Pater Pio
De heilige Pater Pio van Pietrelcina O.F.M.Cap. (Pietrelcina, 25 mei 1887 - San Giovanni Rotondo, 23 september 1968) was een Kapucijner pater. Zijn burgerlijke naam was Francesco Forgione.
Francesco had vanaf zijn vroege kinderjaren reeds mystieke ervaringen, maar vond dit heel gewoon. In 1903 trad hij in de Kapucijner Orde, in 1910 ontving hij de priesterwijding. Vanaf 1903 tot 1910 verbleef Pater Pio O.F.M.Cap. in Benevento wegens zijn levenslang slechte gezondheid; in 1916 werd hij naar San Giovanni Rotondo verplaatst, waar hij zou blijven tot aan zijn dood in 1968.
In 1918 ontving hij zichtbare stigmata (kruiswonden) die tot aan zijn dood zouden bloeden, waardoor hij op mystieke wijze met Christus' lijden verbonden was. Door zijn zwakke gezondheid en de kruiswonden zou hij zijn verder leven veel pijn moeten verdragen. Hij droeg zijn lot voor de bekering van de ongelovigen en de zondaars.
Tijdens zijn priesterlijk leven werd Pio reeds als een heilige vereerd, hoewel vele bisschoppen hem en zijn werkzaamheid tegenwerkten. Opvallend was, dat hij uren- tot dagenlang de biecht hoorde van vele duizenden gelovigen en heel langzaam en in zijn geest verzonken de H. Mis opdroeg. Beperkingen en straffen verdroeg hij met veel geduld en gehoorzaamheid. Tijdens het biechthoren was hij heel streng voor iedereen, ook in de kerk eiste hij van iedereen eerbiedigheid zowel in kleding als in houding. Hij kon streng tekeer gaan tegen gelovigen die in de biecht zonden trachtten goed te praten en ook tegen vrouwen die in minirokjes of mannenkleding de kerk betraden. Door kinderen raakte hij altijd vertederd.
Ondanks de weerstand van vele bisschoppen verwierf Pater Pio uiteindelijk de gunsten van Paus Pius XII; reeds stroomden van alle landen bedevaartgangers naar Pater Pio toe en werden vele wonderen gemeld. Vele Italiaanse politici voegden zich zelfs bij de bedevaartgangers.
Pater Pio kenmerkte zich door grote getrouwheid aan de voorschriften van de Rooms-Katholieke Kerk, maar de liturgische vernieuwingen, het verdwijnen van het Latijn en de versterkte opkomst van het neo-modernisme veroordeelde hij telkens opnieuw. Op de vraag wat Pio van het veranderingsgezinde Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) vond, kreeg kardinaal Bacci een ferm en afwijzend antwoord: "Ik heb genoeg van dat Concilie!" De invoering van de geheel herziene Nieuwe Mis zou Pater Pio niet meer meemaken. Hij was zelf altijd strikt bij de Tridentijnse ritus en het Latijn gebleven.
Pater Pio leefde sterk uit de eindtijd-verwachting en waarschuwde voor komende rampen en oorlogen, vooral echter voor een komende massale geloofsafval.
Niet in de laatste plaats om zijn liefde voor de traditionele Rooms-Katholieke leer en liturgie, is Pater Pio geliefd als heilige in traditionalistische en conservatieve kerkelijke kringen maar ook ver daarbuiten. Ook drong hij aan op het gezamenlijke en individuele bidden van de Rozenkrans.
Na een lang onderzoek werd hij in 1999 zalig en in 2002 heilig verklaard. In de kloosterkerk van de Kapucijners in Meersel Dreef (Hoogstraten-België) bevindt zich een heiligenbeeld van Pater Pio. In deze kerk wordt hij bijzonder vereerd en talrijke bewonderaars/pelgrims bezoeken deze plaats om hem te gedenken en tot hem te bidden.
