Choiva aceda
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A choiva aceda é caracterizada por un pH abaixo de 4,5. É causada polo xofre provinte das impurezas da queima dos combustibles fósiles e polo nitróxeno do ar, que se combinan co oxíxeno para formar dióxido de xofre e dióxido de nitróxeno, que se difunden pola atmosfera e reaxe coa auga para formar ácido sulfúrico e ácido nítrico, que son solúbeis en auga. Tamén se forma algo de ácido clorhídrico.
As choivas normais teñen un pH de aproximadamente 5,6, que é levemente ácido. Esa acidez natural é causada pola disociación do dióxido de carbono na auga, formando o ácido carbónico, segundo a reacción:
Índice |
[editar] Orixe
Os principais fenómenos naturais que contribúen para a produción de gases ácidos lanzados na atmosfera son as emisións dos volcáns e procesos biolóxicos que ocorren nos solos, pántanos e océanos. Os efectos da deposición ácida foron detectados nos glaciares hai milleiros de anos en partes remotas da Terra.
As principais fontes humanas deses gases son as industrias, as centrais termoelétricas e os vehículos de transporte. Os gases poden ser carregados por millares de quilómetros na atmosfera antes de seren convertidos en ácidos e entón precipitados.
A choiva ácida industrial é un problema substancial en China, Europa occidental, Rusia e en áreas baixo a influencia de correntes de ar provintes deses países. Esas áreas queiman carbón con xofre na súa composición para xerar calor e eletricidade.
[editar] Formación
Unha posible reacción de formación da choiva ácida é a que se segue:
Evidencias dun crecente aumento nos niveis de choiva ácida vén da análise das capas de xelos oriundos dos glaciares. Elas mostran unha repentina diminución do pH a partir da Revolución Industrial de 6 para 4,5 ou 4. Outras informacións foron colleitadas a través dos estudos de diatomáceas que habitaban os lagos. Co paso dos anos, eles foron morrendo e depositáronse en capas de sedimentos no fondo dos lagos. As diatomáceas suportan certas variacións de pH, logo o número deses organismos atopados en capas de maior profundidade serve como indicador das mudanzas de pH ao longo dos anos.
Desde a Revolución Industrial as emisións de óxidos de xofre e nitróxeno na atmosfera aumentaron. As industrias e centrais termoelétricas que queiman combustibles fósiles, principalmente o carbón, son a principal fonte deses gases. Xa chegaron a rexistrarse variacións de pH baixo 2,4 en áreas industriais. Eses contaminantes, máis o sector de transportes, son os grandes responsables do aumento dos óxidos de nitroxeno.
O problema da choiva ácida non só aumentou co crecemento poboacional e industrial, senon que se espallou. O uso de grandes chemineas para reducir a contaminación contribuiu á diseminación da choiva ácida, liberando gases na atmosfera da rexión. Algunhas veces, a precipitación ocorre a unha distancia considerable, e as rexións montañosas reciben a maior parte (debido ás chamadas choivas de montaña). Un exemplo deste efecto é o baixo pH das choivas da Escandinavia comparado aos niveis de óxido que esta libera.
Hai unha forte relación entre baixos niveis de pH e a perda de poboacións de peixes en lagos. Con un pH abaixo de 4,5, practicamente nengún peixe sobrevive, mentres que os niveis iguais a 6 ou superiores promoven poboacións saudables. Os ácidos na auga iniben a produción das encimas que permiten que as larvas de troita escapen das súas ovas. O baixo pH tamén fai circular metais pesados como o aluminio nos lagos. O aluminio fai con que algúns peixes produzan muco en exceso ao redor das súas guelras, prexudicando a respiración. O crecemento de fitoplancto é inhibido polos grandes niveis de acidez e perxudicanse os animais que se alimentan deles.
Moitos lagos son afectados ao reciberen e concentraren o ácido proveniente de solos ácidos. Este fenómeno pode ser desencadeado por un dado patrón de choiva que concentre o ácido. Un lago de augas ácidas, con peixes mortos recentemente, pode non ser proba de contaminación extrema do ar.
As árbores son prexudicadas pola choiva ácida de varios modos. A superficie cerosa das súas follas é rompida e pérdense nutrientes, tornando as árbores máis suscetibles ao xelo, fungos e insectos. O crecemento das raíces tórnase máis lento e, en consecuencia, menos nutriente son transportados. Íons tóxicos acumúlanse no solo e minerais valiosos son dispersados ou (no caso dos fosfatos) tornanse próximos á arxila.
Os íons tóxicos liberados debido á choiva ácida constituen a maior ameaza aos seres humanos. O cobre mobilizado foi implicado nas epidemias de diarrea en nenos novos e considerase que existen ligazóns entre o abastecimento de auga contaminado con aluminio e a ocorrencia de casos da doenza de Alzheimer.
[editar] Historia
A primeira mención do fenómeno realizouse en Manchester, na Inglaterra, un importante centro durante a Revolución Industrial. En 1852, Robert Angus Smith identificou a correlación entre a choiva ácida e a contaminación atmosférica. A expresión choiva ácida empregouna el en 1872 e observou que esa choiva ácida podía levar á destrución da natureza. Aínda que a choiva ácida xa se descobreu no 1852, non foi ata a década de 1970 cando os científicos comezaron a observar a choiva ácida.
[editar] Solucións
En moitos países, moitas centrais de carbón usan o sistema de desulfurisación de gas de fumeiro (FGD) para retirar os gases contendo xofre das súas chamineas. Un exemplo de FGD é o depurador mollado que normalmente se usa nos EUA e en moitos outros países. Un depurador mollado é basicamente unha torre de reación equipada cun ventilador que extrai a fumaza de gases quentes da chaminea dunha central. O calcario ou a pedra calcaria en forma de slurry tamén é inxectada na torre para se misturar cos gases da pilla e combinarse co bióxido de xofre presente. O carbonato de calcio da pedra calcaria produce sulfato de calcio de pH neutro, que é fisicamente retirado do depurador. Ou sexa, o depurador transforma a contaminación de xofre en sulfatos industriais.
En algunhas áreas os sulfatos son vendidos a compañias químicas como xis cando a pureza de sulfato de cálcio é alta.
Algunhas persoas opóñense á regulación da xeración de enerxía, considerando esa xeración de enerxía e contaminación necesitan ir xuntas. Isto é falso. Un reactor nuclear xera menos que un milionésimo do lixo tóxico (medido por efeito biolóxico líquido) por watio xerado, cando os residuos de ambas as instalacións de xeración de enerxía se comparan adecuadamente (os Estados Unidos prohiben a reciclaxe nuclear, de xeito que ese país produce máis lixo que outros países).
Un esquema regulador máis benigno envolve a negociación de emisións. Por este esquema, a cada planta contaminando actual concedeselle unha licenza de emisións que se torna parte do capital da empresa. Os operadores entón poden instalar equipamentos de control da contaminación e vender partes das súas licenzas de emisións. O principal efecto deste procedimento é ofrecer incentivos económicos reais para que os operadores instalen controles de contaminación. Desde que grupos de interese público podan aposentar as licenzas por compra, o resultado líquido é un descenso continuo e un menor conxunto de fontes contaminantes. Ao mesmo tempo, ningún operador particular xamais será forzado a gastar diñeiro sen retorno do valor de venda comercial dos activos.
