Brug van Millau
De Brug van Millau (Frans:Viaduc de Millau) is een meervoudige tuiconstructie over de rivier de Tarn, in de gemeentes Millau en Creissels in het departement Aveyron te Frankrijk. De brug, op 14 december 2004 geopend door president Jacques Chirac, is een van de hoogste bruggen ter wereld: één van de pijlers is 343 m hoog, iets hoger dan de Eiffeltoren en maar 38 m korter dan het Empire State Building. De maximale hoogte van het brugdek wordt slechts door de Royal Gorge Bridge (321 m - Colorado, Verenigde Staten) overtroffen.
De brug draagt de autosnelweg A75 (La Méridienne). De weg verbindt Clermont-Ferrand in het noorden met Béziers en Montpellier in het zuiden. Voordat de brug er was, moest al het verkeer door Millau, of een grotere omweg nemen naar het oosten via Lyon (autosnelwegen A6 en A7) of naar het westen via Bordeaux en Toulouse met de A10 en A62. Momenteel is er nog een route in aanbouw, de A20 Toulouse-Brive-Limoges-Vierzon.
Inhoud |
[bewerk] Kenmerken
Het viaduct bestaat uit acht overspanningen, ondersteund door zeven betonnen pijlers. De middelste stukken overspannen 342m, de uiterste overspanningen 204m. De brug ligt op 270 meter boven de rivier de Tarn. De lengte van de brug is 2460 meter. Er zijn zeven enorme brugpijlers gebouwd, waarvan de hoogste 343 meter de lucht in reikt en daarmee hoger is dan de Eiffeltoren. Dit is de hoogste brugpijler ter wereld. Het brugdek is 32 meter breed, en bevat twee rijstroken en een vluchtstrook in beide rijrichtingen.
Het viaduct is de grootste voertuigenbrug in de wereld, bijna twee maal zo groot als de vroegere Europese recordhouder, de Europabrücke in Oostenrijk. Qua brugdekhoogte komt het viaduct na de Royal Gorge Bridge in Colorado.
[bewerk] Pijlers en funderingen
Twee weken na het officieel leggen van de eerste steen, 14 december 2001, werd begonnen met het uitgraven van de putten voor de funderingen. Per pijler werden vier funderingen, vijftien meter diep en met een diameter van vijf meter, aangebracht. Bovenop de funderingen kwam een betonnen zool van drie à vijf meter dik die in één stuk van 2000 kubieke meter werd gegoten.
Vanaf maart 2002 werden de pijlers opgericht, en iedere drie dagen kwamen die ongeveer vier meter hoger. Dit werd gedaan met de techniek van de glijdende bekisting.
Op 9 december 2003, enkele weken eerder dan gepland, waren de pijlers en funderingen klaar. Men heeft daarbij een uitzonderlijke nauwkeurigheid bereikt van twee centimeter loodrecht.
[bewerk] Wegdek
|
|
|
Het wegdek is uit metaal vervaardigd, zodat die qua uitzicht transparant gehouden kan worden. Het wegdek weegt 36000 ton, is 2460 meter lang en 32 meter breed. Het is opgebouwd uit acht delen; de middelste zijn 342 meter en de buitenste twee zijn 204 meter lang. De middelste onderdelen werden geproduceerd in de fabrieken van Eiffage in Fos-sur-Mer en werden over de weg vervoerd naar Millau via Nîmes. Aangezien de brug lichtjes gekromd is, is ieder onderdeel uniek.
Om het wegdek aan elkaar te hangen, werden aan beide kanten (zuid en noord) werven opgezet, waar alle laswerk werd uitgevoerd. Aan de zuidkant werd 1742 meter in elkaar gezet, aan de noordkant 717 meter. Op die manier werd het merendeel van het werk op de grond uitgevoerd, zodat het risico van het werken op grote hoogte vermeden werd.
