά του. Στις 19 Μαρτίου του 1945 δίνει την διαταγή "Νέρων", βάσει της οποίας η Βέρμαχτ πρέπει, όσο οπισθοχωρεί, να καταστρέφει τα πάντα, ώστε ο εχθρός να βρει μονάχα καμμένη γη. Έτσι αγνοεί τελείως την τύχη ακόμη και του γερμανικού λαού. Η στρατηγική αυτή αντιστοιχεί όμως στον ακραίο τρόπο σκέψεως του Χίτλερ: "Νίκη ή καταστροφή". Κατά τη γνώμη του, το μέλλον ανήκει πλέον στον "λαό της ανατολής, ο οποίος αναδείχτηκε ισχυρότερος", επειδή "οι καλοί χάθηκαν στο μέτωπο".

Δύο θέματα κυριαρχούν στο καταφύγιο της τελευταίες μέρες του Β' Παγκοσμίου πολέμου: Πόσο κοντά είναι ο Κόκκινος Στρατός και ποιος είναι ο πιο σίγουρος τρόπος αυτοκτονίας. Επανειλημμένα ο Χίτλερ (56) μοιράζει δηλητήριο σε αυτούς που παρέμειναν μαζί του στο καταφύγιο και δεν τον παράτησαν. Στις 29 Απριλίου παντρεύεται την μακρόχρονη σύντροφο του Εύα Μπράουν (33). Την επόμενη μέρα, κατά τις 3.30, αυτοκτονούν χρησιμοποιώντας το δηλητήριο. Συγχρόνως ο Χίτλερ βάζει και πιστόλι στον κρόταφό του και πυροβολεί. Ο Μάρτιν Μπόρμαν, μαζί με τον υπηρέτη του Χίτλερ Χάιντς Λίγκε, τον SS Ότο Γκίνσε και μερικούς σωματοφύλακες, καίει τα πτώματα, τα οποία θάβονται αργότερα έξω από το καταφύγιο σε κρατήρα από βόμβα. Από εκεί θα τα πάρουν λίγο αργότερα οι Σοβιετικοί, οι οποίοι θα τα κρατήσουν σε μυστικό μέρος στην Ανατολική Γερμανία, κοντά στο Μάγκντεμπουργκ, μέχρι την δεκαετία του εβδομήντα. Τότε, με διαταγή του αρχηγού του KGB Γιούρι Αντρόποφ, καταστρέφονται τελείως και χάνονται στον ποταμό Έλβα.

[Επεξεργασία] Σχόλια για τον Χίτλερ από την δεκαετία του τριάντα

Το TIME Magazine τον κάνει "Άντρα του έτους 1938". Δεν τιμάται όμως εκεί. (βλ. εξωτερική σύνδεση).

http://www.time.com/time/personoftheyear/archive/covers/1938.html

[Επεξεργασία] Συγγραφείς για τον Χίτλερ

Ο Σεμπάστιαν Χάφνερ γράφει έξι χρόνια πριν από τον θάνατο του Χίτλερ: Ο Χίτλερ είναι ο ιδανικός υποψήφιος αυτόχειρας. Δεν νιώθει υποχρεωμένος απέναντι σε κανέναν εκτός από τον εαυτό του. Επομένως με την εξολόθρευση του εαυτού του ξεφορτώνεται κάθε ευθύνη και κάθε στενοχώρια. Είναι στην προνομιούχα θέση του άντρα, ο οποίος δεν αγαπά τίποτε εκτός από τον εαυτό του. Οι μοίρες των κρατών και των ανθρώπων, με τις οποίες παίζει, δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου. (από το 1939 στο "Germany: Jekyll & Hyde. Deutschland von innen betrachtet", München 1998, σελ. 24)
Ο Τόμας Μαν γράφει: Όσο και να τεντώνεται, όσο και να διαδίδει φόβο, όσο και να προξένησε ελεεινότητα, ατίμωση, απελπισία, δάκρυα, αίμα και αυτοκτονία και κάθεται τώρα στο βουνό του και νιώθει "μέρος της ιστορίας" – τίποτε δε θα μείνει από τα λόγια και τα έργα του, επειδή είναι λάθος και τιποτένια και η φήμη του θα είναι η ντροπή. (από το 1938 στο "An die gesittete Welt", "Essays, Bd. 5: Deutschland und die Deutschen 1938-1945", σελ. 34)

[Επεξεργασία] Σχετικά άρθρα

[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία

William L. Shirer, The Rise and Fall of the Third Reich, (1960). Gramercy. (ISBN 0517102943)
Doron Arazi, Adolf Hitler: A Bibliography, Greenwood, 1994, ISBN 0-877-36360-1
Alan Bullock, Hitler and Stalin: Parallel Lives, HarperCollins, 1991, ISBN 0679729941
Alan Bullock, Hitler: A Study in Tyranny, ISBN 0060920203
Joachim Fest, Hitler, Harvest Books, 2002, ISBN 0156027542
Brigitte Hamann, Thomas Thornton, Hitler's Vienna, Oxford University Press; New Ed edition, 2000
Eberhard Jäckel, 1981, Hitler's World View: A Blueprint for Power, Cambridge: Harvard University Press.
Ian Kershaw, Hitler 1889-1936: Hubris, W W Norton, 1999, and Hitler 1937-1945: Nemesis, W W Norton, 2000, ISBN 0393320359
Lothar Machtan, The Hidden Hitler (Basic Books, 2001, ISBN 0-465-04308-9; English translation by John Brownjohn) See Northeast Middle School Assistant principal.
Adolf Hitler, 'Mein Kampf' Liberty Bell Publications (February, 2004) ISBN 1593640064
Sebastian Haffner, The Meaning of Hitler (1978) ISBN 0674557751
Christian Graf von Krockow, Hitler und seine Deutschen (German). List, München 2001 ISBN 3-471-79415-8
Konrad Heiden, Hitler I Das Leben eines Diktators (German). Zürich 1936
Konrad Heiden, Hitler II Ein Mann gegen Europa (German). Zürich 1937
Albert Marrin, "Hitler". Penguin Books 1987. ISBN 0-670-81546-2

Τα Κοινά έχουν βίντεο και φωτογραφίες σχετικά με το άρθρο

Αδόλφος Χίτλερ

Στα Βικιφθέγματα υπάρχει υλικό σχετικό με το άρθρο: