Carl Schmitt
Carl Schmitt (Plettenberg (Westfalen), 11 juli 1888 - Plettenberg-Pasel, 7 april 1985) is een Duitse politieke filosoof en rechtsgeleerde.
Schmitt behoort tot de controversieelste denkers van de twintigste eeuw. Tijdens de Weimarrepubliek (1918-1932) was hij een vurig verdediger van een versterking van de grondwet én van een verbod op Verfassungsfeindliche politieke partijen, de communisten. Enkele weken na de machtsovername door Adolf Hitler verscheen Schmitt's eerste artikel waarin hij het nieuwe regime steunde en andere juristen opriep zich eraan te conformeren. Van 1933-1936 werkte Schmitt voor het nationaal-socialistische regime. In 1936 viel hij, na een actie van de SS, in ongenade en werd van alle politieke functies ontheven. Na de oorlog werd hij gevangen genomen door de Russen. Na verhoor werd hij weer losgelaten. Ook werd hij gevangen genomen door de Amerikanen. In 1947 kwam hij weer op vrije voeten. Hij verklaarde onder meer: "Ik heb gedronken van de Nazi-bacil, maar ben niet besmet geraakt." Na zijn vrijlating ging Schmitt wonen in zijn geboortedorp Plettenberg.
Schmitt is de schrijver van een omvangrijk oeuvre dat zich niet eenduidig laat beoordelen: zijn eerste boek verscheen in 1910, zijn laatste artikel in 1978. Het werk van Schmitt kent verschillende thema’s, waarbij staatsrecht en volkenrecht centraal staan. Een belangrijke gedachte in zijn werk is de zoektocht naar een zinvolle politieke (wereld)orde. Lange tijd gold Schmitt als een Schreibtischtäter, de intellectuelen die belangrijk hebben bijgedragen aan de opkomst van nazi-Duitsland. Sedert de jaren '90 van de vorige eeuw staat zijn werk weer nadrukkelijk in de aandacht. Sommigen zien in Schmitt een van de grootste politieke denkers van de twintigste eeuw. Anderen zien in hem niet meer dan een gewetenloze opportunist. Zijn geschriften en ideeën mogen zich echter in een toenemende belangstelling verheugen. Schmitt heeft talloze publicaties op zijn naam staan. Zijn bekendste werk is Der Begriff des Politischen.
[bewerk] Boeken en publicaties (selectie)
- Über Schuld und Schuldart, 1911
- Gesetz des Urteils, 1912
- Der Wert des Staates und die Bedeutung des Einzelnen, 1914
- Politische Romantik, 1919
- Die Diktatur, Duncker & Humblot, Berlin 1921
- Politische Theologie. Vier Kapitel zur Lehre von der Souveränität, 1922
- Römischer Katholizismus und politische Form, 1923
- Die geistesgeschichtliche Lage des heutigen Parlamentarismus, 1923
- Die Diktatur des Reichspräsidenten, 1924
- Die Rheinlande als Objekt internationaler Politik, 1925
- Die Kernfrage des Völkerbundes, 1926
- Volksentscheid und Volksbegehr, 1927
- Verfassungslehre, Duncker & Humblot, Berlin 1928
- Hugo Preuss, der Staatsbürger und seine Stellung in der deutschen Staatslehre, 1930
- Hüter der Verfassung, 1931
- Legalität und Legitimität, 1932
- Die drei Arten des rechtswissenschaftlichen Denkens, 1933
- Der Begriff des Politischen, Duncker & Humblot, Berlin 1932, Neuausgabe 1963
- Theorie des Partisanen. Zwischenbemerkung zum Begriff des Politischen, D&H, Berlin 1963
- Positionen und Begriffe im Kampf gegen Weimar-Genf-Versailles 1923 - 1939, 1939
- Völkerrechtliche Großaumordnung mit Interventionsverbot für raumfremde Mächt, 1939
- Die Lage der europäischen Rechtswissenschaft, 1950
- Donoso Cortès in gesamteuropäischer Interpretation, Greven Verlag, Keulen 1950
- Der Nomos der Erde im Völkerrecht des Ius Publicum Europaeum, Duncker & Humblot, Berlin 1950
- Ex Captivitae Salus. Erfahrungen in der Zeit 1945-47, 1950
- Politische Theologie II. Die Legende von der Erledigung jeder Politischen Theologie, D&H, Berlin
- Hamlet oder Hekuba, 1956
- Gespräch über die Macht und den Zugang zum Machthaber und Gespräch über den neuen Raum, Berlin 1994, ISBN 3-05-002630-8
