Rabindranath Tagore
Rabindranath Tagore, of Thakur (7 mei 1861 – 7 augustus 1941) werd geboren tijdens de Britse koloniale overheersing in India als zoon van Dwarkanath Tagore, oprichter van de Brahmo Samaj. Hij was een Bengaals dichter, wijsgeer, toneelschrijver, romanschrijver en mysticus, die zijn faam vooral te danken heeft aan zijn gedichten.
Tagore schiep een soort letterkunde die dichter bij het gesproken Bengaals lag dan men ooit daarvoor had geschreven. Hij schreef voornamelijk in het Bengaals, maar vertaalde zelf veel van zijn werken in het Engels. In zijn werk komt grote kennis van zowel de westerse als de Indiase cultuur tot uitdrukking. Hij predikte ascese noch yoga, maar een vreugde- en liefdevol opgaan in God in het dagelijks leven.
Tagore ontplooide een grote bedrijvigheid als literator, componist, sociaal hervormer, strever naar onafhankelijkheid en pedagoog. In 1901 stichtte hij te Bolpur, 180 km van Calcutta, de Santi-Niketanschool, die later uitgroeide tot universiteit. Door te schrijven over sociale en politieke onderwerpen streefde Tagore in zijn wereldbeschouwingen bewust naar een harmonische verbinding tussen de Westerse en Oosterse filosofieën, religies en culturen. Hij had een belangrijk aandeel in de bevrijding van India.
Door les te geven in verschillende landen, bezocht hij vaak Europa en Amerika, vooral nadat hij in 1913 de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend had gekregen. Tot zijn werk behoren een treurspel met de Engelse titel The King of the Dark Chamber (1910) en verschillende romans, waarvan Gora (1908) door sommigen als belangrijker wordt beschouwd dan Rudyard Kiplings schildering van het Indiase leven in Kim.
Tagore blijft echter vooral bekend als een dichter wiens eigen vertaling van zijn Gitanali (1909) grote bewondering oogstte. Hij schreef lyrische poëzie (Nederlandse vertaling De hovenier 1914), waarin hij het sterkst was, enkele drama’s met wijsgerige strekking, Chitra (1914; Nederlandse vertaling 1918), enige romans en talrijke verhalen. In 1950 werd zijn gedicht Jana-Gana-Mana (Engels: Lord of the heart of the people) op muziek gezet door H. Murill het volkslied van India.
Met Dakghar (Het postkantoor, 1912) gaf Tagore de aanstoot tot vernieuwing van het Indiase toneel. Van zijn wijsgerig werk is te noemen Sadhana (1913), evenals diverse andere werken van zijn hand, vertaald in het Nederlands door Frederik van Eeden.
De maan heeft
haar licht over
heel de hemel,
haar donkere
vlekken voor
zichzelf.
Inhoud |
[bewerk] Bibliografie
[bewerk] Lyriek
- The gardener (1913, Nederlandse vertaling door F. van Eeden De hovenier, 1914)
- Balaka (1916, Engelse vertaling The Flight of Swans)
[bewerk] Drama
- Chitra (1914, Nederlandse vertaling door F. van Eeden, 1918)
- The king of the dark hamber (1914, Nederlandse vertaling door H. Borel De koning van de donkere kamer 1919)
[bewerk] Romans
- Hungry stones (1916, Nederlandse vertaling door F. van Eeden, 1920)
- The home and the world (1919, Nederlandse vertaling door F. van Eeden, 1921)
[bewerk] Wijsgerige en religieuze werken
- Gitanjali (1909, eigen vertaling)
- Sadhana (1913, Nederlandse vertaling door F. van Eeden, 1918)
- The Religion of Man(1931)
[bewerk] Overige werken
- My boyhood days(1940)
Voor een overzicht van alle pagina's met betrekking tot India op Wikipedia zie India van A tot Z.