De plaatsing van het stalen wegdek op zijn pijlers was een technisch hoogstandje: Het wegdek werd van twee kanten af naar het midden van de brug geschoven. Dit deed men met een systeem van vijzels (hydraulische wiggen) in de vorm van afgepunte driehoeken. Men schoof de bovenste wig horizontaal en een stukje verticaal met hydraulische krachtinspanningen onder de brug en vervolgens gleed deze wig over een laag teflon op de onderste wig naar beneden, zodat het geheel verplaatst werd. De brug bleef namelijk op de bovenste wig rusten. Dit gebeurde met een gemiddelde snelheid van zeven meter per uur en moest uiterst precies en synchroon lopen.
Daar de brug bij hoge windsnelheden als een vliegtuig opgehesen zou kunnen worden als hij een stuk over een pijler hing, heeft men allereerst enkele stalen constructies tussen de pijlers gebouwd, maar ook heeft men van dag tot dag bekeken hoe de weersverwachtingen eruit zagen. Men ging uitsluitend verder als er minstens drie dagen goed weer was.
In een tijd van twee weken werden de twee delen tegen elkaar geschoven, en op 28 mei 2004, om 14.12u werden de twee zijden van het wegdek boven de Tarn aan elkaar gelast. De ongelijkheid in hoogte bedroeg een verbazingwekkende waarde van minder dan één centimeter, wat betekent dat de berekeningen voor 99,9999% klopten.
[bewerk] Pylonen
Reeds tijdens het naar elkaar schuiven van het wegdek waren twee pylonen nodig, om te voorkomen dat het wegdek (dat gedeeltelijk niet ondersteund hing) zou kantelen. De vijf andere werden eind mei 2004 geplaatst, nadat het wegdek aan elkaar gelast was.
Iedere pyloon weegt 700 ton, is 90 meter hoog en wordt ondersteund door de pijlers. De pyloon boven pijler P2 bevindt zich 343 meter boven de grond.
| P1 | P2 | P3 | P4 | P5 | P6 | P7 |
| 94,501 m | 244,96 m | 221,05 m | 144,21 m | 136,42 m | 111,94 m | 77,56 m |
[bewerk] Wegbedekking
Aangezien het wegdek aardig zal uitzetten door temperatuursverschillen, moest een speciale wegbedekking gevonden worden die op staal kon worden aangebracht, en toch aan de vereisten voor een autoweg, zoals een zekere stroefheid, voldeed.
Deze wegbedekking werd in meerdere stappen geplaatst:
- Verwijderen van de roest op het stalen wegdek;
- Aanbrengen van een vier millimeter dikke asfaltlaag bij een temperatuur van 400 °C;
- Aanbrengen van de bovenste laag asfalt (zeven centimeter dik).
[bewerk] Bouw en Architectuur
De firma Eiffage, die ook de Eiffeltoren heeft gebouwd, is de bouwer van de brug en zal de brug na de bouw 75 jaar exploiteren. De Britse architect Norman Foster heeft de brug ontworpen, zich baserend op de tuiconstructie van Michel Virloguex.
De brug is ontworpen met nadruk op de integratie in de schone natuur van de Gorges du Tarn. Het immense bouwwerk dat zo'n 120 jaar mee moet gaan, heeft daarom slanke en rijzige pilaren en een dun, bescheiden ogend wegdek gekregen. De pilaren splitsen zich ieder enkele tientallen meters boven de voetstukken en de delen verwijderen zich geometrisch van elkaar tot het wegdek, waarna ze boven het wegdek weer bij elkaar komen. Dit levert een esthetisch geheel van schaduwen op, dat de aanwezigheid van de brug wat minder nadrukkelijk maakt.
