Wysiedlenia Niemców po II wojnie światowej

Z Wikipedii

Wysiedlenia Niemców po II wojnie światowej – usankcjonowany przez zwycięzców II wojny światowej w czasie konferencji w Poczdamie transfer ludności niemieckiej z terenów znajdujących się poza obszarem alianckich stref okupacyjnych i Austrii, do alianckich stref okupacyjnych (a po ich likwidacji w 1949 do RFN, NRD i Berlina Zachodniego) i Austrii.

Spis treści 1 Tło historyczne 2 Przyczyny wysiedleń 3 Liczby 4 Polityczne konsekwencje 5 Zobacz też

[edytuj] Tło historyczne

Ze względów historycznych Europa Środkowa była mozaiką rozmaitych grup etnicznych umieszczonych w państwach. W ciągu stuleci kolonizacji niemieckiej oraz podbojów, Niemcy zdominowali rozległe terytoria innych grup etnicznych, zaś w państwach sąsiednich istniały rozproszone skupiska ludności niemieckiej. W wielu przypadkach zajęła ona pozycję dominującą pod względem politycznym i ekonomicznym nad dotychczasowymi mieszkańcami tych ziem. Wraz z rozwojem nacjonalizmu w XIX wieku i powstaniem koncepcji państwa narodowego, pojawiła się idea Wielkich Niemiec reprezentowana przez nacjonalistów niemieckich i Związek Wszechniemiecki. Kierowani pangermanizmem, zakładali zjednoczenie wszystkich Niemców pod jednym państwem niemieckim, dotyczyło to także państw i regionów gdzie Niemcy byli mniejszością. Jednocześnie pojawiły się propozycje usunięcia z tego państwa mniejszości etnicznych. Już w roku 1887 przyszły kanclerz Niemiec Bernhard von Bülow wyraził nadzieję iż przyszły konflikt zbrojny pozwoli na wysiedlenie Polaków z polskich terytoriów na terenie państwa niemieckiego^[1]. Wraz z wybuchem I wojny światowej plany te przybrały konkretną postać, Imperium Niemieckie planowało aneksję znacznych terytoriów Europy Środkowej a następnie usunięcie z nich Polaków i Żydów^[2]. Plany te poparła mniejszość niemiecka w Polsce, postulując również aneksję Łodzi. Planowano także utworzenie państwa niemieckiego na terenie państw bałtyckich, gdzie Niemcy sprawowaliby władzę nad lokalną ludnością i umożliwiliby realizację koncepcji Lebensraum dla państwa niemieckiego. Po zakończeniu I wojny światowej mniejszość niemiecka nie zaakceptowała znalezienia się na terenie państw narodowych grup etnicznych, które dotychczas posiadały podrzędny status w Imperium Niemieckim i Austriackim względem Niemców. Organizacje mniejszości niemieckiej kontynuowały działalność na szkodę państw takich jak Polska i Czechosłowacja, poprzez szpiegostwo, sabotaż i wrogą propagandę. Partie polityczne reprezentujące mniejszość niemiecką przyczyniły się do upadku Czechosłowacji i zajęcia Czech przez Niemcy. Na początku II wojny światowej paramilitarne formacje mniejszości niemieckiej pomogły w ataku armii niemieckiej na Polskę a następnie brały udział w licznych zbrodniach i mordach na Polakach. Jednocześnie państwo niemieckie powróciło do koncepcji osadnictwa, kolonizacji i Lebensraumu z czasów I wojny światowej, realizując je znacznie bardziej konsekwentnie i bezwzględnie^[2]. Na terenach zajętych przez III Rzeszę Niemiecką osadzono setki tysięcy kolonistów niemieckich na miejscu dotychczasowych mieszkańców. Wraz z pokonaniem nazistowskich Niemiec, Alianci uznali iż aby powstrzymać ewentualny powrót niemieckiego ekspansjonizmu i agresji wobec sąsiadów należy z terenów Europy Środkowej i Wschodniej dokonać transferu ludności niemieckiej, która często była zarówno przyczyną terytorialnych żądań jak i stroną popierającą agresję państwa niemieckiego, do Niemiec. Odpowiednie sformułowanie tej decyzji zawarto w Porozumieniu Poczdamskim zawartym pod koniec konferencji w Poczdamie. W stosunkach międzynarodowych nie była to rzecz bez precedensu. Podobne rozwiązanie zastosowano po 1918 roku między Grecją a Turcją, a pomysłodawca tego rozwiązania, dyplomata Fridtjof Nansen otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla[1]. Transfer ludności niemieckiej z Prus Wschodnich i przyłączenie tego rejonu do Polski jako środek zapobiegawczy przeciw ewentualnemu konfliktowi zbrojnemu zaproponował natomiast po 1918 roku Halford John Mackinder^[3].

