Bekering
Bekering is het overgaan of doen overgaan tot een (ander) godsdienstig geloof. Dit overgaan kan vanuit een vorig geloof, of vanuit het überhaupt niet bezitten van een geloof. In sommige culturen (bijvoorbeeld het jodendom) betekent bekering zowel lid worden van de etnische groep als de religie aannemen.
Inhoud |
[bewerk] De bekeerling, Proseliet
Een persoon die bekering heeft ondergaan wordt een bekeerling of proseliet genoemd. Proseliet (van het Latijnse woord proselytus dat op zijn beurt van het Griekse woord πϱοσήλυτος komt, proselytos, hetgeen betekent: „iemand wie zijn/haar plaats heeft gevonden“) is in het algemeen een titel die aan een persoon wordt gegeven die totaal is omgeschakeld in godsdienst, wereldvisie, ideologie, metafysica, ontologie enz. Het wordt vooral gebruikt om mensen aan te duiden die proberen om anderen in hun overtuigingen mee te nemen, op een indiscrete en irriterende manier.
In de traditionele betekenis zoals in Proselitisme betekende dit woord mensen die zich hebben bekeerd tot het jodendom, maar wordt gebruikt in een bredere betekenis.
[bewerk] Bekering tot het christendom
De term "bekering" binnen het christendom wijkt af van de gangbare betekenis die er in het Nederlands spraakgebruik aan "bekering" wordt gegeven. Wanneer er over "bekering tot het christendom" gesproken wordt, wordt er in veel gevallen de wedergeboorte bedoeld. Kort door de bocht is de "wedergeboorte" het worden van christen, terwijl de term "bekering" verwijst naar hetgeen er uit die wedergeboorte zou moeten volgen, het zich als het ware "omkeren" van "een weg die van God afloopt". Concreet betekent dit het gehoorzamen van Gods regels en het proberen om te leven zols Jezus dat deed. Dat mensen zich moeten bekeren komt in de Bijbel letterlijk ter sprake, bijvoorbeeld in het boek Mattheüs 3:2, waar Johannes de Doper roept: “Bekeert u, want het Koninkrijk der Hemelen is nabij gekomen”. Een wedergeboren christen is niet per definitie bekeerd, en andersom is iemand die zich "bekeerd" heeft van "gedrag dat tegen God ingaat", niet per definitie een christen.
Iemand is christen als hij erkent dat hij een zondig mens is, en gelooft dat Jezus gestorven is als ultieme aflossing van de menselijke zonden. Het onderstrepen van de keuze voor dat geloof wordt doorgaans gedaan in het bijzijn van de eigen kerkelijke gemeente, door middel van het uitspreken van een belijdenis (in sommige kerkgenootschappen vergezeld van een doopritueel) of (in het geval van de Rooms-Katholieke Kerk) door het doopsel. Om de kersverse christen te laten weten waar hij eigenlijk voor kiest en hem erover te laten nadenken, gaat er aan dit ritueel enig onderwijs vooraf. Bij de overgang van de ene christelijke denominatie naar de andere wordt in sommige gevallen óók naar soortgelijke rituelen gegrepen.
Over het eigen geloof vertellen, in de hoop dat dit tot bekeringen leidt, wordt evangelisatie genoemd. In het verleden is dit missionarissenwerk wel gebruikt als verontschuldiging voor godsdienstige oorlogen en gedwongen bekeringen. In het jaar 1000, in de tijd van de Vikingen, besloot het parlement van IJsland dat het volledige land zich tot het christendom zou moeten bekeren, en dat het offer aan de oude goden, hoewel nog toegestaan, niet meer in het openbaar zou mogen gebeuren. Gelijkaardige massabekeringen in andere Skandinavische landen waren niet democratisch.
[bewerk] Bekering tot de islam
Iemand is moslim als hij gelooft dat God de enige God is en dat Mohammed Zijn boodschapper was. Een persoon wordt moslim door in het bijzijn van twee getuigen bovengenoemde getuigenis (shahada) uit te spreken. Sommige stromingen accepteren echter ook een getuigenis voor God alleen, andere willen een getuigenis voor een hele gemeenschap. Daarna is de ghusl verplicht. De islam kent geen doop of iets vergelijkbaars; ook de besnijdenis is niet altijd een verplichting. Met het afleggen van de getuigenis begint de nieuwe moslim (moe`allaf) met een schone lei; zijn voorafgaande zonden zijn hem vergeven. Het houdt niet op bij het geven van een getuigenis of belijdenis. De nieuwe gelovige moet zich in een persoonlijk proces vertrouwd maken met de leerstellingen en de rituelen.