[bewerk] Specificaties
- Totale lengte van wegdek: 2460 m
- Aantal pilaren: 7
- Hoogte pilaar 7, de kortste: 77 m
- Hoogte pilaar 2, de langste: 336 m (245 m op het niveau van het wegdek)
- Hoogte pylonen: 87 m
- Aantal kabels: 154
- Dikte van het wegdek: 4,20 m
- Breedte van het wegdek: 32,05 m
- Totaal volume gebruikt beton: 127.000 m³
- Totaal gewicht staal: 19.000 ton
- Totaal gewicht van de brug: 290.000 ton
- Maximale windsnelheid: 220 km/u (150 km/u maximaal ooit gemeten in Millau)
- Temperatuurgrenzen: -35°C - 45°C
- Totale krimp- of uitzetlengte: 2,2 m
- Langsverkanting (helling) van het wegdek: 3%
- De brug beschrijft (gedeeltelijk) een cirkel met straal 20 km, zo lijkt de brug oneindig lang.
[bewerk] Kostprijs
De brug koste 394 miljoen euro, de bijhorende péage kostte 20 miljoen euro extra. Het bedrijf Eiffage financierde de constructie, in ruil mag het bedrijf 75 jaar lang, tot 2080, voor transport op de brug tol vragen. Blijkt de brug zeer winstgevend, dan kan deze overeenkomst al in 2044 aflopen.
[bewerk] Verkeersdrukte
Deze brug biedt een alternatief aan een doortocht door de vallei van de Rhône via de A7, of de doortocht door de stad Millau zelf. Op die manier kan men tot een half uur winnen, en op drukke weekeinden tot enkele uren. Verder kan het nationaal en internationaal vervoer vlotter passeren. Hoewel voor het rijden over de brug een tol gevraagd wordt, spaart het rijden over de brug andere tolgelden (zo'n € 34,00) en brandstofverbruik uit.
De te betalen tol bedraagt:
- € 4,90 voor auto's (€ 6,50 in de zomer);
- € 17,90 voor vrachtwagens;
- € 3,50 voor motoren.
[bewerk] Voorzien en reëel verkeer
De péage werd gedimensioneerd op 30.000 voertuigen per dag, zonder vertraging. Uit een studie vooraf werd geschat op 10.000 voertuigen per dag vanaf de opening, en 20.000 vanaf 2010. Op 24 januari 2005 reden reeds meer dan 350.000 voertuigen over de brug, een stuk meer dan voorzien. Het eerste augustusweekend van 2005 was een zwarte dag, en het viaduct ontsnapte dan ook niet aan de toeloop van toeristen: er stond ongeveer twaalf kilometer file voor de brug. De krant de Midi Libre beschreef het als Millau invente le bouchon payant (fr: "Millau vindt de betaalde file uit"). Dit probleem zou voor Pasen 2006 opgelost moeten zijn; de tolzone wordt met vier rijbanen uitgebreid.
Eind augustus 2005 hadden al 3,2 miljoen voertuigen over de brug gereden, zo'n 25% meer dan verwacht. Dit bracht een bedrag van 18,5 miljoen euro aan tolgeld op. Eind juni 2006 ging het al om ongeveer 6,2 miljoen voertuigen.
[bewerk] Toerisme
De aanleg van de brug heeft een aanzienlijke invloed op de toerisme in de buurt, zowel van mensen die de brug komen bewonderen als de grotten van Roquefort in de buurt. Tijdens de constructie van de brug werd die door een half miljoen mensen bezocht. Nu zijn de panoramische zichten op de brug populair.
[bewerk] Informatiecentrum
Even buiten Millau onder de brug is een gratis informatiecentrum (dagelijks geopend). Hier kan men veel te weten komen over de totstandkoming van het viaduct.
[bewerk] Anekdotes
- De maximale snelheid op het viaduct werd verminderd van 130 tot 110km/u vanwege de vele vertragingen door toeristen die foto's nemen van de brug vanuit hun voertuig. In de periode na de opening stopten zelfs geregeld auto's op de pechstrook om te genieten van het uitzicht.
- De Chinese minister van transport bezocht de brug bij de verjaardag één jaar na de openstelling van de brug. De delegatie was geïnteresseerd in de technische moeilijkheden die bij de constructie overwonnen moesten worden, en ook in de juridische en financiële kant van de zaak.
