Oregon Trail
De Oregon Trail is een meer dan 3400 km lange route die over land door de Verenigde Staten loopt van Missouri tot aan de monding van de Columbia Rivier aan de grens tussen Washington en Oregon. De route werd vooral in de 19e eeuw gebruikt door pioniers die in het westen van de VS een nieuw leven wilde opbouwen.
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
Het begin van de Europese kolonisatie van het Noord-Amerikaanse continent beperkte zich vooral tot de oostkust en het zuiden en extreem zuidwesten van wat nu de Verenigde Staten is. Na afloop van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog bezat de VS een uitgestrekt gebied van New England tot aan Georgia en westelijk tot aan de Mississippi. In 1803 kwam daar het Louisiana Territory bij die van Frankrijk werden gekocht.
President Thomas Jefferson zond daarna in 1804 een expeditie onder leiding van Meriwether Lewis en William Clark uit om de nieuw verworven gebieden te verkennen en in kaart te brengen. Deze expeditie reikte tot aan de westkust van het continent en verstevigde de Amerikaanse aanspraken op het westelijk deel van het continent.
Al vrij snel na de expeditie van Lewis en Clark begonnen pioniers naar het westen te trekken. Eerst waren het vooral ontdekkingsreizigers en zogenaamde Mountain Men die vooral op bevers jaagde in de Rocky Mountains. Ook wetenschappers trokken naar het grote onbekende. Later werd het gebied ook aantrekkelijk voor pioniers die zich in het westen wilde vestigen. De Prairies werden niet erg aantrekkelijk voor kolonisatie geacht maar de gebieden in wat toen Oregon Country heette trok wel de aandacht vanwege de gunstige omstandigheden, de grond en het klimaat waren bevorderlijk voor de landbouw.
Rond 1830 begon de route die de Oregon Trail zou gaan worden meer en meer vast te liggen. William Sublette leidde de eerste huifkarren over de Rocky Mountains en andere pioniers volgde. Marcus Whitman organiseerde de eerste grote trek over de Oregon Trail. Op 22 mei 1843 ging een groep van zo'n 800 pioniers op weg vanuit Elm Grove, een plaatsje vlakbij Independence, Missouri. De groep verplaatste zich in karren getrokken door ezels alsmede ossen allereerst naar het huidige Topeka in Kansas. Daarna zette zij de tocht voort naar het westen waar in de herfst van 1843 ruim 700 pioniers veilig aankwamen in Oregon. Meer dan 30 pioniers hadden zich onderweg afgesplitst en trokken meer zuidwaarts richting Californië.
In de jaren die volgde trokken honderd duizenden pioniers westwaarts via ruwweg dezelfde route. Er zijn nu nog op enkele plaatsten sporen te vinden die de huifkarren in de modder hebben achtergelaten. Nadat in 1869 de transcontinentale spoorweg was voltooid nam de Oregon Trail in betekenis af hoewel het tot aan het eind van de 19e eeuw nog werd gebruikt. Tegenwoordig volgen snelwegen grotendeels dezelfde route die de pioniers hadden gevolgd.
[bewerk] De trek westwaarts
De tocht langs de Oregon Trail was niet makkelijk voor de meeste pioniers en de meeste vingen de tocht aan in min of meer georganiseerde groepen van tientallen tot soms wel honderden mensen. Sommige groepen trokken met de bekende Conestoga huifkarren getrokken door ossen westwaarts. Deze karren bleken echter weinig geschikt voor de tocht en vaak stierven de ossen met een derde van de tocht nog te gaan. De trek over de Rocky Mountains werden ook vele huifkarren fataal en in enkele gevallen bleven de pioniers in onherbergzaam gebied achter. De meeste bezittingen moesten dan worden achtergelaten en alleen wat gedragen of gesleept kon worden werd meegenomen terwijl het per voet verder ging.
Al snel schakelde men over naar de Independence huifkarren, geproduceerd door dezelfde firma die de Conestogas maakte. Deze karren waren meer dan drie meter lang en één meter breed en veel lichter dan de Conestoga karren. Deze karren waren niet bepaald comfortabel tijdens de tocht en de meeste pioniers liepen langszij.
[bewerk] Onderweg
Pioniers namen alles mee wat zij voor de reis nodig konden hebben, zoals voedsel, alsmede gereedschap voor landbouw voor wanneer zij in Oregon arriveerden. Ook werden runderen en schapen meegenomen.
Een typische trek duurde eerst zo'n 6 maanden maar hoe meer de route werd gebruikt hoe sneller het ging en na enkele jaren duurde het meestal rond de 4 à 5 maanden. Groepen die er langer over deden riskeerde door de winter te worden overvallen in de Rocky Mountains. Naarmate meer en meer pioniers in de trek naar het westen waren voorgegaan werd de last die meegenomen moest worden verminderd. Veerboten kwamen in gebruik bij de bekende rivieroversteekpunten en nieuwe routes schaafden dagen van de tocht af. Ook werd het minder noodzakelijk om landbouwgereedschap mee te nemen naarmate de aanvoer van goederen in Oregon verbeterde en men aldaar kon aanschaffen wat men nodig had. Een andere noodzaak die niet vergeten mocht worden waren de gereedschappen om de huifkarren onderweg te repareren.
