Ayrton Senna

Ayrton Senna (voluit: Ayrton Senna da Silva) (São Paulo, 21 maart 1960 - Bologna, 1 mei 1994) was een Braziliaans autocoureur die in het tijdsbestek van negen seizoenen driemaal wereldkampioen Formule 1 werd. Hij wordt door velen beschouwd als de beste coureur ooit en kwam aan de start in 161 races waarvan hij er 41 won en 65 keer van polepositie startte.

**Ayrton Senna**
[[Image:\|200px\|{{{Caption}}}]]
Formule 1 carrière
Nationaliteit	Braziliaanse
Actieve jaren	1984 - 1994
Team(s)	Toleman Hart, Lotus, McLaren, Williams-Renault
Race starts	161
Kampioenschappen	3 (1988, 1990, 1991)
Overwinningen	41
Podium finishes	80
Pole positions	65
Snelste ronden	19
Eerste Grand Prix	Grand Prix van Brazilië 1984
Eerste overwinning	Grand Prix van Portugal 1985
Laatste overwinning	Grand Prix van Australië 1993
Laatste Grand Prix	Grand Prix van San Marino 1994

Ayrton Senna begon zijn racecarrière op vierjarige leeftijd in een kart. Na deelname in de Formule 1600 en 2000-klasses, won hij in 1983 het Engelse Formule 3-kampioenschap van Martin Brundle.

[bewerk] Begin in de Formule 1

In 1984 maakte hij, na te hebben getest voor onder andere Williams en McLaren de overstap naar de Formule 1 door te tekenen bij het team van Toleman. Memorabel was de Grote Prijs van Monaco, die wegens hevige regenval voortijdig werd beëindigd. Senna veroverde de tweede plaats, achter Alain Prost, maar de algemene opvatting was dat Senna de koppositie binnen een paar rondes had kunnen opeisen. Overigens vlagde wedstrijdleider Jacky Ickx de wedstrijd pas af na hevig aandringen van leider Prost die bang was voor ongelukken en om ingehaald te worden door Senna en zodoende de zege mis te lopen. Dit aandringen zou Prost aan het einde van het seizoen de titel kosten. Door het vroegtijdig afvlaggen werden er slechts halve punten toegekend en kreeg Prost voor zijn overwinning slechts 4,5 punt in plaats van de volle negen. De Fransman verloor de titel met slechts een halve punt aan Niki Lauda.

Voor 1985 verbrak Senna het contract met Toleman abrupt om over te stappen naar het team van Lotus. In deze wagen won hij zijn eerste Grand Prix, in de regen van Portugal.

[bewerk] Bij McLaren

In 1988 verhuisde Senna naar het team van McLaren en kreeg wereldkampioen Alain Prost als teamgenoot. Het duo won 15 van de 16 races van dat jaar en Senna veroverde zijn eerste wereldtitel. Dieptepunt uit dit jaar was zijn crash tijdens de Grote Prijs van Monaco, waarin hij in leidende positie in de eindfase van de race de vangrail raakte. Senna reed comfortabel aan de leiding, Prost was tweede. Prost realiseerde de snelste rondetijd waarop Senna furieus reageerde; hij ging op zoek naar een nog snellere rondetijd. Senna eindigde hierbij in de vangrails. Prost greep vervolgens de overwinning. Desondanks zou Senna er toch in slagen om de Grand Prix van Monaco zes keer op zijn palmares te schrijven.

In 1989 begon de samenwerking met Alain Prost te wringen. De twee coureurs ontwikkelden zowel op als naast de baan diverse conflicten, wat resulteerde in een crash tussen de twee tijdens de Grand Prix van Japan. Prost werd aangewezen als veroorzaker van de crash, maar behaalde wel de wereldtitel. Een jaar later nam Senna wraak door op hetzelfde circuit Prost (inmiddels rijdend voor Ferrari) bij de start van de baan te rijden en zo de wereldtitel op te eisen.

[bewerk] Williams

Na Senna's derde wereldtitel in 1991 werden de kwaliteiten van de auto van McLaren ingehaald door die van de auto's van andere teams, met name Williams. Senna tekende voor 1994 bij dit team.

Senna verongelukte op zondag 1 mei 1994 tijdens de Grote Prijs van San Marino op het circuit van Imola doordat de neerwaartse druk onder zijn Williams-Renault wegviel en hij met 320 km/h uit de bocht vloog, recht in een betonnen muur. De dag ervoor was de Oostenrijker Roland Ratzenberger op hetzelfde circuit verongelukt. Senna droeg als eerbetoon aan Ratzenberger een Oostenrijkse vlag in zijn wagen.

