Mensen (Tolkien)
In de werken van J.R.R. Tolkien zijn de Mensen een van de vele rassen die in zijn werken voorkomen. Andere belangrijke rassen zijn de Elfen en de Dwergen.
Inhoud |
[bewerk] Oorsprong
De Mensen zijn de jongste Kinderen van Ilúvatar, de Ene God. Deze creërde als eerste de de Elfen, die de Eerstgeborenen werden genoemd. Nadat de Elfen in Cuiviénen waren ontwaakt en westwaarts richting Valinor waren getrokken, ontwaakten in het verre oosten van Midden-aarde de Mensen. Zij trokken later ook naar het westen. Toen de Elfen en de Mensen elkaar ontmoetten werden de mensen door de Elfen het Tweede Volk (Quenya: Atani, Sindarijns: Edain) genoemd. Later reserveerden de Elfen deze benaming voor die Mensen die hen gunstig gezind waren.
Niet alle Mensen trokken even ver westwaarts. De Mensen die het vriendelijkst tegenover de Elfen waren, trokken het verst naar het westen en gingen in Beleriand in hun midden wonen en stichtten daar kleine koninkrijkjes. Andere groepen Mensen bleven in Eriador, langs de Anduin en nog verder oostwaarts wonen. De Mensen worden in Tolkiens werken beschreven als wezens die gemakkelijk tot kwaad en ondeugd te verleiden zijn. Daarom dienden veel Mensen die ver van de Elfen woonden vrijwillig Morgoth en later ook Sauron.
[bewerk] Groepen
De verschillende migratiegolven alsmede de betrekkingen met respectievelijk de Elfen en Morgoth (en later Sauron) hebben tot een verdeling van de Mensen in een veelvoud van groeperingen geleid.
[bewerk] Edain
Hoewel deze Sindarijnse benaming oorspronkelijk op alle Mensen betrekking had werd deze later door de Elfen tot de voor hun vriendelijke Mensen beperkt. De Edain vormden de voorhoede van de Menselijke migratie naar het westen en betraden als eerste Beleriand. Zij waren in drie huizen verdeeld:
- het Huis van Bëor, het eerste huis, geleid door Bëor de Oude.
- het Huis van Haleth, het tweede huis, geleid door Haldad en later door diens dochter Haleth en naar haar ook wel de Haladin genoemd.
- het Huis van Hador (ook wel Huis van Marach), het derde huis en numeriek het sterkst, geleid door Marach.
Het eerste en het derde huis spraken een gemeenschappelijke taal, het Taliska, die later zou evolueren tot het Adûnaisch. De Edain kregen van de Noldor land in Ladros (het rijk van het Huis van Bëor), Dor-lómin (het rijk van het Huis van Haldor) en Brethil (het land van de Haladin). De Edain vormden voor de Eldar welkome versterkingen in de strijd tegen Morgoth.
[bewerk] Dúnedain
In het jaar 587 van de Eerste Era werd Morgoth door de Valar verslagen in de Oorlog van Gramschap. De trouw van de Edain aan de Elfen en de Valar werd beloond. Speciaal voor hen werd uit Belegaer een eiland, Númenor, geschapen. Númenor lag dichtbij Tol Eressëa, een door Noldorin bewoond Elfeneiland, dat voor de kust van Aman lag. In het jaar 32 van de Tweede Era bereikten het Huis van Bëor en het Huis van Haldor Númenor. Van de Haladin ging slechts een kleine groep mee naar Númenor en zij maakten deel uit van het volk van de Drúedain. De eerste koning van Númenor was Elros Tar-Minyatur, een zoon van Eärendil en een broer van Elrond. Hij en zijn nakomelingen maakten van Númenor het machtigste koninkrijk van Midden-aarde. De Dúnedain, zoals de Edain nu genoemd werden, verkenden grote stukken van Midden-aarde en stichtten veel koloniën. Vinyalondë (ook wel Lond Daer genoemd), Pelargir en Umbar waren allemaal koloniën van Númenor in Midden-aarde. Na mate de Dúnedain machtiger werden, ontstond er interne strijd. Aan het hof verzamelden zich twee facties. De grootste factie, die zichzelf de Aanhangers van de Koning noemde, wilde dat Númenor de Valar afzwoer, Aman binnenviel en de onsterfelijkheid bemachtigde. De kleinere factie, de Elendili (de Getrouwen), wilde dat Númenor trouw bleef aan het verbond dat met de Valar en de Eldar gesloten was. Uiteindelijk kregen de Aanhangers van de Koning de overhand. Hoewel het gebruikelijk was dat de koningen van Númenor een naam in Quenya, de taal van de Noldor, aannamen, werd er vanaf het derde millenium van de Tweede Era ook een naam in het Adûnaisch toegevoegd. Vanaf het jaar 2899 van de Tweede Era namen de koningen enkel nog Adûnaische namen aan. Vanaf het tweede millenium voerde de Dúnedain op kleine schaal oorlog met Sauron. Uiteindelijk onderwierp Sauron zich aan koning Ar-Pharazôn, toen deze met een grote vloot naar Umbar was gereisd. Op Númenor werd Sauron een belangrijk adviseur van de koning en hij speelde handig in op de wensen van de Aanhangers van de Koning. In het jaar 3319 van de Tweede Era viel Ar-Pharazôn Valinor aan en als straf liet Ilúvatar Númenor in zee zinken. Deze gebeurtenis kwam bekend te staan onder de naam Akallabêth en vele Dúnedain kwamen om het leven. De wereld werd rond gemaakt en Aman kwam buiten deze ronde wereld te liggen.
