Erika Steinbach
Z Wikipedii
Erika Steinbach, z domu Hermann (czyt. Sztajnbach), urodzona 25 lipca 1943 w Rumii. Parlamentarzystka Bundestagu (od 1990) wybrana we Frankfurcie , członek CDU. Przewodnicząca Związku Wypędzonych w Niemczech; inicjatorka budowy Centrum Przeciwko Wypędzeniom.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Jest córką urzędniczki z Bremy Eriki Grote i żołnierza Luftwaffe Wilhelma Karla Hermanna z Hanau koło Frankfurtu nad Menem. Rodzina ojca pochodziła ze Śląska. Jej ojciec służył na lotnisku w okupowanej Rumi jako technik Luftwaffe w randze podoficera. Matka była urzędniczką przysłaną z Berlina w 1943. Rodzice wynajmowali od Kaszuba mieszkanie przy ulicy Sobieskiego (podczas okupacji Adolf Hitler Strasse) - zajmowali zbyt niską pozycje w hierarchii żeby zakwalifikować się do otrzymania lokalu po wypędzonych z Rumii przez władze okupacyjne Polakach. [1]s.51,[2]. Matka w tym czasie przeważnie mieszkała w Berlinie, a córkę Erikę urodziła w czasie jednego z krótkotrwałych pobytów w Rumi u męża. W styczniu 1945 roku, 3 miesiące przed wkroczeniem Armii Czerwonej, matka z półtoraroczną Eriką i jej trzymiesięczną siostrą opuściła Rumię. Dotarły do Szlezwika-Holsztynu,a od 1948 osiedliły się w Berlinie, gdzie dziadek Eriki był naczelnikiem dzielnicy. Następnie po powrocie ojca z niewoli w ZSRR osiedlili się w Hanau.
Po wojnie Steinbach ukończyła prywatne studium muzyki (grała na skrzypcach) i działała w orkiestrze aż do 1967, gdy choroba kości uniemożliwiła jej karierę. W 1972 wyszła za mąż za znanego jej od 9 lat dyrygenta orkiestry Helmuta Steinbacha. Od 1970 do 1977 pracowała w aparacie administracyjnym. Od 1974 jest członkinią CDU. Od 1994 jest członkiem, a od 1998 przewodniczącą Związku Wypędzonych w Niemczech (ponownie wybraną na to stanowisko w 2004). Od 1990 jest deputowaną do Bundestagu. Należy do kierownictwa Goethe-Institut, rozgłośni ZDF, Stowarzyszenia Terytorialnego Prus Zachodnich, a od 2000 - kierownictwa CDU. Od 2005 jest członkiem komisji parlamentarnej Bundestagu ds. praw człowieka i pomocy humanitarnej z ramienia CDU. Aktywnie propaguje kontrowersyjną ideę budowy w Berlinie Centrum Przeciwko Wypędzeniom, które z założenia ma się koncentrować na dokumentowaniu wysiedleń Niemców z Europy Środkowej i Wschodniej.
Zajrzyj na stronę dyskusji i pomóż go poprawić.
[edytuj] Kontrowersje wokół działalności Steinbach
Przeciwnicy Steinbach zarzucają jej oportunizm polegający na wykorzystywaniu postulatów ziomkostw niemieckich do budowania własnej kariery politycznej. Wskazuje na to późne włączenie się jej w działalność ziomkostw (dopiero od 1994 r.). Również pomysł budowy Centrum Przeciwko Wypędzeniom często uważany jest przez krytyków za sposób pozyskiwania znacznych sum pieniędzy od przeważnie zamożnych niemieckich emerytów, zainteresowanych jego budową.
Der Spiegel w artykule przeznaczonym do ogólnej publikacji 14 sierpnia 2006r. "Dafür fehlen uns die Mittel" ("Na to brakuje nam środków") [3], stwierdził iż na 200 byłych członków kierownictwa Związku Wypędzonych, ponad 1/3 była dawnymi nazistami, zaliczało się do nich również 3 byłych sekretarzy generalnych Związku i kilku jego wiceprzewodniczących. Pierwszy prezydent Związku, Hans Krüger, był aktywnym działaczem nazistowskim uczestniczącym w Puczu Monachijskim, a następnie sędzią w okupowanej Polsce, w Chojnicach, gdzie wydano ponad 2,000 wyroków śmierci, z czego 5 było wydanych przez niego osobiście za błahe przewinienia wobec prawa okupacyjnego[4] [5]. Erika Steinbach odmówiła ona rozliczenia się z nazistowską przeszłością jej organizacji, argumentując: "To kosztuje, a my nie mamy pieniędzy".
