Max von Laue
Max von Laue (Pfaffendorf bij Koblenz, 9 oktober 1879 - Berlijn, 24 april 1960) was een Duits natuurkundige.
In 1898 begon von Laue aan een studie wiskunde, natuurkunde en scheikunde aan de universiteit van Straatsburg. Daarna bezocht hij de universiteiten van Göttingen en München om zich daarna in de groep van Max Planck in Berlijn te vestigen. Hij promoveerde in Berlijn in 1903, en werkte daarna nog twee jaar in Göttingen. In 1905 kreeg hij een baan aangeboden als assistent van Max Planck in Berlijn waar hij aan stralingsvelden en coherent licht werkte. Hij werkte daarna nog in München, en als professor in de natuurkunde in Zürich, Frankfurt en Würzburg. In 1919 werd hij professor in Berlijn en daar bleef hij 25 jaar. Ook daarna heeft Max von Laue nog veel verschillende functies vervuld.
Hij ging met pensioen in 1958 maar zelfs daarna bleef hij actief werken, zelfs tot na zijn tachtigste verjaardag. Hij stierf aan de gevolgen van een auto-ongeluk dat hij had op 8 april 1960.
Het werk waarvan Max von Laue het bekendst is, en waarvoor hij in 1914 de Nobelprijs voor de Natuurkunde ontving, betrof de ontdekking en beschrijving van de verstrooiing van Röntgenstraling aan kristallen. Hij heeft daarmee de fundamenten gelegd voor de Röntgendiffractie. De polychromatische Röntgendiffractie aan kristallen draagt zijn naam: de Lauediffractie.
| Winnaars van de Nobelprijs voor de Natuurkunde (1901-1925) |
|
1901: Röntgen | 1902: Lorentz, Zeeman | 1903: Becquerel, P.Curie, M.Curie | 1904: Rayleigh | 1905: Lenard | 1906: Thomson | 1907: Michelson | 1908: Lippmann | 1909: Marconi, Braun | 1910: van der Waals | 1911: Wien | 1912: Dalén | 1913: Kamerlingh Onnes | 1914: von Laue | 1915: W.L.Bragg, W.H.Bragg | 1917: Barkla | 1918: Planck | 1919: Stark | 1920: Guillaume | 1921: Einstein | 1922: N.Bohr | 1923: Millikan | 1924: Siegbahn | 1925: Franck, Hertz |