[edytuj] Przyczyny wysiedleń

Przyczyny wysiedleń były rozmaite. Główną była chęć utworzenia etnicznie jednorodnych państw w Europie Środkowej, tak by Niemieccy nacjonaliści ponownie nie wykorzystali w przyszłości istnienia skupisk mniejszości niemieckiej w sąsiadujących krajach do przeprowadzenia wojen zaborczych. Innymi przyczynami były:

• przeważająca kolaboracja ludności niemieckiej z siłami Rzeszy, jej pomoc w wojnie przeciw krajowi zamieszkania oraz udział w zbrodniach niemieckich na ludności kraju zamieszkania. Z tego względu ludność niemiecka była widziana jako zagrożenie dla bezpieczeństwa państwa, nie widziano także możliwości pokojowego współżycia dawnych ofiar niemieckich mordów i zbrodni z Niemcami. Prezydent Czechosłowacji na uchodżstwie Edvard Beneš w przemówieniu radiowym po rozpoczęciu II wojny światowej zaapelował o usunięcie z odrodzonej Czechosłowacji tych Niemców którzy przyczynili się do jej upadku[2]. Propozycje transferu populacji niemieckiej ze względu na jej działalność na szkodę państwa polskiego pojawiły się także w roku 1941 w kołach Polskiego rządu^[4]. Dotyczyły one jednak o wiele mniejszych obszarów i mniejszej liczby osób, niż to później miało miejsce. Nie da się także udowodnić wpływu koncepcji tego rządu na Stalina lub PKWN.

• usunięcie efektów kolonizacji niemieckiej na terenie Europy Środkowej. Znaczne tereny zamieszkane przez Niemców w Europie Środkowej były nimi ze względu na przeszłą niemiecką kolonizacje i osadnictwo. Podczas II wojny światowej III Rzesza Niemiecka osiedliła setki tysięcy Niemieckich kolonistów w miejsce wypędzonych Polaków na terenie Wielkopolski, Pomorza, Śląska. Inni Niemcy byli potomkami osadników Imperium Niemieckiego, które próbowało zwiększyć populacje niemiecką na terenach odebranych Polsce w Rozbiory. Wcześniej Prusy dokonywały akcji germanizacyjnych na terenie Śląska, istniały też części Niemiec dawniej zamieszkane przez Polską i słowiańską ludność, która stopniowo została wyparta lub zgermanizowana w wyniku osadnictwa niemieckiego w średniowieczu. W samych Prusach, rodzima ludność bałtycka całkowicie wyginęła wskutek podbicia przez Zakon krzyżacki we wczesnym średniowieczu. Po II wojnie światowej te historyczne zmiany sytuacji etnicznej zostały cofnięte do stanu sprzed kolonizacji niemieckiej, o ile było to możliwe.

• utworzenie miejsca dla Polskich uchodźców i osób przesiedlonych z dawnych Kresów Wschodnich

• obawa przed atakami paramilitarnych organizacji niemieckich. W czasie inwazji Niemiec na Polskę, lokalna mniejszość niemiecka utworzyła Selbstschutz, organizacje paramilitarną wspierającą niemieckie wojska w ataku na Polskę i dokonującą licznych zbrodni oraz aktów sabotażu. Pod koniec II wojny światowej Niemcy utworzyły podobną organizację o nazwie Werwolf, która miała walczyć przeciw siłom sojuszniczym i terroryzować ludność napływową. Poparcie dla nazizmu było silne wśród społeczeństwa niemieckiego. Dla przykładu, w sondażach przeprowadzonych w Amerykańskiej strefie okupacyjnej od listopada 1945 do grudnia 1947 procent ludności niemieckiej która popierała pogląd iż "Narodowy socjalizm był dobrą ideą, ale żle realizowaną" wynosił od 47 do 55%^[5], zaś w sondażu z listopada roku 1946 37% Niemców uznało iż "eksterminacja Żydów, Polaków i innej ludności niearyjskiej była konieczna z punktu widzenia bezpieczeństwa Niemiec"^[6]. Wysiedlenie mniejszości niemieckiej, wśród której organizacje typu Selbstschutz i Werwolf się rekrutowały i otrzymywały wsparcie, miało zapobiec powtórzeniu się sytuacji z początku II wojny światowej^[4].

[edytuj] Liczby

Łączna liczba Niemców którzy w końcowym okresie wojny i po wojnie uciekli, powrócili lub zostali przetransportowani do Niemiec wynosi około 14 milionów osób^[7], z czego 473 tysięcy straciło życie w wyniku różnych przyczyn, takich jak choroby, głód, śmierć z zimna, marsze śmierci na rozkaz władz Niemiec, ataki bandytów i pobyt w Sowieckich obozach przesiedleńczych^[8]. Przez długi czas liczba wysiedlonych Niemców oraz liczba zmarłych osób podczas przesiedlenia była obiektem manipulacji strony niemieckiej, inspirowanej przez organizacje mające na celu rewizję układu Poczdamskiego. Poprzez zawyżanie liczb planowano zaszokować opinię publiczną, tak aby stała się przychylna postulatom politycznym Niemieckich organizacji ziomkowskich. Liczbę ofiar ustalono poprzez porównanie liczby mieszkańców wschodnich Niemiec z roku 1939 i 1948. Spis ludności z 1939 roku podawał iż na terenach tych żyło 10 mln 87 tysięcy obywateli niemieckich. Liczba wysiedlonych w 1948 roku wynosiła tylko 7 mln 85 tysięcy osób. Na dawnych terenach Nazistowskiej Rzeszy pozostało więc 835 tysięcy obywateli niemieckich. Brakowało więc 2 mln 167 tysięcy osób. Tę właśnie liczbę uznano za liczbę ofiar śmiertelnych. Dodano do niej także Niemców którzy przed wojną mieszkali w Polsce i Wolnym Mieście Gdańsku. Zadeklarowano więc 2 mln 484 tysięcy osób jako zabitych^[8]. Liczba ta była manipulacją, nie uwzględniała bowiem naturalnych zgonów i samobójstw ani poległych żołnierzy Wehrmachtu, ludzi zmarłych już po wysiedleniu, a także tych, którzy uciekali przed nadciągającym frontem sowieckim. Ponadto nie brała pod uwagę śmierci z głodu, chorób, ofiar marszów śmierci dokonywanych na rozkaz władz niemieckich z terenów wschodnich Niemiec, oraz egzekucji na własnych obywatelach, oskarżonych o zdradę czy też defetyzm. Ze względu na niewiarygodność tych danych w następnych latach wielokrotnie podjęto się ponownych badań mających na celu ustalenie rzeczywistych liczb. W roku 1964 specjalna komisja kościelna oceniła całkowitą liczbę ofiar wysiedlenia na około 473 tysięcy osób. W roku 1996 specjalna komisja czesko-niemiecka potwierdziła tą tezę rewidując dotychczasową liczbę ofiar Niemców sudeckich z 225 tysięcy do 16 tysięcy^[8]. Tym niemniej organizacje ziomkowskie nadal publikują informacje twierdzące o ponad 2 milionach zabitych, w tym 225 tysiącach zamordowanych Niemców sudeckich^[8]. Problemem pozostaje, iż nie wszyscy zaliczeni do tak zwanych "wypędzonych" zostali wysiedleni. Część z nich to uciekinierzy wojenni, jak i administracja okupowanych terenów oraz obsługa cywilna wojska. Niemieckie prawo za tak zwanych "wypędzonych" uznaje także osoby, które zostały zmuszone do opuszczenia terenów zajętych przez Niemcy, na których znalazły się w wyniku nazistowskiej polityki okupacyjnej, jak na przykład dzieci żołnierza urodzone w miejscu jego stacjonowania.