[edytuj] Przyznanie statusu "wypędzonego" żołnierzom-okupantom
Niemieckie federalne prawo o wypędzonych [1] z 1953 przyznaje status "wypędzonego" wszystkim Niemcom, którzy z jakiegokolwiek powodu opuścili tereny zajmowane przez III Rzeszę podczas wojny. Zgodnie z tym prawem status "wypędzonego" posiadają również żołnierze Wehrmachtu oraz członkowie SS i ich rodziny, którzy okupowali Polskę; do tej właśnie kategorii zalicza się Erika Steinbach). Zdaniem krytyków Steinbach jest moralnie naganne przyznawanie statusu "wypędzonego" (czyli osoby pokrzywdzonej) członkom zbrodniczej organizacji (tak Trybunał Norymberski określił SS) oraz żołnierzom okupującym bezprawnie zajęte państwo. Z tego powodu uzasadnione mają być protesty strony polskiej przeciwko sztucznemu i niemoralnemu "mnożeniu" przez władze niemieckie liczby rzekomych "wypędzonych".
[edytuj] Kontrowersje wokół zasadności przyznania Erice Steinbach statusu wypędzonej
Faktem jest, że ani sama Steinbach, ani nikt z jej rodziny nie ma żadnych bezpośrednich związków z terenami III Rzeszy, przyłączonymi do Polski i ZSRR po II wojnie lub terytoriami poza granicami Niemiec, zamieszkiwanymi przed II wojną światową przez mniejszość niemiecką. Trudno uznać za taki związek krótkotrwały, służbowy pobyt jej rodziców w Rumi w czasie okupacji, gdzie urodziła się przypadkowo, ponieważ jej matka nie zdążyła wrócić przed porodem do swojej rodziny do Berlina. M.in. z tego powodu kwestionowane jest prawo Steinbach do reprezentowania osób, od pokoleń związanych z tamtymi terenami.
[edytuj] Akcenty antypolskie
Steinbach stała się znana od lat 1970-ych, gdy była jedną z najbardziej aktywnych działaczek przeciwko uznaniu przez władze RFN granicy Polski na Odrze i Nysie. Od tej pory datuje się początek jej kariery politycznej w CDU.
Podobny rewizjonizm cechował wystąpienia Steinbach na początku lat 1990-ych, gdy kwestionowała legalność wschodnich granic Niemiec. Jako jedna z niewielu przedstawicieli Bundestagu głosowała przeciwko uznaniu granicy polsko-niemieckiej [6]. Od połowy lat 1990-ych aktywnie propagowała zwrot "utraconych na wschodzie majątków" ich niemieckim właścicielom, mimo faktu, iż ci otrzymali od władz niemieckich odszkodowanie. Erika Steinbach jednak twierdzi iż nie domaga się odszkodowań od Polski i innych krajów, lecz od rządu niemieckiego (uznając dotychczasowe odszkodowania za niewystarczające). W Polsce jednak często poglądy Steinbach utożsamiane są z poglądami Powiernictwa Pruskiego, które pragnie zwrotu majątków na drodze prawnej i jest z nią powiązana.
