Buenos Aires (stad)

NASA-satellietbeeld van de Río de la Plata, met Gran Buenos Aires aan de rechterkant

Buenos Aires (Goede Winden) is de hoofdstad van Argentinië, en ook het economische en culturele centrum ervan. Met 2,8 miljoen inwoners is het de grootste stad van het land. In de agglomeratie Gran Buenos Aires, liggend aan de monding van de Rio de la Plata (Zilverrivier), wonen meer dan 12 miljoen mensen. Aangezien Gran Buenos Aires bijna éénderde van de Argentijnse bevolking huisvest, overheerst het met zijn economie de rest van het land.

De stad wordt aan de landzijde geheel omsloten door de provincie Buenos Aires, maar maakt zelf geen deel uit van die provincie. Buenos Aires is namelijk een federaal district en valt derhalve buiten de provinciale indeling van Argentinië.

Dankzij talloze winkels en boetieken, zijn prachtige architectuur, een rijk cultureel leven, uitstekende restaurants en zijn kosmopolitische bevolking van overwegend Italiaanse, Spaanse, Franse, Duitse, Engelse, Oost-Europese, Arabische en Aziatische herkomst, staat Buenos Aires ook als het Parijs van het zuiden bekend. De stad is een van de meest Europese van Zuid-Amerika en van het hele zuidelijk halfrond, en beslist de enige metropool die met zijn noordelijke tegenspelers enigszins kan meedoen. De stad beleefde zijn gouden tijd tussen 1880 en 1920, toen Argentinië tot de tien welvarendste landen van de wereld behoorde en Buenos Aires als haar schitterende hoofdstad nieuwelingen uit Europa lokte die hier een beter bestaan probeerden te vinden.

Inhoud

1 Geschiedenis
2 Bestuurlijke indeling
- 2.1 Bekende stadswijken (barrios)
3 Bezienswaardigheden
4 Klimaat
5 Verkeer en vervoer
6 Politiek
7 Kookkunst
8 Geboren in Buenos Aires
9 Externe links

[bewerk] Geschiedenis

De eerste Europese zeevaarder, die in het jaar 1516 nabij Buenos Aires voet aan wal zette, was de Spanjaard Juan de Solís. Hij noemde de grote rivier die hij tegenkwam de Mar Dulce (zoete zee). Twintig jaar later stichtte Pedro de Mendoza in dat gebied de eerste nederzetting, Santa Maria del Buen Aire. De Spanjaarden moesten de kolonie wegens het verzet van de vijandelijk gezinde Indianen enkele jaren later naar Asunción in Paraguay verplaatsen. De paarden en andere beesten die de Spanjaarden achterlieten vormden de grondslag voor de Argentijnse veeteelt, tegenwoordig de belangrijkste economische basis van het land. Een permanente vestiging ontstond uiteindelijk in 1586, toen een groep kolonisten naar het gebied terugkeerde. De stad bleef voor pakweg tweehonderd jaar een onbenullige plek, en smokkelarij diende als broodwinning aangezien de Spaanse regering de voorkeur aan andere havens zoals Lima gaf.

Pas met de stichting van een Spaans onderkoninkrijk, dat grote delen van Argentinië, Chili, Paraguay, Uruguay en Bolivia omvatte, kreeg de stad een belangrijke rol als bestuurscentrum. Snelle economische vooruitgang bevorderde het plaatselijke nationalisme; het gebied kreeg in 1810 een autonome status, en in 1816 verklaarden de burgers van Buenos Aires de onafhanklijkheid van Argentinië. Desondanks worstelde de plaatselijke regering met de moeilijkheid om het gezag over het hele land te verkrijgen; aanhangers van een federaal stelsel bakkeleiden met leden van politieke groeperingen die een eenheidsstaat verkozen.

In 1880 werd Buenos Aires tot federaal district (Distrito Federal) verklaard. De regering van president Julio Roca nam Europese steden, met name Parijs, als voorbeeld voor de ontwikkeling van de stad. De Franse hoofdstad was de aanleiding voor honderden nieuwe gebouwen die volgens Parijse bouwstijlen ontworpen werden en aan de stad een nog altijd aanwezig Europees uiterlijk geven. Grootschalige immigratie uit Italië, Spanje, Duitsland, Engeland, Polen, Rusland en het Midden-Oosten en snelle economische groei maakten van het Parijs van Latijns-Amerika één van de welvarendste steden wereldwijd. Aan het begin van de 20e eeuw leefden meer dan een miljoen porteños — zoals de inwoners van Buenos Aires in hun eigen land bekend staan — in de stad. "Rijk als een Argentijn" werd een begrip in Parijs en andere Europese metropolen.

Economische en politieke tegenslagen na de Tweede Wereldoorlog hebben Buenos Aires voorlopig van haar rol als rijke stad beroofd, en de tegenstellingen tussen de welvarende noordelijke stadswijken en het bitterarme zuiden zijn overgroot; langzamerhand herwint de stad echter haar status als levendige metropool van een vooruitstrevend land.

