T-27

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

T-27

T-27, muzeum w Kijowie
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Trakcja	gąsienicowa
Typ	czołg lekki (tankietka)
Załoga	2 (kierowca, dowódca-strzelec)
Historia
Prototyp	1930
Lata produkcji	1931-1933
Wycofanie ze służby	1941
Wyprodukowano	3328
Dane techniczne
Silnik	gaźnikowy, 4-suwowy, 4-cylindrowy rzędowy GAZ-AA
Moc	40 KM
Transmisja	mechaniczna
Moc jedn.	14,7 KM/t
Nacisk jedn.	0,75 KG/cm²
Wymiary
Długość maksymalna	2,60 m
Szerokość	1,83 m
Wysokość	1,44 m
Prześwit	0,24 m
Masa
Masa bojowa	2,7 t
Pojemność zbiorników paliwa	46 l
Opancerzenie
Typ pancerza	nitowany z płyt walcowanych
Grubość pancerza	4-10 mm
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	40 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Brody bez przygotowania	0,50 m
Rowy	1,2 m
Ściany pionowe	0,50 m
Stoki o nachyleniu do	30 %
Zasięg	110 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Strzeleckie	1 karabin maszynowy DT kal. 7,62 mm
Użytkownicy
ZSRR

T-27 - radziecki bezwieżowy czołg lekki (tankietka) z okresu przed II wojną światową.

[edytuj] Historia

Pod koniec lat 20. XX wieku, Armia Czerwona w programie budowy sprzętu pancernego przewidziała budowę małego, lekkiego czołgu rozpoznawczego przeznaczonego do współpracy z czołgami typu MS-1. Powstało szereg własnych projektów i prototypów, ale żaden nie okazał się odpowiedni. W tej sytuacji zdecydowano się na zakup 26 sztuk najbardziej rozpowszechnionej na świecie angielskiej tankietki Vickers Carden Loyd Mark VI (w ZSRR otrzymały oznaczenie 25-W lub K-25), a także praw do jej produkcji licencyjnej. Jeszcze przed jej uruchomieniem, w biurze konstrukcyjnym fabryki Awtozawod Nr.2 WATO pod Moskwą, udało się dokonać dość udanej modernizacji konstrukcji Carden-Loyda. Powiększono, między innymi, kadłub, stosując zamknięty przedział bojowy, wydłużono podwozie o parę kół nośnych, opracowano nowe jarzmo karabinu maszynowego. W sumie jednak konstrukcja i sylwetka nie zostały zasadniczo zmienione w stosunku do Carden-Loyda (znacznie dalej poszli w tej kwestii polscy konstruktorzy, opracowując serię TK-3). Zmodernizowany pojazd 13 lutego 1931 roku został przyjęty do uzbrojenia i produkcji jako tankietka T-27. Produkcję rozpoczęto jesienią 1931 roku w Fabryce Nr. 37, leningradzkich zakładach "Bolszewik" i Fabryce Samochodów GAZ. Ogółem, w latach 1931-1933, zbudowano 3328 tankietek.

[edytuj] Wersje czołgu i pojazdy pochodne

OT-27: pojazd wyposażony w miotacz ognia zamiast karabinu maszynowego. W 1935 zbudowano serię 164 wozów.

T-27PCH: doświadczalne egzemplarze wyposażone w urzadzenia umożliwiające pokonywanie głębokich przeszkód wodnych po dnie.

dwa prototypy z armatami kal. 37 mm

prototyp z działem bezodrzutowym (DRP) 76 mm typu K.

egzemplarz użyty do prób z niekierowanymi pociskami rakietowymi. Wyrzutnie mocowano z boków kadłuba. Pociski odpalano z wnętrza czołgu.

[edytuj] Służba

Czołgi T-27 znalazły się w uzbrojeniu oddziałów rozpoznawczych związków taktycznych piechoty. Były też pierwszymi radzieckimi pojazdami pancernymi, które wzniosły się w powietrze. W 1933 roku, każdy z czterech batalionów spadochronowych miał po kompanii tankietek. Skonstruowano specjalne urządzenia do podwieszania czołgów pod kadłubami ciężkich bombowców TB-3

Czołgi T-27 szybko okazały się sprzętem prymitywnym. Z powodu małych rozmiarów miały ograniczoną zdolność jazdy w terenie, także ich zawieszenie, podobnie jak Carden-Loyda, nie zapewniało komfortowej jazdy, powodując zmęczenia załogi. Także z powodu rozmiarów, trzeba było do ich obsługi dobierać żołnierzy niskiego wzrostu. Umieszczenie karabinu maszynowego w kadłubie, typow dla tankietek, uniemożliwiało szybką zmianę kierunku ognia. Wszystko to było przyczyną, że szybko czołgi T-27 zaczęły ustępować miejsca w charakterze pojazdów rozpoznawczych czołgom z uzbrojeniem umieszczonym w wieży obrotowej (T-37 i T-38).

Na początku lat 30-tych, czołgi T-27 zostały użyte bojowo w walkach z tzw. "basmaczami" (antyradziecką partyzantką) na pustyni Karakum w Kazachstanie.

Po wycofaniu z oddziałów bojowych, tankietki używano do szkolenia. Po niewielkich przeróbkach, stosowano je także jako opancerzone ciągniki lekkich dział piechoty. Głównie w tej roli zostały użyte na początku wojny niemiecko-radzieckiej; po 1941 roku znikły z uzbrojenia.

Czołgi średnie	Czołgi ciężkie
Radzieckie pojazdy wojskowe z okresu II wojny światowej
Czołgi lekkie
BT-2/5/7/8 • T-18 • T-26 • T-27 • T-37 • T-38 • T-40 • T-50 • T-60 • T-70
T-28 • T-34/76 • T-34/85 • T-44	T-35 • Rodzina KW • IS-1, 2 • IS-3
Działa samobieżne
SU-12 • SU-57 • SU-76 • SU-85 • SU-100 • SU-122 • SU-152 • ISU-122 • ISU-152 • ZiS-30 • ZSU-37
Samochody pancerne i opancerzone ciągniki artyleryjskie
FAI • BA-20 • BA-27 • BA-64 • BA-6 • BA-10 • T-20
Pojazdy prototypowe i doświadczalne
SU-5 • SU-6 • SMK • T-100 • T-46 • PPG • T-34M • T-43 • SU-76I