Karabin maszynowy Browning M1919

Z Wikipedii

Browning M1919
Dane podstawowe
Państwo	USA
Rodzaj	ciężki/lekki karabin maszynowy
Obsługa	2 osoby
Historia
Prototypy	1919
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	30-06 (7,62 × 63 mm)
Taśma nabojowa	parciana, 100, 200 (M1919A6) lub 250 (M1919A6) naboi
Wymiary
Długość	1041 mm (M1919A4) 1350 mm (M1919A6)
Długość lufy	610 mm
Masa
karabinu właściwego	14,1 kg (M1919A4) 14,7 kg (M1919A6)
podstawy	24 kg (M1919A4)
wyposażenia dodatkowego	6,5 kg (dwójnóg m1919A6)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	855 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	500 strz/min

Amerykańscy żołnierze z ckm Browning M1919A4 (zdjęcie pochodzi z magazynu "Soldier")

Amerykańscy żołnierze z lkm Browning M1919A6

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Karabin maszynowy Browning M1919

Browning M1919 - amerykański ciężki (wersja A4) i lekki (wersja A6) karabin maszynowy.

[edytuj] Historia konstrukcji

John Moses Browning rozpoczął prace nad nowym karabinem maszynowym w roku 1916. Jego konstrukcja była znacznie prostsza, niż najbardziej rozpowszechnionego ckmu tamtych czasów Maxima. Prototyp nowego karabinu był gotów na początku 1917 roku. Karabin, przyjęty do uzbrojenia jako Browning M1917, był typowym ckm-em tego okresu. Chłodzony wodą, strzelał z podstawy trójnożnej. Pomimo wyprodukowania przed zakończeniem wojny prawie 60 tysięcy tych karabinów maszynowych, 1200 egzemplarzy które dotarły do Francji, nie odegrały większej roli w walkach. W okresie międzywojennym karabin maszynowy Browning M1917 stał się wzorem dla polskiego ckm wzór 30.

Po opracowaniu karabinu maszynowego M1917 konstruktor przystosował go dla potrzeb lotnictwa. Nowy karabin miał lufę chłodzoną powietrzem i stał się podstawą do opracowania kolejnej konstrukcji. Ciężki karabin maszynowy Browning M1919 miał również lufę chłodzoną powietrzem, ale była ona znacznie cięższa, niż lufa karabinu stosowanego w lotnictwie. Nowy ckm był początkowo produkowany w niewielkich ilościach, głównie na eksport, ponieważ potrzeby armii amerykańskiej zaspokajały ckm-y wyprodukowane podczas I wojny światowej.

Ciężkie karabiny maszynowe M1919A4 były podstawową ciężką bronią maszynową armii amerykańskiej. Stosowano je jako broń piechoty (na podstawie trójnożnej M2), a także były montowane na wielu typach pojazdów wojskowych (w jarzmach kulistych czołgów, na zewnętrznych uchwytach w innych pojazdach, często jako broń przeciwlotniczą). Piechota początkowo używała ckm M1917A1, jednak od 1943 roku coraz częściej zastępowała go lżejszym i dzięki temu łatwiejszym do przenoszenia ckm-em M1919A4. Wprowadzony do uzbrojenia lkm Browning M1919A6 (wyposażony w dwójnóg i kolbę) nie zdobył uznania i był używany w niewielkich ilościach.

M1919 był bronią celną i niezawodną, ale już w trakcie II wojny światowej postanowiono zastąpić ją nową konstrukcją, bardziej pasującą do coraz dynamicznego pola walki. W praktyce jeszcze w trakcie wojny koreańskiej karabin był szeroko stosowany. Zastąpił go dopiero ukm M60 w latach 60. Jako uzbrojenie czołgów były używane do nawet na początku lat 80.

[edytuj] Wersje

• M1919
• M1919A1
• M1919A2
• M1919A3
• M1919A4
• M1919A4E1
• M1919A5
• M1919A6

[edytuj] Opis konstrukcji

Ciężki karabin maszynowy Browning M1919A4 był zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o krótki odrzut lufy, ryglowanie ryglem wahliwym. Strzelanie tylko ogniem ciągłym. Zasilanie taśmowe (taśma parciana, podczas wojny koreańskiej stosowano taśmę metalową, jednak prowadziło to do szybszego zużycia mechanizmów karabinu). Lufa niewymienna, ciężka, chłodzona powietrzem w walcowej, perforowanej osłonie zakończonej odrzutnikiem. Broń strzelała z podstawy trójnożnej.