[bewerk] Dúnedain van Arnor en Gondor
Niet alle Dúnedain lieten het leven. De leider van de Elendili, Elendil de Lange, was gewaarschuwd door de Elfen en hij en zijn zonen ontvluchtten het eiland. Zij zeilden naar Pelargir, waar de Elendili jaren eerder hun koloniën hadden gesticht en de kolonisten zweerden trouw aan Elendil. Rondom de aan hem trouwe koloniën stichtte Elendil de koninkrijken Arnor en Gondor. Ook de Aanhangers van de Koning hadden koloniën gesticht, waaronder Umbar. Zij stelden zich vijandig op en werden bekend onder de naam Zwarte Númenoreanen. Vanwege hun geavanceerde beschaving werden de Dúnedain in Midden-aarde bekend als de Hoge Mensen
Ook Sauron had de val van Númenor overleefd en hij wilde voorkomen dat de overlevende Dúnedain een bedreiging zouden vormen voor zijn heerschappij over Midden-aarde. Om zich tegen Sauron te verweren, ging Elendil het Laatste Bondgenootschap tussen Mensen en Elfen aan met de Hoge Koning der Elfen, Gil-galad. Op Dagorlad kwam het tot een treffen dat door het Laatste Bondgenootschap werd gewonnen. Zeven jaar lang werd het hoofdkwartier van Sauron, de donkere toren van Barad-dûr, belegerd. Bij dit beleg kwam Elendils jongste zoon, Anárion, om het leven. Tijdens een uitbraakpoging van Sauron werden zowel Gil-galad als Elendil door Sauron geveld. Hierbij werd het zwaard van Elendil, Narsil, gebroken. In een daad van uiterste wanhoop raapte Isildur, de oudste zoon van Elendil, het zwaard op en sneed de Ene Ring, bron van Saurons kracht, van diens hand. Sauron verloor zijn lichaam en werd, tijdelijk, machteloos. Met de val van Sauron was de Tweede Era ten einde. De eerste twee jaar van de Derde Era bracht Isildur door met de reorganisatie van Gondor. Daarna liet hij het bestuur van dat koninkrijk aan zijn neef, Meneldil, over. Terwijl hij naar Arnor reisde, werden Isildur en zijn lijfwachten (waaronder zijn drie oudste zonen) overvallen door Orks nabij de Irisvelden. Als gevolg van deze hinderlaag werden Arnor en Gondor politiek gescheiden en gingen ze onder aparte koningen verder. Arnor werd geregeerd door de nakomelingen van Isildurs zoon Valandil terwijl Gondor door Anárions zoon Meneldil en diens nakomelingen geregeerd werd. In de eerste helft van de Derde Era ging het de koninkrijken van de Dúnedain voor de wind. Gondor werd, net als Númenor in het verleden, het machtigste koninkrijk van Midden-aarde. Arnor had een minder rooskleurige geschiedenis. Anders dan Gondor was Arnor dunbevolkt. Na een burgeroolog in het jaar 861 van de Derde Era viel Arnor in drie koninkrijken uit elkaar. De problemen voor Arnor werden nog versterkt toen rond het jaar 1300 van de Derde Era het kwade koninkrijk Angmar ten tonele verscheen. Een voor een vielen de drie koninkrijken en in het jaar 1974 viel het grootste koninkrijk, Arthedain, aan Angmar ten prooi. Een tijdige interventie van Gondor voorkwam het einde van de Dúnedain in Arnor. Zij gingen voortaan verder als een dolend en zwervend volk, dat geleid werd door de afstammelingen van Isildur. In Gondor werd de macht van de Dúnedain verzwakt door decadentie, een burgeroorlog (de Broedertwist) en een pestepidemie. In het jaar 2050 van de Derde Era stierf het Huis van Anárion uit en Gondor werd vanaf dat moment bestuurd door een Stadhouder. In het derde millenium van de Derde Era werd Gondor verder verzwakt door aanvallen van de Oosterlingen. Een totale ineenstorting van Gondor in het jaar 2510 van de Derde Era werd voorkomen door versterkingen van de