[edytuj] Polityczne konsekwencje

Wraz z odtworzeniem państwa niemieckiego, osoby pochodzące z terenów dawniej należących do Niemiec, rozpoczęły tworzenie organizacji i ugrupowań politycznych reprezentujących ich interesy. Kwestionowały one układ Poczdamski, granicę z Polską, oraz żądały odszkodowań i upamiętnienia ich losu. Organizacje te były w Polsce przedstawiana jako nacjonalistyczne i rewizjonistyczne. Nie było to trudnym zadaniem, gdyż skupiały one osoby będące dawniej członkami partii nazistowskiej, czasami też odpowiedzialne za politykę okupacyjną w Polsce. Pierwszy prezydent Związku Wypędzonych Hans Krüger po nominacji na ministra ds. wypędzonych został zmuszony do odejścia w atmosferze skandalu, gdy na jaw wyszła informacja iż był nazistowskim kierownikiem okupacyjnego Sądu Powiatowego w Chojnicach w latach 1939-1945, gdzie wydano ponad 2,000 wyroków śmierci, z czego Kruger wydał osobiście pięć za błahe przewinienia wobec nakazów Nazistowskiej władzy okupacyjnej^[9]. Inny prominentny aktywista organizacji Landsmannschaft Berlin-Mark Brandenburg oraz Bund der Heimatvertrieben und Entrechteten uczestniczył w mordzie na profesorach lwowskich^[10][11], zaś wielu sygnatariuszy tzw. "Karty Wypędzonych" byli byłymi członkami NSDAP oraz aktywnie popierali Trzecią Rzeszę. Ze względu na swą postawę, skład członków oraz kwestionowanie granic organizacje te były i są spostrzegane w państwach ościennych Niemiec, takich jak Czechy czy Polska jako zagrażające narodowym interesom tych państw. Choć główni reprezentanci wysiedlonych Niemców po roku 1990 zadeklarowali uznanie granic powojennych, nie obyło się to bez trudu, nie dotyczy to także wszystkich tego typu organizacji. Przedmiotem kontrowersji pozostaje także wizja historii, którą forsują takie osoby jak Erika Steinbach oraz próby wpisania tych wydarzeń w tożsamość kulturową Niemiec. Krytycy takiej działalności uważają iż ma to na celu przedstawienie Niemców jako ofiary wojny zamiast zgodnie z wydarzeniami za sprawców, oraz wypaczenie przeszłości poprzez zrównanie ofiar reżimu Nazistowskiego takich jak Żydzi czy Polacy będących obiektem rasistowskiej dyskryminacji i ludobójstwa z Niemcami będącymi uprzywilejowaną grupą w tym reżimie wobec których nigdy nie istniały plany narodowego ludobójstwa czy też dyskryminacja oparta na rasizmie.

Żródła

1. ↑ Hostages of Modernization: studies on modern antisemitism 1870-1933-39. Herbert Arthur Strauss. Walter de Gruyter 1992
2. ↑ ^2,0 2,1 Immanuel Geiss "Tzw. polski pas graniczny 1914-1918". Warszawa 1964
3. ↑ Dorota Borowicz Mapy narodowościowe Górnego Śląska od połowy XIX wieku do II Wojny Światowej
4. ↑ ^4,0 4,1 "Polacy – wysiedleni, wypędzeni i wyrugowani przez III Rzeszę", Maria Wardzyńska, Warszawa 2004"
5. ↑ Rocznik Polsko-Niemiecki Tom I "Polska a Niemcy; ludność, odbudowa, przemiany polityczne w pierwszych latach powojennych" Edmund Dmitrów Warszawa 1992
6. ↑ Zapłata, Prawda o denazyfikacji Tony Judt, Tygodnik Europa Numer 85/2005-11-16
7. ↑ Review of Dagmar Barnouw, The War in the Empty Air: Victims, Perpetrators, and Postwar Germans
8. ↑ ^{8,0 8,1 8,2 8,3} Ingo Haar, Ile było ofiar wypędzenia ? portal Gazeta.pl 2006-11-19(tłumaczenie publikacji z "Süddeutsche Zeitung" 14 listopada 2006 roku)
9. ↑ Familiar Whiffs Time Magazine 7 lutego 1964
10. ↑ Oddziałowa Komisja w Rzeszowie Śledztwo w sprawie zabójstwa profesorów polskich wyższych uczelni, członków ich rodzin oraz współmieszkańców, we Lwowie w lipcu 1941 roku, podjęte na nowo z umorzenia w dniu 25 lutego 2003 roku. sygn. S 5/03/Zn.
11. ↑ Hans Krueger and the Murder of the Jews in the Stanislawow RegionDieter Pohl, Instytut Yad Vashem

[edytuj] Zobacz też

• Drang nach Osten
• Ziemie Odzyskane
• Kraj Warty