گتو
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
در شهرها یا مناطق دیگر به محله‌ای که ساکنان آن غالباً از یک قوم یا از یک مذهب باشند گِتو گفته می‌شد و امروزه در کل به مناطق فقیر شهری که بیشتر، مهاجران یا اقلیت‌ها در آن ساکنند گتو گفته می‌شود.
گتو از نظر تاریخی در اروپا به محله‌هایی که اقلیت یهودی در آن ساکن بودند گفته می‌شد. در ایران برای بیان این معنی گاه واژه "جهودمحله" بکار می‌رفته و امروزه در معنی امروزی‌اش بیشتر از آن به عنوان پدیده حاشیه‌نشینی یاد می‌شود.
در سال ۱۵۳۶، در شهر ونيز، يهوديان را مجبور ساختند در محله بسته‌ای زندگی کنند و این محله بود که گتو نام گرفت. ريشه اين واژه را واژه ایتالیایی getto دانسته اند. از گتوهای اجباری معروف و یهودی‌نشین گتوی ورشو بود. در زمان آلمان نازی گتوسازی گسترده‌ای برای ایزوله کردن اجباری یهودیان در اروپا انجام گرفت. نمونه این سیاست از سوی دولت اسرائیل در مناطق اشغالی فلسطین نیز اجرا شده است.
در شهرهای ایالات متحده آمریکا معمولاً حاشیه‌نشینانی از اقلیت سیاهپوست یا مکزیکی گتوهای فقیری را بوجود آورده اند. گتونشینان در فرانسه بیشتر از عرب‌های مراکشی و الجزایری و همچنین سیاه‌پوستان هستند. به گتوهای یهودی‌نشین در مراکش «مِلاح» گفته می‌شود.
در ایران از قدیم در برخی شهرها گتوهایی وجود داشته که با نام‌هایی مانند عرب‌محله، عربخانه، یهودیه (مثلاً در اصفهان)، قزاق‌محله (در گرگان) و غیره نامیده شده است.
[ویرایش] گتوهای معروف یهودی‌نشین
یهودمحله‌های معروف:
- یوزفوف (پراگ)
- لو ماره (پاریس)
- گتوی رمی (رم)
- گتوی ونیز
[ویرایش] منابع
- نوشتاری از مانی پارسا.
- برخی اطلاعات از ویکی‌پدیای انگلیسی.
