Union pour la Démocratie Française

Politiek - Portaal:Politiek
Frankrijk

Politiek in Frankrijk
Bestuurlijke indeling
Regering van Frankrijk (lijst)
President (lijst)
Premier van Frankrijk (lijst)
Ministers van Buitenlandse Zaken (lijst)
Ministers van Binnenlandse Zaken (lijst)
Senaat
Assemblée Nationale
Politieke partijen

De Union pour la Démocratie Française (UDF, Nederlands: Unie voor Franse Democratie) is een Franse politieke partij van centristische en Christen-democratische signatuur.

De UDF kwam in 1978 door initiatief van president Valéry Giscard d'Estaing tot stand als fusie van verschillende centrum- en centrum-rechtse partijen die niet-Gaullistisch waren en Giscard d'Estaing steunden voor herverkiezing omdat zij hem prefereerden boven een Gaullist. De volgende partijen gingen op in de UDF:

Parti Républicain - PR (Naamsverandering in Démocratie Liberale - DL, trad in 1998 uit de UDF, thans onderdeel van de UMP)
Centre des Démocrates Sociaux - CDS (voormalige Mouvement Républicain Populaire - MRP, sinds 1995 Force Démocrate - FD)
Mouvement Démocrate Socialiste de France - MDSF (vroeger Parti social-démocrate - PSD genaamd, afsplitsing van de PS, thans [in 1995] onderdeel van de Force Démocrate)
Parti Radical Valoisien - PRV (fuseerde in 2002 met de Rassemblement pour la République en andere centrum-rechtse parijen tot de UMP)
Clubs Perspectives et Réalités - CPR (later Parti Populaire pour la Démocratie Française - PPDF genaamd, in 2002 uit de UDF getreden en sindsdien opgegaan in de UMP)

De naam Union pour la Démocratie Française is afgeleid van een boek van Giscard d'Estaing, "Démocratie Française".

Na haar oprichting werd de partij geleid door Giscard d'Estaing, Jean Lecanuet en Raymond Barre. In 1998 liet de huidige partijvoorzitter, François Bayrou, voor het eerst van zich horen. Hij verzette zich hevig tegen samenwerking met het extreemrechtse Front Nationale van Jean-Marie Le Pen, terwijl sommige UDF'ers met die partij wilden samenwerking. Sindsdien kreeg de stroming rond Bayrou de overhand en werd iedere samenwerking met het FN uitgesloten. Kort daarop werd Bayrou voorzitter van de UDF. De Démocratie Libérale, die niet geheel afwijzend stond tegenover samenwerking met het FN, trad daarop met haar voorzitter Alain Madelin uit de UDF. In deel van de DL zag deze zet van Madelin niet zitten en bleven binnen het UDF. Zij richtten de Pôle Républicain Indépendant et Libéral (PRIL) op.

Tijdens het Partijcongres van 1998 in Lille werd het voorstel van Bayrou om de unie om te zetten in een partij door de Force Démocrate en de PRIL gesteund. De PRV en de PPDF verwierpen het idee en legden de nadruk op de zelfstandigheid van hun partijen en de intentie om zelfstandig te blijven. Voorlopig bleven de PRV en PPDF zelfstandig binnen de UDF. In 1999 begon de UDF een eigen lijst, los van de lijstverbinding met de RPR-DL voor de Europese verkiezingen van dat jaar. De steeds lossere verhouding met de RPR van Chirac - dit ondanks het feit dat de UDF een coalitiepartner was in de het kabinet-Raffarin - leidde tot protesten binnen de UDF en ook tot kritiek op partijvoorzitter Bayrou. In 2002 besloten veel UDF'ers, waaronder een groot deel van de PRV en PPDF, zich aan te sluiten bij Chirac's Union pour la Majorité Présidentielle (UMP, de huidige Union pour un Mouvement Populaire). De groep rondom François Bayrou raakte hierdoor geïsoleerd. Ondanks dit alles bleef de UDF in de regering. Ook maakt het deel uit van het huidige kabinet-Villepin (onderleiding van Dominique de Villepin). De UDF wil liever niet in de oppositie, omdat deze voornamelijk links is.

Ideologisch gezien is de UDF voornamelijk centrum-rechts. Iedereen, of iedere politieke partij kan tot de UDF toetreden, tenzij extreem-rechts. De UDF is echter niet-Gaullistisch. Op economisch gebied zijn er UDF'ers die een economie van sociale gerechtigheid nastreven, maar ook UDF'ers die een laissez-faire economie nastreven. Naast kritiek op het leiderschap van Bayrou, was de onduidelijke economische koers van de UDF één van de redenen van de DL (laissez faire georiënteerd) om uit de UDF te treden.

In 2002 werden er 29 UDF'ers in de Franse Nationale Vergadering gekozen.

Inhoud

1 Europa
2 Jongerenbeweging
3 Voorzitters:
4 Verkiezingsresultaten voor de Franse Nationale Vergadering en het Europees parlement
- 4.1 Nationale Vergadering
- 4.2 Europees parlement
5 Zie ook:
6 Externe links:

[bewerk] Europa

De UDF is sterk pro-Europees. De partij streeft naar een federaal Europa. Tot 2004 maakte de UDF deel uit van de Europese Volkspartij, maar in 2004 was de partij, samen met de Italiaanse La Margherita medeoprichter van de Europese Democratische Partij. Bij de Europese verkiezingen van 2004 behaalde de UDF 12% van de stemmen. Er zijn 11 UDF'er lid van het Europees parlement. De UDF bevecht het Euroscepticisme.

[bewerk] Jongerenbeweging

In 1998, ter gelegenheid van de gedeeltelijke omvorming van de unie tot een partij, werd er een jongerenbeweging, Jeunes UDF, opgericht. Lidmaatschap is er voor jongeren tussen de 16 en 35 jaar. Voorzitter van de jongerenbeweging is Arnaud de Belenet.