Umberto I van Italië
| 1844-1900 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||
| Koning van Italië | ||||||
|
||||||
|
Umberto I (14 maart 1844 – 29 juli 1900) was van 9 januari 1878 tot zijn dood koning van Italië. Hij was de zoon van Victor Emanuel II en aartshertogin Adelheid van Oostenrijk en stamde uit het Huis Savoye. Hij werd geboren in Turijn, dat destijds de hoofdstad van het Koninkrijk Sardinië was.
[bewerk] Jeugd
Umberto's opleiding was toevertrouwd aan de meest wijze mannen van zijn tijd, onder wie Massimo Taparelli markies d'Azeglio en Pasquale Stanislao Mancini. In 1858 nam hij dienst in het leger als kapitein, nam deel aan de Slag bij Solferino in 1859 en leidde in 1866 een divisie in de Slag bij Custozza. Toen hij door de Oostenrijkse cavalerie bij Villafranca werd aangevallen, liet hij zijn troepen vierkanten vormen en dreef de aanvallers naar Sommacampagna. Zelf bevond hij zich bij de troepen die het meest werden aangevallen. Samen met Nino Bixio dekte hij het zich terugtrekkende Italiaanse leger en ontving een gouden medaille voor zijn grote moed.
[bewerk] Koningschap
Op 21 april 1868 trouwde Umberto met zijn nicht Margaretha van Savoye. Hij volgde zijn vader na diens dood op 9 januari 1878 op en noemde zichzelf Umberto I van Italië (en niet Umberto IV (van Savoye), zoals hij eigenlijk zou heten). Met zijn toestemming werd Victor Emanuel II begraven in het Pantheon te Rome en niet in het koninklijke mausoleum van Superga.
Begeleid door premier Benedetto Cairoli maakte hij een rondreis door zijn koninkrijk, maar in Napels - waar hij werd toegejuicht door een enorme menigte - werd hij aangevallen door een anarchist genaamd Giovanni Passanante. Umberto wendde de aanval af met zijn sabel, maar Cairoli werd ernstig gewond toen hij hem wilde verdedigen. Passanante werd ter dood veroordeeld, maar de koning verzachtte de straf tot levenslange dwangarbeid. Koningin Margaretha's gezondheid zou enige jaren onder het incident leiden. Umberto en Cairoli vervolgden in 1881 hun rondreis en bezochten Sicilië en de Zuid-Italiaanse provincies.
In 1882 speelde hij een prominente rol in de nationale rouw om de op 2 juni gestorven Giuseppe Garibaldi en hij bezocht verschillende malen diens graf te Caprera. Toen in de herfst van dat jaar Verona en Venetië te lijden hadden onder overstromingen haastte de koning zich erheen, leidde reddingsoperaties en doneerde grote sommen geld voor de gedupeerden. Toen een aardbeving op 28 juli 1883 Ischia teisterde deed Umberto hetzelfde en redde persoonlijk slachtoffers uit de puinhopen. In 1884 bezocht hij het door een cholera-epidemie getroffen Busca en Napels, gaf advies en geld en pepte het moreel van de bevolking op.
Umberto's heerschappij was rustig vergeleken met die van zijn vader Victor Emanuel II en grootvader Karel Albert van Sardinië. Hij respecteerde de grondwet en volgde het parlement zo veel mogelijk in zijn keuze van premiers. Hij werkte mee aan de totstandkoming van de Driebond van 1882 en bezocht hiervoor verschillende malen Wenen en Berlijn. Het Verenigd Koninkrijk kon op Umberto's goedgezindheid rekenen. Hij was van mening dat de Driebond niet compleet was zonder een Engels-Italiaanse samenwerking op zee.
Umberto bezette in 1885 Massawa (in het huidige Eritrea) en zou een groot koloniaal rijk in Noordoost-Afrika willen stichten. Zijn populariteit verminderde nadat het Italiaanse leger op 1 maart 1896 vernietigend werd verslagen in de Slag bij Adowa.
Umberto I werd op 29 juli 1900 vermoord door de anarchist Gaetano Bresci. Hij werd begraven in het Pantheon naast zijn vader en werd opgevolgd door zijn zoon Victor Emanuel III.
