P-51 Mustang

P-51D Mustang^[2]

Rol:	Jachtbommenwerper
Bemanning:	1
Varianten:	Zie tekst
Stukprijs:	{{{Prijs}}}
Status
Eerste vlucht:	26 oktober 1940, Verenigde Staten^[1]
Aantal gebouwd:	{{{Aantalgebouwd}}}
Gebruik:	O.a. RAF (1941-1947)
Afmetingen
Lengte:	9,83 m
Hoogte:	4,17 m
Spanwijdte:	11,28 m
Vleugeloppervlak:	21,83 m²
Gewicht
Leeggewicht:	3230 kg
Brandstofgewicht:	{{{Brandstof}}} kg
Wapenlast:	{{{Wapengewicht}}} kg
Startgewicht:	{{{Startgewicht}}} kg
Max. gewicht:	5262 kg
Laadvermogen:	{{{Laadvermogen}}}
Krachtbron
Motor(en):	1×Packard Merlin V-1650-7 vloeistofgekoelde supercharged V-12
Propeller(s):	{{{Propeller}}}
Stuwkracht:	{{{Stuwkracht}}} kN
Vermogen:	1186 kW
Prestaties
Kruissnelheid:	{{{Kruissnelheid}}}
Topsnelheid:	703 km/u
Klimsnelheid:	16,3 m/s
Vliegbereik:	{{{Bereik}}} km
Actieradius:	2092 km
Dienstplafond:	12770 m
Bewapening
Boordgeschut:	{{{Boordgeschut}}}
Ophangpunten:	8
Bommen:	2× 225 kg
Raketten:	8× 127 mm raketten

Eén van de bekendste en volgens vele mensen het beste jachtvliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog is de P-51 Mustang. De meeste mensen kennen het toestel als een lange-afstand escortejager, maar de P-51 was veel meer dan dat.

Het verhaal van de Mustang begon toen het Britse leger behoefte had aan een nieuw verkenningsvliegtuig dat ook kon dienst doen als jachtvliegtuig. Door de uitstekende prestaties van de Mustang kreeg hij al gauw een aanvalstaak aangewezen namelijk die van duikbommenwerper. Ondertussen bleven de technici van de AAF (American Air Force) experimenteren met het verbeteren van het vliegtuig. Zo kreeg het een Merlinmotor die betere prestaties leverde op grotere hoogte dan de oorspronkelijke Allisonmotor. In 1944 kreeg de P-51D 6 machinegeweren in plaats van 4 waardoor hij een fenomenale vuurkracht had.

Bij de Mustang is een zogeheten 'laminar flow'-profiel toegepast. De grootste dikte van het profiel ligt verder naar achter op de koorde dan bij de tot dan toe gebruikelijke profielen waardoor de stroming langer het profiel blijft volgen, later omslaat van laminair naar turbulent en daardoor minder weerstand oplevert. Doordat de Mustang een laag brandstofverbruik had en kon beschikken over externe brandstoftanks kreeg de jager een grote reikwijdte en was het toestel geschikt voor de langeafstandsescorte. Zo werd het onder andere ingezet voor het escorteren van langeafstandsbommenwerpers zoals de B-17 Flying Fortress boven Duitsland en de B-29 Superfortress boven Japan.

Het nadeel van de Mustang was echter dat zijn bijzonder grote brandstofvoorraad ten koste ging van zijn beweeglijkheid. Hierdoor werden Amerikaanse vliegers gedwongen om op grote hoogte te blijven en ervoor te zorgen hoe dan ook boven de vijand te blijven. Veelal later in de oorlog lukte dit ook wel wanneer ze bijvoorbeeld ingezet werden om de B-17's richting Berlijn te escorteren. Deze bommenwerpers vlogen op grote hoogte (7 à 8 km) en deze hoogte was voor de P-51 jager genoeg om met volle snelheid neer te dalen op de klimmende Duitse onderscheppingsjager.

Echter wanneer de Mustang in een 1 op 1 luchtgevecht terechtkwam op een vaste hoogte met de Messerschmitt Bf 109 of Focke-Wulf Fw 190 was het afgelopen. De P-38 Lightning, die het probleem niet had met de volle brandstoftank in de romp (het was onmogelijk om een luchtgevecht te voeren als de centrale "fuel tank" vol was) was eigenlijk een ouder toestel, iets trager, maar zeker niet ongeschikt qua acceleratie, vliegbereik (eigenlijk had de P-38 Lightning meer bereik, 2260 mijl) en wendbaarheid.

Luftwaffe-commandant Hermann Göring zei dat hij wist dat de oorlog weldra voorbij zou zijn toen hij de Mustangs boven Berlijn zag.