Jean Graton schreef een Michel Vaillant-dossier over Senna: Dossier Michel Vaillant 6: "Ayrton Senna: Het heilig vuur". Jan Segers schreef een goede Nederlandstalige biografie met de titel "Senna - De rechter voet van God", verschenen bij Roularta Books (België) en Uitgeverij De Fontein (Nederland).

Ayrton Senna bemoeide zich in de laatste fasen van het pre-productiestadium intensief met de ontwikkeling van de Honda NSX teneinde het wegliggingsgedrag te verbeteren.

Senna stond bekend om zijn hoge technische begaafdheid. Testsessies duurden vaak veel langer dan bij andere collega’s en de briefings waren vaak eindeloos. Als Senna besprekingen voerde met zijn ingenieurs wilde hij alles tot in de details begrijpen. Begreep hij iets niet dan liet hij het zich een tweede keer van vooraf aan uitleggen en indien nodig een derde en een vierde keer. Deze maniakale gedrevenheid werkte teamgenoten, waaronder Alain Prost, soms dermate op de heupen dat zij de briefings vaak vroeger dan Senna verlieten.

[bewerk] Pure snelheid

Ayrton Senna's helm

Ayrton Senna was sterk in het kwalificeren, getuige hiervan zijn de 65 poleposities die hij in zijn carrière verzamelde. Zijn tactiek verliep steevast volgens hetzelfde stramien. De kwalificatiesessies duurden toen nog 1 uur, waarin elke wagen maximaal 12 ronden mocht afleggen. In het begin van de sessie zette Senna een eerste snelle ronde neer. Nadien kwam hij binnen en liet nog enkele laatste aanpassingen aan zijn wagen uitvoeren. Een twintigtal minuten voor het einde zette hij een tweede snelle ronde neer. Dit was vooral om te kijken of de laatste wijzigingen aan de wagen het gewenste effect hadden. Daarna kwam hij terug binnen en was het wachten op het hoogtepunt. Hij zorgde er steevast voor dat hij zijn laatste snelle ronde kon inzetten vlak voordat het uur verstreken was. Op die manier was hij de laatste die een gooi kon doen naar de polepositie. Hij richtte al zijn concentratie en wagenbeheersing op deze laaste ronde, vaak goed genoeg voor de snelste tijd. Niemand kon deze tijd nog verbeteren, de 60 minuten durende kwalificatiesessie was immers verstreken.

Het bekendste voorbeeld van zijn kwalificatietalent is de kwalificatie voor de GP van Monaco in 1988. Tijdens de kwalificatie was hij de snelste met een voorsprong van 0,7 seconden op de nummer 2, zijn teamgenoot Alain Prost. Ondanks het feit dat hij eigenlijk al zeker was van de pole, poogde hij nogmaals om zijn tijd te verbeteren. Zijn team probeerde hem tegen te houden, maar Senna weigerde zijn gereden tijd te laten staan. Later verklaarde Senna dat hij zijn wagen van bovenaf zag en precies kon zien waar hij wat tijd liet liggen. Deze gegevens gebruikte hij in die ene snelle ronde, die hem op maar liefst 1,5 seconden voorsprong op Prost bracht, die in dezelfde wagen reed!

[bewerk] Regenrijder

Senna was ook een goede regenrijder. Iets wat hij al van jongs af geleerd had. Zijn eerste kartervaring in de regen was een ramp. Sinds die dag ging de jonge Senna bij elke regenbui karten, tot hij de techniek van het regenrijden perfect beheerste. Iets wat hij voor zijn hele leven zou meedragen. De ervaring die hij in het karten opdeed kwam hem uiterst goed van pas bij het in de regen rijden met een F1-wagen. Een voorbeeld hiervan is de Europese Grand Prix van 1993 in Donington.

Senna rijdt dat jaar met de inferieure McLaren-Ford, een wagen die niet op kan tegen de Williams-Renault van Hill en Prost. Senna kwalificeerde zich als vierde. Aan het begin van de race regende het en Senna liet zich bij de start gemakkelijk inhalen. Tijdens de eerste ronde kwam hij echter sterk terug. Hij ging van vijf naar één in acht kletsnatte bochten. De rest van de race reed Senna tactisch erg sterk. Zijn wagen reed als op rails, terwijl de anderen meer moeite moesten doen, zo leek. Hill werd tweede op meer dan anderhalve minuut, Prost werd derde op meer dan een ronde.