Appeasementpolitiek

Appeasementpolitiek is de politiek gericht op het voorkomen van oorlog door steeds wat toe te geven aan de tegenstanders.

Appeasement heeft een slechte naam gekregen na het Verdrag van München in 1938. Daar offerden Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk Tsjechoslowakije (meerbepaald het Sudetenland) op, om daarmee een oorlog met Nazi-Duitsland te voorkomen. Deze slechte naam is niet helemaal terecht. Er wordt vergeten, dat de leidende politici van het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk op dat moment dachten dat ze geen andere keus hadden. De Engelse Imperial Staff adviseerde Neville Chamberlain dat een eventuele tweede wereldoorlog het einde van het Britse Rijk betekende, ongeacht de uitkomst van de oorlog (dit is uitgekomen). Verder vreesde het Verenigd Koninkrijk bombardementen op steden door de Luftwaffe (deze vrees was in zekere zin reëel, hoewel Duitsland geen belangrijke strategische bommenwerpermacht bezat) en beschouwde men het Sudetenland domweg als te onbelangrijk als casus belli. Bovendien werd Hitler wel degelijk gefrustreerd door de appeasementpolitiek; hij wilde al in 1938 oorlog. Hitler had geen goed geïnformeerd beeld over de precieze kracht van Duitsland en overschatte zijn militair potentieel nogal. Met name het Verenigd Koninkrijk heeft in de appeasementpolitiek een middel gezien om tijd te kopen voor herbewapening en ook Frankrijk wilde zich eerst nog verder moderniseren. Dit waren dure vergissingen: in feite veranderde de krachtsverhouding ten gunste van Duitsland doordat dit land zijn enorme achterstand in het opleiden van soldaten kon inlopen. Destijds werd deze politiek nog geprezen, omdat men dacht dat hiermee een herhaling van de verschrikkingen uit de Eerste Wereldoorlog kon voorkomen worden. Na de Duitse aanval op Polen brak de Tweede Wereldoorlog alsnog uit.