Francio (elemento)

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Francio - Radio
Cs Fr
	Táboa completa

Xeral

Nome, símbolo, número

Francio, Fr, 87

Serie química

Metal alcalino

Grupo, período, bloque

1, 7 , s

Densidade, dureza Mohs

1870 kg/m³, sen datos

Aparencia

Metálico

Propiedades atómicas

Peso atómico

(223) uma

Radio medio^†

Sen datos

Radio atómico calculado

Sen datos

Radio atómico calculado

Sen datos

Radio covalente

Sen datos

Radio de Van der Waals

Sen datos

Configuración electrónica

[Rn]7s¹

Estados de oxidación (óxido)

1 (base forte)

Estrutura cristalina

Cúbica centrada no corpo

Propiedades físicas

Estado da materia

Sólido

Punto de fusión

300 K

Punto de ebulición

950 K

Entalpía de vaporización

Sen datos

Entalpía de fusión

Sen datos

Presión de vapor

Sen datos

Velocidade do son

Sen datos

Información diversa

Electronegatividade

0,7 (Pauling)

Calor específica

Sen datos

Condutividade eléctrica

3 x 10⁶ m^-1?^-1

Condutividade térmica

15 W/(mK)

1̊ potencial de ionización

380 kJ/mol

Isótopos máis estables

iso.	AN	Vida media	MD	ED MeV	PD
²²²Fr	Sintético	14,2 m	β^-	2,033	²²²Ra
²²³Fr	100%	21,8 m	β^- α	1,149 5,430	²²¹Ra ²¹⁹At

Valores no SI e condicións normais
(0 ºC e 1 atm), agás indicación en contra.
^†Calculado a partir de distintas lonxitudes
de enlace covalente, metálico ou iónico.

O francio (en homenaxe a Francia) é un elemento químico de símbolo Fr , número atómico 87 (87 protóns e 87 electróns) que ten unha masa atómica [223] u. É un elemento metálico, radioactivo, existente no grupo alcalino da clasificación periódica dos elementos. A temperatura ambiente, o francio encóntrase en estado líquido.

Foi descuberto en 1939 por Marguerite Perey, no Instituto Curie de París, como resultado do decaemento radioactivo do isótopo astato-227.

[editar] Características principais

O francio é o metal alcalino máis pesado, resulta do decaemento alfa do actinio e é o elemento máis electropositivo. Todos os seus isótopos son radiactivos e teñen unha vida curta.

Pode ser producido sinteticamente a través do bombardeamento de torio con protóns. Pode ser producido tamén bombardeando radio ou astato con neutróns.

As propiedades químicas probablemente son semellantes ás do cesio, con estado de oxidación +1, ou sexa, oxidándose con osíxeno, reaccionando con auga formando base, con ácidos formando sales, e cos halóxenos.

[editar] Historia

Déuselle nome a este elemento en homenaxe a Francia, onde foi descuberto en 1939, por Marguerite Perey (que traballou como asistente de Marie Curie) no "Instituto Curie" de París. Este elemento detectouse por Perey cando estudaba o decaemento radioactivo do actinio-227 ,verificando como produto de decaemento un novo elemento, de número atómico 87.

A estrutura atómica do francio estudouse entre 1970 e 1980 por un equipo de investigadores liderados por Sylvain Lieberman.

Non existe, fóra da investigación científica, ningunha aplicación deste elemento e dos seus compostos. Debido á súa vida moi curta non é posible obter este elemento en cantidades comerciais significativas.

[editar] Ocorrencia

Ocorre naturalmente nos minerais de uranio. Estímase que, debido a súa inestabilidade, existen unhas poucas decenas de gramos deste elemento na codia terrestre. De entre os elementos da táboa periódica con número atómico inferior a 101 é o máis inestable .

[editar] Isótopos

Existen 41 isótopos de francio coñecidos. Cunha vida media de 22 minutos, o isótopo Fr-223 é o de máis longa vida deste elemento. É resultante da deterioración do isótopo Astato-227, sendo o único isótopo que ocorre naturalmente. Tódolos demais son altamente inestables, consecuentemente, Só se pode ter coñecemento das propiedades deste elemento mediante procedementos radioquímicos.

Como todo elemento radioactivo existe o perigo da contaminación por aqueles que o manexan.