Wapens waren ook een noodzaak, vooral voor de jacht om het menu wat variabel te houden. Een enkele maal moest een groep pioniers zich ook verweren tegen indianenstammen die hen belaagden hoewel zeker in het begin de relatie met de oorspronkelijke bewoners vrij vriendschappelijk was.
[bewerk] Voedsel
De meeste ruimte in de huifkarren werd ingenomen door voedingswaren. Gedroogd en gezouten vleeswaren, bloem, rijst, suiker, bonen, fruit en koffie waren enkele van de meest belangrijke voorraden die werden vervoerd. Koffie heeft waarschijnlijk vele levens gered onderweg doordat het water hiervoor gekookt moest worden wat de mogelijk aanwezige bacteriën doodde in het vaak besmette water. De meegenomen dieren leverde verse melk en eieren en, naarmate de tocht vorderde, vers vlees.
[bewerk] Organisatie van de tocht
Om de trek westwaarts zo succesvol mogelijk te maken hadden veel groepen een strikte organisatie en werden voor de tocht van start ging leiders aangewezen en regels opgesteld. Gokken en drinken werden aan banden gelegd en er werd onderweg gezorgd voor zieke leden van de tocht. Het tempo en de overnachtingen werden zorgvuldig geregeld om te zorgen dat men tijdig de tocht kon afmaken aleer de winter inviel.
Gedurende de avond werden de huifkarren in een cirkel gezet en deden de mannen allerhande reparaties terwijl de vrouwen in de groep voor het avondmaal zorgden. Er werd tijd uitgetrokken voor onderwijs aan de kinderen en sociale activiteiten als zang en dans. Veel groepen hielden een rustdag op zondagen, niet alleen voor religieuze redenen maar ook om de dieren te laten rusten en allerhande taken zoals het wassen van kleding te kunnen doen. Gemiddeld werd zo'n 24 km per dag afgelegd.
[bewerk] Gevaren
Vele gevaren moesten onderweg worden overkomen: rivieren die moesten worden overgestoken, extreme weersomstandigheden als hitte, extreme koude en stormen, en huifkarren die onherstelbaar werden beschadigd. Ongeveer tien procent van de pioniers die de tocht aanvaardden stierven onderweg door ziekte of ongevallen. Cholera was een groot probleem door de slechte sanitaire omstandigheden. Veel andere keerden terug voordat de eindbestemming was bereikt of vestigde zich onderweg.
Hoewel er vele mythes de ronde deden over aanvallen van indianen was het gevaar relatief klein. Een enkele maal waren er gewelddadige treffen tussen pioniers en de oorspronkelijke bewoners langs de route van de Oregon Trail en verslagen van de hevigste gevechten versterkten alleen maar de "indianenverhalen" hieromtrent.
[bewerk] De route
Het officiële begin van de Oregon Trail is in Independence, Missouri maar verschillende groepen vertrokken vanaf diverse plaatsen in Missouri en Iowa. Vanaf daar ging het door de graslanden van de prairies, Kansas en Nebraska. Onderweg waren er markeerpunten die gebruikt werden om te bepalen hoe vlot de tocht verliep. In Nebraska volgde de Oregon Trail voor een groot deel de Platte River en de North Platte River. Pioniers in de jaren 1860 konden hun voortgang ook bepalen via de rustpunten langs de Platte River die de rijders van de Pony Express gebruikten.
Bekende natuurlijke rotsformaties zoals Chimney Rock in Nebraska waren al een aantal dagen voordat ze bereikt werden te zien voor de pioniers. Andere bekende rotsformaties waren Jail Rock en Scott's Bluff waar men nu nog de sporen van de vele duizenden huifkarren die er passeerde kan zien. Behalve rotsformaties voerde de Oregon Trail ook langs enkele missieposten en, later, forten van het leger zoals Fort Kearney en Fort Laramie.
Hierna ging de Oregon Trail door wat nu Wyoming is en de Prairies begonnen langzaamaan over te gaan in een heuvelachtig landschap naarmate men de Rocky Mountains naderde. In Wyoming is Register Rock waar vele honderden emigranten hun naam in de rotsen kerfde. Deze namen zijn nu nog te zien. Het volgende hoogtepunt was Independence Rock, zo genoemd omdat het doel was om hier rond 4 juli (Independence Day) te arriveren. Op die manier was men zeker voor het begin van de winter de Rockies te hebben gepasseerd.
South Pass, een redelijk begaanbare route over de Rocky Mountains, was ongeveer halverwege de Oregon Trail. Na South Pass trok men het territorium van de Oregon County in, voor 1849 was dit niet officieel deel van de Verenigde Staten maar betwist tussen de VS en Groot-Brittannië. De route door Wyoming en het tegenwoordige Idaho was moeilijk door onherbergzame bergen en vulkanische landschappen. Langs de Snake River ging het verder naar wat nu de staat Oregon is.
Waar de Oregon Trail de Columbia River ontmoet werden in de eerste jaren de huifkarren achtergelaten en ging het over de rivier verder. Na 1846 echter konden ook de karren verder. Het uiteindelijke eindpunt van de Oregon Trail is Oregon City, de oude hoofdstad van het territorium, ruim 3000km van Independence af.
[bewerk] Externe links
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden in de categorie Oregon National Historic Trail van Wikimedia Commons. |
(Allen Engelstalig)
