Karabin M1 Garand

Z Wikipedii

Rifle, .30 Caliber, M1
M1 Garand
Dane podstawowe
Państwo	USA
Rodzaj	karabin samopowtarzalny
Historia
Wyprodukowano	ok. 4 500 000 egz.
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	30-06 (7,62 x 63 mm)
Magazynek	stały, 8 nab.
Wymiary
Długość	1100 mm
Długość lufy	613 mm
Masa
broni	4,32 kg
Inne
Prędkość pocz. pocisku	825 m/s

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Karabin M1 Garand

M1 Garand – karabin samopowtarzalny kal. 7,62 mm konstrukcji amerykańskiej.

[edytuj] Historia

Powstaniu karabinu samopowtarzalnego przyświecała idea zwiększenia siły ognia pojedynczego żołnierza. W dalszej konsekwencji miało to doprowadzić do zmniejszenia liczebności armii. W USA idea ta trafiła na podatny grunt. Armia amerykańska została, jako pierwsza na świecie na masową skalę, uzbrojona w karabin samopowtarzalny, skonstruowany przez Johna C. Garanda. Przyjęto go na uzbrojenie w 1936 roku pod oznaczeniem wojskowym Rifle, .30 Caliber, M1 (karabin M1 kaliber 30). Od nazwiska konstruktora znany jest jednak powszechnie jako Garand.

[edytuj] Służba

Nowy karabin bardzo wolno przyjmował się do uzbrojenia wojsk amerykańskich. Na przeszkodzie stał tu konserwatyzm zawodowych żołnierzy, przywiązanych do karabinów powtarzalnych Springfield M1903. Miało to miejsce szczególnie w Korpusie Piechoty Morskiej USA.

Dopiero po wybuchu II wojny światowej karabin M1 został na masową skalę przyjęty we wszystkich rodzajach wojsk i doceniono w pełni jego zalety w porównaniu z karabinami powtarzalnymi. W przeciwieństwie do niektórych innych wczesnych karabinów samopowtarzalnych, karabin M1 uznawany był za wysoce udaną konstrukcję. Broń była wytwarzana również w wersji M1C i M1D przeznaczonej dla strzelców wyborowych. Łącznie wyprodukowano ok. 4,5 mln. sztuk karabinu.

Karabiny M1 znajdowały się przez wiele lat na uzbrojeniu armii, głównie sojuszników USA. W kilku krajach były też produkowane (np. we Włoszech). W uzbrojeniu armii amerykańskiej pozostawał do 1957 roku, kiedy, po wprowadzeniu nowej amunicji (nabój 7,62 mm NATO), został zastapiony przez karabin M14 (bardzo konstrukcyjnie zbliżony do M1)

[edytuj] Konstrukcja

Karabin M1 jest bronią samopowtarzalną, strzelającą ogniem pojedynczym. Działa na zasadzie odprowadzania części gazów prochowych przez boczny otwór z przewodu lufy. Zamek ryglowany przez obrót, za pomocą dwóch symetrycznych rygli umieszczonych w przedniej części trzonu zamkowego. Mechanizm uderzeniowo-spustowy typu kurkowego.

Zasilanie amunicją .30-06 (7,62 x 63 mm) z stałego magazynka o pojemności 8 nabojów. Magazynek ładowany był przy użyciu dwurzędowego ładownika. Celownik przeziernikowy.

Charakterystyczną cechą karabinu było to, że po wystrzeleniu ostatniego naboju ładownik był automatycznie wyrzucany z charakterystycznym, głośnym metalicznym dźwiękiem. Mogło to informować przeciwnika o tym, iż żołnierz musi przeładować broń, ale jednocześnie podobno umożliwiało oszukanie nieprzyjaciela poprzez sztuczne wytworzenie dźwięku i sprowokowanie go do wyjścia z ukrycia. W rzeczywistości, w warunkach bojowych dźwięk ten był praktycznie niesłyszalny i nie odgrywał żadnej roli.

Oznaczenie M1 (M1 Carbine) nosi także karabinek samopowtarzalny, opracowany w firmie Winchester, przez zespół konstruktorów, pod kierunkiem Edwina Pugsleya. Został wprowadzony do uzbrojenia w 1941 roku. Strzela on nabojem pośrednim kal. 7,62 mm US Carbine, specjalnie opracowanym do tej broni. Nie ma on, poza kalibrem, nic wspólnego z karabinem M1 Garanda.