Rohirrim. Deze bondgenoten kregen enkele van de ontvolkte gebieden van Gondor toegewezen om in te wonen. Tegen het jaar 3019 van de Derde Era stonden de Orklegioenen van een herrezen Sauron op het punt om Gondor te vernietigen. Eerst werden ruïnes van Gondors oude hoofdstad, Osgiliath, onder de voet gelopen alvorens de hoofdstad Minas Tirith werd aangevallen. Een ramp werd echter voorkomen doordat Aragorn, de erfgenaam van Isildur, de stad met een Dodenleger en Dúnedain uit Arnor te hulp kwam. Later dat jaar vernietigde de hobbit Frodo Balings uit de De Gouw de Ene Ring, waardoor Sauron definitief vernietigd werd.
In de Vierde Era werden Gondor en Arnor, onder het koningschap van Aragorn Elessar, wederom machtig en de Dúnedain werden het heersende volk van Midden-aarde.
[bewerk] Zwarte Númenoreanen
De Zwarte Númenoreanen waren afstammelingen van de Aanhangers van de Koning, die in de eeuwen voor de val van Númenor koloniën in Midden-aarde hadden gesticht. De belangrijkste veste van de Zwarte Númenoreanen was de stad Umbar en het omringende land. Onder de Zwarte Númenoreanen rekruteerde Sauron zijn meest gevreesde dienaren, de Nazgûl. Een beroemde Zwarte Númenoreaan was koningin Berúthiel, de vrouw van koning Tarannon Falastur van Gondor. Het huwelijk tussen Berúthiel en de koning was een verstandshuwelijk en volledig zonder liefde. Uiteindelijk liet Tarannon Falastur de koningin verbannen. In het jaar 933 van de Derde Era werd Umbar door de troepen van Gondor ingenomen. De Zwarte Númenoreanen bleven belangrijke mensen en heren onder hun buurvolk, de Haradrim.
[bewerk] Kapers van Umbar
De kapers van Umbar waren de afstammelingen van Castamir de Usurpator, de troonpretendent tijdens de Broedertwist. Nadat Castamir tijdens de Broedertwist tegen Eldacar het leven liet, namen zijn zonen bezit van Gondors vloot en namen het onverdedigde Umbar in. Zij vermengden zich met de Haradrim. Vanuit Umbar hielden de Kapers zich bezig met piraterij en aanvallen op Gondors kusten. In het jaar 1810 van de Derde Era werd Umbar opnieuw door Gondor ingenomen, maar de Kapers bleven actief. Uiteindelijk wisten zij Umbar te heroveren. Aan het eind van de Derde Era maakten ze de kusten van Gondor nog steeds onveilig. Met de val van Sauron werd hun macht gebroken.
[bewerk] Donkerlanders en aanverwante volkeren
In het westen van Midden-aarde, tussen de rivieren de Isen en de Baranduin, woonden de Donkerlanders. Zij stamden af van de Haladin, Edain uit de Eerste Era. Het merendeel van de Haladin ging niet mee naar Númenor aan het begin van de Tweede Era. Anders dan de Huizen van Bëor en Haldor spraken de Donkerlanders geen aan het Adûnaisch verwante taal en toen Númenoreaanse kolonisten later in de Tweede Era in aanraking kwamen met de Donkerlanders herkenden zij hen niet als een broedervolk. De Númenoreanen begonnen zich te vestigen in Vinyalondë en hakten de wouden waar de Donkerlanders woonden om. Dit wekte de haat van de Donkerlanders op. Toen Númenor verging, bleven de Donkerlanders vijandig tegenover de Dúnedain van Gondor en Arnor. Toen de Rohirrim zich later vestigden in Calenardhon kwamen ze in conflict met de Donkerlanders. In het derde millenium van de Derde Era namen de Donkerlanders Isengard in en ten tijde van de Oorlog om de Ring was het hele gebied tussen de Isen en Adorn in hun handen gevallen. Tijdens de Oorlog om de Ring schaarden de Donkerlanders zich achter Saruman in diens pogingen Rohan te veroveren en de Ene Ring voor zichzelf te claimen.
