Fokker Dr.1

Fokker Dr.1^[1]

Rol:	Jager/verkenner
Bemanning:	1
Varianten:	V3, V4, V5, V6, V7, V8, V9, V10
Stukprijs:	{{{Prijs}}}
Status
Eerste vlucht:	{{{Eerstevlucht}}}
Aantal gebouwd:	321
Gebruik:	Duitsland (1917)
Afmetingen
Lengte:	5,77 m
Hoogte:	2,95 m
Spanwijdte:	7,20 m
Vleugeloppervlak:	18,70 m²
Gewicht
Leeggewicht:	406 kg
Brandstofgewicht:	{{{Brandstof}}} kg
Wapenlast:	{{{Wapengewicht}}} kg
Startgewicht:	{{{Startgewicht}}} kg
Max. gewicht:	586 kg
Laadvermogen:	{{{Laadvermogen}}}
Krachtbron
Motor(en):	1 x Oberursel Ur. II 9-cilinder rotatiemotor
Propeller(s):	{{{Propeller}}}
Stuwkracht:	{{{Stuwkracht}}} kN
Vermogen:	82 kW
Prestaties
Kruissnelheid:	{{{Kruissnelheid}}}
Topsnelheid:	Zeeniveau: 185 km/u, op 4000 m: 165 km/u
Klimsnelheid:	5,7 m/s
Vliegbereik:	300 km
Actieradius:	{{{Actieradius}}} km
Dienstplafond:	6095 m
Bewapening
Boordgeschut:	2× LMG08/15 (Spandau) 7.92 mm mitrailleurs
Ophangpunten:	{{{Ophangpunten}}}
Bommen:	{{{Bommen}}}
Raketten:	{{{Raketten}}}

De Fokker Dr.I Dreidecker (driedekker) was een jachtvliegtuig uit de Eerste Wereldoorlog, gebouwd door Fokker. Het ontwerp kwam van Reinhold Platz. De Dr.I is vooral beroemd geworden als het toestel van de Rode Baron, Manfred von Richthofen.

In april 1917 werd door de RNAS de Sopwith Driedekker in gebruik genomen. Dit toestel bleek superieur tegenover de jachtvliegtuigen van Albatros en Halberstadt die op dat moment in dienst waren van de Duitse luchtmacht. Enkele vliegtuigfabrikanten waagden zich tot een driedekkerontwerp, waarvan alleen de Pfalz Dr. I tot bescheiden productie werd gebracht.

Fokker beantwoorde de vraag met de V.3, waarbij vooral de besturing erg zwaar bleek te zijn. Hierna probeerde Fokker een aangepast ontwerp, de V.4. Dit toestel bleek erg wendbaar en vooral beter dan de voorgestelde driedekkers van de andere fabrikanten. De rolroeren bleken licht in de bediening, maar waren niet erg effectief. Het roer en hoogteroer waren licht in de bediening én bleken goed te functioneren. Het toestel bleek uiteindelijk erg scherp te kunnen draaien (vooral naar rechts vanwege het gyroscopisch effect) en snel te klimmen. Het nadeel was dat duikvluchten traag gingen en ook de zweefeigenschappen waren matig. Na testen werd onmiddellijk gestart met de productie en de eerste toestellen werden in oktober 1917 opgeleverd als Dr.I.

De driedekker bleek ook behoorlijke nadelen te hebben. Het was opmerkelijk veel trager dan de geallieerde jagers in kruisvlucht en tijdens duikvluchten. Het was zelfs trager dan de Albatros en Pfalz verkenners die het moest vervangen. De lage-compressie Oberursal rotatiemotor verloor veel vermogen op grote hoogte. Verder was het toestel moeilijk te landen waardoor veel piloten gewond raakten bij een mislukte landing.

Door meer structurele tekortkomingen was er geen vooruitzicht op grootschalige productieorders, zodat de productie volledig werd beeindigd in mei 1918. Er zijn er uiteindelijk slechts 320 gemaakt. De Fokker D.VII werd in gebruik genomen, waardoor de overgebleven driedekkers werden teruggetrokken van het front en gebruikt als les- en verdedigingstoestel.

Eén van Manfred von Richthofens driedekkers, de 152/17, werd het pronkstuk van het nieuwe Duitse luchtvaartmuseum in Berlijn. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd dit exemplaar geëvacueerd naar Polen, maar is vermoedelijk tegen het eind van de oorlog verwoest. Er is geen enkel origineel exemplaar van de driedekker bekend.

[bewerk] Uitvoeringen

V3 - Eerste prototype
V4 - Eerste productie prototype
V5 - Uitgerust met een Goebel Goe.III motor
V6 - Grotere versie, met een Mercedes D.II motor
V7 - Uitgerust met een Siemens-Halske Sh.III motor
V8 - Vijfdekker (drie vleugels bij de neus, dubbeldekker achter de cockpit. Modificatie van de V6.
V9 - Dubbeldekker versie met een Oberursel U.0 motor
V10 - Uitgerust met een Oberursel Ur.III motor