Maginot-linio

El Vikipedio

Fortikaĵoj en Eŭropo > Fortikaĵoj en Francio

Maginot-linio estas fortikaĵlinio en Francio. La granda parto de Maginot-linio estis konstruita en la jaroj 1930 – 1934.

Ĝi estis nesturmebla, sed ĝi tute senutilis, ĉar la germanoj pasis tra Belgio (same kiel ĉe la Unua mondmilito). Pos la militĉeso la garzizonoj de la Maginot-linio estis ĉiam tie ne venkitaj, sed senpovaj, ili nenion plu havis ol sin rendi.

En tiu ĉi periodo en la franca limregiono elkreskis ĉefaj fortikigitaj zonoj – la rejna kaj zono de Rejno ĝis Longyono en nordorienta Francio. Maginot-linio sume konsistis el tri ĉefaj fortikigitaj spacoj: „Burgundan pordegon“ fermis Belfort, la duan spacon Lauter en Alsaksio, apoganta sin ĉe Rejno kaj Saar, baris 80 km de limregiono, kaj la tria – Messo en Lotrino – defendis sume 120 km de la franca limregiono. En Maginot-linion apartenis same du memstaraj fortikigitaj sektoroj – Kolmaro kaj Strasburgo kaj memstara barejsektoro Saar. Sed en la jaro 1934 konstruado de tiuj ĉi fortikaĵoj ne finis; daŭrigis konstruado de novaj fuortaroj kaj pliperfektigado de jam konstruitaj kaj armitaj objektoj. Indikoj pri suma nombro de la fortikaĵobjektoj de tiu ĉi linio iam tre diferencas: da ĝi estis proksimume 5800. El tio estis sume 49 fuortaroj – 29 infanteriaj kaj 20 artileriaj – kaj du grandgrupoj. Plu tio estis 246 infanteriaj fuortoj, 52 artileriaj izolitaj fuortoj, 3216 betonaj fortikaĵetoj armitaj per peza mitralo, 472 betonaj fortikaĵetoj armitaj per kontraŭtanka kanono kaj 936 betonaj objektoj armitaj per kanonoj kaj mitraloj. Konsisto de Maginot-linio estis plu 222 malgrandaj betonaj objektoj kunblendaj kupoloj, servantaj kiel kaŝejoj de batalpretecaj taĉmentoj, 94 rezistkapablaj gvatobjektoj, 205 kaŝejoj el ferbetono por bezonoj de komunikilaro kaj pluaj objektoj.

Maginot-linion estis defendontaj sume 17 divizioj de la francaj limgardistoj – „couverture“, specialaj taĉmentoj ekzercitaj por batalo en fortikaĵoj, kun sufiĉa nombro da fakuloj por priservo de armilaro kaj komplika maŝina kaj teknika ekipaĵaro.

Izolitaj infanteriaj fuortoj de Maginot-linio, precipe fortikaĵoj ĉe Rejno, havis malpli grandan rezistkapablon. Du kontraŭtankaj kanonoj, interŝanĝeblaj kun mitralaj ĝemeloj, kvin mitraloj kaj armilaro en 2 – 3 blendaj kloŝoj, povis rilate al granda praktika rapideco de pafado efike agadi en pafbarejon. Similan objekton defendis regule 25 viroj. Ofte uzita konstrusolvo estis kunigo de du ĝis tri infanteriaj fuortoj per subtera koridoro en ian miniaturan fuortaron.