Zwitserse Volkspartij
De Zwitserse Volkspartij (Duits: Schweizerische Volkspartei, Frans: Union démocratique du centre, Italiaans: Unione Democratica di Centro, Retoromaans: Partida Populara Svizra), is een rechtse Zwitserse partij. De SVP is de grootste partij van Zwitserland en heeft twee afgevaardigden in de Bondsraad (regering).
De partij telt ca. 85.000 leden.
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
De voorloper van de SVP, de Boerenpartij (Duits: Bauernpartei, Frans: Parti des paysans), werd in 1917 in de kantons Bern en Zürich opgericht als afsplitsing van de Vrijzinnig Democratische Partij (FDP). De oprichters van de Boerenpartij vonden dat de FDP teveel oog had voor de belangen van de welvarende stedelingen, en zich te weinig bekommerde om de boeren en de middenklasse. Bij de verkiezingen van 26 oktober 1919, de eerste landelijke verkiezingen waar de Boerenpartij aan meedeed, kreeg de partij 15,3% van de stemmen, goed voor 29 zetels. In de jaren '20 werden er in andere Protestantse, agrarische kantons Boerenpartijen opgericht die zich bij de Boerenpartij van Bern en Zürich. De protectionistische en conservatieve ideeën van de leiders van de Boerenpartij(en) spraken veel Zwitsers in landelijke gebieden aan[1]. Het lukte de partij in het eerste stadium echter niet om een groot aantal middenstanders aan zich te binden.
In 1929 werd de boerenleider Rudolf Minger in de Bondsraad gekozen. Hij kwam in de plaats van de gestorven Karl Scheurer (FDP) en werd hiermee het eerste lid van de Boerenpartij in de Bondsraad. Voor de regeringspartijen FDP en de Zwitserse Conservatieve Volkspartij (SKVP) was het natuurlijk niet prettig om een derde partij bij het bestuur van het land te betrekken, maar zij prefereerden de conservatieve Boerenpartij sterk boven de Sociaal-Democratische Partij van Zwitserland (SP). Sindsdien maakt de Boerenpartij/SVP ononderbroken deel uit van de regering.
In 1936 werd de Boerenpartij gereorganiseerd en nam de naam Partij van Boeren, Middenstanders en Burgers (Duits: Bauern-, Gewerbe- und Bürgerpartei, Frans: Parti des Paysans, Artisans et Indépendants). De partij wist in de daaropvolgende jaren haar basis te verbreden en o.a. middenstanders en stedelijke conservatieven aan te trekken.
Tot 1980 werd de BGB/SVP uitsluitend in de Bondsraad vertegenwoordigd door inwoners uit het kanton Bern, maar daar kwam in 1980 een einde aan toen Leon Schlumpf uit het kanton Graubünden in de Bondsraad werd gekozen.
In 1971 fuseerde de BGB met de Democratische Partijen van de kantons Glarus en Graubünden. De nieuwe partij nam de naam Zwitserse Volkspartij aan. In de jaren '70 werd er ook een jeugdafdeling opgericht, Junge SVP genaamd. In de jaren '90 versterkte de SVP haar positie door leidende figuren uit enkele uiterst rechtse partijen, met name de Autopartei (later: Freiheits-Partei der Schweiz) en de Zwitserse Democraten. Hierdoor werd de SVP nog rechtser dan voorheen.
Sinds de jaren '80 is de populistische miljonair Christoph Blocher de inofficiële leider van de SVP. Hij is de grootste geldschieter van de SVP en was partijvoorzitter van de SVP van het kanton Zürich en lid van de Nationale Raad (tweede kamer federaal parlement). Op 10 december 2003 werd Blocher met overweldigende meerderheid van stemmen in de Bondsraad gekozen. Hij werd hiermee het tweede Bondsraadslid naast Samuel Schmid[2]. Door de verkiezing van een tweede SVP'er in de Bondsraad kwam hiermee een einde aan de Zauberformel ("toverformule")[3] die sinds 1959 van kracht was.
[bewerk] Heden
Reeds onder Blocher was de SVP in het kanton Zürich van een traditionele boeren- en handwerkerspartij geëvolueerd naar een rechts-populistische partij. Naarmate de macht van Blocher ook op federaal vlak toenam transformeerden Blocher en de zijnen de SVP tot een rechts-populistische partij, overigens niet tot voldoening van alle SVP'ers. Het door de partij omarmde populisme komt o.a. tot uitdrukking in de beschimping van andere partijen die Links en Aardig worden genoemd en de Vrijzinnigen worden Zachtzinnigen ("Weichsinnigen") genoemd. Linkse politici worden steevast aangeduid als ratten.
Bij de verkiezingen van 19 oktober 2003 verkreeg de SVP 26,7% van de stemmen, goed voor 55 zetels in de Nationale Raad. De SVP werd hiermee de grootste partij in de Nationale Raad, terwijl de partij in de Ständerat (eerste kamer federaal parlement) de partij slechts 8 zetels (17,4%) wist te verwerven en in deze kamer de kleinste partij werd.
De laatste jaren is de SVP erin geslaagd om haar invloed in het Franstalige West-Zwitserland en in de Rooms-katholieke kantons te vergroten.