[bewerk] Bestuurlijke indeling

[bewerk] Bekende stadswijken (barrios)

Het Microcentro is het zeer drukke stadscentrum. Het is het zenuwcentrum van de Argentijnse zakenwereld en omvat o.a. de bekende winkelstraat Florida, het centrale plein Plaza de Mayo en het regeringsgebouw, de Casa Rosada.
De wijken Palermo, Retiro en Recoleta vormen het noordelijke district van Buenos Aires. Dit is het welvarendste en dus ook duurste woongebied en bezigheidsdistrict van de Argentijnse hoofdstad. De statige, oude huizen in het gebied zijn omtrent 1900 gebouwd en tonen de sterk Franse invloed op de bouwstijl van dit tijdperk. Tegen de jaren '70 van de 19e eeuw, na de uitbraak van een gele-koortsepidemie in de zuidelijke stadswijken begint de ontwikkeling van het gebied, en het zijn met name de meer welgestelden die zich hier vestigen.
Bosques de Palermo is een groen eiland in de stad en de geschikte plek voor een verscheidenheid aan sporten zoals polo.
Palermo Chico behoort tot de welvarendste stadswijken van Buenos Aires en bekoort met zijn Frans-geïnspireerde architectonische stijlen, strekkend van neoclassicistisch tot ultramodern. Veel van de oude herenhuizen zijn nu tot ambassades omgebouwd, aangezien weinig porteños het onderhoud van de luxe gebouwen nog kunnen bekostigen. Naast diplomaten zijn er ook veel bekende Argentijnse filmsterren en sportmensen die huizen in Palermo Chico bewonen.
Palermo Viejo is een rustige woonbuurt en een gewilde woonplaats voor talloze psychologen en psychoanalisten die voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog hier een nieuwe thuisplaats vonden — de buurt heeft daarom de bijnaam "Villa Freud".
La Boca en San Telmo maken deel uit van het zuidelijk district van Buenos Aires. La Boca, gelegen aan de oude haven, bekoort met zijn kleurrijke, van hout en golfplaat gemaakte huizen. Dit is de traditionele woonplaats van de arbeiders, de immigranten uit Genua, de vissers — en de plek waar de mensen van Buenos Aires elkaar ontmoeten om te dineren en te dansen. De authentieke tangodans en Argentijns-Italiaanse kookkunst maken dit ook een eersterangs bezienswaardigheid voor de bezoekers. La Boca is eveneens thuishaven van de wereldberoemde voetbalclub Boca Juniors. Het stadion "La Bombonera" staat middenin deze typische volkswijk.
San Telmo, met zijn elegante koloniale architectuur, is de wijk van de antiquiteitenhandelaren en kunstenaars. De eertijdse achterbuurt trok in de jaren zestig talloze kunstenaars en intellectuelen die het gebied weer lieten opleven. Naast de ateliers en antiekwinkels lokt de barrio met zijn uitstekende restaurants en een zondagse vlooienmarkt op het plein Plaza Dorrego. De stadswijk beschikt ook over de oudste en bekendste tangokroegen zoals Michelangelo, La Casa Blanca en La Casa Rosada. Talloze statige oude gebouwen zijn nu gerestaureerd en huisvesten nachtclubs, boetieks en ateliers.

