Eenkamersysteem
Eenkamersysteem is de aanduiding voor een parlementair systeem waarbij de wetgevende macht uit slechts één kamer bestaat. Het systeem wordt ook wel unicameralisme genoemd. De meeste landen met een eenkamersysteem zijn kleine landen met een homogene bevolking, die een hogerhuis overbodig vinden.
Unicameralisten achten het hogerhuis onnodig binnen een democratie, omdat het democratische hogerhuis tot dezelfde conclusies moet komen als het democratische lagerhuis. Het inspecteren en herzien van nieuwe wetten kan in hun ogen door parlementaire commissies gedaan worden; andere grondwettelijke beveiligingsmechanismen van de democratie kunnen beschermd worden door een geschreven grondwet.
Veel staten die geen hogerhuis hebben, hadden dat van oorsprong wel, maar hebben het later afgeschaft. In dat geval was het hogerhuis meestal simpelweg een kopie van het lagerhuis en vertraagde het alleen de beslissingen van het parlement (zoals het Landsting in Denemarken, die in 1953 werd afgeschaft en de Legislative Council van Nieuw-Zeeland, die in 1951 werd opgeheven).
[bewerk] Landen met een eenkamersysteem
- Het Nationaal Volkscongres in China
- De Volkskammer in de Duitse Democratische Republiek (tot 1990)
- Costa Rica
- Het Folketing van Denemarken
- Het Parlamento Nacional van Oost-Timor
- De Eduskunta van Finland
- De Vouli ton Ellinon van Griekenland
- Het Althing van IJsland
- De Knesset van Israël
- De Kroatische Sabor
- Het Nieuw-Zeelandse House of Representatives
- Het Storting van Noorwegen (officieel unicameralistisch, maar 25% van de zetels vormt het zogenaamde Lagting of hogerhuis)
- De Assembleia da República van Portugal
- De Wetgevende Yuan in Taiwan
- De Assemblée Nationale van de Seychellen
- Het Parlement van Singapore
- Het Parlement van Sri Lanka
- De Kukhoe van Zuid-Korea
- De Rijksdag van Zweden (sinds 1971)
- De Büyük Millet Meclisi van Turkije
- De Asamblea Nacional van Venezuela
- Het Vlaams Parlement