[bewerk] Ideologie
De SVP is een rechts, populistische partij die de vrije markteconomie omhelst en voorstander is van isolatistische binnenlandse politiek. De partij is tegen lidmaatschap voor Zwitserland van de Verenigde Naties, de NAVO en de Europese Unie. Daarnaast is de partij tegen de openstelling van de grenzen (Schengen). Ze is voor een leidende rol van het leger en de politie, tegen vredesmissies van het Zwitserse leger in het buitenland (Kosovo!). Ook is de partij voorstander van het afbouwen van de regeringsmacht en wil het meer macht geven aan het volk. De partij is tegen een ongecontroleerde toestroom van buitenlanders en tegen opname van asielzoekers. De partij is ook tegen het uitbreiden van het openbaar vervoer. Sterker nog, de partij is juist voorstander van het wegnemen van beperkingen voor de automobilist.
De SVP staat niet bekend als een partij die veel op heeft met de rechten van de vrouw. In het verleden was de partij tegen het verlenen van stemrecht aan de vrouw, pas in 1971 stemden zij vóór de invoering van het vrouwenkiesrecht. De opvattingen van de SVP over de positie van de vrouw is traditioneel: De vrouw is in de eerst plaats moeder en dient zorg te dragen voor man (kostwinner) en kind.
De SVP staat negatief tegenover ideeën van de FDP en SP om softdrugs te legaliseren. De partij is tegen het gebruikt van drugs, uitgezonderd tabak.
Directe democratie wordt door de SVP gezien als "ware democratie" en dient verder te worden uitgebouwd. Dankzij de directe democratie in Zwitserland is de SVP groot geworden.
Wat nog vermeldt dient te worden is dat de partij te verdelen valt in een Berner vleugel, die haar thuisbasis heeft in de kantons Bern en Graubünden en een burgerlijk conservatieve koers van de partij voorstaat. Samuel Schmid, het Bondsraadslid, wordt tot deze vleugel geregeld. Daarnaast is er een Züricher vleugel, die voorstander is van een radicaal-liberaal economisch beleid en populistische standpunten inneemt. Christoph Blocher wordt tot deze vleugel gerekend. De Zürischer vleugel is thans de machtigste.
[bewerk] Vrouwenafdeling en jongerenafdeling
De vrouwenafdeling van de SVP heet SVP Frauen (SVP Vrouwen) en staat onderleiding van Rita Gygax.
De jongerenafdeling van de SVP wordt Junge SVP (Jonge SVP) genoemd. De Junge SVP werd in 1971 opgericht. De Junge SVP is onafhankelijk maar nauw verbonden met de SVP. Veel huidige SVP politici begonnen hun politieke carrière binnen de Junge SVP. De Junge SVP staat onderleiding van voorzitster Désirée Stutz.
Naast een vrouwen- en jongerenafdeling is er ook nog een senioren afdeling SVP Senioren en een afdeling voor in het buitenland wonende Zwitsers, de SVP International.
[bewerk] Voorzitters van de BGB/SVP
- Rudolf Reichling — 1937 - 1945
- Rudolf Weber — 1946 - 1952
- Karl Renold — 1953 - 1956
- Walter Siegenthaler — 1956 - 1965
- Hans Conzett — 1965 - 1976
- Fritz Hofmann — 1976 - 1984
- Adolf Ogi — 1984 - 1988
- Hans Uhlmann — 1988 - 1996
- Ueli Maurer — 1996 - heden
De fractievoorzitter van de SVP is Caspar Baader en de secretaris-generaal van de partij is Gregor A. Rutz.
[bewerk] Verkiezingsresultaten Nationale Raad 1987-heden
 Zetelverdeling 1987-2003 |
| 1987: 25 |
| 1991: 25 |
| 1995: 32 |
| 1999: 44 |
| 2003: 55 |
[bewerk] Verwijzing
- ↑ [Dit gold vrijwel uitsluitend voor landelijke gebieden waar de bevolking Gereformeerd is en niet in de Rooms-katholieke landelijke gebieden.]
- ↑ [Lid van de Bondsraad sinds 2000.]
- ↑ [De zetelverdeling binnen de Bondsraad, 2 FDP'ers, 2 CVP'ers, 2 SP'ers en 1 SVP'er.]
[bewerk] Zie ook:
[bewerk] Externe link:
[bewerk] Literatuur:
- Kriesi, Hanspeter (2005). Der Aufstieg der SVP. Acht Kantone im Vergleich. Zürich, NZZ Verlag
- Helms, Ludger (1997). Right-Wing Populist Parties in Austria and Switzerland: A Comparative Analysis of Electoral Support and Conditions of Succes, in West European Politics 2/1997, blz. 37-52.
Sociaal-Democratische Partij van Zwitserland | 
Vrijzinnig-Democratische Volkspartij | 
Christen-Democratische Volkspartij |
Zwitserse Volkspartij
Groene Partij van Zwitserland | Liberale Partij van Zwitserland | Zwitserse Partij van de Arbeid | Christelijk Sociale Partij van Zwitserland | Evangelische Volkspartij | Federaal-Democratische Unie | Lega dei Ticinesi | Zwitserse Democraten | Socialistisch Groen Alternatief Zug | SolidaritéS | Groen-Liberale Partij
 |
Portaal Zwitserland |
