Konstantínus mikli
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Gaíus Flavíus Valeríus Aurelíus Constantínus (27. febrúar 272 – 22. maí 337), oft kallaður Konstantínus mikli eða heilagur Konstantínus (af austur-kaþólskum), var rómverskur keisari, frægastur fyrir að lögleiða kristni inn í rómverska keisaradæmið árið 313 og að halda kirkjuþingið í Níkeu árið 325. Hann er einnig þekktur fyrir að hafa endurbyggt borgina Býzantíon, sem hann nefndi upp á nýtt Nova Roma (Nýja Róm), en nafni hennar var síðar breytt í Konstantínópel honum til heiðurs. Hann gerði hana að höfuðborg Rómaveldis og varð hún síðar höfuðborg austrómverska keisaradæmisins. Sú borg heitir í dag Istanbúl.
Konstantínus varð caesar í vesturhluta Rómaveldis árið 306, þegar Constantius Chlorus, faðir Konstantínusar, lést. Constantius Chlorus hafði þá verið augustus í vesturhluta Rómaveldis, en samkvæmt fjórmenningaskipulaginu, sem Díókletíanus hafði kynnt til sögunnar, var sá sem hafði titilinn augustus yfirkeisari en sá sem hafði titilinn caesar var undirkeisari.
Árið 312 barðist Konstantínus við Maxentius um yfirráð í vesturhlutanum. Herir þeirra mættust í bardaganum við Milvian brúnna, þar sem Konstantínus bar sigurorð. Eftir það var Konstantínus eini keisarinn í vesturhlutanum.
Árið 324 barðist Konstantínus við Licinius, sem var þá keisari yfir austurhluta Rómaveldis, um völd yfir öllu Rómaveldi. Herir þeirra mættust í nokkrum bardögum, og hafði Konstantínus betur í þeim öllum. Í kjölfarið var Licinius tekinn af lífi og Konstantínus var einn keisari yfir öllu Rómaveldi eftir það.
Þrátt fyrir að hafa lögleitt kristni í Rómaveldi árið 313, lét Konstantínus ekki skíra sig til kristinnar trúar fyrr en árið 337, skömmu áður en hann lést.