De Mensen van de Ered Nimrais, die een eed van trouw zwoeren aan Isildur, deze later braken en vervloekt werden stamden van de Donkerlanders af. Ook de Mensen van Breeg stamden van hen af, maar zij integreerden volledig in de maatschappij van Arnor.
[bewerk] Wozen
De Wozen (door de Elfen de Drúedain genoemd) leefden in de Eerste Era in Brethil tussen de Haladin en een hechte band ontstond tussen de Haladin en de Wozen. Hun gestalte was klein en gedrongen. In de Tweede Era gingen enkele Wozen met de meerderheid van Edain mee naar Númenor, maar het merendeel van de Wozen bleef in Midden-aarde wonen. Na de val van Númenor is er nooit meer iets van de Númenoreaanse Wozen gehoord. In Midden-aarde ontwikkelden de Wozen zich tot een mensenschuw volk. Anders dan hun verre verwanten, de Donkerlanders, zonderden de Wozen zich af van de buitenwereld in plaats van te vechten tegen hun vijanden. In de Derde Era was hun bevolkingsaantal geslonken tot enkele kleine groepen in het Drúadanwoud, vlakbij Rohan, en Drúwaith Iaur, vlakbij Andrast.
Ze waren een rare verschijning voor de Rohirrim, die jacht op hen maakten. In de Oorlog om de Ring vochten ze echter tegen de Orks door giftige pijlen te gebruiken. Toen het leger van Rohan onderweg was om Minas Tirith te ontzetten, verdwaalde het leger. De Wozen wezen het leger de weg naar Minas Tirith en de Wozen speelden hiermee een belangrijke rol tijdens de Oorlog. Na de Oorlog wees Aragorn Elessar het Drúadanwoud aan de Wozen toe.
[bewerk] Haradrim
In het zuiden van Midden-aarde woonden de Haradrim. Zij worden in de werken van Tolkien beschreven als Mensen met een donkere huid. Anders dan de Edain trokken de Haradrim niet naar het westen. Omdat ze ver van de Elfen woonden vielen de Mensen van Harad al snel onder de invloed van Morgoth en Sauron. Aan het einde van de Tweede Era vochten de Haradrim aan de kant van Sauron in de Oorlog van het Laatste Bondgenootschap. Sauron waardeerde de Mensen van Harad vooral vanwege hun mûmakil (oorlogsolifanten).
In de Derde Era maakten de Haradrim regelmatig de landen van Gondor, vooral Ithilien, onveilig. Ze sloten bondgenootschappen met de Zwarte Númenoreanen die in Umbar leefden. Nadat Umbar werd veroverd door Gondor nam de invloed van de Haradrim af. In het jaar 1050 van de Derde Era werden de Haradrim verpletterend verslagen door Hyarmendacil I van Gondor, wiens naam Overwinnaar van het Zuiden betekende. De Haradrim roerden zich pas weer in het jaar 1944 van de Derde Era, toen ze samen met de Oosterlingen Gondor bijna onder de voet liepen. De generaal (en later koning van Gondor) Eärnil versloeg hen echter. Nadat de koningen van Gondor waren uitgestorven vielen de Haradrim nog regelmatig Gondor binnen. In het jaar 2885 van de Derde Era sneuvelden de tweelingzonen van Folcwine van Rohan, Folcred en Fastred, in de slag van de Poros tegen de Haradrim.
In de Oorlog van de Ring vochten de Haradrim wederom voor Sauron. In de slag van de Velden van Pelennor was de aanvoerder van Saurons ruiterij een Man van Harad. Hij werd later door koning Théoden van Rohan gedood. Nadat Gondor deze veldslag gewonnen had, vochten de Haradrim de Slag van de Zwarte Poort uit tegen de legers van het Westen. Tijdens deze veldslag werd de bron van Saurons kracht, de Ene Ring, vernietigd. Hoewel de Orks van Sauron de hand aan zichzelf sloegen of vluchtten, bleven de Haradrim dapper doorvechten. Uiteindelijk moesten ze zich overgeven aan Aragorn. Toen deze koning werd herstelde hij Gondors heerschappij over de Haradrim. Deze werden nu bondgenoten van Gondor.
