Ηρώ και Λέανδρος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Ηρώ και ο Λέανδρος αποτελούν τον πασίγνωστο ομώνυμο δράμα της Ελληνικής μυθολογίας. Η Ηρώ ήταν ιέρεια της Αφροδίτης η οποία κατοικούσε σε ένα πύργο στην πόλη της Σηστού, στην ευρωπαϊκή ακτή του Ελλησπόντου. Ο Λέανδρος, ένας νεαρός από την Άβυδο, στην απέναντι όχθη του στενού, την ερωτεύθηκε, και κάθε βράδυ περνούσε κολυμπώντας τον Ελλήσποντο για να είναι μαζί της. Η Ηρώ με μόνη βοηθό την πιστή τροφό της, άναβε μία λάμπα κάθε νύχτα στην κορυφή του πύργου της, για να τον οδηγεί, και όταν έφθανε ασθμαίνων η ίδια τον υποδεχόταν στην ακτή.
Πριν όμως ξημερώσει ο Λέανδρος επέστρεφε στη Άβυδο προκειμένου να επανέλθει το επόμενο εσπέρας. Κάποτε όμως ήλθε η άσχημη εποχή του Χειμώνα και οι δύο εραστές υποβλήθηκαν στον σκληρό χωρισμό με την αμοιβαία όμως υπόσχεση να επαναβρεθούν στις αρχές της επόμενης Άνοιξης. Παρά ταύτα όμως το επόμενο εσπέρας συνέβει το μοιραίο. Είτε διότι η Ηρώ λησμόνησε τις υποσχέσεις της και ήθελε πάλι τον Λέανδρο κοντά της, είτε διότι η γριά τροφός παρασύρθηκε εκ της συνήθειας, ο λύχνος βρέθηκε πάλι αναμμένος.
Ο Λέανδρος όταν τον είδε από την Άβυδο εξέλαβε το φως ως ερωτική πρόσκληση. Αμέσως έπεσε στη παγωμένη και ανεμοδαρμένη θάλασσα για να μεταβεί στη φίλη του. Ενώ όμως εκείνος πάλευε με τα κύματα ο άνεμος έσβησε τον λύχνον οπότε έχασε τον προσανατολισμό του και παρασυρόμενος από τα κύματα πνίγηκε. Το πρωΐ το πτώμα του ξεβράστηκε στη ακτή της Σηστού. Αλλόφρων η Ηρώ όταν έμαθε το δυστύχημα έσπευσε και ρίφθηκε στη θάλασσα αγκαλιάζοντας τον νεκρό αγαπημένο της, μη κολυμβούσα όμως βυθίστηκαν. Αργότερα οι τραγικοί αυτοί εραστές εκβράσθηκαν αγκαλιασμένοι στην ακτή, όπου οι κάτοικοι τους έθαψαν σε κοινό τάφο.
Οι αρχαίοι ουδέποτε αμφέβαλαν για την ιστορικότητα του γεγονότος που επειδή η Ηρώ ήταν ιέρεια η ιστορία αυτών των εραστών "στολίσθηκε" με θεϊκές προεκτάσεις, παρεμβολές θεών κλπ. Ο γιατρός Αντίπατρος που έζησε στα τελευταία προ Χριστού έτη βεβαιώνει ότι είδε τον τάφο τους.
Το συμβάν αυτό εξύμνησαν κορυφαίοι ποιητές όπως ο Μουσαίος (5ος μ.Χ. αι) στο επιγραφόμενο αριστούργημά του "Τα καθ΄ Ηρώ και Λέανδρον"(*), ο Βιργίλιος, ο Οβίδιος, ο Μαρτιάλης κ.ά. Στη λογοτεχνία, η ιστορία έχει υπάρξει αντικείμενο και άλλων ποιημάτων, εκτός του Μουσαίου, όπως ένός που άρχισε να γράφει ο Κρίστοφερ Μάρλοου και ολοκλήρωσε ο Τζορτζ Τσάπμαν μετά το θάνατο του Μάρλοου, και μίας νουβέλας από τον Μιλοράντ Πάβιτς. Στο ποίημα του Μάρλοου (που έμενε ανέκδοτο όσο ζούσε), η Ηρώ καταβάλλεται από εντροπή μετά τη συνεύρεσή της με το Λέανδρο και έτσι προκαλείται η αυτοκτονία της. Ο Λέανδρος είναι επίσης το αντικείμενο του 29ου σονέτου του Ισπανού ποιητή Γκαρσιλάθο ντε λα Βέγκα του 16ου αιώνος. Η ιστορία επίσης περιλαμβάνεται υπαινικτικά στο Σαιξπηρικό Πολύ κακό για το τίποτε, όταν ο Βενέδικτος ισχυρίζεται ότι ο Λέανδρος "ποτέ δεν ήταν τόσο πραγματικά μπλεγμένος όσο ο πτωχός εγώ από τον έρωτα." Επίσης περιλαμβάνεται υπαινικτικά στο Σαιξπηρικό Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας με τη χιουμοριστική χρήση των ονομάτων Λίμανδρος και Ελένη στη θέση των ονομάτων Λέανδρος και Ηρώ.
(*) Ο Γερμανός κριτικός Καίχλυ είχε χαρακτηρίσει το ποίημα αυτό του Μουσαίου ως "το τελευταίο ρόδον από τον μαραμένον πλέον κήπον της Ελληνικής ποιήσεως".
Αιώνες αργότερα το εγχείρημα του Λέανδρου θέλησε να επαναλάβει ο Λόρδος Βύρων βέβαια σε νηνεμία, συνοδευόμενος υπό ενός πλοιάρχου και συνοδευτικής λέμβου εκ της οποίας του εδίδετο ολίγον κατ΄ ολίγον κονιάκ για τόνωση των δυνάμεών του. Και βεβαίως το επέτυχε. Για πολύ καιρό ενθουσίασε τον τύπο ο "Λεανδρισμός" αυτός που πολλοί και κατέκριναν. Ανεξάρτητα όμως απ΄ αυτό υο γεγονός αυτός ο μύθος απετέλεσε την έμπνευση να γράψει και ο Βύρων έργο, με το τίτλο "Η κόρη της Αβύδου".
Επίσης θαυμαστός και ο ομώνυμος πίνακας ζωγραφικής του Φερ. Κέλλερ ενώ στην τέχνη της όπερας εξέχουσα θέση καταλαμβάνει η ελληνική οπερέτα (μελοδραμάτιο) του Θ. Σακελαρίδη "Ηρώ και Λέανδρος".
