Karl Dönitz

Karl Dönitz (Grünau, 16 september 1891 - 24 december 1980) was een Duits admiraal en officieel de tweede (en laatste) Führer van Nazi-Duitsland (1 tot 23 mei 1945) na de zelfmoord van Adolf Hitler.

[bewerk] Leven

Dönitz volgde een opleiding bij de Duitse marine en werd in 1910 adelborst. Hij werd lid van de Nazi-partij (NSDAP) omdat hij in Hitler de oplossing zag van Duitslands problemen, maar ook uit angst voor het communisme. Hij was een conservatief man en een Duits patriot. In 1939 kreeg hij het bevel over de onderzeeboten van de Duitse marine. Dönitz gold als een groot strateeg, die het met zijn U-boten (onderzeeboten) de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog bijzonder lastig maakte. Op 30 januari 1943 werd hij tot opvolger benoemd van Erich Johann Albert Raeder (1876-1960), tot dan toe de bevelhebber van de Duitse Kriegsmarine.

Voordat Hitler op 30 april 1945 zelfmoord pleegde, benoemde hij Karl Dönitz in zijn politiek testament tot zijn opvolger. Dönitz zelf was hierover zeer verbaasd, omdat hij gedacht had dat een topfiguur in de Nazi-hiërarchie (bijvoorbeeld Heinrich Himmler) de Führer zou opvolgen. Op 1 mei 1945 nam de regering-Dönitz in Plön bij de Noord-Duitse stad Flensburg de leiding over. Deze regering werd ook wel de Flensburgregering genoemd. Dönitz probeerde zo snel mogelijk tot een wapenstilstand te komen met de Westelijke geallieerden, maar wilde echter wel de strijd tegen de Sovjet-Unie voortzetten. De geallieerden eisten echter een onvoorwaardelijke overgave van Duitsland. Dönitz ging hiermee akkoord en op 7 mei 1945 gaf Duitsland zich over. Op 9 mei 1945 werd nogmaals een capitulatie ondertekend, nu in bijzijn van de Russen. Dönitz en zijn regering (waar onder anderen generaal Alfred Jodl en Reichsminister Albert Speer deel van uitmaakten) werden niet meteen gearresteerd.

Toen Dönitz het bericht kreeg van de vreselijke toestanden in de Duitse concentratie- en vernietigingskampen, wilde hij dat er onmiddellijk een onderzoek zou worden ingesteld. Zover kwam het niet, omdat de regering-Dönitz op 23 mei alsnog werd gearresteerd.

Karl Dönitz moest terechtstaan tijdens het Proces van Neurenberg, waar hij werd veroordeeld op grond van het feit dat hij de agressieve oorlogsvoering van Hitler ondersteunde. Bovendien werd hij veroordeeld wegens oorlogsmisdaden, met name vanwege een verbod dat hij in 1942 uitvaardigde aan U-bootbemanningen om nog langer overlevenden van vernietigde schepen te redden nadat een U-boot bij een dergelijke reddingsactie door Amerikaanse vliegtuigen was aangevallen (het Laconia-incident). Hoewel voor Amerikaanse onderzeeërs een vergelijkbaar bevel gold werd Dönitz tot 10 jaar gevangenisstraf veroordeeld. In 1956 werd hij uit de gevangenis ontslagen.

Karl Dönitz overleed in 1980 in Aumühle, West-Duitsland.

[bewerk] Werk

• Die U-Bootwaffe (1939)
• Zehn Jahre und zwanzig Tage (1958)

{{{afb_links}}}	Gedaagden in het proces van Neurenberg	{{{afb_rechts}}}	{{{afb_groot}}}
Martin Bormann - Karl Dönitz - Hans Frank - Wilhelm Frick - Hans Fritzsche - Walther Funk - Hermann Göring - Rudolf Hess - Alfred Jodl - Ernst Kaltenbrunner - Wilhelm Keitel - Gustav Krupp von Bohlen und Halbach - Robert Ley - Konstantin von Neurath - Franz von Papen - Erich Raeder - Joachim von Ribbentrop - Alfred Rosenberg - Fritz Sauckel - Hjalmar Schacht - Baldur von Schirach - Arthur Seyss-Inquart - Albert Speer - Julius Streicher