Patriarchaat van Antiochië
Dit artikel past in de serie over de Orthodoxie |
|
Ook bekend als |
|
![]() |
|
De belangrijkste concilies Theologie |
|
Patriarchaten |
|
Autocephale Kerken |
|
Liturgie |
|
Personen |
|
Kerkinterieur |
|
Liturgische gewaden |
Het patriarchaat van Antiochië behoort tot de Oosters-Orthodoxe Kerken.
Volgens de overlevering predikten de apostelen Paulus en Barnabas het christendom in Antiochië. In de Handelingen van de apostelen 11:26 worden de volgelingen van Jezus in Antiochië voor het eerst christenen genoemd. De Kerk van Antiochië was de eerste buiten Palestina en als hun hoofd gold de apostel Petrus, die volgens de traditie in Antiochië zijn apostolische stoel vestigde. Petrus wordt tevens gezien als de eerste patriarch. Vóór zijn vertrek naar Rome zou hij de pas gestichte Kerk zeven jaar geleid hebben.
De titel van patriarchaat werd toegekend tijdens het Concilie van Nicaea (325).De patriarch van Antiochië had in de vierde en vijfde eeuw grote invloed en aanzien. Hij leidde verschillende lokale concilies en had jurisdictie over Azië, de Levant en India.
[bewerk] Afscheidingen
Op het concilie van Efeze (431) werd onder meer dat beslist de Kerk van Cyprus niet langer ressorteerde onder het patriarchaat van Antiochië maar autocephaal werd onder leiding van een aartsbisschop.
In 498 scheidde de Nestoriaanse Kerk zich af. De zogenaamde Nestorianen konden zich niet akkoord verklaren met bepaalde uitspraken van het concilie van Efese.
Een tweede schisma volgde na het concilie van Chalcedon (451): de Armeense Kerk, de West-Syrische Kerk en de Maronietische Kerk gingen hun eigen weg.
In de tweede helft van de vijfde eeuw, volgens andere bronnen in het midden van de achtste eeuw, verkreeg de Georgische kerk zijn onafhankelijkheid.
[bewerk] Verdere geschiedenis
Het Patriarchaat van Antiochië maakte tot de islamitische bezetting in de zevende eeuw deel uit van het Byzantijnse Rijk.
In 1054 leidden de toenemende spanningen tussen het Oosters en het Westers christendom tot het Groot Schisma.
In 1098 veroverden de kruisvaarders Antiochië. Een Latijnse patriarch werd geïnstalleerd en de orthodoxe patriarch werd in ballingschap gestuurd.
De vernietiging van Antiochië door de Mongolen in 1322 was oorzaak van de verplaatsing van de zetel naar Damascus.
Vooral tijdens de Ottomaanse periode nam de greep van Constantinopel op de Kerk van Antiochië toe. De patriarch van Constantinopel werd aan het hoofd geplaatst van al de orthodoxe christenen binnen het Ottomaanse rijk.
In 1724 kozen de christenen van Damascus een pro-Katholieke kandidaat tot patriarch. Korte tijd later wees een synode in Constantinopel een orthodox aan. Daardoor ontstond een scheuring; er was voortaan een Grieks-melkitisch-orthodoxe en een Grieks-melkitisch-Katholieke patriarch van Antiochië. De orthodoxe kerk liet de term "melkitisch" na enige tijd varen.
Van de achttiende tot het einde van de negentiende eeuw was de leiding van de Kerk van Antiochië hoofdzakelijk in handen van een Griekse hoge geestelijkheid, ofschoon de meeste gelovigen Arabischtalige Syriërs waren. Sinds 1899 is het patriarchaat Arabisch.
[bewerk] Huidige situatie
- Patriarch: Z.Z. Ignatios IV Hazim Grieks-Orthodox Patriarch van Antiochië en het hele Oosten. Verblijfplaats: Damascus, Syrië.
- Leden van de kerk: 500.000.
- Verspreiding: Libanon, Syrië, Irak, de Verenigde Staten (140.000), Canada (25.000) en Australië, en andere diasporagemeenschappen. De grootste gemeenschappen leven in Libanon en de USA.
{{{afb_links}}} | Christendom (Portaal) | ![]() |
{{{afb_groot}}} |
---|---|---|---|
Bijbel - Jezus - Heilige Geest - Maria - Kerk - Monnik - Paus - Kardinaal - Bisschop - Priester - Pastoor - Kapelaan - Diaken - Dominee - Doop - Belijdenis - Avondmaal - Eucharistie - Liturgie - Liturgisch vaatwerk - Zonde - Vrijzinnig protestantisme - Vergeving - Geschiedenis van het christendom - Christendom van A tot Z |