Ladino (sefardische taal)

Ladino is de taal van de sefardische joden in hun toenmalige vaderland sefarad in Spanje van de 8e tot de 15e eeuw. Het is een sterk aan het Spaans verwante taal waarin veel Hebreeuwse woorden terug te vinden zijn (vergelijk met het Jiddisch).

Tijdens de heerschappij van de Arabieren van Spanje in de 7de eeuw mochten joden net als katholieken en islamieten hun eigen geloof belijden. Het Ladino beleefde hoogtijdagen op literair gebied.

Door de opkomst van de inquisitie van de Rooms-Katholieke Kerk werden de joden in 1492 gedwongen zich tot het katholicisme te bekeren. Velen ontvluchtten daarom Spanje en vestigden zich onder andere in de Balkan, Turkije, het Midden-Oosten en in Noord-Afrika, waar de taal zich verder ontwikkelde.

In de twintigste eeuw nam het aantal sprekers drastisch af. Grote groepen sefardische joden werden uitgemoord in de holocaust. Overgebleven joden verhuisden naar Israël, waar ze het Hebreeuws als de taal van hun nieuwe vaderland aannamen.

Ladino wordt als minderheidstaal nog gesproken in Israël, Marokko en op de Balkan, maar vooral door oudere mensen, die de taal niet meer doorgeven aan hun nageslacht. In enkele Latijns-Amerikaanse landen wordt het Ladino ook nog gesproken binnen Sefardische gemeenschappen.

Indo-Europese talen > Kentum-talen > Italische en Romaanse talen >
Romaanse talen:	Italische talen:
Aragonees | Aroemeens | Arpitaans | Asturisch (Leonees - Mirandees) | Catalaans | Corsicaans | Dalmatisch | Frans | Galicisch | Gascoons (Aranees) | Istriotisch | Istro-Roemeens | Italiaans | Ladino | Mozarabisch | Napolitaans | Occitaans | Portugees | Retoromaans (Ladinisch - Friulisch) | Roemeens | Sardisch | Spaans | Venetiaans	Faliskisch | Latijn | Oskisch | Umbrisch | Zuid-Piceens