De binnenstad van Buenos Aires

De Casa Rosada

[bewerk] Bezienswaardigheden

De Avenida 9 de Julio is sinds 1936 de breedste straat ter wereld — de stoepen liggen bijna 140 meter uit elkaar. Talloze oude gebouwen zijn in de jaren '30 afgebroken om deze avenida te bouwen — behalve de statige Franse ambassade die op de hoek van de 9 de Julio en Alvearstraat overgebleven is.
Het Plaza de Mayo draagt zijn naam ter ere van de stichters van de Argentijnse Republiek die hier in mei 1810 de onafhankelijkheid van het land verklaarden. Dit is één van de mooiste pleinen ter wereld, met prachtige palmen, tuinen, een centraal standbeeld en historische gebouwen uit het koloniale tijdperk rondom. Hier vinden alle belangrijke betogingen plaats (bijvoorbeeld die van de Moeders van het Plaza de Mayo die tegen de gruweldaden van het militaire bewind in de jaren zeventig protesteerden), en het plein kan als het bezige centrum van Argentinië beschouwd worden — hier ligt het Casa Rosada, het beroemde lichtrooskleurige gebouw wat in 1894 opgericht is en sinds 1910 als zetel van de Argentijnse regering bekend staat. Een museum in het huis vertoont antiquiteiten en ander voorwerpen die aan nationale helden hebben toebehoord. De Casa Rosada wordt door een eregarde bewaakt — om zeven uur 's avonds halen deze soldaten de nationale blauw-witte vlag in. Het Cabildo (Raadzaal van Buenos Aires) uit 1751 is de plek waar de onafhankelijkheid van het land beraamd werd; het gebouw beschikt over een museum met meubels en voorwerpen uit het koloniaal verleden. Het centrale bezigheidsdistrict ligt ten zuiden van de Plaza.
Vanaf de heuvel van de Plaza San Martín kan je van het wonderlijke uitzicht over de wijk Retiro genieten. Drie grote kopstations van de spoorwegen en de grootste busterminal van het land bevinden zich aan je voeten en het is daarmee een zeer hectisch punt van de stad. Het Kavanagh-gebouw in Retiro was in 1936 de eerste wolkenkrabber van Latijns-Amerika. Andere bekende gebouwen rondom de Plaza zijn het Sheraton Hotel, het Pirelli-gebouw en het Palacio San Martín, het Argentijnse Ministerie van Buitenlandse Zaken. De moderne Catalinaswolkenkrabbers in het zuiden zijn eind jaren '70 opgericht.
Het Recoleta kerkhof is de begraafplaats van de welgestelde burgers. Het graf van Evita Perón trekt nog steeds de meeste bezoekers. Het kerkhof is sinds de inwijding in 1882 een soort kleine weergave van Buenos Aires en haar verschillende bouwstijlen.
Het Operatheater Colón met zijn prachtige Europese bouwstijl is één van de bekendste bakens van de stad en het symbool van haar bloeiende culturele leven. De wereldwijd bekende instelling heeft uitstekende akoestieke eigenschappen. Het hoofdauditorium, zes verdiepingen hoog, biedt zitplaatsen voor meer dan 3500 bezoekers.
Het Gemeentelijk Theater San Martín is een modern gebouw van chroom en glas met zes tonelen. Het theater, dat in 1960 ingewijd is, is de grootste instelling van zijn soort in Argentinië en biedt een overdaad aan gratis concerten, feesten, toneelstukken, lezingen en andere activiteiten aan. Achter het theater bevindt zich het Cultureel Centrum San Martín, een soortgelijke instelling.
Het Galileo Galilei-planetarium in Parque 3 de Febrero is in 1966 opgericht en biedt zitplaatsen voor 340 bezoekers. De vertoningen, uitstallingen en conferenties die er worden gehouden behandelen het astronomisch onderzoek. De metaalachtige meteoriet, die voor het gebouw vertoond wordt, is gevonden in de provincie Chaco en weegt bijna 1530 kilogram.

Diverse andere bezienswaardigheden zijn:

Casa Rosada
Buenos Aires Metropolitan Cathedral
Centro Cultural Recoleta
Museo de Arte Latinoamericano de Buenos Aires (MALBA)
Palacio Barolo
Buenos Aires Zoo
Luna Park

[bewerk] Klimaat

Klimaat Buenos Aires

Buenos Aires ligt zoals het grootste deel van Argentinië in de gematigde zone van het zuidelijk halfrond. De gemiddelde jaarlijkse temperatuur is 17,5°C, de gemiddelde jaarlijkse regenval +/- 1200 millimeter.

Januari is de warmste maand van het jaar met een gemiddelde van 24,5°C, terwijl het kwik midden in de winter, in juli, tot gemiddeld 11,1°C daalt. De zomermaanden zijn erg warm en benauwd. Veel porteños verlaten de stad in januari en februari voor een vakantie aan de kust of in de berggebieden. De wintermaanden zijn vochtig, maar niet erg koud.

[bewerk] Verkeer en vervoer

Buenos Aires heeft een internationale luchthaven. Ook is er de metro van Buenos Aires [1].

[bewerk] Politiek

Buenos Aires wordt vertegenwoordigd in de Argentijnse Senaat door drie senatoren (augustus 2006, Rodolfo Terragno, María Leguizamón en Vilma Ibarra).

Het congres

[bewerk] Kookkunst

De plaatselijke kookkunst steunt op biefstuk en de asado, het traditionele Argentijnse braadvlees. De Argentijnen eten dit één of twee keer per dag, en er zijn talloze soorten bife zoals de bife de costilla (welke aan de Noord-Amerikaanse T-bone biefstuk doet denken) en de bife de chorizo (een soort ribstuk). Het aanbod aan worsten is overdadig, met bijvoorbeeld de chorizo (kleiner en niet zo kruidig als zijn Spaanse evenknie), de bloedworst morcilla en de salchicha — een lang, dun worstje. Empanadas zijn (meestal) met rundvlees gevulde pasteitjes die gebakken of gebraden worden. Tijdens het eten wordt gewoonlijk Argentijnse rode wijn geschonken.

De internationale restaurants in Buenos Aires zijn uitstekend, hoewel een Franse spijskaart niet noodzakelijk een authentieke Franse cuisine betekent — er is bijna altijd een beetje Argentijnse variatie. De immigranten hebben hun eigen kookkunst — eveneens met een sterk Argentijnse invloed — hier bewaard. Naast de kost die in Italiaanse, Chinese, Spaanse, Duitse en Russische restaurants opgediend wordt, is er een verscheidenheid aan specialiteiten vanuit alle delen van de wereld.

Argentijnen eten erg laat, tegen middernacht zijn restaurants nog steeds vol met een overmaat aan bezoekers.