Karabin maszynowy DP
Z Wikipedii
|
|||
| DP/DPM | |||
|---|---|---|---|
| Rodzaj | ręczny karabin maszynowy | ||
| Kraj pochodzenia | ZSRR | ||
| Historia | |||
| Prototypy | 1926 | ||
| Produkcja seryjna | 1927 - ?? | ||
| W uzbrojeniu | 1927 - ?? | ||
| Użycie bojowe | II wojna światowa | ||
| Użytkownicy | Armia Czerwona, armie państw Układu Warszawskiego | ||
| Wersje | DP, DPM, DA, DT | ||
| Wyprodukowano | ?? egz. | ||
| Dane taktyczno-techniczne | |||
| Nabój | 7,62 x 54 mm R | ||
| Masa | 8,4 kg (bez magazynka) 11,3 kg (załadowany) |
||
| Długość | 1266 mm | ||
| Długość lufy | 605 mm | ||
| Długość linii celowniczej | 610 mm | ||
| Szybkostrzelność teoretyczna | 600 strz./min | ||
| Szybkostrzelność praktyczna | 80 - 90 strz./min | ||
| Prędkość początkowa pocisku | 840 m/s | ||
| Zasięg efektywny | ?? m | ||
DP to radziecki ręczny karabin maszynowy skonstruowany przez Wasilija A. Diegtiariowa, oznaczany także DP wzór 1927 (DP-27) lub DP wzór 1928.
[edytuj] Historia
Nazwa DP jest skrótem od Diegtiariow Piechotnyj - karabin maszynowy piechoty Diegtiariowa. Karabin ten był jednym z pierwszych typów broni skonstruowanej po 1917 w Związku Radzieckim. Prototyp został zbudowany w 1926 roku. Został przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej jako podstawowy ręczny karabin maszynowy w 1927 roku i wykorzystywany przez nią z dużym powodzeniem do końca II wojny światowej. W źródłach radzieckich karabin ten najczęściej oznaczany był DP bez oznaczenia roku, a czasami oznaczany był "DP obrazca 1927" lub w skrócie DP-27 (= DP wzór 1927), natomiast w Polsce znany jest jako DP wzór 1928.
Jak większość konstrukcji sowieckich, DP był bronią niezawodną i prostą w produkcji, nie był jednak pozbawiony wad. Największym błędem okazało się umieszczenie sprężyny powrotnej nad lufą (sprężyna otaczała trzon tłoka gazowego). W tak intensywnie strzelającej broni powodowało to nagrzewanie się sprężyny, która traciła własności sprężyste. Także trwałość niektórych części okazała się niższa niż wymagana. W nowym karabinie sprężyna powrotna została umieszczona w komorze za zamkiem, co skutkowało pojawieniem się charakterystycznej tulei z tyłu komory zamkowej. Wzmocniono niektóre elementy karabinu (iglicę, wyrzutnik), przekonstruowano bezpiecznik. Pod komorą zamkową pojawił się chwyt pistoletowy. Wzmocniono także dwójnóg. Zmodernizowana wersja oznaczona była symbolem DPM, gdzie M oznacza modernizowany. Największą wadą karabinu nadal pozostawał magazynek. Magazynek talerzowy, choć miał sporą pojemność, miał dużo wad. Był ciężki, skomplikowany i drogi w produkcji. Także ładowanie go w warunkach polowych nie należało do najłatwiejszych. Wadę tę próbowano usunąć, zmieniając zasilanie magazynkowe na taśmowe. W ten sposób powstał RP-46.
Poza wersjami przeznaczonymi dla wojsk lądowych istniały specjalizowane, pokładowe wersje DP – DA i DT.
DA był wersją lotniczą DP. Został wprowadzony do uzbrojenia w roku 1928. Przystosowując karabin do nowych celów, usunięto zbędną osłonę lufy, tłumik płomienia, celownik krzywkowy i kolbę, a także przekonstruowano bezpiecznik.
DT (Diegtiariow Tankowoj) był czołgowym karabinem maszynowy. Zakres zmian w stosunku do DP bardzo podobny jak w przypadku DA. Pierścień mocujący miał inną konstrukcję (współpracował z jarzmem kulistym). Celownik przeziernikowy. Kolba metalowa wysuwana o regulowanej długości. Karabin mógł być demontowany i używany poza pojazdem. Ponieważ muszka była częścią jarzma kulistego, dwójnóg (według oficjalnej terminologii "nóżki do strzelania naziemnego") karabinu DT miał w górnej części wspornik z muszką. W 1944 roku przyjęto do uzbrojenia czołgowy karabin maszynowy DTM, będący pochodną DPM.
[edytuj] Opis konstrukcji
Ręczny karabin maszynowy DP był zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, ryglowanie ryglami wychylnymi rozsuwanymi przez iglicę. Strzelanie z zamka otwartego, krótkimi seriami (3-6 pocisków). Ogień długimi seriami dopuszczano tylko wyjątkowo. Zasilanie magazynkowe (magazynek talerzowy na 47 lub 49 naboi, są wzmianki o opracowywaniu magazynka pudełkowego). Lufa wymienn (połączenie bagnetowe), zakończona stożkowym tłumikiem płomieni. Broń standardowo wyposażona w dwójnóg.
| Broń strzelecka armii radzieckiej z okresu II wojny światowej | |
|---|---|
| Pistolety i rewolwery | Pistolety maszynowe |
| TT | Nagant | PPD | PPSz | PPS |
| Karabiny i karabinki | |
| Fiodorow | Mosin wz. 1891/30, wz. 38, wz. 44 | SWT | AWS | |
| Karabiny maszynowe i inna broń zespołowa | |
| rkm DP i DPM | ckm Maxim wz. 1910 | ckm DS-39 | ckm SG-43 | wkm DSzK | kbppanc PTRD | kbppanc PTRS | |
| Granaty ręczne | |
| F-1 | RGD-33 | RG-42 | RPG-40 | RPG-43 | RPG-6 | |
