Attila de Hun
Attila (ca. 406 – Hongarije 453), koning van de Hunnen en bijgenaamd Gesel Gods, beheerste Oost- en Midden-Europa in de periode 441–452 en leidde vele rooftochten in het afbrokkelende West-Romeinse Rijk. Het Oost-Romeinse Rijk had niet zoveel last van hem, op een paar invallen in de Balkan in 441 na, en kon hem meestal afkopen met grote hoeveelheden goud.
Een van de bekendste verwijzingen naar Attila is het gezegde: Waar Attila is langsgekomen groeit geen gras meer. Dat geeft een indicatie van de grote angst die er toen heerste voor de Hunnen en Attila in het bijzonder.
Rua, oom van Attila, verenigde twee stammen onder zijn koningschap in 432. In 434 kreeg Attila de leiding over alle Hunnen samen met zijn broer Bleda, die hij vermoordde in 445. Overigens sloten behalve de Hunnen ook veel Germaanse stamleden zich bij hem aan en versterkten zo zijn gelederen nog meer. Dat waren voornamelijk Ostrogothen en Gepiden. In het voorjaar van 451 stak Attila de Rijn over, bij Koblenz. De Franken lieten de geweldenaar zonder meer door, ze waren niet sterk genoeg georganiseerd om de Hunnen en hun bondgenoten tegen te houden. De Hunnen volgden de Moezel naar het westen. In 1996 werden nabij Ettelbrück in Groothertogdom-Luxemburg, opgravingen verricht en men vond er resten van Gallo-Romeinse villa's en het wees erop, na onderzoek, dat Attila er geweest was en de streek, in april, grondig had verwoest.
Aarlen werd daarna ook ernstig bedreigd, maar zeker is dat op 7 april 451, de stad Metz werd verwoest. De Hunnen plunderden Picardië en kwamen aan de Seine. Daar lag Lutetia of beter bekend het toenmalige Parijs. De nederzetting Parijs, van de vroegere stam der Lutetii of Lutetiërs, lag op het eiland in de Seine, waar nu de kathedraal de Notre Dame staat. De inwoners wilden wegvluchten uit de stad, maar een meisje, Genoveva of Geneviève, de latere patronesheilige van Parijs, riep de inwoners op om in de stad te blijven. Op het platteland was het te gevaarlijk. Ze stelde voor om alle platbodemschepen te laten zinken en de bruggen naar de vaste oevers te vernielen. Dit werd gedaan en Attila had het inderdaad zeer moeilijk, om bij de houten ommuringen te geraken. De Parisii verdedigden hun stad met veel moed. Attila ontstak in woede, omdat zijn aanvallen mislukten en dat een meisje hém, de Gesel Gods, dierf te weerstaan. Maar hij bewonderde toch de inwoners en droop af naar het zuiden.
Daarna moest Orléans het zwaar ontgelden. Na vele succesvolle rooftochten door West-Europa versloeg ten slotte de Romeinse generaal Aetius hem in 451 in Gallië. Flavius Aetius vroeg in Toulouse, de Visigothische hoofdstad van koning Theoderik I een alliantie te vormen. Hij zou de Franken ook benaderen om met hem tegen Attila te strijden. Op 20 september 451 stonden de Hunnen, Gepiden en Ostrogotische huurlingen tegenover de Romeinen, Visigothen en een kleinere Frankische legergroep. De strijd vond plaats op de Campus Mauriacus of beter bekend als de Catalaunische Velden tussen Troyes en Châlons-sur-Marne. De strijd was hevig. Koning Theoderik I sneuvelde, maar zijn Visigotische strijders voerden felle succesvolle wraakcharges uit tegen de Hunnen. s' Avonds was de strijd nog niet beslist, wie er had gewonnen of verloren. Het leek wel dat Attila zeer veel strijders had verloren, maar, hij dacht niet aan terugtrekken. Attila vroeg wel een orakel aan zijn priesters en die voorspelden hem dat hij s'anderendaags de strijd zou verliezen. Die nacht nog trok Attila met zijn overgebleven leger terug naar het oosten en stak korte tijd later weer de Rijn over.
Attila trok toen naar Rome en belegerde de stad, zonder haar echter in te nemen. Dit was Attila's bedoeling, toen hij zijn bivak opsloeg nabij het Gardameer in 452. De toenmalige paus Leo de Grote, voorzag zijn bedoelingen en met een gevolg van bisschoppen en priesters trok hij naar Attila's legerkamp. Wat er in de hoofdmanstent werd besproken, weet men niet precies, maar de Hunnen trokken zich terug naar het noord-oosten van Italië. Misschien had de paus hem gezegt dat Italië en Rome al genoeg geplunderd waren en er niet veel meer te plunderen was. Waarschijnlijk moest hij zich terugtrekken wegens een dodelijke epidemie onder zijn troepen. Het jaar daarop stierf hij en kort daarop viel zijn rijk uiteen. In 453, ergens bij de Tiszarivier, tijdens een drankorgie, zou Attila gestikt zijn, in zijn eigen bloed door een halsslagaderbreuk tijdens het feest. Andere bronnen vermelden dat hij zou vermoord zijn door één van zijn haremvrouwen uit jaloezie. Veel Hunnen trokken zich terug naar Azië of gingen op in de bevolking van Europa.
Tegenwoordig zijn de namen van Attila en Ildiko, zijn vrouw, nog steeds populair in Hongarije, dat Attila's machtscentrum was vanwaaruit hij zijn strooptochten begon. De naam Attila is overigens niet zijn eigen naam, maar een bijnaam gegeven door de Goten. In het Gotisch betekent Attila "vadertje": een naam waar respect mee uitgedrukt werd.
Attila was ook de oorsprong van de figuur Etzel in het middeleeuwse Nibelungenlied.