[bewerk] Oosterlingen
Van alle Mensen bleven de Oosterlingen het dichtst bij de stamlanden van de Mensen wonen, nabij de Zee van Rhûn. Het land waar zij woonden werd ook Rhûn genoemd. Door Tolkien worden ze als "donkere" mensen en volgelingen van Morgoth en Sauron afgeschilderd. Hoewel de Oosterlingen gedurende hun hele geschiedenis in Rhûn bleven wonen, zijn er evenwel in de Eerste Era enkele Oosterlingen naar Beleriand getrokken. Twee groepen Oosterlingen uit de Eerste Era werden nader beschreven. De ene groep werd geleid door Bór en zijn zonen Borlach, Borlad en Borthand. Zij zwoeren trouw aan Maedhros en kregen land toegewezen. De andere groep werd geleid door Ulfang de Zwarte en zijn zonen Ulfast, Ulwarth en Uldor de Vervloekte. Zij zwoeren trouw aan Caranthir. Gesterkt door deze versterkingen besloten de Elfen en de Edain ten strijde te trekken tegen Morgoth. Uiteindelijk kwam het tot een treffen dat bekend werd onder de naam Nirnaeth Arnoediad ofwel de Slag van de Ongetelde Tranen.
In deze slag speelden de Oosterlingen en cruciale en tragische rol. De strijd tegen Morgoth was hevig omdat deze gesteund werd door draken. Desondanks leken de Elfen en de Edain aan de winnende hand te zijn, maar net toen Maedhros met versterkingen onderweg was om de genadeklap uit te delen werden hij en zijn leger aangevallen door Ulfang en zijn zonen. Zij pleegden een gruwelijke daad van verraad, later het "Verraad der Mensen" genoemd. Door deze daad verloren de Elfen en de Edain uiteindelijk de veldslag met zeer grote verliezen. Toch kan men uit deze veldslag toch opmaken dat niet alle Oosterlingen inherent kwaad waren, omdat Bór en zijn zonen de Elfen en de Edain trouw bleven en met hen ten onder gingen.
Nadat de Eerste Era met de Oorlog van Gramschap ten einde kwam, dienden de Oosterlingen in de Tweede en Derde Era Sauron. De enige bij naam genoemde Ringgeest, Khamûl, was in de Tweede Era een prominent leider onder de Oosterlingen. Samen met de Haradrim bevochten de Oosterlingen de troepen van het Laatste Bondgenootschap. Nadat Sauron voor het eerst verslagen was, waren het de Oosterlingen die als eerste weer in het offensief gingen. In het jaar 492 van de Derde Era werd de vrede die er in Gondor had geheerst sinds de val van Sauron ruw verstoord door een invasie van de Oosterlingen. Zij werden echter door de kroonprins van Gondor, Tarostar, verslagen en moesten grote gebieden prijsgeven. Uiteindelijk werd de prins toen hij koning was in een tweede invasie gedood. Hierna werd er ruim duizend jaar lang niets meer van de Oosterlingen vernomen. In het jaar 1240 van de Derde Era bracht koning Rómendacil II van Gondor de Oosterlingen een nederlaag toe. Toen de macht van Gondor taande hervatten de Oosterlingen hun aanvallen op het koninkrijk.
In het jaar 1944 van de Derde Era leverden de een groep Oosterlingen, de Wagenrijders, slag met de troepen van Gondor in de Slag van Dagorlad. Daar sneuvelden koning Ondoher en zijn beide erfgenamen in de strijd. Uiteindelijk werden de Oosterlingen door de nieuwe koning, Eärnil II, teruggedreven. Toen het bestuur van Gondor in handen kwam van de Stadhouders viel in het jaar 2510 van de Derde Era een nieuwe Oosterlingenfederatie, de Balchoth, Gondor binnen. De Oosterlingen slaagden erin het Gondoriaanse leger klem te zetten tussen de rivieren Celebrant en Limlicht. Slechts door de hulp van de Rohirrim werd Gondor gered.
Tijdens de Oorlog van de Ring vochten de Oosterlingen aan de kant van Sauron in de Slag van de Velden van Pelennor en de Slag van de Zwarte Poort. Na de val van hun heer bleven de Oosterlingen doorvechten, maar ook zij moesten uiteindelijk de heerschappij van Gondor dulden.
