Iljoesjin Il-18
Twee vliegtuigen hebben de naam Iljoesjin Il-18[1] gedragen. Het eerste toestel was een op de B-29 Superfortress gebaseerd toestel. Na een jaar van testvluchten werd dit project gestaakt.
Inhoud |
[bewerk] De tweede Ilyushin Il-18
| Iljoesjin Il-18 |
||
|---|---|---|
 |
||
| Fabrikant | Iljoesjin | |
| Lengte | 37,42 m | |
| Spanwijdte | 36,90 m | |
| Hoogte (vanaf de grond) | 10,17 m | |
| Interieurbreedte | ||
| Max. aantal passagiers | 120 | |
| Leeggewicht | 27.980 kg | |
| Vleugeloppervlak | 140 m² | |
| Max. startgewicht | 64.000 kg | |
| Max. brandstof | ||
| Motoren | 4 x Ivtsjenko AI-20M | |
| Max. stuwkracht per motor | 4.000 pk | |
| Kruissnelheid | 685 km/u | |
| Kruishoogte | 9.150 m | |
| Max. reikwijdte | 4.800 km |
|
| Eerste vlucht | 4 juli 1957 | |
| Status | in gebruik | |
| Aantal gebouwd | ± 600 | |
 Portaal Luchtvaart |
||
Het tweede model Iljoesjin Il-18 (NAVO-Codenaam: Clam) is een groot turboproptoestel dat uiterlijke gelijkenis toont met de Lockheed L-188 Electra. Het toestel heeft een capaciteit van 100 tot 120 passagiers en maakte zijn eerste vlucht in 1957, waarna het in 1959 bij Aeroflot in dienst kwam.
De Il-18 was en is een van de meest succesvolle toestellen gebouwd door de Sovjet-Unie, na meer dan veertig dienstjaren vliegen er wereldwijd nog steeds enkele tientallen civiele exemplaren van het toestel bij een aantal luchtvaartmaatschappijen. Van het toestel zijn ook diverse militaire varianten gebouwd, zoals de Iljoesjin Il-20 ELINT, de Iljoesjin Il-22 en de Iljoesjin Il-24. Daarnaast is er ook maritiem verkenningstoestel gebouwd, de Iljoesjin Il-38.
[bewerk] Varianten
Van de Il-18 zijn in de loop der ajren diverse varianten verschenen. De Il-18 was de basisversie, deze versie kon 75 passagiers vervoeren en maakte gebruik van Kuznetsov motoren. Slechts twintig toestellen van deze basisversie werden gebouwd voordat de volgende modellen op de markt kwamen:
[bewerk] Il-18B
Een iets verlengde variant, met plaats voor 84 passagiers. Dit was de eerste variant die gebruik maakte van de Ivtsjenko motoren.
[bewerk] Il-18V
Deze variant vloog voor het eerst in 1961 en werd al snel de standaard voor Aeroflot, de staatsluchtvaartmaatschappij van de Sovjet-Unie. De Il-18V kon 90 tot 100 passagiers vervoeren.
[bewerk] Il-18I
De Il-18I beschikte over Ivtsjenko motren met een groter vermogen van 4.250 pk. Daardoor kon de passagierscapaciteit worden verhoogd tot 122 passagiers, maar dan moest wel het achterste toilet verwijderd worden.
[bewerk] Il-18D
De Il-18D is een variant van de Il-18I met een extra brandstoftank waardoor het mogelijk werd non-stop de lijndienst Moskou-Vladivostok te vliegen.
[bewerk] Gebruikers (tegenwoordig)
- Aerocaribbean - Cuba
- Air Koryo - Noord-Korea
- Anikay Air - Kirgizië
- AST Air - Rusland
- Daallo Airlines - Djibouti
- Expo Aviation - Sri Lanka
- Irbis Aero - Kazachstan
- Lviv Airlines - Oekraïne
- NPP-MIR - Rusland
- Phoenix Aviation - Verenigde Arabische Emiraten / Kirgizië
- Sevastopol Avia - Oekraïne
- Tretyakovo Airlines - Rusland
[bewerk] Zie ook
[bewerk] Externe links
[bewerk] Voetnoten
- ↑ Iljoesjin is de officiële Nederlandse transliteratie van het Russische Ильюшин, deze wordt echter weinig gebruikt. Meestal wordt de Engelse transliteratie, Ilyushin, gebruikt.
[bewerk] Overig
|
|
|---|
| Il-2 | Il-4 | Il-10 | Il-12 | Il-14 | Il-18 | Il-28 | Il-38 | Il-62 | Il-76 | Il-78 | Il-80 | Il-86 | Il-96 | Il-103 | Il-114 |
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden op de pagina Ilyushin Il-18 op Wikimedia Commons. |
| Bron(nen): |
