Wincenty Wnuk

Z Wikipedii

Wincenty Wnuk
'
Życie	pułkownik
Urodził się	6 października 1897 Lublin
Zmarł	2 czerwca 1987 Warszawa
Kariera
W służbie od	1915
Pełniona funkcja	d-ca 31. Pułku Strzelców Kaniowskich
Główne wojny i bitwy	II wś, wojna obronna 1939 r., wojna polsko-bolszewicka, I wś
Odznaczenia

Wincenty Wnuk (ur. 6 października 1897 r. w Lublinie, zm. 2 czerwca 1987 r. w Warszawie) - oficer służby stałej Wojska Polskiego (pułkownik), dowódca 31. Pułku Strzelców Kaniowskich podczas wojny obronnej 1939 r.

Był synem Jana i Antoniny z Szybalskich. W Lublinie ukończył 6 klas w Gimnazjum Filologicznym im. St. Śliwińskiego. 4 września 1915 r. w Kozienicach wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył kurs szkoły podoficerskiej, a następnie służył w 6. kompanii 2. Pułku Piechoty Legionów. Przeszedł cała kampanię wołyńską w 1916 r. 18 września 1916 r. został kontuzjowany i przebywał w szpitalu w Lublinie. Dalszą służbę odbywał w 4. kompanii szkolnej w Dęblinie, a następnie w szkole podoficerskiej w Zambrowie i szkole podchorążych. 11 listopada 1918 r. w stponiu podporucznika został skierowany do 8 pp. Legionów. Z tym pułkiem walczył w wojnie z bolszewikami jako dowódca kompanii, a następnie batalionu. Wyróżnił się w bitwie nad Niemnem, kiedy jego oddział wziął do niewoli licznych jeńców i zdobył karabiny maszynowe. Do 1930 r. służył w 8 pp. Legionów, a przez pewien czas był wykładowcą taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W 1933 r. został przeniesiony do Łowicza na stanowisko dowódcy batalionu w 10 pp. Od 1934 r. był zastępcą dowódcy 72 pp. im. Dionizego Czachowskiego w Radomiu. 15 lipca 1938 r. został dowódcą 8 pp. Legionów w Lublinie, a krótko przed wybuchem wojny przeniesiono go na stanowisko dowódcy Batalionu Fortecznego "Mikołów" na Śląsku. W przeddzień wojny obronnej 1939 r. wymienił na stanowisku dowódcy 31. Pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu płk. Stanisława Jerzego Biegańskiego. Wraz z pułkiem, w składzie 10 Dywizji Piechoty Armii "Łódź", bronił linii Warty na przedpolach Sieradza, a podczas odwrotu zniszczył z zaskoczenia 11 września w Mszczonowie zmotoryzowaną kolumnę zaopatrzeniową niemieckiego XVI Korpusu Pancernego oraz kompanię propagandową Luftwaffe. Swój szlak wrześniowy skończył pod Kozienicami, gdzie 31 pp został rozbity. Część żołnierzy przedarła się jednak pod Tomaszów Lubelski i tam została wzięta do niewoli przez Sowietów (27 oficerów 31 pp jest na Liście Katyńskiej). Sztandar 31 pp za wojnę obronną 1939 r. został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari (obecnie znajduje się w stałej ekspozycji w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie). Natomiast ppłk W. Wnuk przedostał się na Węgry, a następnie do Francji, gdzie, już w stopniu pułkownika, dowodził w 1940 r. Pułkiem Grenadierów. Następnie ewakuował się do Anglii. Po wojnie wrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Ożenił się z Karoliną z Koziełł-Poklewskich. Zmarł w Warszawie 2 czerwca 1987 r. Jest pochowany na Cmentarzu Północnym.

Pułkownik Wincenty Wnuk był odznaczony: Krzyżem Virtuti Militari V klasy, 4-krotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości i Medalem za wojnę 1918-1920 r. Za męstwo w wojnie z najeźdźcą niemieckim otrzymał Krzyż Virtuti Militari IV klasy.