[bewerk] Noordmannen
Van alle Mensen die niet naar Beleriand gingen, waren de Noordmannen het meest aan de Edain en de Dúnedain verwant. Zij werden door de Elfen en de Edain Middenmensen genoemd. Anders dan de Oosterlingen en de Haradrim werden de Noordmannen niet tot het kwaad verleid. De Noordmannen woonden in het Demsterwold en de dalen van de Anduin. De Noordmannen werden onderverdeeld in de volgende twee groepen:
[bewerk] Noordmannen van Rhovanion
De meeste Noordmannen woonden in zuiden van het Demsterwold en in het land direct ten zuiden en oosten daarvan, Rhovanion. In de Derde Era werden de Noordmannen van Rhovanion bondgenoten van Gondor. Toen Gondor zich tot over de Anduin uitbreidde werden de Noordmannen trouwe onderdanen van Gondor. In het tweede millenium van de Derde Era werd Rhovanion zelf een machtig koninkrijk.
Rómendacil II van Gondor stuurde zijn oudste zoon, Valacar, naar de koning van Rhovanion, Vidugavia. Valacar hield van Rhovanion en van de dochter van Vidugavia, Vidumavi. Samen kregen ze een zoon, Vinitharya. Toen deze zoon de troon van Gondor besteeg onder de naam Eldacar brak de Broedertwist uit omdat zijn Númenoreaanse bloed gemengd was met dat van de Noordmannen. Met steun uit Rhovanion wist Eldacar zijn troon te heroveren.
Toen de macht van Gondor afnam werden de Noordmannen onderworpen door de Wagenrijders. Rhovanion kwam nog enkele malen in opstand, maar bleef onder het juk van de Oosterlingen zuchten. Tot de Noordmannen worden ook de Mensen van Dal en Esgaroth gerekend.
[bewerk] Rohirrim
Een enkele groep Noordmannen was na de inval van de Wagenrijders op de vlucht geslagen. Zij noemden zich de Éothéod en vestigden zich in de noordelijke dalen van de Anduin. Daar verwierven ze faam als paardrijders en -fokkers. Toen de Balchoth in het jaar 2510 van de Derde Era Gondor dreigde te vernietigen, stuurde Stadhouder Cirion van Gondor boodschappers naar de Éothéod om hulp te vragen. Net toen de situatie hopeloos dreigde te worden, viel koning Eorl de Jonge de achterhoede van de Balchoth aan. De Oosterlingen werden verslagen en uit dank schonk Cirion de provincie Calenardhon aan Eorl en zijn volk.
In Calenardhon stichtte Eorl het koninkrijk Rohan en zijn volk werd bekend als de Rohirrim. Het koninkrijk Rohan kwam regelmatig in conflict met de Donkerlanders in het Westen. Ook deed Rohan regelmatig het bondgenootschap met Gondor gestand in de strijd tegen onder meer de Haradrim.
Tijdens de Oorlog van de Ring maakten de Rohirrim, na de Dúnedain van Gondor, het grootste deel uit van de strijdkrachten van het Westen. Voordat zij hun bondgenoot te hulp konden schieten moesten ze eerst een aanval van Saruman op hun koninkrijk afslaan. Tijdens de Slag van de Velden van Pelennor waren de Rohirrim van doorslaggevend belang. Hun koning, Théoden, weerde zich kranig, maar kwam uiteindelijk om. Onder leiding van zijn neef, Éomer, namen de Rohirrim deel aan de Slag van de Zwarte Poort. Nadat Sauron verslagen was, heerste Éomer 63 jaar lang over Rohan. Net als de andere rijken der Mensen bloeide Rohan gedurende de gehele Vierde Era.
[bewerk] Hobbits
Hoewel de Hobbits vaak als een eigen ras worden gezien, zijn ze strikt genomen kleine Mensen.
[bewerk] Belangrijke Mensen
[bewerk] Eerste Era
[bewerk] Tweede Era
- Elros Tar-Minyatur
- Ar-Pharazôn de Guldene
- De Ringgeesten, waaronder Khamûl de Oosterling
- Elendil, en zijn zonen Isildur en Anárion
[bewerk] Derde Era
- Aragorn, zoon van Arathorn II
- Boromir en Faramir, de zonen van Denethor II van Gondor
- Éomer, neef van Théoden en broer van Éowyn
- Ghân-buri-Ghân, stamhoofd van de Wozen
