Regering van Antarctica
Antarctica heeft geen eigen regering. Verschillende landen eisen gebieden van het continent op, maar de meeste andere landen erkennen deze claim niet. Het gebied tussen 90° en 150° WL is het enige gebied op aarde dat geen deel uitmaakt van een land.
Het Antarctisch Verdrag stelt de vrijheid van wetenschappelijk onderzoek vast en verbiedt militaire activiteit op het continent. Het Antarctisch Milieuprotocol voorkomt uitbating van het continent.
Inhoud |
[bewerk] Het Verdrag
Het Antarctisch Verdrag, getekend op 1 december 1959 en ingegaan op 23 juni 1961, stelt de wettelijke basis voor het beheer van Antarctica. Administratie wordt uitgevoerd door samenkomsten van consultatieve leden. De 23e samenkomst van deze leden vond plaats in Peru, in mei 1999.
Eind 1999 waren er 44 leden: 27 consultatieve en 17 toetredende. Onder de consultatieve (stemmende) leden zijn zeven landen die delen van Antarctica opeisen als nationaal gebied (sommige van deze claims overlappen elkaar). De Verenigde Staten en sommige andere naties hebben zich het recht voorbehouden om later eveneens stukken op te eisen. De VS erkent de claims van andere landen niet.
[bewerk] Naties met een claim
De claims van Argentinië, Chili en het Verenigd Koninkrijk overlappen elkaar.
[bewerk] Consultatieve leden zonder claim
- België
- Brazilië (1983)
- Bulgarije (1998)
- China (1985)
- Duitsland (1981)
- Ecuador (1990)
- Finland (1989)
- India (1983)
- Italië (1987)
- Japan
- Nederland (1990)
- Peru (1989)
- Polen (1977)
- Rusland
- Spanje (1988)
- Uruguay (1985)
- Verenigde Staten
- Zuid-Afrika
- Zuid-Korea (1989)
- Zweden (1988)
[bewerk] Toetredende leden
(Tussen haakjes jaar van toetreding)
- Canada (1988)
- Colombia (1988)
- Cuba (1984)
- Denemarken (1965)
- Griekenland (1987)
- Guatemala (1991)
- Hongarije (1984)
- Noord-Korea (1987)
- Oekraïne (1992)
- Oostenrijk (1987)
- Papoea-Nieuw-Guinea (1981)
- Roemenië (1971)
- Slowakije (1993)
- Tsjechië (1993)
- Turkije (1995)
- Venezuela (1999)
- Zwitserland (1990)
