Jawaharlal Nehru

Jawaharlal Nehru (जवाहरलाल नेहरू), 14 november 1889 – 27 mei 1964, was een Indiaas staatsman, geboren in Allahabad. Hij was de zoon van Motilal Nehru. Nehru was een begaafd politicus die enorm populair was in zijn thuisland. Hij was minister-president van India van 15 augustus 1947 tot zijn dood.

[bewerk] Vroege carrière

Nehru studeerde in Groot-Brittannië aan de universiteit van Cambridge en werd in 1912 toegelaten tot de Engelse advocatuur. Hij werkte verscheidene jaren als rechtsgeleerde in India. Na de slachting in Amritsar (1919), wijdde hij zich aan de strijd voor de vrijheid van India. Zijn dwingende retoriek evenals zijn vereniging met Mohandas Gandhi zorgden ervoor dat hij werd verkozen tot leider van het Indisch Nationaal Congres, en in 1929 werd hij verkozen tot president.

Nehru was leider van de radicale vleugel van het Congres en bracht het grootste deel van zijn ambtsperiode (van 1930 tot 1936) door in de gevangenis, omdat hij burgerlijke opstanden had geleid. Er ontwikkelde zich een ideologische kloof tussen hem en Gandhi. Nehru, die door het marxisme was beïnvloed, het tegengestelde ideaal van dat van Gandhi, streefde een agrarische maatschappij na en stelde een programma op voor de industrialisatie en socialisatie van India. Tijdens de Tweede Wereldoorlog echter verenigden Nehru en Gandhi zich opnieuw tijdens het verzet. Nehru zat van oktober 1942 tot juni 1945 gevangen. Na zijn vrijlating nam hij deel aan de onderhandelingen die leidden tot de verwezenlijking van de twee onafhankelijke staten India en Pakistan in 1947.

[bewerk] Indische premier

Nehru werd de eerste minister van India en minister van Buitenlandse Zaken en leidde het land in de moeilijke eerste jaren van onafhankelijkheid. De binnenlandse problemen van die jaren waren onder andere de enorme toevloed van hindoevluchtelingen uit Pakistan, de integratie van de prinselijke staten in de nieuwe politieke structuur, en controverse en onrust verbonden aan de reorganisatie van de staten op een taalkundige basis.

Met betrekking tot buitenlandse zaken beklemtoonde Nehru het belang van de inmenging van niet-gebonden landen in de internationale politiek en werd hij een van de belangrijke woordvoerders van deze staten. Hij verzette zich ook tegen de vorming van militaire allianties.

[bewerk] Bibliografie

Nehru schreef veel, vooral in de gevangenis. Zijn opmerkelijkste werken zijn Glimp van de Wereldgeschiedenis (1936), bestaande uit brieven aan zijn dochter (Indira Gandhi), en Ontdekking van India (1946). Hij schreef ook een autobiografie.