Verbranding
- Dit artikel gaat over een scheikundig proces. Voor verbranding van de huid, zie brandwond.
Verbranding is een scheikundige reactie van twee of meer substanties met als kenmerk dat er energie in de vorm van warmte vrij komt. Het verbranden van een brandstof, bijvoorbeeld hout, steenkool, olie of aardgas, in de lucht is een bekend voorbeeld van verbranding. Toch hoeft bij verbranding geen sprake te zijn van de omzetting van zuurstof in een andere stof; zo verbrandt waterstof in chloor en komt er dan waterstofchloride vrij.
[bewerk] Reactie
Verbrandingsreactie hebben als eigenschappen dat er oxidatie en reductie plaatsvinden. Voordat een substantie zal verbranden, moet het tot zijn ontstekingstemperatuur worden verwarmd. Zuivere substanties hebben kenmerkende ontstekingstemperaturen, die nauwkeurig zijn bepaald. Hoewel de ontstekingstemperatuur van een substantie over het algemeen constant is, hangt de tijd die nodig voor het verbranden van een aantal factoren af, zoals de vorm van de substantie en de hoeveelheid zuurstof in de lucht. Een fijn verdeelde substantie wordt gemakkelijker aangestoken dan een massieve. Men zal bijvoorbeeld sneller zaagsel aansteken dan een dik boek. Dampen van een vluchtige brandstof zoals benzine worden gemakkelijker aangestoken dan de brandstof zelf. De snelheid van verbranding wordt ook beïnvloed door een aantal factoren, in het bijzonder door de hoeveelheid zuurstof in de lucht.
[bewerk] Geschiedenis
Het verbrandingsproces werd niet altijd goed begrepen. De oude Grieken geloofden dat vuur een basiselement in het heelal was. Het duurde tot 1774 voordat de Franse chemicus Antoine Lavoisier experimenten uitvoerde die tot het moderne begrip van de wijze van verbranding leidden.
[bewerk] Zie ook
- Verbrandingswarmte
- Verbrandingsmotor
- Verbrandingsproduct
- Verbrandingswaarde
- Zelfontbranding