Duża liczba Polaków uznaje również samą ideę budowy Centrum Przeciwko Wypędzeniom za antypolską. Polskie władze i duża część opinii publicznej w Polsce protestuje przeciwko akcentowaniu losów "wypędzonych", a pomijaniu okoliczności, które doprowadziły do tego faktu: bezprawnej aneksji terenów Polski przez III Rzeszę, masowym wysiedleniom ludności polskiej z terenów przyłączonych do Rzeszy, szerzeniu przez ówczesne władze niemieckie rasizmu i ksenofobii (w tym nienawiści do Polaków) oraz planowego ludobójstwa narodu polskiego, przez masowe zabójstwa (w szczególności intelektualistów), zakaz edukacji ponadpodstawowej i niszczenie kultury. Faktem jest, iż większość "wypędzonych" uciekła w obawie przed Armią Czerwoną lub na skutek ewakuacji, zarządzonej przez władze niemieckie. Steinbach stanowczo sprzeciwia się projektowi budowy Centrum na terenie Polski (np. we Wrocławiu), jak również wszelkim formom międzynarodowej kontroli nad działalnością Centrum; wskazuje to na dążenie do przekształcenia tej instytucji w ośrodek szerzenia tendencyjnej wizji "krzywd niemieckich" i rewizjonizmu, głównie wobec Polski i Czech.
Z kolei sama Steinbach twierdzi, iż Centrum poświęcone ma być wszelkiego rodzaju przymusowym deportacją i ich ofiarom. Jednocześnie strona internetowa Centrum zawiera fałszywe dane na temat liczby wypędzonych Polaków podczas IIWŚ, podając liczbę około 400,000 tysięcy jako "deportowanych z Polski" przez Niemcy(w rzeczywistości było ich ponad 2 miliony), oraz kontrowersyjne stwierdzenia jak na przykład informacja iż miasto Gdańsk zostało założone w roku 1225 przez Niemców(w rzeczywistości miasto założył Mieszko I a data powstania miasta jest obchodzona jako rok 997).
[edytuj] Wystawa w Berlinie
10 sierpnia 2006 Steinbach otworzyła w Berlinie wystawę "Wymuszone drogi. Ucieczka i wypędzenie w Europie XX wieku.", zapowiadaną jako wstęp do otwarcia stałej ekspozycji tego typu. Rząd Polski uznał, że wystawa ma charakter antypolski, ponieważ w jego ocenie porównuje Niemców do przesiedlonych Żydów, Ormian i Bośniaków i sugeruje, że niemieccy wypędzeni byli takimi samymi niewinnymi ofiarami czystek etnicznych. Według krytyków wystawa pomija fakt, że Niemcy byli agresorami i twórcami zbrodniczego systemu, którego celem była eksterminacja Żydów oraz masowe mordy i zniewolenie narodów pochodzenia Słowiańskiego. Przedstawiciele organizacji Polskich więźniów obozów koncentracyjnych i ofiar Niemieckiej Rzeszy, zwiedziwszy wystawę uznali ją za mało wiarygodną, wypuklającą krzywdy Niemców, oraz posiadającą liczne braki historyczne[7].
Niektóre polskie instytucje wypożyczyły na wystawę eksponaty, jednakże w momencie pojawienia się krytycznych głosów pod adresem zażądały ich zwrotu przed zakończeniem ekspozycji. Pojawiły się sugestie, iż instytucje te wycofując eksponaty działały pod presją części polskiej opinii publicznej, bądź nawet władz. Sami zainteresowani twierdzili jednak, iż zostali wprowadzeni w błąd przez organizację Steinbach, która wypożyczyła eksponaty muzealna pod pretekstem prezentacji ich na wystawie pod patronatem kanclerz Merkel. Po ujawnieniu prawdziwego ich przeznaczenia niektóre instytucje zażądały zwrotu użyczonych eksponatów. [8].
Zwolennicy budowy Centrum Przeciwko Wypędzeniom uważają je za konieczną formę uczczenia pamięci wypędzonych. Wskazują oni, że przesiedlenie Niemców było niedopuszczalnym przykładem zastosowania odpowiedzialności zbiorowej. Przesiedlano nie tylko zbrodniarzy wojennych, ale również ludność cywilną niezależnie od osobistego stosunku tych osób do nazizmu. Zwraca się też uwagę na przypadki złego traktowania wysiedlanych osób, prowadzące niekiedy do ich śmierci. Sporna natomiast pozostaje faktyczna liczba ofiar.
[edytuj] Okładka Wprost
Od kilku lat wielu niemieckich autorów oburzało się ilustracją z okładki Wprost, rzadsze były głosy zwolenników wolności wypowiedzi. Po kartoflach w Tageszeitung niemieckie media przytoczyły wiele argumentów za wolnością wypowiedzi, rzadsze są głosy zwolenników umiaru.