In de islam is het prediken van het geloof om niet-gelovigen te bekeren goedgekeurd. In de islam wordt dit da'wah genoemd. Dit missionarissenwerk is in het verleden wel gebruikt als verontschuldiging voor godsdienstige oorlogen en gedwongen bekeringen. Het traditionele standpunt van islamitische juristen is echter dat gedwongen bekeringen géén geldigheid hebben. Stellig staat in de Koran: In de godsdienst is geen dwang. (Soera De Koe 256). In de meeste gevallen waarbij moslims gebied veroverden genoten bestaande godsdiensten een beschermde status.
[bewerk] Bekering tot jodendom
De Joodse wet heeft strikte richtlijnen voor het goedkeuren van nieuwe bekeerlingen tot het jodendom. Volgens de Joodse wet, die normatief door orthodox jodendom en gedeeltelijk door conservatief jodendom wordt gevolgd, moeten de potentiële bekeerlingen zich van harte tot het jodendom wensen te bekeren, zonder bijbedoelingen. Een mannelijke bekeerling moet een rituele besnijdenis ondergaan en hij moet zich verplichten om de 613 bevelen en de Joodse wet na te leven. In de enige geloofs-toets van het jodendom, moet de bekeerling de Joodse geloofsprincipes goedkeuren, en de daarvan afwijkende theologie die hij of zij eventueel voorafgaand aan de bekering had verwerpen. De rituele onderdompeling in een kleine poel met water, die als een mikwe bekendstaat, is vereist, en de bekeerling neemt een nieuwe, Joodse naam.
Het masorti jodendom en vooral het liberaal jodendom zijn inschikkelijkker in hun goedkeuring van bekeerlingen. Bij de liberale joden zijn vele leden gehuwd met niet-Joden, en de beweging van liberale joden verwelkomt de echtgenoten van Joden die zich willen bekeren. De controle over de bekeringen is regelmatig onderwerp van debat in Israël, onder meer omdat vele immigranten uit de vroegere Sovjet-Unie in feite (administratief) niet Joods zijn.
[bewerk] Omzetting in godsdiensten van Indische oorsprong
De godsdiensten van Indische oorsprong zoals hindoeïsme, sikhisme en boeddhisme geloven niet in bekering als vorm van godsdienstige uitbreiding, alhoewel zij iedereen welkom heten om zich bij hun geloven aan wil sluiten. De reden hiervoor is de sterke overtuiging dat "alle godsdiensten waar zijn en slechts verschillende wegen naar dezelfde waarheid zijn". De aanhangers geloven ook dat de godsdienst die men volgt moet worden gekozen gebaseerd op het temperament van een individu, geboorte enz.
[bewerk] Bekering tot nieuwe godsdienstige bewegingen en cultussen
De bekering tot nieuwe religieuze bewegingen (NRB) wordt doorzeefd met controversen. De anti-cultusbeweging gebruikt soms de term gedachtehervorming of zelfs brainwashing, hoewel de laatstgenoemde term tegenwoordig minder gebruikt worden. NRB's zijn zeer divers en het is niet duidelijk of de bekering tot NRB's verschilt van bekering tot heersende stromingsgodsdiensten.
Een onderzoek, zowel in de Verenigde Staten als in Nederland, heeft aangetoond dat er een positieve correlatie is tussen het gebrek aan betrokkenheid in hoofdstroomkerken in bepaalde gebieden en provincies en het percentage mensen is die een lid van een nieuwe godsdienstige beweging. Het Nederlandse onderzoek omvatte de Jehova's getuigen en het Mormonisme als NRB's.
[bewerk] Verbod van bekering
Verscheidene etnische godsdiensten keuren geen bekeerlingen goed, zoals Yazidi's en Druzen. De enige manier om een Yazidi te worden is in een Yazidische familie geboren te zijn.
| Bron(nen): |
|
[bewerk] Externe links
- De Catechismus van de Katholieke Kerk (KKK) over de wedergeboorte door het doopsel (alinea 1213) en de bekering (alinea 1426) die daarop volgt
- De Heidelbergse Catechismus (HC) (de gereformeerde variant van de KKK) over bekering (zondag 32 en 33).
