Hummel (artillerie)

Panzerfeldhaubitze 18M auf Geschützwagen III/IV (Sf) Hummel, Sd.Kfz. 165

Algemene kenmerken
Bemanning	6
Lengte	7,17 m
Breedte	2,97 m
Hoogte	2,81 m
Gewicht	24 ton
Pantser en bewapening
Pantser	10-30 mm
Hoofdwapen	150mm sFH 18/1 L/30
Secundaire bewapening	MG34 of MG42
Mobiliteit
Motor	Maybach HL 120 TRM / 12-cylinder / 265pk
Snelheid (op de weg)	42 km/h
Rijbereik	215 km (over de weg) 130 km (door het land)

De Hummel (Hommel) was een stuk gemechaniseerde artillerie geplaatst op een Geschützwagen III/IV chassis, bewapend met een 150 mm houwitser. Hij werd in de Tweede Wereldoorlog vanaf eind 1942 tot het einde van de oorlog door de Duitse Wehrmacht gebruikt.

De complete naam was Panzerfeldhaubitze 18M auf Geschützwagen III/IV (Sf) Hummel, Sd.Kfz. 165. Op 27 februari 1944 gaf Hitler het bevel de naam Hummel te laten vallen omdat die ongepast was voor een gevechtsvoertuig.

[bewerk] Ontwikkeling

De Hummel werd in 1942 ontworpen vanwege de behoefte aan mobiele artillerieondersteuning voor tanktroepen. Het gebrek hieraan werd voor het eerst opgemerkt tijdens Operatie Barbarossa. Er was al wat gemechaniseerde artillerie aanwezig op dat moment, maar het meeste was van weinig waarde.

De eerste optie was om een 105 mm leFH17 houwitser te plaatsen op een Panzerkampfwagen III chassis maar dit werd door het Waffenamt afgewezen, ten faveure van dezelfde houwitser op een Panzerkampfwagen IV chassis. Er werd één prototype van dit ontwerp gebouwd.

Ook dit ontwerp werd op 25 juli 1942 afgewezen, dit keer voor een krachtigere oplossing: het plaatsen van een 150 mm sFH 18 L/30 houwitser op de speciaal ontworpen Geschützwagen III/IV, die delen van de PzKpfw III (rij- en stuursysteem) en PzKpfw IV chassis (ophanging en motor) combineerde. Hetzelfde chassis werd ook gebruikt voor de Nashorn tankjager. Het prototype werd in oktober 1942 aan Hitler gepresenteerd

De Hummel had een open licht bepantserd (10 mm) compartiment aan de achterkant van het voertuig waarin de houwitser en de bemanning zaten. De motor werd naar het midden verplaatst om hiervoor ruimte te maken. Latere Hummel hadden een licht veranderde ruimte voor de bestuurder en opbouw om meer ruimte te bieden aan de seiner en bestuurder.

[bewerk] Varianten

Omdat de standaard Hummel maar een beperkte hoeveelheid munitie mee kon nemen werd de Munitionsträger Hummel ("munitiedrager" Hummel) ontwikkeld. Dit was eigenlijk een gewone Hummel zonder houwitser (een 10 mm pantserplaat werd op het hierdoor ontstane gat geplaatst) met rekken om munitie mee te nemen. Als het nodig was kon het kanon alsnog teruggeplaatst worden.

Aan het eind van de oorlog waren er 714 Hummel gebouwd: 368 in 1943; 289 in 1944 en 59 in 1945. Verder werden er 157 afgeleide munitievoertuigen gebouwd: 96 in 1943 en 61 in 1944.

[bewerk] Operationele geschiedenis

De Hummel deed voor het eerst mee in een groot gevecht tijdens de Slag om Koersk toen rond de honderd Hummels ingezet werden. Ze deden dienst in de gepantserde artilleriebataljons of Panzerartillerie-Abteilungen van de pansterdivisies, waarin ze de zware gemechaniseerde artilleriebatterij vormden, elk met zes Hummel en twee munitievoertuigen. Later kregen sommige pantserdivisies een twee zware batterij.

Een klein aantal Hummels belandde na de oorlog in Egypte, dat de voertuigen in 1948 inzette tegen Israël.