ยิว
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ชาวยิว (ภาษาฮิบรู: יהודים, ภาษาอังกฤษ: Jew) ชนชาติหนึ่งที่มีประวัติศาสตร์ยาวนาน อยู่ในประเทศอิสราเอล
[แก้] ประวัติศาสตร์
ตามคัมภีร์โตราห์ของศาสนายูได(คัมภีร์พระธรรมเดิม) ซึ่งเป็นคัมภีร์ศาสนาของชาวยิวหรือชาวฮิบรู กล่าวว่าประวัติศาสตร์ของชาวยิวและศาสนานี้เริ่มต้นที่ชายชื่อ อับราฮัม ซึ่งอาศัยอยู่ในเมืองบาบิโลน ณ ขณะนั้นเมืองสำคัญต่าง ๆ มีพระเจ้าของตนเอง แต่อับราฮัมคิดว่าพระเจ้าที่แท้จริงจะมีเพียงพระองค์เดียว เขาและครอบครัวจึงได้ออกเดินทางแสวงหาแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ จึงเป็นจุดเริ่มต้นของชาวยิวและศาสนาใหม่
ไบเบิลและอัลกุรอานได้บอกเล่าเรื่องของ ชาวยิวหรือลูกหลานของอิสราเอล ซึ่งเป็นบุตรของยิตซ์ฮาก บุตรของอับราฮัม ได้อพยพจากปาเลสไตน์เข้าไปอาศัยอยู่ในอาณาจักรของชาวอียิปต์ แต่ต่อมาสถานการณ์ทางการเมืองเปลี่ยนแปลงไป ลูกหลานของอิสราเอลได้ถูกกดขี่จนกระทั่งต้องกลายเป็นทาสรับใช้เป็นร้อย ๆ ปี จนกระทั้ง โมเสส (หรือโมเชซ์) ลูกชาวยิวที่ได้รับการเลี้ยงดูโดยฟาโรห์จนกลายเป็นเจ้าชายแห่งอียิปต์ ได้รับบัญชาจากพระเจ้าให้ปลดแอกชาวยิวในอียิปต์โดยให้พาชาวอิสราเอลออกเดินทางจากเมือง เพื่อกลับไปยังปาเลสไตน์แผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ แม้จะถูกกองทัพแห่งอียิปต์ขัดขวาง แต่พระเจ้าได้เปิดทะเลแดงให้ชาวอิสราเอลผ่านไปได้ และกลับไหลท่วมทหารอียิปต์ที่ตามมาโจมตี จากนั้นระหว่างทางที่โมเสสพาชาวยิวกลับไปยังแผ่นดินแดนของบรรพบุรุษ เขาไปพบกับพระเจ้าบนภูเขาไสไน(ซีนาย)และได้รับบัญญัติ 10 ประการจากพระเจ้า แต่เนื่องจากชาวอิสราเอลไม่ปฏิบัติตามกฏบัญญัติของพระเจ้า จึงถูกลงโทษให้หลงทางในทะเลทรายเป็นเวลา 40 ปี
ในที่สุดชาวยิวได้รับอนุญาตให้กลับเข้าไปในปาเลสไตน์ดินแดนศักดิ์สิทธ์อีกครั้งหนึ่ง ซึ่งก็คือประเทศอิสราเอลในปัจจุบัน พวกเขาได้ก่อร่างสร้างเมือง ต่อสู้เพื่อปกป้องดินแดนจากอาณาจักรที่อยู่ใกล้เคียงหลายต่อหลายครั้งบางครั้งก็ตกเป็นเมืองขึ้นของอาณาจักรใหญ่ บางครั้งชาวยิวถูกเกณฑ์ไปเป็นเชลยในอาณาจักรอื่น ๆ
ภาษาของชาวยิวคือภาษาฮิบรู และยังใช้เป็นภาษาในพิธีกรรมทางศาสนาของหมู่ชาวตามประเทศต่าง ๆ ทั่วโลกในปัจจุบัน
