Geschiedenis van de scheikunde
| Wetenschapsgeschiedenis |
 |
| Achtergrond |
|---|
| Theorie/sociologie |
| Geschiedschrijving |
| Pseudowetenschap |
| Per tijdvak |
| Vroege culturen |
| De Klassiek Oudheid |
| De Middeleeuwen |
| De Renaissance |
| Wetenschappelijke revolutie |
| Per onderwerp |
| Exacte wetenschappen |
| Aardrijkskunde |
| Astronomie |
| Biologie |
| Natuurkunde |
| Scheikunde |
| Wiskunde |
| Sociale wetenschappen |
| Economie |
| Geschiedenis |
| Politicologie |
| Psychologie |
| Sociologie |
| Taalkunde |
| Technologie |
| Computer |
| Landbouwkunde |
| Materiaalkunde |
| Geneeskunde |
| Scheepvaart |
| Navigatie pagina's |
| Tijdlijnen |
| Portaal |
| Categoriën |
Dee geschiedenis van de scheikunde begint met het onderscheid tussen scheikunde en alchemie door Robert Boyle in zijn werk The Sceptical Chymist (1661).
Inhoud |
[bewerk] Vroege ontwikkelingen
[bewerk] Oorsprong
Hoewel de oorsprong van de scheikunde haar wortels heeft in het oude Babylon, Egypte, en vooral Perzië, kwam de moderen scheikunde op vanaf de tijd van Antoine Lavoisier's ontdekking van de wet van behoud van massa, en zijn weerlegging van de phlogiston theorie van verbranding in 1783. Mikhail Lomonosov vestigde onafhankellijk in de 18e eeuw een chemische traditie in Rusland. Lomonosov verwierp de phlogiston theorie ook, en liep vooruit op de kinetische theorie van gassen. Hij zag warmte als een vorm van beweging, en verwoordde het idee van behoud van massa.
[bewerk] Het vitalisme debat en organische chemie
Nadat de zaak over de aard van verbranding tot rust was gekomen, gaf Friedrich Wöhler's toevallige synthese van ureum uit inorganische stoffen in 1828 de aanzet tot een ander debat over vitalisme en het essentiële onderscheid tussen organische en inorganische stoffen. Nooit eerder was een chemische verbinding gesynthetiseerd uit inorganisch materiaal. Dit opende een heel nieuw onderzoeksgebied, en tegen het einde van de 19e eeuw konden wetenschappers honderden organische verbindingen synthetiseren. De belangrijkste waren mauve, magenta, en andere synthetische kleurstoffen, en stoffen zoals aspirine. De ontdekking droeg ook bij aan de theorie van de isomeren.
[bewerk] Het debat over atomisme
De hele 19e eeuw waren de chemici verdeeld over de atoomtheorie van John Dalton. Hoewel voorstanders zoals Amedeo Avogadro en Ludwig Boltzmann grote vooruitgang boekten in het uitleggen van het gedrag van gassen, werd dit debat pas in de eerste jaren van de 20e eeuw beeindigd door Jean Perrin's experimentele onderzoek naar Einstein's verklaring van de Brownse beweging.
[bewerk] Het periodiek systeem
Over de jaren werden er meer chemische elementen bekend. Een grote doorbraak in structurering van deze lange lijst (en ook, uiteindelijk, in het begrijpen van de interne atoomstructuur) was Dmitri Mendeleev en Lothar Meyer's ontwikkeling van het periodiek systeem, en vooral, Mendeleev's gebruik ervan om het bestaan en de eigenschappen van germanium, gallium, en scandium, (die Mendeleev ekasilicon, ekaaluminium, en ekaboron noemde), te voorspellen. Mendeleev deed zijn voorspelling in 1870; gallium werd in 1875 ontdekt, en bleek grofweg de eigenschappen te hebben die Mendeleev had voorspeld.
